ΜΙΑ ΒΡΑΔΙΑ ΚΑΙ ΜΙΑ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟΝ Κ. ΜΙΜΗ ΠΛΕΣΣΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΛΑΥΣΗ ΖΩΗΣ

Μια βραδιά και μια συζήτηση με τον κ.  Μίμη Πλέσσα, αξίζουν απόλυτα την ….εξερεύνηση μέχρι να φτάσεις στο υπέροχο σπίτι του στην Καλλιτεχνούπολη  και η αφορμή, μπαίνει πάντα σε «δεύτερη μοίρα» αφού η ίδια η εμπειρία σε αποζημιώνει.

Επισκεφθήκαμε το Μίμη και τη Λουκίλα Πλέσσα στο «ησυχαστήριο» του σπουδαίου μαέστρου/ συνθέτη/ τραγουδοποιού για να ανακαλύψουμε το καταπληκτικό studio δουλειάς, έμπνευσης, σύνθεσης και τεχνολογίας που έχει, διακοσμημένο με τα έργα του, τεχνοτροπίας  Arte Povera (Τέχνης των Φτωχών). 

Θαυμάσαμε στους τοίχους τις δημιουργίες του με «φτωχά υλικά» , ένα καλώδιο, δυο σπίρτα, ένα άδειο κουτί καφέ, λίγο σπάγκο, κουβεντιάσαμε μαζί του με τον παλιό του φίλο, δημοσιογράφο Δημήτρη Κωνσταντάρα και τον μαέστρο του Μουσικού εργαστηρίου «Οδός Ονείρων» Γιάννη Γαβρά γιατί θέλαμε να του ζητήσουμε να είναι κοντά μας το καλοκαίρι στη μεγάλη συναυλία προς τιμήν του για τα Παιδιά των Χωριών SOS

Και αφού εισπράξαμε την αποδοχή του, τιμή για εμάς η παρουσία του εκείνη τη βραδιά, πόσο μάλλον και που θα παίξει δύο τραγούδια του στο πιάνο συμπαραστεκόμενος ανιδιοτελώς στο φιλανθρωπικό σκοπό της εκδήλωσης, θελήσαμε να μάθουμε τι έκανε, πως «χρησιμοποίησε» τη Χημεία που σπούδασε στην Ελλάδα και την Αμερική στη ζωή του αφού αφιερώθηκε στη μουσική.  Για να εισπράξουμε την απάντηση:

-          «Τύχη αγαθή, έχω πάρει διδακτορικό από το κορυφαίο Πανεπιστήμιο του κόσμου, στην Ithaca της Νέας Υόρκης, από το Cornell University. Και μάλιστα, την τελευταία χρονιά που ήμουν εκεί, λέκτορας ήταν ο Albert Einstein. Φυσικά την όλη επαφή μου με τη Χημεία την απέκρυψα επιμελώς όλα αυτά τα χρόνια αλλά κράτησα όλες μου τις γνώσεις για να γράφω καλύτερη μουσική!  Κοντολογίς, είμαι πολύ επιστήμων στην Τέχνη μου και πολύ καλλιτέχνης στην Επιστήμη μου»!

Τον ρωτήσαμε και για τη μεγάλη του αγάπη τη τζαζ , κατά πόσο  την ξέρουν οι Έλληνες και αν ενδιαφέρθηκαν να τη μάθουν.

Η απάντησή του απόσταγμα σοφίας και εμπειρίας:

-          «Δε νομίζω ότι η Jazz δεν είναι γνωστή στην Ελλάδα. Απλά τα οργανωμένα συμφέροντα είναι αυτά που δεν αφήνουν να γίνει πιο κατανοητή ως ελεύθερη λαλιά.  Γιατί στην ουσία η Jazz είναι μια ελεύθερη κουβέντα! Παίζεις ένα θέμα, με επηρεάζεις και με καλείς να σου ανταποδώσω αυτή τη μουσική επιρροή. Σε αυτή την κουβέντα μπορεί να υπάρχουν δύο εκβάσεις: «Να συμβεί» που λέμε οι Jazzίστες, δηλαδή να πούμε πράγματα μέσα από αυτό το μουσικό διάλογο, πράγματα που μας αφήνουν ικανοποιημένους. Αλλιώς,  «να μη συμβεί». Δηλαδή εξαντλήσαμε τη δεξιοτεχνία μας, προσπαθήσαμε τον εντυπωσιασμό, αλλά στο τέλος απλώς η ένωση δεν συνέβη».

Θυμάται ένα βράδυ, στη Μινεσότα, «όταν αρρώστησε η πιανίστα του διάσημου Harry James, λίγο πριν παίξουν και εγώ βρισκόμουν στο κοινό. Κάπως το έμαθαν, του είπαν ότι άκουσαν ότι υπάρχει ένας  Έλληνας εκεί  που τα παίζει όλα στο πιάνο και του ζήτησαν να παίξουν μαζί.

-          Σε λίγη ώρα, ανακάλυψα ότι ο Harry James λεγόταν Χαρίδημος Δημητριάδης! Παίξαμε. Δεχόμουν εκεί, επιτόπου, ζωντανά, κάθε μουσική πρόκληση  και ανταποκρινόμουν. Δηλαδή «συνέβη». Λίγο καιρό μετά, βρέθηκα μια βραδιά σε ένα στέκι όπου μαζεύονταν όλοι οι γνωστοί τζαζίστες και κεκλεισμένων των θυρών έπαιζαν για τους εαυτούς τους. Θυμάμαι ξεκινήσαμε στη μια και είκοσι το βράδυ να παίζουμε το «Yesterday» και στις 5.20 σταματήσαμε παίζοντας επί τόσες ώρες το ίδιο τραγούδι!  Τότε έρχεται ο Goldman Hopkins  με αγκαλιάζει και μου λέει: «Something is wrong with your blood man ( κάτι είναι λάθος με το αίμα σου δηλαδή» και εγώ πάγωσα πιστεύοντας ότι έπαιζα χάλια όλο το βράδυ. Όμως εκείνος εννοούσε ότι έπαιζα τόσο καλά που θα έπρεπε να είμαι Μαύρος»!

Και λίγο πριν τελειώσει η συζήτηση και η συνάντησή μας, ο κ. Πλέσσας απευθυνόμενος στο Βαγγέλη Αυγουλά σημείωσε: «Όταν παίζω πιάνο, όταν θέλω να κάνω τέχνη, έχω πάντα κλειστά τα μάτια. Στα μουσικά μου ταξίδια αυτά δεν παίρνω μαζί μου την όραση. Έτσι λοιπόν πιστεύω ότι η Τέχνη σήμερα είναι αυτή που μπορεί να ενώσει τους ανθρώπους και να γκρεμίσει κοινωνικές ανισότητες.

Διάβαζα πρόσφατα Ησίοδο, ο οποίος έλεγε «εν αρχή ην το χάος» και μετά «το έρεβος», δηλαδή το σκοτάδι. Και οι σύγχρονες αντιλήψεις της επιστήμης το αποδέχονται αυτό, ότι δηλαδή προτού υπάρξει φως υπήρχε το σκοτάδι. Οπότε μη νιώσεις ποτέ το σκοτάδι ως μειονέκτημα, αλλά να το νιώθεις πάντα ως την αρχή για να ξεκινήσεις να δημιουργείς». 

Ευχαριστούμε όλοι τον κ.  Μίμη Πλέσσα για την αξέχαστη βραδιά. Και θα τον περιμένουμε το καλοκαίρι στο Άλσος Περιστερίου! Μαζί με τη φιλόξενη, προσιτή και πάντα καλοπροαίρετη  κυρία Λουκίλα Καρέρ-Πλέσσα φυσικά!