Η Ματιά του τυφλού .

Η Δική ΤΟΥ Ματιά...

(Σ'αυτό το μέρος θα επιχειρήσω να σκιαγραφήσω τη 'ματιά' του ίδιου του τυφλού. Για να δούμε τι θα καταφέρω...)

Με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, ο καθένας μας έριχνε τη δική του ματιά στο θέμα, όπως περίπου σας περιέγραψα στο προηγούμενο κομμάτι. Ο πρωταγωνιστής όμως πώς τα βίωνε όλα αυτά άραγε;

Σα μωρό, δε θυμάμαι να είχε καμία ιδιαιτερότητα. Σχετικά ήσυχος, αρκετά υπναράς, χαρακτηριστικά χουζούρης από τη μία, υπερενεργητικός από την άλλη. Των άκρων γενικά. (χαρακτηριστικά που διατηρεί μέχρι σήμερα.) Τα πρώτα θέματα άρχισαν όταν ξεκίνησε να κινείται.

Όπως ήταν φυσικό, κάθε φορά που ξεκινούσε να μπουσουλίσει ή να περπατήσει αργότερα, υπήρχε μια ανησυχία. Γρήγορα έμαθε ότι οι γρήγορες και σπασμωδικές κινήσεις, οδηγούσαν σε απρόσμενες συναντήσεις με πανταχού παρόντες τοίχους και τον επιβράβευαν με μεγαλειώδη καρούμπαλα. Την ίδια περίπου περίοδο, έμαθε ότι αν ακουμπάει ανεξέλεγκτα και βάζει τα χέρια του όπου να 'ναι, επιβραβεύεται με επίπονα μαγκώματα, τρυπήματα ή τσιμπήματα, ανάλογα το περιβάλλον. (η παροντική ανεξέλεγκτη κατάσταση των χεριών του που προσωπικά χαρακτηρίζω ως 'σύνδρομο χταπόδι' οφείλονται σε πρώιμα δείγματα της νόσου του Αλτσχάιμερ, έξαρση περιέργειας, ή και τα δύο.) Με πολύ προσοχή και μια βασική καθοδήγηση από όλους, πολύ γρήγορα κατάφερε να κινείται στα όρια του φυσιολογικού, ειδικά σε μέρη που γνώριζε.

Εξαιρετικά κοινωνικό ον, από μικρό ήθελε να συμμετέχει παντού, είτε αυτό ήταν συζήτηση, είτε δραστηριότητα. Στην αρχή νομίζω του προκαλούσε εντύπωση που σε κάποιες δραστηριότητες η πρώτη αντίδραση των περισσοτέρων ήταν να τον αφήσουν απ'έξω. (πως να τον στείλεις να σου φέρει κάτι από το δίπλα δωμάτιο, όταν ξέρεις ότι πιο δύσκολο θα του είναι να βρει το δωμάτιο, παρά το αντικείμενο μέσα σε αυτό...) Στη συνέχεια, ανακάλυψε ότι παράλληλα με τη συμμετοχή του σε δραστηριότητες, απολάμβανε και της προσοχής των άλλων που τύγχανε εξαιτίας αυτού. Κάποιος θα ασχολούνταν περισσότερο μαζί του να του δείξει πως να κάνει κάτι, κάποιος θα του μιλούσε περισσότερο για να του εξηγήσει κάτι που δεν έβλεπε, βρισκόταν πάλι στο επίκεντρο! Για κάποια χρόνια πιστεύω ότι αυτό το επίκεντρο είχε γίνει μια μορφή αυτοσκοπού της κοινωνικοποίησης. Όχι η μοναδική μορφή και όχι πάντα. Μια μορφή όμως, σίγουρα.

Σε άλλες φάσεις, εξαιρετικά ήσυχος, περνούσε ώρες ατελείωτες στο δωμάτιό του. Πολύ γρήγορα, ο χώρος αυτός είχε οριοθετηθεί και εκεί μέσα οι κανόνες ήταν ολικά δικοί του και έπρεπε να γίνονται απόλυτα σεβαστοί από όποιον έμπαινε. Τα πρώτα βήματα μιας αυτονομίας χρειάζονται απόλυτη και συγκεκριμένη σειρά και τάξη χωρίς καμία εξωγενή παρέμβαση. Η συμπεριφορά του λοιπόν απέναντι σε μας τους 'εισβολείς', που τελικά πήγαζε από μια βασική ανάγκη, πολύ συχνά θα μπορούσε να είναι αντικείμενο παρεξήγησης, άλλες φορές ήταν εικόνα που προκαλούσε γέλιο. (θυμάμαι άπειρες φορές βιαστικές κινήσεις και τεράστιους δρασκελισμούς για να προλάβει να βγει εκείνος από το δωμάτιο να σε χαιρετήσει και όχι να μπεις εσύ....)

Για πολλά χρόνια, δεν είχε γνώση της αναπηρίας του και προσπαθούσε να κατανοήσει και να αποκρυπτογραφήσει όλες αυτές τις συμπεριφορές που τον έθεταν σε διαφορετική θέση από τα άλλα παιδιά. Αργότερα, όταν ήξερε πια, η συμπεριφορά του παρέπαιε. Φυσικά και ήθελε να παίζει με όλους, όλα τα παιχνίδια. Να πηγαίνει παντού και να κάνει τα πάντα. Από την άλλη, ήξερε ότι με μια του κίνηση, ή με μια του κουβέντα μπορούσε να προκαλέσει την προσοχή και να βάλει όλα τα υπόλοιπα παιδιά σε δεύτερη μοίρα και κάποιες φορές το έκανε. Κάποιες φορές επίτηδες, κάποιες άλλες όχι.

Όταν χρειαζόταν να κάνει κάτι που δεν του άρεσε πολύ, ή κάτι στο οποίο δε μπορούσε να ξεχωρίσει, με εξαιρετική ευκολία ομολογούσε ότι δε μπορούσε και ζητούσε τη βοήθεια του αδερφού του ή της αδερφής μου. Σε άλλες περιπτώσεις δε δίσταζε να κατηγορεί τον ίδιο αυτό αδερφό για το οτιδήποτε, αρκεί οι γονείς να τον απομάκρυναν και αυτός να μπορούσε να κάνει αυτό που ήθελε. (δύσκολο να είσαι ο αμέσως μικρότερος αδερφός ενός ατόμου με αναπηρία...)

Σίγουρα είναι δύσκολο να είσαι το μοναδικό άτομο με αναπηρία στο περιβάλλον σου. Ακόμα όμως πιο δύσκολο και περίπλοκο είναι να το κατανοήσεις, να εμπεδώσεις όλες τις παραμέτρους του και να το επικοινωνήσεις.

(Διαβάζοντας ξανά το παραπάνω, νομίζω ότι κάλυψα τις περισσότερες και σημαντικότερες παραμέτρους. Όχι; ξέχασα κάτι; είμαι λάθος σε κάτι; γράψτε τα σχόλιά σας τα το συζητήσουμε. Στο επόμενο μέρος νομίζω ότι θα προχωρήσουμε την ιστορία χρονικά, ερχόμενοι πιο κοντά στο παρόν.)