ΥΠΟΘΕΣΗ MARFIN: ΑΡΝΟΥΜΑΙ ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΕΧΩ ΣΕ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΠΟΥ ΕΠΙΤΡΕΠΕΙ ΤΗ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΕΤΟΙΩΝ ΑΠΑΝΘΡΩΠΩΝ ΠΡΑΞΕΩΝ

Του Βαγγέλη Αυγουλά

Ξεκίνησε – ευτυχώς- ύστερα από έξι χρόνια η δίκη για τα δραματικά γεγονότα που εξελίχθηκαν στο πλαίσιο  της διαδήλωσης του Μαΐου του 2010 κατά των μέτρων δημοσιονομικής προσαρμογής, η γνωστή και ως «Δίκη της Μarfin».

Ξεκίνησε μέσα σε καθολική συγκίνηση και με αισθήματα αποτροπιασμού απ΄ όσα –ολίγα μέχρι στιγμής- ακούστηκαν γύρω από την  - στην κυριολεξία-  δολοφονική επίθεση με μολότοφ και τον εμπρησμό του υποκαταστήματος της Τράπεζας Marfin στη Σταδίου που κόστισε την ζωή τριών υπαλλήλων και την επίθεση στο βιβλιοπωλείο ΙΑΝΟΣ .

Ξεκίνησε  με την παρουσία συγγενών των θυμάτων της Marfin, που δήλωσαν παράσταση πολιτικής αγωγής διεκδικώντας απόδοση δικαιοσύνης για τον άδικο, τραγικό και αναίτιο θάνατο των δικών τους ανθρώπων.

Ξεκίνησε λοιπόν με ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΗ καθυστέρηση η δίκη για τα δραματικά γεγονότα που σφράγισαν με  πλέον απάνθρωπο τρόπο τη μεγάλη διαδήλωση του Μαΐου  αλλά ύστερα από δυο μέρες, διεκόπη για τις 14 Οκτωβρίου. Η ακροαματική διαδικασία ξεκίνησε, ύστερα από αίτημα της πολιτικής αγωγής με δευτερεύοντες μάρτυρες, καθώς οι δύο από τους τρεις συνηγόρους πολιτικής αγωγής βρίσκονταν σε άλλα ακροατήρια. Συνολικά έχουν κληθεί να καταθέσουν περισσότεροι από 80 μάρτυρες εκ των οποίων 37 απουσίαζαν κατά την πρώτη ημέρα συνεδρίασης.

Τα γεγονότα γνωστά σε όλους. Οι τραγικές εικόνες «έπαιζαν» επί ημέρες σε όλα τα τηλεοπτικά κανάλια που – προφανώς για λόγους τηλεθέασης-  τα επαναλάμβαναν 4 και 5 φορές την ημέρα , έτσι  ώστε να τα …μάθουμε σχεδόν απέξω. Και μαθαίνοντας τα γεγονότα, μαθαίναμε ότι υπήρχαν «άνθρωποι» που ΣΚΟΠΙΜΩΣ έκαψαν συνανθρώπους τους φωνάζοντας μάλιστα «κάψτε τους» καθώς πετούσαν μολότωφ. Κανείς από τους από 20 μάρτυρες που εξετάστηκαν , υπαλλήλους  παρακείμενων εταιριών και της τράπεζας Marfin, δεν αναγνώρισε στο πρόσωπο των κατηγορουμένων τους δράστες της δολοφονικής επίθεσης  ενώ υπήρξε και ένας μάρτυρας που ζήτησε να μην επεκταθεί περαιτέρω στα πραγματικά περιστατικά γιατί δεν ένιωθε ασφαλής, λέγοντας :  Δεν νιώθω ασφάλεια. Υπήρχε ένας διάλογος τότε με κάποια άτομα. Δεν έχω δει τα πρόσωπα αυτά σήμερα εδώ».

Υπάλληλος της Τράπεζας , περιέγραψε τους δράστες της επίθεσης ως "μικρόσωμα, αδύνατα παιδιά. Δεν ήταν άνδρες. Είχαν ευλυγισία και έκαναν γρήγορα τις κινήσεις τους. Είχαν καλυμμένα χαρακτηριστικά, με υφάσματα και μάσκες».

Θέλω να χρησιμοποιήσω μερικές προτάσεις από ένα άρθρο της γνωστής δημοσιογράφου  Μαρίας Χούκλη :  «Μπορεί να περάσει ολόκληρη ζωή και να μην δείξεις ποιος πραγματικά είσαι. Μπορεί όμως, εντελώς τυχαία, σε σκηνικό που έστησαν άλλοι, να αποκαλυφθεί ότι μέσα στο στήθος σου δεν υπάρχει καρδιά. Ότι είσαι χαλασμένος, φτιαγμένος από σκάρτο υλικό. Πώς γίνεται να βλέπεις έγκλημα σε εξέλιξη και να φωνάξεις «Κάψτε τους»; Πώς γίνεται να βλέπεις ανθρώπους να κινδυνεύουν και να κραυγάζεις «Να καείτε» Πώς γίνεται να κλείνεις τα αυτιά όταν ακούς εκκλήσεις για βοήθεια και το μόνο που έχεις να πεις είναι «Καλά να πάθετε, απεργοσπάστες»; Τίποτα δεν μπορεί να δικαιολογήσει το ξεστόμισμα αυτής της λέξης.

Μόνον αν είσαι φασίστας και ναζιστής, με προβιά εξεγερμένου πολίτη. Άιχμαν που υποδύεσαι το ανθρωπάκι της διπλανής πόρτας προκειμένου να σωθείς με την εξήγηση της «κοινοτοπίας του κακού». Να κρυφτείς πίσω από το «ο όφις με ηπάτησε», να ρίξεις την ευθύνη στους άλλους ότι δήθεν σε παρέσυραν, να αυτό-εξαπατηθείς ότι είσαι αθώος του αίματος τριών ανθρώπων και ενός εμβρύου. Δήμιοι σε αναστολή. Αρνητές του άλλου, σκοτεινές ψυχές που ανασαίνουν με τον αφανισμό του απέναντι. Δεν χρειάζεται να πετάξεις αναμμένο δαδί».

Εγώ, ως νέος, πολιτικοποιημένος, αιρετός επιστήμονας, δεν μπορώ να γυρίσω το κεφάλι μου από την άλλη πλευρά και γράφω για να επισημαίνω. Για να θυμίζω. Για να βοηθήσω να μην ξεχαστεί τίποτε. Γιατί η δίκη πρέπει να συνεχιστεί. Οι ένοχοι πρέπει να βρεθούν και να «πληρώσουν». Τα θύματα να δικαιωθούν. Και οι οικογένειές τους, να «ηρεμήσουν». Όσο είναι δυνατόν. Και το κυριότερο: Αρνούμαι να δεχτώ να συμμετέχω σε μια κοινωνία που επιτρέπει τη γέννηση , το σχεδιασμό, την πραγματοποίηση τέτοιων απάνθρωπων πράξεων. Ανήκω σε μια γενιά που τώρα πρωτοβαδίζει το μονοπάτι της πολιτικής και κοινωνικής αρετής. Και είναι αποφασισμένη να αντισταθεί σε τέτοιες πρακτικές.