Εφτά Ιανουαρίου χθες, του Άη-Γιάννη, είχα πάει και εγώ σε μια γιορτή να πω τα «χρόνια πολλά» σ’έναν ξάδελφο μου. Κάποια στιγμή η πόρτα χτύπησε για άλλη μια φορά, τα βλέμματα απ’τους καλεσμένους που κάθονταν στο σαλόνι στράφηκαν προς τα εκεί και εγώ καθότι εκ γενετής τυφλός περίμενα να ξεδιαλύνω τις φωνές των νέων επισκεπτών, να καταλάβω ποιοι είναι, αν τους ξέρω ή όχι, αν σε λίγο θα συστηθώ ή θα χαιρετήσω φίλους. Δεν πρόλαβα να… αποκωδικοποιήσω το πρώτο άκουσμα, γιατί ένα απαλό άγγιγμα στο αριστερό μου μπράτσο με έκανε όπως καθόμουν να στραφώ μηχανικά προς τα εκεί και ταυτόχρονα με απλωμένο το δεξί χέρι –αντανακλαστικές κινήσεις όσων βλέπουμε αγγίζοντας- ζήτησα να «δω» ποιος είναι. Τότε ένα παιδικό χέρι σφήνωσε μες στη χούφτα μου, με το αριστερό χέρι πλέον άγγιζα ένα κοριτσάκι –είχε μακριά μαλλιά- περίπου στο ύψος της πολυθρόνας που καθόμουν, οι φωνές είχαν τώρα γεμίσει το σαλόνι και κατάλαβα, χωρίς αμφιβολία πια, πως ήταν η κόρη δύο φίλων, η Αγγελική, πέντε ετών. Δεν ήξερε λόγω ηλικίας να μου πει «καλή χρονιά», «χρόνια πολλά» και τις λοιπές καθιερωμένες ευχές λόγω εορτών, ήξερε όμως πολύ καλά πώς να με χαιρετήσει, πώς να με κάνει να καταλάβω ποιος ήρθε, πώς να κάνει αμέσως και το δικό μου περίεργο βλέμμα να στραφεί προς την πόρτα!
Είχαν περάσει μόνο λίγα δευτερόλεπτα και εγώ ακόμη ξαφνιασμένος άκουσα να μας ζητούν «ο καθένας να πάρει για ένα λεπτό το ποτό του στο χέρι» για να στρωθεί πάνω από το τραπέζι το καλό τραπεζομάντιλο –είχε έρθει η ώρα του φαγητού-. Αφήνω το χεράκι της Αγγελικής να πάρω το ποτήρι και την πιάνω να έχει ήδη προλάβει, να το κρατά υπομονετικά για ένα λεπτό και μετά να το αφήνει πάλι προσεκτικά μπροστά μου, στο σημείο που το είχα αφήσει για να το βρίσκω όποτε και όταν θέλω, αν θέλω, εύκολα, άνετα και προπάντων μόνος μου.
Και εκείνη τη στιγμή δάκρυσα! Γιατί δεν ξέρω πόσο ακριβώς καταλάβαινε η Αγγελική το τι έκανε, τι ακριβώς ένιωθε και τι ακριβώς της είχαν πει και εξηγήσει οι γονείς της για μένα. Ξέρω όμως πως αυτό που έκανε δεν είναι το ίδιο με τα ακατάλληλα σε κάθε πόλη πεζοδρόμια –όπου αυτά υπάρχουν- για να βγεις ασφαλής απ’το σπίτι σου, με τα όμορφα λόγια των άεργων που παρουσιάζονται ως αυτόκλητοι προστάτες των αναπήρων μη θέλοντας να καταλάβουν πως δεν τους έχουμε ανάγκη, με τις τεράστιες ελλείψεις στις υποδομές σε κάθε τομέα αυτού που στη θεωρία λέμε «κράτος πρόνοιας», που υποχρεώνουν τους αναπήρους στην καλύτερη περίπτωση να παλεύουμε καθημερινά να αποδείξουμε πως δεν είμαστε βάρος στην κοινωνία. Και σίγουρα δεν είναι το ίδιο με τη στάση πολλών που όταν βλέπουν κάποιον τυφλό με παρέα ρωτούν τους γύρω του «Πώς τον λένε;» σαν να ρωτούν για κάποιο κατοικίδιο που βλέπουν να κάνει τον καθημερινό του περίπατο, ή με τα δέκα εκείνα λεπτά που περιπλανιόμουν στο Σύνταγμα αποπροσανατολισμένος απ’τον πολύ κόσμο, τους μικροπωλητές, τα πολλά εμπόδια και τις άλλες αλλαγές για την εορταστική ατμόσφαιρα παραμονές πρωτοχρονιάς, μέχρι να με δει σ’εκείνη την ερημιά κάποιος και να θελήσει να με βοηθήσει.
Μέχρι χθες έλεγα «δεν πρόκειται να αλλάξουμε». Από σήμερα λέω «μπορεί και μπορούμε να αλλάξουμε». Σ’ευχαριστώ Αγγελική!
( Πρώτη δημοσίευση στο Τύπο , 2008 )
Είχαν περάσει μόνο λίγα δευτερόλεπτα και εγώ ακόμη ξαφνιασμένος άκουσα να μας ζητούν «ο καθένας να πάρει για ένα λεπτό το ποτό του στο χέρι» για να στρωθεί πάνω από το τραπέζι το καλό τραπεζομάντιλο –είχε έρθει η ώρα του φαγητού-. Αφήνω το χεράκι της Αγγελικής να πάρω το ποτήρι και την πιάνω να έχει ήδη προλάβει, να το κρατά υπομονετικά για ένα λεπτό και μετά να το αφήνει πάλι προσεκτικά μπροστά μου, στο σημείο που το είχα αφήσει για να το βρίσκω όποτε και όταν θέλω, αν θέλω, εύκολα, άνετα και προπάντων μόνος μου.
Και εκείνη τη στιγμή δάκρυσα! Γιατί δεν ξέρω πόσο ακριβώς καταλάβαινε η Αγγελική το τι έκανε, τι ακριβώς ένιωθε και τι ακριβώς της είχαν πει και εξηγήσει οι γονείς της για μένα. Ξέρω όμως πως αυτό που έκανε δεν είναι το ίδιο με τα ακατάλληλα σε κάθε πόλη πεζοδρόμια –όπου αυτά υπάρχουν- για να βγεις ασφαλής απ’το σπίτι σου, με τα όμορφα λόγια των άεργων που παρουσιάζονται ως αυτόκλητοι προστάτες των αναπήρων μη θέλοντας να καταλάβουν πως δεν τους έχουμε ανάγκη, με τις τεράστιες ελλείψεις στις υποδομές σε κάθε τομέα αυτού που στη θεωρία λέμε «κράτος πρόνοιας», που υποχρεώνουν τους αναπήρους στην καλύτερη περίπτωση να παλεύουμε καθημερινά να αποδείξουμε πως δεν είμαστε βάρος στην κοινωνία. Και σίγουρα δεν είναι το ίδιο με τη στάση πολλών που όταν βλέπουν κάποιον τυφλό με παρέα ρωτούν τους γύρω του «Πώς τον λένε;» σαν να ρωτούν για κάποιο κατοικίδιο που βλέπουν να κάνει τον καθημερινό του περίπατο, ή με τα δέκα εκείνα λεπτά που περιπλανιόμουν στο Σύνταγμα αποπροσανατολισμένος απ’τον πολύ κόσμο, τους μικροπωλητές, τα πολλά εμπόδια και τις άλλες αλλαγές για την εορταστική ατμόσφαιρα παραμονές πρωτοχρονιάς, μέχρι να με δει σ’εκείνη την ερημιά κάποιος και να θελήσει να με βοηθήσει.
Μέχρι χθες έλεγα «δεν πρόκειται να αλλάξουμε». Από σήμερα λέω «μπορεί και μπορούμε να αλλάξουμε». Σ’ευχαριστώ Αγγελική!
( Πρώτη δημοσίευση στο Τύπο , 2008 )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου