ΔΥΟ ΑΙΩΝΕΣ ΔΑΝΕΙΑ ΚΙ' ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ ΖΩΝΤΑΝΟΙ

Του Δημήτρη Κωνσταντάρα

Επιπολαιότητα και έλλειψη ιστορικής συνείδησης είναι να λέμε  οι σύγχρονοι Έλληνες ότι … « δεν είναι δυνατόν να ζούμε με δανεικά». Γιατί η Ελλάδα, μετά την επανάσταση του ΄21, αναπτύχθηκε, εξελίχθηκε και έφτασε όπου έφτασε ΜΟΝΟ με δανεικά. Πάντα επ ωφελεία των δανειστών μας βέβαια . Αλλά χωρίς τα οποία, σύγχρονη Ελλάδα ΔΕΝ θα υπήρχε. Αρμενίζουμε μεσοπέλαγα, σε μια ταραγμένη, τρικυμισμένη θάλασσα, σε δολοφονικά αδηφάγα κύματα  μέσα σ΄ ένα χάρτινο καραβάκι φτιαγμένο από απίστευτα χαρτονομίσματα, χρεόγραφα, μάρκα, φράγκα, λίρες, ακόμα και δολάρια, σ΄ ένα καραβάκι με το αμπάρι του γεμάτο δανεικά χρυσά νομίσματα κι ελπίδες. Τρεις φορές, το ναυάγιο συνέβη. Το καραβάκι μούλιασε, σκίστηκε και τα χρυσά νομίσματα έφτασαν στον πάτο της θάλασσας μαζί με τα όνειρα και τις ελπίδες ενός ολόκληρου λαού. Περήφανου και ιστορικού. Που δεν ήξερε – ή κι αν ήξερε, δεν το πίστευε- ότι τα πάντα ήταν δανεικά. Που τα ξεπλήρωνε ο ίδιος ο λαός με αίμα, δάκρυ, στερήσεις, πείνα, θυσίες και θάνατο.

Τρεις φορές ναυάγησε το καράβι, τρεις φορές το ξαναφτιάξαμε.  Και αγνοώντας την αλήθεια, την πραγματικότητα, συνεχίσαμε να πορευόμαστε μέσα σε παρόμοια καραβάκια, γεμάτα δανεικά που κανείς δεν μας ενημέρωνε ότι παίρναμε. Κι ότι τα χρωστούσαμε. Μέχρι το επόμενο ναυάγιο. Την επόμενη χρεοκοπία. Που θα την ξαναπληρώναμε με το αίμα μας αλλά την αλήθεια δεν θα τη μαθαίναμε.

Η Ελλάδα όχι απλώς  ΔΕΝ αποτέλεσε το «κακομαθημένο παιδί» των συμμάχων και τον «μπαταχτσή» της κοινότητας, αλλά τον μεγάλο πελάτη των Δυτικών Τραπεζών. Τόσο καλό που οι  τράπεζες δεν είχαν καμία όρεξη να σταματήσουν να δανείζουν γιατί επί 200 χρόνια πλήρωνε αδιαμαρτύρητα.

Η Ελλάδα αποτέλεσε έναν βασικό πυλώνα ανάπτυξης των προηγμένων Δυτικών κρατών. Πλήρωνε τοκογλυφικά δάνεια  και μ αυτά, αγόραζε στρατιωτικό υλικό και προϊόντα των χωρών που της δάνειζαν. Ήταν από παλιά «άντρο των διεθνών πλιατσικολόγων» . Που μπορεί να μας έδωσαν  «κατιτίς» για να πολεμήσουμε για την ανεξαρτησία μας, αλλά το εξαργύρωναν επί δύο σχεδόν αιώνες. Αν σκεφτείτε ότι από το 1994 ως το 2010 πληρώσαμε ως χώρα 571.000.000.000 (πεντακόσια εβδομήντα ένα δισεκατομμύρια ευρώ) φανταστείτε τι έχουμε πληρώσει τα τελευταία 200 χρόνια!

Και αυτά που μας ζητάνε σήμερα, είναι υπερ-τοκοχρεολύσια, ανακεφαλαιοποιήσεις τόκων και σε καμία περίπτωση δεν είναι χρήμα το οποίο το λάβαμε στα χέρια μας  και το σπαταλήσαμε.