ΕΧΟΥΜΕ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΝΑ ΟΝΕΙΡΕΥΤΟΥΜΕ

Άρθρο από την Εφημερίδα "Πατρίς" της Κρήτης

Του Αλέκου Α. Ανδρικάκη andrikakis@patris.gr

Είμαι άνθρωπος, δεν σκύβω, για να μην υποταχτώ, αλλά ονειρεύομαι ώστε να σηκωθώ και πάλι...

Πρώτες ώρες του νέου χρόνου. Συνήθως οι πρώτες σκέψεις για τη νέα περίοδο είναι αισιόδοξες, για κάτι καλύτερο, για την προσδοκία του αύριο. Για το επόμενο διάστημα κατά το οποίο ονειρευόμαστε να δημιουργήσουμε κάτι πιο όμορφο από το παρελθόν. Σε όλα τα επίπεδα. Στην Ελλάδα όμως σήμερα, όπως είναι τα πράγματα, ουδείς διατηρεί στην πράξη την ελπίδα.

Οι ευχές πάνε και έρχονται, αλλά δεν έχουν πραγματικό περιεχόμενο. Γιατί οι νυν και τέως κυβερνώντες μας, οι κυβερνήτες μας, διαχρονικά, το πολιτικό σύστημα, ευρύτερα, μαζί με τις χαμηλοϋψείς ευρωπαϊκές ηγεσίες, μας έκοψαν τα φτερά, μας ακύρωσαν την ελπίδα. Οι Έλληνες σήμερα ζουν με την απελπισία για το σήμερα, με το άγχος για το αύριο, βλέποντας την απογοήτευση και τα πολλά γιατί στα μάτια των παιδιών τους. Ξέρουν ότι οι χθεσινές βάρβαρες πολιτικές, θα αγριέψουν ακόμη περισσότερο. Θα γίνουν ακόμη πιο ανάλγητες. Τα χαράτσια θα πέφτουν το ένα μετά το άλλο, χωρίς καμιά ευαισθησία και προσοχή στον άνθρωπο και τις ανάγκες του, στις προτεραιότητες και τις αξίες της ανθρώπινης ύπαρξης. Γιατί αυτό επέλεξαν οι «αόρατες» αγορές και τα συμφέροντά τους…Αυτές οι αγορές, με συνεργασία υποταγής των Ελλήνων κυβερνώντων του πολιτικού συστήματος, επέλεξαν να ξεπουληθεί ακόμη κι η ίδια η χώρα, η εθνική της κυριαρχία, για να ελεγχθεί καλύτερα από αυτές και από την κάθε Μέρκελ της μικρής, αχαμνής, Ευρωπαϊκής Ένωσης…

Οι Έλληνες έχουν κι έναν ακόμη λόγο να νιώθουν σήμερα απογοήτευση. Είναι τα πολλά αναπάντητα γιατί. Εντάξει, φταίξαμε κι εμείς ως λαός, κάναμε λάθη, αφού ενταχθήκαμε στη λογική και στο παγκόσμιο καταναλωτικό σύστημα. Γίναμε ατομιστές, τρώγαμε τα εύκολα και ξένα, πατούσαμε στην πλάτη του γείτονα για να κάνουμε το δικό μας, παράνομο ή νόμιμο, συναλλαχθήκαμε με τους πολιτικούς, τους διευκολύναμε για να μας διευκολύνουν. Αλλά μας κάνουν πολλά για τιμωρία. Μας συντρίβουν τα όνειρα, το φιλότιμο, την αξιοπρέπεια, το μέλλον μας, τους γονείς, τα παιδιά μας. Δεν είναι απλά οικονομική η τιμωρία μας! Είναι προσπάθεια να μας σκύψουν μια και καλή το κεφάλι, να μας υποτάξουν την ψυχή και τη συνείδηση. Ε, λοιπόν, όλοι αναρωτιόμαστε γιατί τα ανεχόμαστε. Πού είναι ο υπερήφανος και ανυπόταχτος Έλληνας; Γιατί δεν εξεγείρεται;

Όλες αυτές οι διαπιστώσεις και τα ερωτήματα, στροβιλίζουν στο μυαλό μας. Γιατί μας τα κάνουν όλα αυτά. Και, κυρίως, γιατί δεν απαντάμε, γιατί δεν ξεσηκωνόμαστε; Δικαιολογημένες οι απορίες… Εξηγήσιμες οι απαισιόδοξες σκέψεις, αν και αρχή του χρόνου. Έχουμε δίκιο να τα βάζουμε και με τον εαυτό μας. Όμως, μήπως είναι ώρα, σ’ αυτή ακριβώς τη νέα εκκίνηση, να αρχίσουμε να θυμώνουμε, να αντιδρούμε, για να ονειρευόμαστε;

Ξέρετε γιατί πάψαμε να αισιοδοξούμε και, κατά συνέπεια, να αντιδρούμε; Γιατί σταματήσαμε να ονειρευόμαστε. Νιώθουμε ήδη ηττημένοι και υπόδουλοι. Ότι χάσαμε το παιγνίδι. Ότι μας πούλησαν εκείνοι που εμπιστευτήκαμε. Ισως και ο κακός εαυτός μας.

Όμως κάποτε άλλοι Έλληνες, όταν ακόμη και να δηλώνεις Γραικός ήταν απαγορευμένο κι επικίνδυνο, όχι μόνο ονειρεύονταν αλλά αποφάσισαν και τη ζωή τους να δώσουν ώστε να κάνουν πράξη τους στόχους, που δεν ήταν παρά: να ονειρεύονται, έστω, οι επόμενες γενιές. Και σκέφτομαι ότι επειδή πλέον δεν μπορούμε να ζούμε μόνο με την προγονολατρεία, καιρός είναι βάλουμε τους δικούς μας στόχους, πάντα με τη σκέψη στη ρήση του Καζαντζάκη για την ευθύνη και το χρέος του ανθρώπου, αλλά και στη βεβαιότητα του Πλάτωνα ότι είναι αδύνατο να βελτιωθεί ο κόσμος, αν δεν βελτιωθούν οι άνθρωποι που κατοικούν σ' αυτόν.

Ας θυμηθούμε ότι είμαστε Έλληνες. Μπορούμε να έχουμε καθαρή καρδιά, αλύγιστη ψυχή, αξιοπρέπεια και φιλότιμο. Το φιλότιμο που άλλοι λαοί δεν το ξέρουν καν, δεν υπάρχει σε άλλη γλώσσα.

Αυτή την αξιοπρέπεια, δεν την επαιτούμε, αλλά την αξιώνουμε. Όπως αξιώνουμε το σεβασμό.

Η εποχή είναι δύσκολη. Θα γίνει ακόμη δυσκολότερη. Αν ο καθένας μας κλαίει σε μια μεριά τη μοίρα του, αν καταριέται κι εγκαταλείπει, αν κλείνεται στο σπίτι του με σφαλιστά παντζούρια, τότε το παιγνίδια το χάσαμε. Σημασία έχει να θυμηθούμε ότι είμαστε Έλληνες. Ότι είμαστε άνθρωποι. Τότε και μόνο τότε μπορούμε να αλλάξουμε τη ζωή μας, να αλλάξουμε τον κόσμο. Ας αποφασίσουμε να σταθούμε όρθιοι και να φωνάξουμε: είμαστε άνθρωποι, μη μας βάζετε κάτω από τις ανάγκες των αγορών και του χρήματος, μη μας κάνετε πειραματόζωα για να ξεπεράσει το σύστημα τα αδιέξοδά του. Έχουμε ευθύνη και υποχρέωση να το κάνουμε. Έχουμε υποχρέωση να ονειρευτούμε. Το οφείλουμε στα παιδιά μας. Γιατί αυτά θα μας κοιτάξουν αύριο στα μάτια και θα μας ρωτήσουν τι κάναμε.

Ας πάρουμε, λοιπόν, μια βαθειά ανάσα. Κι ας αρχίσουμε να ονειρευόμαστε και να σχεδιάζουμε.

Εγώ, λοιπόν, όπως έγραψα εδώ και μήνες, και είναι ώρα να το ξαναθυμηθώ τώρα που βάζω κάτω τους στόχους μου, ονειρεύομαι την Ελλάδα και τους Έλληνες, πολύ πιο διαφορετικούς από σήμερα και χθες:

-Στη χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία, δεν μπορεί να μη λειτουργούν η Δημοκρατία και οι θεσμοί της. Δεν μπορεί για άλλα να ψηφίζονται οι πολιτικοί και άλλα να κάνουν, γιατί αυτή είναι απάτη, δεν είναι Δημοκρατία. Δεν μπορεί να ψηφίζω τον πολιτικό με κριτήριο την προσδοκία ότι θα με εξυπηρετήσει, ακόμη και στην παράλογη ή παράνομη αξίωσή μου, κι όχι επειδή θα κάνει καλό στον τόπο.

Δεν είναι δυνατό οι πολιτικοί όσο πιο λαϊκιστές είναι τόσο πιο λαοφιλείς να καταγράφονται. Θέλω λοιπόν να δω σοβαρούς κι ειλικρινείς –ακόμη και μη ευχάριστους- πολιτικούς, με απόφαση συμμετοχής σε ένα βωμό θυσίας και προσφοράς, όπως είναι συμμετοχή στη δημόσια ζωή, κι όχι σε ένα φαγοπότι με χρυσά και ασημένια κουταλοπίρουνα. Και παράλληλα, υπεύθυνους κι όχι βολεψάκηδες και συμφεροντολόγους πολίτες.

-Θέλω οι θεσμοί της πολιτείας, η αυτοδιοίκηση, η δημόσια διοίκηση, η δικαιοσύνη, η ίδια η νομοθετική εξουσία να λειτουργούν. Ο πολίτης να εξυπηρετείται κατά καθήκον της διοίκησης και των ανθρώπων της και όχι με βάση γνωριμίες και περάσματα. Η δικαιοσύνη να αποτελεί πρότυπο και όχι να τιμωρεί τον κλέφτη του ψωμιού και να είναι τυφλή στον παράγοντα που έκλεψε απ’ το δημόσιο ταμείο.

-Να διακινηθεί και πάλι απ’ αυτή τη χώρα το πραγματικό νόημα της έννοιας της Δημοκρατίας: αρχή και ευθύνη εκ μέρους των πολιτών και στο όνομα των πολιτών.

-Οι εκπρόσωποι των πολιτών, με την έννοια των υπηρετών του κοινού συμφέροντος, να δίνουν δημόσια λόγο για όσα έκαναν και για όσα δεν έκαναν. Και με βάση αυτά να κρίνονται.

-Τα κόμματα να πάψουν να είναι σφηκοφωλιές παραγωγής υποψήφιων θεσιθήρων, και να γίνουν φορείς δημοκρατικής εξάσκησης των μελών τους και της κοινωνίας.

Το κάθε κόμμα να έχει πρώτο στόχο το καλό της χώρας και το συμφέρον των πολιτών κι όχι την εξουσία επί της χώρας και την ψήφο των πολιτών.

Ονειρεύομαι μια Ελλάδα:

-Που επενδύει στην παιδεία και την εκπαίδευση, στη μόρφωση. Γιατί αυτή είναι επένδυση σ’ ένα καλύτερο αύριο. Τα σχολειά μας, σ’ όλες τις βαθμίδες, όπως λειτουργούν σήμερα, δεν εξοπλίζουν τη νέα γενιά με τα απαιτούμενα εφόδια, με τις δεξιότητες και τον τρόπο σκέψης που αντιστοιχούν στη σύγχρονη εποχή, δεν διαμορφώνουν ανθρώπους που θα αναζητήσουν τις ευκαιρίες απασχόλησης αλλά και κοινωνικής συμβολής. Ονειρεύομαι ένα σχολειό ναό της μετάδοσης της γνώσης, όχι μουσειακής, αλλά ζωντανής και κοινωνικά χρήσιμης. Ένα σχολειό που από το νηπιαγωγείο ακόμη θα εντοπίζει και θα ενισχύει τις δεξιότητες του παιδιού. Γιατί δεν είναι απαραίτητο το σχολειό να βγάλει μόνο επιστήμονες. Πολλοί άλλοι θα γίνουν έμποροι, εργάτες, αγρότες, αλλά το σχολειό θα πρέπει να «βγάζει» ανθρώπους που θα νιώθουν ότι είναι μέλη ενός κοινωνικού συνόλου. Πολίτες, μ’ άλλα λόγια.

-Που θα επιδιώκει να δημιουργεί, να αναπτύσσει και να στηρίζει όλο και περισσότερες βιβλιοθήκες, γιατί εκεί μέσα είναι το φως της γνώσης και της αλήθειας. Γιατί χωρίς γνώση και αλήθεια ο νους και η ψυχή του ανθρώπου είναι νεκρά φέροντα στοιχεία.

-Που θα επενδύει στον πολιτισμό, δεν θα κατεδαφίζει τα θέατρα για να κάνει πολυκατοικίες και μπαρ, δεν θα «καίει» τα βιβλία, ούτε θα κλείνει τα μουσεία. Αντιθέτως θα είναι γεμάτη με χώρους ψυχαγωγίας κι όχι απλής διασκέδασης για να ξεχνιούνται οι πολίτες με το φραπέ ή το ουίσκι στο χέρι.

-Στην οποία να έχουν όλοι οι Έλληνες πρόσβαση στη δημόσια υγεία. Να μην υπάρχουν γιατροί και φάρμακα για πλούσιους και φτωχούς. Να μην πεθαίνουν οι φτωχοί, επειδή ακριβώς είναι φτωχοί, και να επιβιώνουν οι πλούσιοι, μόνο επειδή είναι πλούσιοι.

-Που δεν θα κάνει οικονομία στην επένδυση στην παιδεία, τον πολιτισμό, τη γνώση και την υγεία. Που θα αναμετράται με το μέλλον με όσο περισσότερα σχολεία, βιβλιοθήκες και δημόσια νοσοκομεία θα έχει και όχι με τις φυλακές για τους απατεώνες.

Ονειρεύομαι μια Ελλάδα:

-Στην οποία το δικαίωμα στην εργασία θα το έχουν όλοι οι πολίτες, ως αυτονόητο και αδιαπραγμάτευτο. Που δεν θα χρειάζεται ο πατέρας να βάζει μέσο τον πολιτικό για να βρει μια δουλειά των 500 ευρώ στο παιδί του…

-Χωρίς φτωχούς και πεινασμένους, χωρίς ανθρώπους που κοιμούνται στα παγκάκια ή αναζητούν ένα χτυπημένο φρούτο στα σκουπίδια της λαϊκής αγοράς και των σούπερ μάρκετ για να φάνε, ή ένα παλιό σακάκι στον κάδο των σκουπιδιών, για να φορέσουν.

-Που δεν θα αναγκάζει τα παιδιά της να φεύγουν στα ξένα για να εκτιμηθεί η αξία τους, ή απλώς για να επιβιώσουν.

-Στην οποία ο καθένας θα αμείβεται ανάλογα με όσα προσφέρει ως εργασία και θα επιστρέφει στο κράτος ανάλογα με το πραγματικό του εισόδημα.

-Που θα αποφασίσει αμετάκλητα να έχει παραγωγή κι όχι μόνο υπηρεσίες, που θα στηρίζει τους τομείς της οικονομίας της, αξιοποιώντας τη σημαντική έρευνα που γίνεται στα ιδρύματά της. Έρευνα την οποία δεν θα πρέπει να βάζει στο ζύγι των μνημονιακών λογικών.

-Που δεν θα κυνηγά –και με τη γραφειοκρατία- την επιχειρηματικότητα σαν έγκλημα, αλλά θα τη στηρίζει ως ευκαιρία ανάπτυξης και δημιουργίας. Και δεν θα επιτρέπει να κάνουν κουμάντο μόνο οι τραπεζίτες.

-Που θα σέβεται και δεν θα απαξιώνει τον απόμαχο της δουλειάς, δεν θα του παίρνει απ’ αυτά που εργάστηκε μια ζωή για να απολαύσει ως συνταξιούχος.

-Που δεν θα καταδικάζει τη μάνα επειδή έκανε δυο ή τρία παιδιά, αλλά θα την τιμά και θα τη στηρίζει με το κράτος πρόνοιας, το οποίο δεν αρκεί να το θαυμάζουμε ως μοντέλο που μόνο αλλού, π.χ. στις σκανδιναβικές χώρες, μπορεί να εφαρμοστεί.

-Που θα σέβεται το περιβάλλον, γνωρίζοντας ότι το έχει δανειστεί από τις επόμενες γενιές.

-Με ανθρώπινες συνθήκες ζωής, χωρίς τσιμεντοποίηση των πάντων. Με ανάπτυξη που δεν θα ακυρώνει το περιβάλλον και την ιστορία, αλλά θα τα αξιοποιεί.

-Με μια κοινωνία ανοικτή, που ουδείς θα κρίνεται και θα καταδικάζεται με βάση το χρώμα του δέρματός του, την προέλευση ή τις απόψεις του.



Ονειρεύομαι μια Ελλάδα:

-Με μέσα ενημέρωσης που θα συμβάλλουν στην πραγματική ενημέρωση και επιμόρφωση του κόσμου και δεν θα επενδύουν στο σκοταδισμό, την τρομολαγνία, το αίμα και το σπέρμα, δεν θα διαμορφώνουν έναν ψεύτικο κόσμο τον οποίο θα ονειρεύονται και θα παραζαλίζονται οι Έλληνες, ξεχνώντας την πραγματικότητα του αληθινού κόσμου.

Ονειρεύομαι, μ’ άλλα λόγια, μια Ελλάδα που θα έχει και θα δίνει ελπίδα, μια Ελλάδα που δεν θα φωτίζεται μόνο από το φως των αρχαίων προγόνων. Μια Ελλάδα που θα δώσει και πάλι σ’ αυτό τον σκοροφαγωμένο διεθνή ορίζοντα φως από τον σύγχρονο πολιτισμό της, τη σύγχρονη φιλοσοφία της, τη σύγχρονη έρευνα και τις επιστήμες, τη σύγχρονη ανθρωπιά και το φιλότιμό της, θα φωτίσει με τον κόσμο της εργασίας, θα ξαναδιδάξει τη Δημοκρατία.

Είμαι άνθρωπος, είμαι Έλληνας, όπως μου δίδαξαν οι επαναστάτες της μάχης και της γνώσης πρόγονοί μου. Έχω καθαρή καρδιά και αξιοπρέπεια. Και θέλω να ονειρευτώ. Για να μπορέσω να αντιδράσω σ’ όλο αυτό, να το αλλάξω, και να κάνω καλύτερα πράγματα.

Γι αυτό δεν θέλω να σκύψω το κεφάλι και τη μέση. Είναι επικίνδυνο να λυγίσω. Θα νομίζουν ότι υποτάχτηκα. Και δεν το έχω σκοπό…

Καλή Χρονιά, με τούτες τις νέες και παλιότερες, άρα ωριμασμένες, σκέψεις, με την ελπίδα στην ψυχή και στο νου μας!

ΠΗΓΗ: patris.gr