ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η 3η ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΑΜΕΑ;

ΤΙ ΕΙΝΑΙ 3η ΔΕΚΕΜΒΡΗ – ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΑΜΕΑ

3η Δεκέμβρη: ημέρα κοινωνικής διεκδίκησης και διαμαρτυρίας
Η 3η Δεκέμβρη δεν είναι μια ημέρα μνήμης και γιορτής, αλλά μια ημέρα αγώνα, διεκδίκησης και κοινωνικής διαμαρτυρίας. Το μόνο που γιορτάζουμε στις 3 Δεκέμβρη και κάθε μέρα του χρόνου είναι ότι η αναπηρία είναι αναπόσπαστο μέρος της ανθρώπινης φύσης, της ανθρώπινης ποικιλομορφίας.

Η 3η Δεκέμβρη είναι η ευκαιρία για να διαμηνύσουμε ότι τα άτομα με αναπηρία είναι ισότιμοι πολίτες, υποκείμενα δικαιωμάτων και όχι αντικείμενα οίκτου.
Η 3η Δεκέμβρη είναι η αποκορύφωση της προσπάθειας ενός ολόκληρου έτους για τη διασφάλιση της αυτοδιάθεσης και της ανεξαρτησίας των ατόμων με αναπηρία και της προστασίας κάθε μορφής διάκρισης και αποκλεισμού σε βάρος τους.
Η 3η Δεκέμβρη είναι η ευκαιρία για ανάληψη πρωτοβουλιών με στόχο την ενημέρωση, την ευαισθητοποίηση και τη δραστηριοποίηση των κέντρων λήψης αποφάσεων, των ίδιων των ατόμων με αναπηρία και της ευρύτερης κοινωνίας.

Είναι πλέον νομικά, πολιτικά και ηθικά παραδεκτό ότι η αναπηρία είναι υπόθεση ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Το άτομο με αναπηρία, ανεξάρτητα από το βαθμό και το είδος της αναπηρίας, είναι φορέας δικαιωμάτων, είναι υποκείμενο της τύχης του. Αυτή η αρχή πρέπει να βρίσκεται στο επίκεντρο κάθε πολιτικής στη χώρα για την αναπηρία και αυτή η αρχή πρέπει να προωθηθεί από όλους μέσω και της φετινής 3ης Δεκέμβρη.

Με δεδομένο ότι η αναπηρία είναι πλέον υπόθεση ανθρωπίνων δικαιωμάτων, κάθε προσπάθεια που οδηγεί στην επανεμφάνιση του φαινομένου του συμπονετικού συντηρητισμού και του κολακευτικού λαϊκισμού, που είναι ουσιαστικά η μεταμφίεση της φιλανθρωπικής προσέγγισης, εφόσον μέσω αυτού ουσιαστικά αμφισβητείται η ανθρωποκεντρική προσέγγιση στα ζητήματα της αναπηρίας και υπονομεύεται ο ρόλος του κράτους ως εγγυητή των δικαιωμάτων των πολιτών, πρέπει να αναχαιτιστεί και να απαγορευτεί.

Η αναπηρία δεν έχει χρώμα, διαπερνά τη δράση, την κινητοποίηση και τις παρεμβάσεις προς την κυβέρνηση, τα πολιτικά κόμματα, όλες τις αρχές, το σύνολο της κοινωνίας. Αυτό δεν είναι καινοφανές σύνθημα, είναι ο πυρήνας του ιδεολογικού και πολιτικού στίγματος του Αναπηρικού Κινήματος στην Ελλάδα, την Ευρώπη και τον κόσμο, το οποίο συνδέεται άρρηκτα με την άλλη θεμελιώδη αρχή του Αναπηρικού Κινήματος «τίποτα για τα άτομα με αναπηρία, χωρίς τα άτομα με αναπηρία». Σε αυτό δε το ιδεολογικοπολιτικό πλαίσιο εδράζεται και η οικουμενική θέση ότι η διάσταση της αναπηρίας πρέπει να διαχέεται και να εντάσσεται σε όλες τις πολιτικές, σε όλα τα προγράμματα από τη σύλληψή τους. 

Τα άτομα με αναπηρία και οι οικογένειές τους αναμένουν, επιδιώκουν και διεκδικούν να διαμορφωθούν πραγματικές και ουσιαστικές προϋποθέσεις ανεμπόδιστης άσκησης των δικαιωμάτων τους, ανεξάρτητα από το βαθμό και το είδος της αναπηρίας τους, δεδομένου ότι υφίστανται έντονα την άνιση μεταχείριση και τον αποκλεισμό σε όλους τους τομείς της ζωής τους. Απαιτούν στην εποχή της οικονομικής κρίσης, της Κυβέρνησης συνεργασίας και του ξεθεμελιώματος του κοινωνικού κράτους, τη θέσπιση εθνικού σχεδίου δράσης για την αναπηρία και προστασίας των ΑμεΑ.

Το Εθνικό Αναπηρικό Κίνημα διεκδικεί:

Tη θεσμική θωράκιση της αναπηρίας μέσω: α) της άμεσης εφαρμογής στη χώρα μας της Διεθνούς Σύμβασης για τα Δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρία του ΟΗΕ, β) της θέσπισης Εκτελεστικού Νόμου που να εξειδικεύει τα μέτρα και τις πολιτικές που επιτάσσει το Σύνταγμα της χώρας για τα άτομα με αναπηρία, γ) της θέσπισης νομοθεσίας για την τήρηση προδιαγραφών προσβασιμότητας στο Φυσικό και Δομημένο Περιβάλλον, στις Μεταφορές, στην Κοινωνία της Πληροφορίας, στα Αγαθά και τις Υπηρεσίες. 

Τη δημιουργία ενός σύγχρονου Συστήματος Εκπαίδευσης για όλα τα άτομα με αναπηρία μέσω: α) της λήψης μέτρων που να δίνουν σάρκα και οστά στη θεσμικά κατοχυρωμένη υποχρεωτικότητα της εκπαίδευσης των ατόμων με αναπηρία, β) της αύξησης των πόρων που διατίθενται για την εκπαίδευση των ατόμων με αναπηρία από τον τακτικό κρατικό προϋπολογισμό ή από άλλους πόρους, γ) της επέκτασης του θεσμού του Ολοήμερου Σχολείου στα Νηπιαγωγεία, στα Ειδικά Σχολεία και στα Τμήματα Ένταξης των Γενικών Σχολείων όλης της χώρας, δ) της ένταξης των βρεφών/παιδιών με αναπηρία πριν από το 4ο έτος της ηλικίας τους στην Προσχολική Αγωγή με την ίδρυση και λειτουργία βρεφοσυμβουλευτικών και παιδικών σταθμών, ε) της ενίσχυσης του θεσμού των Τμημάτων Ένταξης στα Γενικά Σχολεία για την προώθηση της ένταξης των μαθητών με αναπηρία στο Γενικό Εκπαιδευτικό Σύστημα, στ) της ίδρυσης νέων Σχολικών Μονάδων Ειδικής Εκπαίδευσης Πρωτοβάθμιας, Δευτεροβάθμιας, Γενικής, Τεχνικής και Επαγγελματικής Εκπαίδευσης και της αναβάθμισης των ήδη υφιστάμενων, ζ) της αναβάθμισης των υφιστάμενων Εργαστηρίων Ειδικής Επαγγελματικής Εκπαίδευσης και Κατάρτισης (Ε.Ε.Ε.Ε.Κ.), η) της διασφάλισης μιας Δημόσιας Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης ανοιχτής σε όλους, από την οποία δηλαδή δεν θα αγνοούνται οι ανάγκες των φοιτητών με αναπηρία, των εργαζομένων με αναπηρία και των εκπαιδευτικών με αναπηρία.

Την προώθηση των ατόμων με αναπηρία στην απασχόληση μέσω της α) άμεσης θέσπισης ενός νέου και σύγχρονου νόμου αποκλειστικά και μόνο για την απασχόληση των ατόμων με αναπηρία, β) του σχεδιασμού και της εφαρμογής μιας ολοκληρωμένης πολιτικής για την επαγγελματική κατάρτιση των ατόμων με αναπηρία, γ) της λήψης μέτρων για την αποτελεσματική εφαρμογή του Ν. 3304/2005 «Εφαρμογή της αρχής της ίσης μεταχείρισης ανεξαρτήτως φυλετικής ή εθνοτικής καταγωγής, θρησκευτικών ή άλλων πεποιθήσεων, αναπηρίας, ηλικίας ή γενετήσιου προσανατολισμού».

Τη θέσπιση ενός ενιαίου αδιάβλητου συστήματος αξιολόγησης και πιστοποίησης της αναπηρίας στη βάση της Διεθνούς Σύμβασης για τα Δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρία του ΟΗΕ.

Τη θέσπιση ενός ενιαίου πλαισίου αρχών ασφαλιστικών παροχών στα άτομα με αναπηρία και χρόνιες παθήσεις που να αφορά στο σύνολο των Ασφαλιστικών Ταμείων της χώρας. 

Τη διαμόρφωση ενός σύγχρονου και§ ολοκληρωμένου Συστήματος Υγείας και Πρόνοιας μέσω: α) της δημιουργίας πανελλαδικά ενός σύγχρονου Δικτύου Μονάδων Αποκατάστασης, β) της αναβάθμισης των παρεχόμενων υπηρεσιών υγείας προς τα άτομα με χρόνιες παθήσεις με την ίδρυση νέων εξειδικευμένων μονάδων και τον εκσυγχρονισμό των ήδη υπαρχόντων, γ) της αναβάθμισης των παρεχόμενων υπηρεσιών κοινωνικής φροντίδας και της διασφάλισης της δημόσιας χρηματοδότησής τους, δ) της ενίσχυσης του τομέα της Πρόνοιας, ο οποίος μέχρι σήμερα είναι ο πλέον υποχρηματοδοτούμενος, ε) της προώθησης της αποϊδρυματοποίησης και της δημιουργίας δικτύου δομών αυτόνομης, ημιαυτόνομης και προστατευόμενης διαβίωσης, στ) της δημιουργίας ενός εθνικού σχεδίου δράσης για τη μακροχρόνια φροντίδα. 

Την εισοδηματική ενίσχυση των ατόμων με αναπηρία και των οικογενειών τους, μιας εκ των πλέον φτωχών ομάδων του πληθυσμού που υφίσταται εντονότερα τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης για την οποία άλλωστε δεν ευθύνεται. 

«ΤΙΠΟΤΑ ΓΙΑ ΤΑ ΑΜΕΑ ΧΩΡΙΣ ΤΑ ΑΜΕΑ,

ΤΙΠΟΤΑ ΓΙΑ ΕΜΑΣ ΧΩΡΙΣ ΕΜΑΣ»