Η δύσκολη ώρα των πρωταθλητών
«Φάρμακα τα οποία παλιότερα μας δικαιολογούσε ώς και στο 100% ο ΕΟΠΥΥ, πλέον μας τα δικαιολογεί μόλις στο 10%», σημειώνει Πάνος Τριανταφύλλου, όγδοος στους Παραολυμπιακούς του 2012 στην –απίστευτα θεαματική– ξιφασκία με αμαξίδιο. «Για ένα αμαξίδιο που μπορεί να στοιχίζει και 4.000-4.500 ευρώ εμείς παίρνουμε χρηματοδότηση μόνο 700-1.000. Τα αυτοκίνητα για τα οποία παλιότερα είχαμε απαλλαγή, ανάλογα με το ποσοστό αναπηρίας μας –και που για έναν ανάπηρο είναι όσο για κανέναν άλλον απαραίτητα– παραμένουν εδώ και σχεδόν έξι μήνες καθηλωμένα στο Τελωνείο, περιμένοντας να βγει ο καινούργιος νόμος! Ακόμα μας δικαιολογούν αντικατάσταση μαξιλαριού αμαξιδίου –που σημειωτέον κάνει γύρω στα 500 ευρώ– κάθε δύο χρόνια, όταν εμένα μου έχει τύχει να χαλάσω πέντε στο ίδιο διάστημα! Ως και σε πράγματα εντελώς καθημερινά μα απολύτως απαραίτητα για έναν άνθρωπο με αναπηρία, οι ελλείψεις είναι δραματικές, για παράδειγμα, στους καθετήρες. Όταν η εταιρεία κάνει ώς και έναν χρόνο για να πληρωθεί, δεν ανανεώνει το στοκ της, άρα δεν σου προσφέρει».
Του Τάκη Τσιρτσώνη
Όγδοος στους Παραολυμπιακούς του 2012 στην –απίστευτα θεαματική– ξιφασκία με αμαξίδιο, μέλος της εθνικής ομάδας που κατέκτησε χάλκινο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα και χρυσό στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Γερμανίας, μέλος της εθνικής ομάδας μπάσκετ εδώ και εφτά χρόνια. Το 2004, σε ηλικία δεκαοκτώ ετών, σε ένα ατύχημα με το αυτοκίνητο στην Πεντέλη συνέτριψε τη σπονδυλική του στήλη. «Το “γιατί να συμβεί κάτι τέτοιο σε μένα” είναι ανθρώπινο να το πεις, θυμάται ο 27χρονος πλέον Πάνος Τριανταφύλλου. «Κι εγώ το είπα τον πρώτο καιρό. Όμως είναι λάθος. Πηγαίνοντας προς τα πίσω δεν κάνεις τίποτε. Σύντομα συνειδητοποίησα πως ήταν πολλά εκείνα που μπορούσα να κάνω». Και ξεκίνησε να τα κάνει, πρώτα στο παρκέ του μπάσκετ και στη συνέχεια –εδώ και περίπου τέσσερα χρόνια– στο ταπί της ξιφασκίας. Καλούμενος τον τελευταίο καιρό, πέρα και πάνω απ’ όλα τα άλλα, να αντιμετωπίσει την οικονομική κρίση και τα παρεπόμενά της, τα οποία βιώνει με… τρεις ιδιότητες: ως Έλληνας πολίτης, ως άτομο με αναπηρία αλλά και ως αθλητής.
«Θυμάμαι στην πρώτη μου συμμετοχή στην Εθνική μπάσκετ το 2007», θα πει, «είχαμε πάει στην Ιρλανδία για κάποιους αγώνες. Είχαμε μαζί μας φυσικοθεραπευτές, παράγοντες, πλήρη ομάδα. Τώρα πια, αυτού του τύπου τα… μεγαλεία ανήκουν στο παρελθόν. Ίσα που μαζευόμαστε δέκα μέρες πριν από κάποιο διεθνή αγώνα για μια στοιχειώδη προετοιμασία. Πώς να προλάβουμε να γίνουμε ομάδα σε τόσο μικρό διάστημα;»
Τα χρηματικά έπαθλα που οι διακρίσεις σε Ολυμπιακούς και Παγκόσμια Πρωταθλήματα συνεπάγονται κάνουν 2 ή 3 χρόνια να εκταμιευθούν, τα οδοιπορικά –ακόμα και για τους αθλητές πρώτης γραμμής– είναι από χρόνια κομμένα, ενώ και οι προπονητές προσφέρουν τις υπηρεσίες τους εθελοντικά, από μεράκι και μόνο, δίχως να αμείβονται από κανέναν. Οι συμμετοχές σε διεθνείς αγώνες έχουν περιοριστεί στο μισό, ενώ οι χορηγίες –όπως το αμαξίδιο με το οποίο ο ίδιος συμμετείχε στους Παραολυπιακούς, που ήταν προσφορά του Ομίλου Υγεία– έχουν και αυτές από καιρό κοπεί –«μολονότι τώρα θα ήταν πιο σημαντικές και πιο χρήσιμες από ποτέ». Παρ’ όλα αυτά «ούτε εγώ ούτε τα περισσότερα από τα υπόλοιπα παιδιά», λέει με πείσμα, «δεν μπορούμε να φανταστούμε τη ζωή μας δίχως τον αθλητισμό. Γι” αυτό και συνεχίζουμε».
Περισσότερα είναι τα εκτός αγωνιστικών χώρων προβλήματα, τα οποία έρχονται να προστεθούν σε όλα τα παραπάνω. «Φάρμακα τα οποία παλιότερα μας δικαιολογούσε ώς και στο 100% ο ΕΟΠΥΥ, πλέον μας τα δικαιολογεί μόλις στο 10%», σημειώνει. «Για ένα αμαξίδιο που μπορεί να στοιχίζει και 4.000-4.500 ευρώ εμείς παίρνουμε χρηματοδότηση μόνο 700-1.000. Τα αυτοκίνητα για τα οποία παλιότερα είχαμε απαλλαγή, ανάλογα με το ποσοστό αναπηρίας μας –και που για έναν ανάπηρο είναι όσο για κανέναν άλλον απαραίτητα– παραμένουν εδώ και σχεδόν έξι μήνες καθηλωμένα στο Τελωνείο, περιμένοντας να βγει ο καινούργιος νόμος! Ακόμα μας δικαιολογούν αντικατάσταση μαξιλαριού αμαξιδίου –που σημειωτέον κάνει γύρω στα 500 ευρώ– κάθε δύο χρόνια, όταν εμένα μου έχει τύχει να χαλάσω πέντε στο ίδιο διάστημα! Ως και σε πράγματα εντελώς καθημερινά μα απολύτως απαραίτητα για έναν άνθρωπο με αναπηρία, οι ελλείψεις είναι δραματικές, για παράδειγμα, στους καθετήρες. Όταν η εταιρεία κάνει ώς και έναν χρόνο για να πληρωθεί, δεν ανανεώνει το στοκ της, άρα δεν σου προσφέρει». «Και τι μπορεί να κάνει κανείς γι” αυτό;», ρωτώ, με την αφέλεια του «απ’ έξω». «Να αποφεύγει τα πολλά υγρά και να κάνει οικονομία», μου απαντά με στεγνό χιούμορ. Ζει στα Μελίσσια με τη μητέρα του, με αποκλειστικό εισόδημα το επίδομα παραπληγικού του ΙΚΑ, που δεν ξεπερνά τα 700 ευρώ τον μήνα. «Ήμουν από τους τυχερούς», θα πει, «μια και όταν έπαθα το ατύχημα, ήμουν ασφαλισμένος. Άλλα παιδιά συντηρούνται από την Πρόνοια».
«Πώς νιώθεις», τον ρωτώ αντί άλλου επιλόγου, «κάθε φορά που ακούς να αποκαλύπτονται μεμονωμένα περιστατικά ή και κυκλώματα ανάπηρων-μαϊμού;». «Διπλά προσβεβλημένος. Κατ” αρχάς γιατί φοβάμαι ότι περιπτώσεις όπως αυτές κάνουν τους ανθρώπους να κοιτούν με καχυποψία ακόμα κι εμάς και κατά δεύτερον γιατί νιώθω πως όλοι αυτοί στερούν χρήματα που υπό προϋποθέσεις θα μπορούσαν να δοθούν και σε εμάς που έχουμε αληθινό πρόβλημα».
Πηγή: «Η εφημερίδα των συντακτών»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου