ΕΓΩ ΤΑ ΕΙΠΑ. ΑΚΟΥΣΕ ΚΑΝΕΙΣ;

Του Δημήτρη Κωνσταντάρα

Αυτά, τα παρακάτω, τα λίγα αλλά ουσιώδη, είπα στην Εκδήλωση που οργανώσαμε την Παρασκευή, 1η Δεκεμβρίου στον Ιανό, ως Ανεξάρτητη Πρωτοβουλία για την Αθήνα. Τα είπα σε ακροατήριο που γνωρίζει. Μπροστά στον Πανελλήνιο Σύλλογο Παραπληγικών με αφορμή την παγκόσμια ημέρα ατόμων με αναπηρία.

Τα είπα ανοιχτά και δημόσια όπως τα έλεγα και τα λέω και στο Κοινοβούλιο και στο Δημοτικό Συμβούλιο της Αθήνας και σε δεκάδες άρθρα και σχόλια επί πολλά χρόνια. Κι αυτά και άλλα πολλά για την Οδική Ασφάλεια, για την Κυκλοφοριακή Αγωγή, για τον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας, για τους επιπόλαιους, αλαζόνες, εγκληματίες οδηγούς τετράτροχων και δίκυκλων που μας έχουν μετατρέψει σε ζούγκλα. Ελάχιστα σωστά έχουν γίνει. Χάνονται μέσα στα άλλα, πολλά, «σοβαρότερα» θέματα.

Για τους υπεύθυνους έχει μεγαλύτερη σημασία να φτάνει γρήγορα ο Τσίπρας στο γραφείο του από του να περάσει ένας τυφλός, ένας κινητικά ανάπηρος, ένας ηλικιωμένος το δρόμο, έστω κι αν η κυκλοφορία «κόβεται» για μισή ώρα και ο κποσμος συνωστίζεται στα φανάρια αλλά δεν μπορεί να περάσει. Γι αυτό, υπάρχουν και τροχονόμοι και πεζή αστυνόμευση. Για την εφαρμογή του νόμου, δεν υπάρχει. Συνεπώς:

«Δεν είμαστε καθόλου εντάξει. Ούτε ως κοινωνία, ούτε ως Πολιτεία. Ως κοινωνία θεωρούμε τον ανάπηρο ως βάρος και ενόχληση. Και ως Πολιτεία, αυτά που κάνουμε, τα κάνουμε ως …χάρη… ως εξυπηρέτηση. Ενώ είναι υποχρέωσή μας. Και θάπρεπε να είναι και ευχαρίστησή μας.

Το βλέπω καθημερινά. Οι οδηγοί παρκάρουν τα αυτοκίνητά τους κλείνοντας τις διαβάσεις αναπήρων. Κλείνουν την είσοδο και την έξοδο στους πεζόδρομους. Οι δικυκλιστές κυκλοφορούν στους πεζόδρομους λες και είναι η αυλή τους. Και χρησιμοποιούν – κυρίως οι διανομείς και οι ντελιβεράδες- τα πεζοδρόμια λες και δεν υπάρχουν κανονισμοί, νόμοι, διατάξεις. Ανεβαίνουν στο πεζοδρόμιο και μπαίνουν στον πεζόδρομο και κινούνται ανάποδα , με ταχύτητα. Και μετά, σταματούν όπου γουστάρουν, παρκάρουν όπου νάναι και πάνε να κάνουν τη δουλειά τους.

Στις στροφές, όπου υπάρχουν φανάρια της κυκλοφορίας, όλοι οι οδηγοί περνούν με ταχύτητα μέσα απ΄τη διάβαση παρ΄όλο που έχουν κίτρινο διακεκομμένο. Και δεν σταματούν. Ούτε σε ανάπηρο, ούτε σε μητέρα με μωρό στο καροτσάκι, ούτε σε ηλικιωμένο που κουτσαίνει, ούτε σε σκύλο-οδηγό τυφλού, ούτε καν σε τυφλό, με το λευκό μπαστούνι στο χέρι που πιστεύει ότι έχει κι αυτός δικαίωμα να περάσει απέναντι.

Τα έχουμε καταργήσει όλα. Και έλεγχος ουδείς και πουθενά. Ούτε σε κεντρικούς δρόμους. Τροχονόμοι κλείνουν την Πατησίων μισή ώρα για να περάσει ο πρωθυπουργός και η συνοδεία του και μόλις περάσει, φεύγουν και αφήνουν τον κόσμο που έχει μαζευτεί στα πεζοδρόμια στη μοίρα του.

Τι τα λέω τώρα… εσείς, οι ανάπηροι, τα ξέρετε καλύτερα. Τα ξέρουμε όμως καλά και εμείς. Ασχολούμαστε. Τσακωνόμαστε. Γινόμαστε κακοί. Φιλονικούμε. Γράφουμε. Φωνάζουμε. Βλέπουμε τα τραπέζια και τις καρέκλες των καφενείων και των  κεμπαπτζίδικων να κλείνουν τα πεζοδρόμια και τους τυφλούς και τα καροτσάκια να πέφτουν πάνω στα τραπέζια και το καταγγέλλουμε στο Δημοτικό Συμβούλιο. Και δεν γίνεται ποτέ ΤΙΠΟΤΕ. Έχουν άλλα, σοβαρότερα ν ασχοληθούν. Έχουν. Χωρίς αμφιβολία. Αλλά έχουν κι αυτά.

Εμείς,  όσο μεγαλώνουμε και δυναμώνουμε, όλο και αισιοδοξούμε. Και δεν κάνουμε πίσω. Και είμαστε  κοντά σας σε μια μάχη που πρέπει να συνεχίζουμε να τη δίνουμε. Μαζί.»