Ματιές διαφορετικές.

Σ'αυτό το δεύτερο μέρος, θα προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε πόσες διαφορετικές ματιές υπάρχουν πάνω στην ίδια αλήθεια. Πόσες είναι πραγματικές, πόσες πλασματικές, πόσες αντανακλούν ήδη υπάρχουσες και πόσες διαμορφώνουν νέες πεποιθήσεις.

Με το πέρασμα του χρόνου όλα γίνονται πιο ομαλά. Τα βλέματα είναι λιγότερο γουρλωμένα, οι καρδιές χτυπούν πιο απαλά και τα μυαλά ανοίγουν. Τα δικά μας τουλάχιστον. Η γνώση και η εξοικείωση παίρνουν τη θέση της έκπληξης και της άμυνας απέναντι στο καινούργιο. Έτσι συνέβη και με εμάς. Με τον καιρό αλλάξαμε. Μάθαμε και συνηθίσαμε. Να ξεκινήσω από μένα;

Εγώ λοιπόν, με τον καιρό, έμαθα ότι αυτός ο ξάδερφος δε βλέπει. Τίποτα. Μαύρο. Για αυτό πρέπει όταν ακούω ότι θα έρθουν σπίτι, να μαζεύω τα παιχνίδια που υπάρχουν στο πάτωμα, μην τα πατήσει καταλάθως, πέσει και χτυπήσει. Μπελάς σε πρώτο άκουσμα ο ξάδερφος! Όσο ήμαστε μαζί, δεν πρέπει να τον κοροϊδεύω. Να μην του λέω ψέματα για πράγματα που δε μπορεί να δει. Τότε τα τηρούσα ευλαβικά. Τώρα πέφτει πολύ γέλιο! Αν είμαστε στο δωμάτιό του, δεν πρέπει να μετακινώ τίποτα, για να μην αλλάξει θέση και δεν μπορεί να το βρει μετά. Ξενέρωτη η συνύπαρξη, ε; Γρήγορα συνήθισα και την εικόνα του, αυτη με τα μονίμως κλειστά μάτια με τα υγρά βλέφαρα. Δε μου έκανε εντύπωση πια. Ακόμα, μερικές φορές, είχα κλείσει τα μάτια μου, και προσπαθούσα να μετακινηθώ μέσα στο σπίτι, για να καταλάβω ως είναι να είσαι τυφλός. Γενικά, στα μάτια μου τότε, η συνύπαρξη μαζί του φάνταζε σημαντική. Μεγάλη ευθύνη! Γινόσουν με μιας κάτι ξεχωριστό.

Το σημαντικότερο που έμαθα ήταν να μην του συμπεριφέρομαι σα να είναι κάτι ξεχωριστό. Σα να διαφέρει από μένα, την αδερφή μου και τα άλλα παιδιά του κοινωνικού μας περίγυρου. Σίγουρα ήθελε κάποια παραπάνω προσοχή, κάποια βοήθεια ίσως, αλλά δε θα υπάρξουν τρελές αλλαγές. Θα παίξουμε τα παιχνίδια που θέλουμε και εκείνος θα συμμετάσχει στο βαθμό που μπορεί. Στο κρυφτό, π.χ. θα παίξει μαζί με κάποιον άλλο, που θα τον κρατά από το χέρι. Γιατί δε μπορεί μόνος του να βρει κρυψώνα και αν προσπαθήσει, πιθανότατα δε θα αφήσει τίποτα όρθιο για να κρυφτούν οι υπόλοιποι. Στο κυνηγητό το ίδιο, ενώ στο ποδόσφαιρο, μια σακούλα γύρω από τη μπάλα θα την κάνει προσβάσιμη!!

Έμαθα λοιπόν, εξ'αρχής να μην τον αντιμετωπίζω σαν κάτι διαφορετικό. Να μην τον αποκλείω απο δραστηριότητες και να μην αποκλείω δραστηριότητες από την καθημερινότητά μας. Έμαθα να προσαρμόζω. Στην αρχή έπρεπε να προσαρμόζω τη δραστηριότητα στα μέτρα που θα μπορούσαμε να την κάνουμε μαζί. Μετά από καιρό, άρχισα να προσαρμόζω και εκείνον στα μέτρα της δραστηριότητας που είχαμε αποφασίσει να συμμετάσχουμε. Με αυτό τον τρόπο, όλα αυτά τα χρόνια έχουμε κάνει τα πάντα προσβάσιμα. Κέντρα διασκέδασης, τα μεγαλύτερα κλαμπ της πόλης, ταξίδια στο εξωτερικό, παραλίες, συναυλίες, δημόσια κτήρια και πόσα άλλα...

Η ζωή όμως δεν είναι μονοδιάστατη, έτσι υπάρχει η ματιά αυτών που τον θεώρησαν κάτι ιδιαίτερο. Αυτοί που θα τον καθοδηγήσουν από το χέρι ακόμα και από το ένα δωμάτιο στο άλλο. Εκείνοι που θα προθυμοποιηθούν να κάνουν τα πάντα αντί για αυτόν, μην τυχόν και γίνει κάτι λάθος. Δεν έχουν κακή πρόθεση. Είναι ο δικός τους τρόπος να τον κάνουν να αισθανθεί ίδιος με τους υπόλοιπους. Ίσως αν ποτέ δεν κάνει κάτι μόνος, δεν θα κάνει κάτι λάθος, άρα δε θα καταλάβει ότι είναι διαφορετικός. Μια λογική που λέει ότι αν δε φανεί κάτι, είναι σα να μην υπάρχει. Και αν δε φανεί, ούτε ο ανάπηρος ούτε οι γύρω του θα αισθανθούν μειονεκτικά. Αν δεν υπάρξει όμως η αναπηρία, πως θα τον κάνεις ικανό να την αντιμετωπίσει; Να σταθεί στα πόδια του και να δραστηριοποιηθεί μόνος του; Μια ζωή πρέπει να περιμένει κάποιον άλλο να κάνει το κάθετι για αυτόν;

Μια άλλη ματιά, ήταν αυτή των ανθρώπων που δεν άνηκαν στον κοινωνικό περίγυρο. Όλοι εκείνοι που σε συναντούν στο πάρκο, στην παιδική χαρά, στο σούπερ μάρκετ, παντού. Χωρίζονται σε 3 κατηγορίες. Στην πρώτη είναι εκείνοι που μόλις καταλάβουν τι συμβαίνει θα απομακρυνθούν. Με κομψό ή όχι και τόσο, τρόπο θα τα μαζέψουν και θα φύγουν. Με βλέμμα καρφωμένο πάνω σου, γεμάτο ενοχές ή φόβο από άγνοια, αλλά σίγουρα γεμάτο οίκτο. Τόσο φόβο και οίκτο που δεν αντέχουν να συνυπάρξουν μαζί σου. Από την άλλη, είναι όλοι εκείνοι που θα θελήσουν να σε κάνουν να αισθανθείς άνετα, συζητώντας μαζί σου το πρόβλημα. Οξύμωρο; μα γιατί; όταν έχεις ένα πρόβλημα, τι θα σε κάνει να αισθανθείς πιο άνετα, από το να το συζητάς ενδελεχώς με τον κάθε άσχετο; αυτοί λοιπόν έχουν εκατοντάδες απορίες. Για τα πιο απίθανα πράγματα επίσης, πάντα έχουν διαβάσει ή έχουν ακούσει για κάποιον που το είχε και θεραπεύτηκε. Και σου δίνουν κουράγιο. Και σου λένε να μην στεναχωριέσαι. Και δώσ'του πάλι οίκτος... και οι τελευταία κατηγορία εκείνων που δε θα κάνουν τίποτα. Απολύτως. Θα μείνουν εκεί και θα σε κοιτάζουν με βλέμμα γεμάτο οίκτο. Τίποτα παραπάνω. Πολύς οίκτος αδέρφια...

Θα σταματήσω εδώ. Ας προσπαθήσει ο καθένας να αναγνωρίσει τη δική του ματιά. Σε ποια από τις παραπάνω κατηγορίες εντάσσεται; Αυτό είναι το κομμάτι το οποίο ενδείκνυται περισσότερο απ'όλα για σχολιασμό. Πάρτε βήμα και δώστε μας τη δικά σας οπτική πάνω στις διαφορετικές μας ματιές.

Στο επόμενο μέρος, θα προσπαθήσουμε να μαντέψουμε τη δική του ματιά....