ΤΕΤΟΙΟΙ ΦΙΛΟΙ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ "ΚΑΛΟ ΚΑΤΕΥΟΔΙΟ". ΤΟ ΕΧΟΥΝ ΚΕΡΔΙΣΕΙ.

Του Δημήτρη Κωνσταντάρα

Ήταν Σεπτέμβρης του 1985 όταν ο Γιώργος Δουατζής άφησε τη Διεύθυνση Ειδήσεων της ΕΡΤ-1 , «κατέβηκε» στην Κατεχάκη και ανέλαβε τη Διεύθυνση Ειδήσεων της ΕΡΤ-2. Πολλοί μίλησαν για «υποβάθμιση» μια και η ΕΡΤ-2 θεωρείτο λίγο …παρακατιανή σε σύγκριση με την ΕΡΤ-1 που ήταν το «καλό μαγαζί».  1985. «Σκληρό» ΠΑΣΟΚ τότε . Και ο Δουατζής, αν και ξεχώριζε με το στυλ και την ευγένειά του, ήταν «δικός» τους. Και δεν ήταν καθόλου υποβάθμιση. Ο Γιώργος είχε παρακληθεί – νομίζω από τον ίδιο τον Δημήτρη Μαρούδα- να πάει στην «2» για να κάνει μια προσπάθεια να την κάνει λίγο πιο ανταγωνιστική.

Το είχε δεχτεί. Και βλέποντας ότι εγώ ήμουν κάπως …παραγκωνισμένος στο Αθλητικό Τμήμα της «1» ως μη ΠΑΣΟκος, μίλησε με τον τότε πρόεδρο Τσουγιόπουλο και μου ζήτησε να πάω μαζί του και να «βοηθήσω» βε προιστάμενος του Αθλητικού. Πήγα φυσικά. Η ΕΡΤ-2 αν και είχε πολλούς και καλούς αθλητικούς συντάκτες,  χρειαζόταν ένα «φρεσκάρισμα» αφού η «1» είχε «καταπιεί» όλα τα σημαντικά αθλητικά γεγονότα, ως μέλος της Γιουροβίζιον. Η «2» δεν είχε τίποτα. Δεν ΗΤΑΝ τίποτα τότε. Δεν είχε καν «καθεστώς ύπαρξης». Ήταν απλώς «διάδοχος» της ΥΕΝΕΔ του στρατιωτικού καθεστώτος που εξακολουθούσε να λειτουργεί με …κεκτημένη ταχύτητα.

Οι συνάδελφοι της ΕΡΤ-2 δεν με υποδέχτηκαν και τόσο …θερμά. Δεν με ήξεραν, δεν ήξεραν τι καπνό φουμάρω, δεν ήξεραν τι γινόταν, τι πήγαινα να κάνω…..

Ο Δουατζής φυσικά με στήριξε. Και στην αρχή, 3-4 συνάδελφοι. Ο Δεληγιάννης, ο Σκλαβούνος, ο Ευαγγελίδης….. και ένας ψηλός, αδύνατος, μαυριδερός μυστακοφόρος από τα Χανιά, ο Καστρινάκης. Σιγά – σιγά, γίναμε όλοι φίλοι , με αποδέχτηκαν και δουλέψαμε σαν μια ομάδα, αλλάζοντας το προφίλ και κάνοντας αρκετά βήματα προόδου, σε σημείο ώστε όταν με ξαναπήραν στην «1», λίγους μήνες αργότερα, μέσα στο 1986, να φύγω με καλές αναμνήσεις και καλούς φίλους. Με κατευόδωσαν ο Κώστας Δεληγιάννης και ο Γιώργος Καστρινάκης. Νεφροπαθής σε επικίνδυνο στάδιο πια. Αλλά και στενός φίλος. Ήδη. Ένας υπέροχος, μορφωμένος, εργατικός, γλυκομίλητος αλλά και αποφασιστικός άνθρωπος και δημοσιογράφος που είχε σταθεί βράχος ακλόνητος δίπλα μου, στο πρώτο διάστημα της αμφισβήτησης και μετά τη διάγνωση της ασθένειάς του, ένας πραγματικός ήρωας της καθημερινότητας.

Πως αυτό; Μου ξεφεύγουν αρκετές λεπτομέρειες αλλά θυμάμαι ότι ήμουν στο γραφείο του Δουατζή – που είχε μια τεράστια τζαμαρία απ΄ όπου βλέπαμε όλη τη Σύνταξη- όταν άκουσα φωνές και παρατήρησα μιαν ανησυχία, μια κινητικότητα.  Βγήκα αμέσως και πήγα στο βάθος της αίθουσας όπου αρκετοί συνάδελφοι ήταν σκυμμένοι πάνω από τον Καστρινάκη που είχε  «ξαπλώσει» στο πάτωμα. Είχε τις αισθήσεις του. «Σβήνω» έλεγε ο Κρητίκαρος. «λιώνω». Κι ήταν άσπρος σαν το πανί. Δυο βήματα παρακάτω από την ΕΡΤ-2 ήταν το Γενικό Κρατικό ( πριν γίνει Γ. Γεννηματάς). Φυσικά, τον μεταφέραμε εκεί. Και λίγες ώρες αργότερα, ύστερα από γενικές εξετάσεις, βγήκε η γνωμάτευση : Νεφρική Ανεπάρκεια. Και του είχε ήδη γίνει η πρώτη αιμοκάθαρση. Φανταστείτε την κατάστασή του.

Δεν ήταν ακόμη τριάντα χρονών.

Δεν ξανασυνεργαστήκαμε. Δεν έτυχε. Αλλά μείναμε φίλοι. Μιλάγαμε στο τηλέφωνο. Συναντιόμασταν σε εκδηλώσεις και τα λέγαμε τακτικά. Τον έβλεπα στο πλαίσιο του Πανελλήνιου Συνδέσμου Αθλητικών Συντακτών.  Με είχε επισκεφθεί στη Βουλή επανειλημμένως μετά την εκλογή μου για θέματα των Νεφροπαθών. Κι όταν αρρώστησα κι εγώ με το νεφρό μου, πριν από δυο χρόνια, σ' εκείνον κατέφυγα για συζήτηση, ενημέρωση και παρηγορία.

Στο καλό λοιπόν Κρητίκαρε. Κουράστηκες  ΠΟΛΥ τριάντα χρόνια. Και η οικογένειά σου κουράστηκε. ΠΟΛΥ. Καιρός ήταν να αναπαυθείς. Δεν την αντέχατε άλλο την κούραση. Τριάντα χρόνια ηρωισμού της καθημερινότητας ήταν αρκετά. Σου αξίζει λίγη ξεκούραση. Παρέα με την αγάπη των τόσων φίλων σου που σε κλάψαμε αλλά κάποια στιγμή, σταματήσαμε να σε κλαίμε σκεπτόμενοι ότι τώρα, είσαι κάπου καλύτερα.