ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΑΠΕΛΛΑΣ: ΕΝΑΣ ΑΘΛΗΤΗΣ ΧΩΡΙΣ ΠΟΔΙΑ ΑΛΛΑ ΜΕ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΨΥΧΗΣ!

Χρήστος Καπέλλας: Ένας αθλητής χωρίς πόδι αλλά με μεγαλείο ψυχής

      

Ένας αθλητής του στίβου με συμμετοχές και διακρίσεις σε παγκόσμια πρωταθλήματα, που όχι μόνο δεν λύγισε από το χτύπημα της μοίρας, αλλά κατάφερε να ξεπεράσει κάθε εμπόδιο αποδεικνύοντας πως τίποτα δεν είναι  αδύνατο σ’ αυτή τη ζωή, αρκεί να υπάρχει θέληση.

      

Συνέντευξη: Μίτση Σκέντζου

Η περίφημη ρήση του Νίτσε, «ό,τι δεν σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό» ταιριάζει απόλυτα στην περίπτωση του Χρήστου Καπέλλα, ο οποίος μίλησε στο star.gr για το ατύχημα που του άλλαξε τη ζωή.

 Ένας αθλητής του στίβου με συμμετοχές και διακρίσεις σε παγκόσμια πρωταθλήματα, που όχι μόνο δεν λύγισε από το χτύπημα της μοίρας, αλλά κατάφερε να ξεπεράσει κάθε εμπόδιο αποδεικνύοντας πως τίποτα δεν είναι αδύνατο σ’ αυτή τη ζωή, αρκεί να υπάρχει θέληση.

Το τροχαίο ατύχημα που είχε με την μηχανή, τον Δεκέμβριο του 1999, του στέρησε το αριστερό του πόδι: «Ήταν  δύσκολη στιγμή αυτή. Μηχανή, πιτσιρικάδες… ήμουν μαζί με την παρέα μου στο στέκι μας. Πήρα μία μηχανή  για να πάω να πάρω μια κοπέλα από το Μαρούσι. Ένας γνωστός ήθελε να τον πάω εκεί… Οδηγούσα εγώ. Στρίβουμε σε μια στροφή στην Αμαρουσίου και καλώς  κακού ο συνεπιβάτης κουνήθηκε την ώρα που στρίβαμε με αποτέλεσμα να βγούμε εκτός πορείας και να «σφηνώσουμε» πάνω σε ένα δέντρο. Ευτυχώς, το παιδί έκανε μόνο ράμματα στο κεφάλι κι εγώ έχασα το πόδι μου».

Συγκλονιστική είναι η στιγμή που ο Χρήστος αποκαλύπτει πως μέσα σε λίγα λεπτά κατάλαβε τι είχε συμβεί: «Κατάλαβα τι είχε συμβεί, γιατί το πόδι μου είχε μείνει πίσω και μου το έφεραν σε μια σακούλα, την ώρα που ήμουν πεσμένος στον δρόμο».

«Ή ξεκινάς από το μηδέν ή τα παρατάς και ζεις σε μια καρέκλα»

 Έκανε Χριστούγεννα στο νοσοκομείο ΚΑΤ, αλλά όπως εξομολογείται ο ίδιος η πιο δύσκολη στιγμή για εκείνον ήταν  όταν επέστρεψε στο σπίτι: «Ήταν πολύ άσχημη εμπειρία. Έπρεπε να είμαι καλά για τους άλλους και εγώ ήμουν χάλια για μένα. Μπροστά στην οικογένεια και στους φίλους προσποιούμουν πως όλα ήταν καλά. Μου στάθηκαν πάρα πολύ όλοι, δεν έχω παράπονο από κανέναν, αλλά είναι κάτι που καθαρά το περνάς μόνος σου. Τι απόφαση θα πάρεις, πώς θα το παλέψεις είναι καθαρά δικό σου θέμα. Όλα είναι μια απόφαση. Ή συνεχίζεις ξεκινώντας από το μηδέν… παίρνεις δηλαδή, τον δύσκολο δρόμο, ή τα παρατάς όλα, κάθεσαι σε μια καρέκλα και απλά ζεις εκεί».

Στη συνέχεια δεν διστάζει να μου εξομολογηθεί πως πριν το ατύχημα δεν ήξερε πολλά για τα άτομα με αναπηρία: «Δυστυχώς, στην Ελλάδα δεν έχουμε την κατάλληλη παιδεία, ώστε να μπορέσει ο κάθε άνθρωπος να αντιμετωπίσει μια παρόμοια κατάσταση. Στη συνέχεια όμως ασχολήθηκα και έμαθα αρκετά. Πιστεύω πως είναι κάτι που δεν το ξεπερνάς ποτέ, απλά προσπαθείς να ζήσεις με αυτό το πρόβλημα. Κάνω τα ίδια πράγματα που έκανα πριν, ίσως και περισσότερα, απλώς υπάρχει ένας μεγαλύτερος βαθμός δυσκολίας. Είναι ένα ξένο μέλος και το κουβαλάς μαζί σου, όσο ζεις».

Ο Χρήστος λοιπόν, στα 17 του έμαθε και πάλι να περπατά. Ωστόσο, παραδέχεται ότι για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα (περίπου 2 χρόνια) είχε ντονες ψυχολογικές μεταπτώσεις.  Όμως για εκείνον τίποτα δεν ήταν αδύνατο,  αφού άντλησε δύναμη για να συνεχίσει από την ίδια την ζωή.

 «Πρέπει να σκεφτείς τι  θέλεις να κάνεις στη ζωή σου. Όλοι κάποια στιγμή θα πεθάνουμε, αλλά μέχρι τότε πρέπει να επιλέξουμε τον τρόπο που θα ζήσουμε. Εμένα μου αρέσει η ζωή, μου αρέσει η ημέρα. Από την άλλη είχα μια οικογένεια που σίγουρα χρειαζόταν μια βοήθεια. Δεν περίμενα από εμένα ότι θα τους σώσω, αλλά ήμουν κι εγώ μια βοήθεια».

Μετά το ατύχημα αναθεώρησε πολλά πράγματα στη ζωή του, αλλά και στη σχέση του με τους άλλους  ανθρώπους: «Μετά το ατύχημα έγινα πιο αυστηρός και με τους ανθρώπους και με τον εαυτό μου. Κάποτε μπορεί να έλεγα κι εγώ δεν μπορώ. Δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δεν θέλω. Πρέπει να προσπαθήσεις κι ας μην τα καταφέρεις».

 «Ο αθλητισμός μου άλλαξε τη ζωή»

Το 2002 ήταν μια πολύ σημαντική χρονιά για τον 32χρονο σήμερα αθλητή. Μέσω της αγαπημένης του γιαγιάς, γνώρισε τον προπονητή του, Δημήτρη Σκλαβούνο.  Αρχικά δοκίμασε όλα τα αθλήματα, μέχρι να καταλήξει ποιο είναι αυτό που του ταίριαζε καλύτερα, δηλαδή το άλμα εις ύψος. Για έναν ολόκληρο χρόνο έτρεχε με το ένα  πόδι. Τότε  ήταν που γνώρισε και τον Άγγελο Χρονόπουλο, τον «σωτήρα» του ποδιού του, όπως τον αποκαλεί. «Θεωρώ πως είναι από τα καλύτερα ονόματα επάνω στην κατασκευή τεχνητών μελών που υπάρχουν αυτή την στιγμή στην Ελλάδα».

Και πρόσθεσε: «Ο αθλητισμός μου άλλαξε πολύ την ζωή. Επίσης, άλλαξε την κατανομή του σώματός μου. Μου έμαθε να περπατάω σωστά, να τρέχω… που δεν έτρεχα. Κυρίως μου χάρισε μια καλή διάθεση. Λένε πως μέσα από κάτι κακό, πάντα βγαίνει κάτι καλό. Στην δική μου περίπτωση, αυτό ισχύει. Οι κόποι οι δικοί μου, αλλά και του προπονητή μου, φάνηκαν μέσα από τον στίβο… από τις διακρίσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Έχω πάει καλά σε όλη την διαδικασία αυτή του στίβου. Υπήρχαν απογοητεύσεις, αλλά συνεχίζεις».

Με πείσμα,  υπομονή και θέληση έκανε ένα ευρωπαϊκό ρεκόρ στο ύψος το 2007 και ήρθε τρίτος στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, ενώ έχει πολλά πανελλήνια ρεκόρ.  Όμως ένα χρόνο αργότερα, το 2008  στο Πεκίνο πήρε μια μεγάλη απογοήτευση.

«Είχα προετοιμαστεί πάρα πολύ καλά, τόσο σωματικά, όσο και ψυχολογικά. Αναγκάστηκα να πάω χωρίς τον προπονητή μου και  ενώ  είχα κάνει τις καλύτερες προπονήσεις της ζωής μου και ήμουν σίγουρος ότι θα ερχόμουν πίσω με τίτλο, δεν μπήκα ούτε στην 8άδα. Ήταν η πρώτη ατυχία που είχα στην αθλητική μου καριέρα. Για έναν χρόνο ήμουν χάλια ψυχολογικά, είχα σταματήσει τον στίβο. Χρειαζόμουν χρόνο για να γιατρέψω αυτή την πληγή. Ο προπονητής  είναι το άλλο σου μισό».

«Φοβόντουσαν ότι θα φυτρώσει το πόδι μου»

Κατά τη διάρκεια της συνέντευξης, ο νεαρός  αθλητής εξέφρασε το παράπονο και συνάμα την απογοήτευσή του, σε ότι αφορά τη βοήθεια του κράτους.

«Το κοστολόγιο  για την  σιλικόνη είναι 1.300 ευρώ περίπου, ενώ ένα  απλό  τεχνητό μέλος στοιχίζει πάνω από 4.000 ευρώ. Μία  φορά το χρόνο χρειαζόμουν τη σιλικόνη που φοράω στο πόδι και το κράτος με κάλυπτε κάθε τρία χρόνια και αυτό στο 75%, τώρα πλέον καλύπτει το 50%. Το πρώτο μου πόδι μου το έκανε δώρο η νονά μου και την ευχαριστώ πολύ για την πολύτιμη βοήθειά της. Στη συνέχεια με βοήθησε ο κ. Χρονόπουλος και κανα δυο φορές η Ομοσπονδία “Ειδική Παραολυμπιάδα Ελλάδος”. Γενικά όμως αν μιλάμε για κράτος στο θέμα αθλητισμού και δεν μιλάω μόνο για εμένα… τα ΑμΕΑ, αλλά και για τους “κανονικούς” αθλητές δεν υπάρχει καμία βοήθεια».

Μεταξύ άλλων, αναφέρθηκε και στις επιτροπές που μέχρι πρόσφατα περνούσε ώστε να του παρέχεται η δυνατότητα φοροαπαλλαγής για το αυτοκίνητο που έχει λέγοντας  χαρακτηριστικά: «Φοβόντουσαν ότι θα φυτρώσει το πόδι μου».

 Η οικογένεια και οι επόμενοι στόχοι

Οι Παραολυμπιακοί αγώνες του 2016 στο Ρίο Ντε Τζανέιρο είναι ο επόμενος μεγάλος στόχος του Χρήστου Καπέλλα, λίγο πριν πει «αντίο» στις  μεγάλες αθλητικές διοργανώσεις.  Όπως αποκάλυψε ο ίδιος, σκέφτεται να σταματήσει, καθώς πρέπει να ξεκουράσει κάποια στιγμή και το πόδι του.

 Όσο για τα μελλοντικά του προσωπικά σχέδια… Θα ήθελε να φύγει από την Αθήνα και να πάει να μείνει στην επαρχεία, ενώ δεν λέει όχι και στην απόκτηση ενός παιδιού. Τα τελευταία δύο χρόνια έχει δεσμό με μια κοπέλα, η οποία τον στηρίζει.

 «Όταν είναι καλή η σχέση σε ανεβάζει στα ύψη. Η σχέση με την κοπέλα μου είναι πάρα πολύ καλή. Έχει κι ένα κοριτσάκι που από την αρχή το πήρε πολύ καλά. Με ρώτησε κάποια πράγματα σχετικά με το πρόβλημα της  απάντησα κι αυτό ήταν όλο. Μάλιστα, έχει έρθει και σε  κάποιους αγώνες».

Με αφορμή αυτό το γεγονός  αναφέρθηκε και σε μία πρόταση που είχε δεχτεί από προπονητές- γυμναστές, προκειμένου να πηγαίνει σε διάφορα σχολεία και να μιλάει στα παιδιά για το ατύχημα και πως θα πρέπει να αντιμετωπίσουν μια τέτοια κατάσταση, αλλά δυστυχώς δεν ευδοκίμησε.

«Αρκετοί καθηγητές και γονείς πίστευαν πως τα παιδιά τους θα μελαγχολήσουν ή θα πάθουν κάποιου είδους κατάθλιψη γυρνώντας στο σπίτι. Αντιθέτως, στο εξωτερικό δεν υπάρχει περίπτωση να έχουμε αγώνα Πανευρωπαϊκού επιπέδου  και να μην είναι όλα τα νηπιαγωγεία και τα δημοτικά σχολεία στο γήπεδο», δήλωσε ο Χρήστος.

Μάλιστα, παραδέχτηκε πως είναι ιδιαίτερα ευαίσθητος απέναντι στα παιδιά γιατί την ημέρα του ατυχήματος από το σημείο περνούσε ένα παιδάκι 5-6 ετών και όταν τον είδε έβαλε τα κλάματα. Αυτή η εικόνα έχει μείνει χαραγμένη στην μνήμη του.

«Όλοι οι άνθρωποι θα πρέπει να ζουν την κάθε ημέρα σαν να είναι η τελευταία»

Κλείνοντας αυτή μας την συζήτηση, ο Χρήστος θέλησε να στείλει το δικό του  μήνυμα σε όσους ανθρώπους αντιμετωπίζουν κάποιο πρόβλημα υγείας, αλλά και σε εκείνους που είναι καλά: «Όλοι οι άνθρωποι θα πρέπει να ζουν την κάθε ημέρα σαν να είναι η τελευταία. Αυτό που έμαθα από το τροχαίο είναι πως αύριο μπορεί να μην ζω. Δεν πρέπει να μας καταβάλει το  άγχος».

Πηγή: http://www.star.gr/