ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ ΑΘΛΗΤΡΙΕΣ ΡΙΟ 2016: "ΔΕΝ ΝΙΩΘΟΥΝ ΠΟΤΕ ΒΟΛΕΜΕΝΕΣ"

Επιμέλεια: Νίκη Μπάκουλη

Οι τέσσερις γυναίκες που φορούν το εθνόσημο, στους Παρολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο και αγωνίζονται στις ρίψεις έχουν κατακτήσει τις μεγαλύτερες των διακρίσεων, έχουν αλλάξει τα ρεκόρ των αγωνισμάτων τους και πάντα επιδιώκουν το κάτι καλύτερο. Για όπως λένε "δεν μπορείς να μένεις στάσιμος".

Θα έχεις διαβάσει ουκ ολίγες ιστορίες με αθλητές που κέρδισαν (εντός και εκτός εισαγωγικών) τη ζωή τους, μέσω του ταλέντου που είχαν σε κάποιο σπορ. Που ξέφυγαν από το προδιαγεγραμμένο ως "μαύρο" μέλλον τους και "τράβηξαν" μαζί τους στη σωτηρία τους ανθρώπους που ήταν πάντα δίπλα τους. Ώρα να διαβάσεις και για εκείνους τους αθλητές που μέσω των σπορ βρήκαν  έναν προορισμό ζωής και τελικά την ίδια τη ζωή τους. Θα διαβάσεις για  όλους όσοι αποθεώνονται στα social media αυτήν την περίοδο, που  αναφέρονται ως παραδείγματα για όλους μας, αλλά λίγοι μπαίνουν στη διαδικασία να ασχοληθούν περισσότερο μαζί τους. Λέμε λοιπόν, να κάνουμε τη διαφορά. Σήμερα θα διαβάσεις για τις γυναίκες που εκπροσωπούν την Ελλάδα, στο στίβο των Παραολυμπιακών αγώνων.

Δήμητρα Κοροκίδα.

Σημείωνε για να μην μπερδευτείς. Η γεννημένη στις 14/2 του 1971 στην Άρτα, Δήμητρα είναι πρώην αθλήτρια του tae kwon do και προπονήτρια του σπορ στον Αθλητικό Σύλλογο Πολεμικών Τεχνών "Σάτζα", στο Χαλάνδρι, με την αναγνώριση της Γενικής Γραμματείας Αθλητισμού. Είναι κάτοχος 7 dan στο συγκεκριμένο στιλ, 3ο στο dan στο tang soo do, 2 στο hapkido και 3 στο haidong gumbo. Μη βιάζεσαι. Είναι αθλήτρια της σφαίρας, του ακοντίου και των αγώνων ταχύτητας με αγωνιστικό αμαξίδιο -ήταν η πρώτη στη χώρα μας που ασχολήθηκε με αυτό το αγώνισμα.

Είχε μετάσχει σε διοργανώσεις υψηλού επιπέδου ως αρτιμελής και μετά το τροχαίο ατύχημα που είχε το 2005 και την καθήλωσε σε αναπηρικό αμαξίδιο -προκαλώντας σοβαρή κάκωση στο νωτιαίο μυελό. Εξηγεί ότι "υπάρχουν ομοιότητες που αφορούν την πειθαρχία του αθλητή, τον προγραμματισμό, την καλή διατροφή και την αποκατάσταση, μαζί με την αφοσίωση στο στόχο και το  να υπερβαίνεις τα όρια σου. Η βασική διαφορά είναι πως ο αθλητής με αναπηρία χρησιμοποιεί ένα μέρος του σώματος και η προσπάθεια γίνεται πιο απαιτητική και δύσκολη. Επίσης, δεν υπάρχει εύκολη πρόσβαση σε χώρους προπόνησης. Το βέβαιο ωστόσο, είναι πως οι αθλητές με αναπηρία είναι τουλάχιστον ισάξιοι με τους αθλητές χωρίς αναπηρία".

Μετά το ατύχημα ίδρυσε τη δική της σχολή πολεμικών τεχνών ("ήταν μια διέξοδος από τους περιορισμούς και τις δυσκολίες που μου είχε επιβάλλει το ατύχημα") και το 2010 αποφάσισε να επιστρέψει στον πρωταθλητισμό, μέσω του στίβου. Της άρεσαν τα δρομικά αθλήματα, που δεν υπήρχαν στη χώρα μας και για αυτό κατέληξε στις ρίψεις. Στο Ευρωπαϊκό που προηγήθηκε των Αγώνων στο Λονδίνο, πέτυχε το όριο πρόκρισης, αλλά οι περιορισμένες θέσεις των γυναικών στην ελληνική αποστολή (!) την κράτησαν εκτός. Φόρεσε το ασημένιο μετάλλιο στο ακόντιο, στο Παγκόσμιο της Γαλλίας, το 2013 και ένα χρόνο μετά ασχολήθηκε με την ποδηλασία δρόμου. Ήταν η μοναδική Ελληνίδα που διαγωνίστηκε σε Παγκόσμιο Ποδηλασίας Δρόμου ΑμεΑ, με χειρήλατο!

Στο Παγκόσμιο της Ντόχα, το 2015 κατέκτησε το χρυσό στη σφαιροβολία, κάνοντας νέο πανελλήνιο ρεκόρ και έτσι διασφάλισε τη θέση της στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο, όπου πήρε το χάλκινο μετάλλιο στην κατηγορία F53, με καλύτερη βολή στα 4.28μ. που αποτελεί και την κορυφαία φετινή της επίδοση. Επίσης, στο φετινό Ευρωπαϊκό κατέκτησε τη δεύτερη θέση στη σφαίρα και την 3η στο ακόντιο! Προπονήτρια της είναι η Αθηνά Χατζηστύλη.

Βαλασία Κυργιοβανάκη.

Στα 23 της έκανε φέτος το ντεμπούτο της σε Παραολυμπιακούς Αγώνες. Η Βαλασία γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, την 1η Ιουνίου του 1993 και από παιδί διαγνώστηκε με νοητική αναπηρία. Από παιδί ασχολήθηκε και με τον αθλητισμό. Πήγε στο στίβο και σύντομα διαπίστωσε πως τα αγωνίσματα που την ενδιαφέρουν περισσότερο, που τη διασκεδάζουν περισσότερο είναι η σφαιροβολία και τη δισκοβολία. Το 2009 έκανε την πρώτη της εμφάνιση σε αγώνες. Το 2014 έφτασε στην 6η θέση της Ευρώπης, στη σφαίρα, ένα χρόνο μετά βρέθηκε στο Νο5 του κόσμου και φέτος, πριν την αναχώρηση στο Ρίο, στο Ευρωπαϊκό της Ιταλίας τερμάτισε στην 5η θέση.

Στόχος της από το ταξίδι της στη Βραζιλία "είναι να κρατήσω την 5η θέση στην παγκόσμια κατάταξη (12.28μ.) και αν είναι δυνατόν, να ανέβω στην τέταρτη ή την τρίτη. Οι δυο πρώτες θέσεις έχουν πολύ μεγάλες επιδόσεις και για αυτό δεν τις αναφέρω. Κάθε φορά βέβαια, θες να πας πιο ψηλά. Δεν μπορείς να μένεις στο ίδιο σημείο". Φέτος είχε διάφορα προβλήματα υγείας "με τελευταίο έναν τραυματισμό στη μέση, αλλά... προσπαθώ να μη του δίνω σημασία". Κατά τα άλλα "δεν έχω παράπονο".

Το μεγαλύτερο θέμα της ήταν το άγχος που την κυρίευε στην αρχή. "Πιστεύω ότι έχω μάθει να το διαχειρίζομαι πια. Στους 2-3 τελευταίους αγώνες δεν το έχω αφήσει να με επηρεάσει πολύ. Θέλω να πιστεύω ότι έως τον αγώνα στο  Ρίο, θα έχει φύγει". Είναι ελεύθερη επαγγελματίας και τρελαίνεται, όπως λέει, για παγωτό σοκολάτα. Στην πρώτη συμμετοχή στο Ρίο (σφαίρα) κατάφερε να ανέβει άλλη μια θέση στον κόσμο, αφού κατέλαβε την 4η θέση με επίδοση 12.11μ. Ήταν η καλύτερη φετινή επίδοση. Η Βρετανή Σαμπρίνα Φόρτσουν, που πήρε το χάλκινο μετάλλιο, είχε 12.94. Ανήκει στο σύλλογο "Ελπίδα".

Ανθή Λιάγκου.

Στις 2 Ιουλίου δημιούργησε νέο παγκόσμιο ρεκόρ, στη δισκοβολία, στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα που είχε διεξαχθεί στην Αθήνα. Η αθλήτρια του συλλόγου "Πύρρος ΑμεΑ και του προπονητή Σταύρου Στραγάλη, έφτασε στα 11.51 μέτρα και βελτίωσε κατά 21 εκατοστά την προηγούμενη καλύτερη επίδοση... που επίσης, ήταν δική της. Δυο εβδομάδες νωρίτερα είχε φορέσει το αργυρό στο Πανευρωπαϊκό της Ιταλίας. Εύλογα δήλωσε πως επόμενος στόχος είναι το μετάλλιο στο Ρίο, στους πρώτους Παραολυμπιακούς της. Η 31χρονη αθλήτρια ασχολήθηκε με το στίβο το 2008, όταν έμαθε για το σύλλογο του οποίου είναι πια μέλος, στη διάρκεια μιας κοινωνικής εκδήλωσης. Στην αρχή, δοκίμασε το ακόντιο, το δίσκο και τη σφαίρα.

Ο τύπος αναπηρίας που αναφέρεται στο δελτίο της είναι η εγκεφαλική παράλυση (την έχει καθηλώσει σε αναπηρικό αμαξίδιο) και δεν παραλείπει ποτέ να λέει την υποστήριξη που έχει από όλους τους πολίτες των Ιωαννίνων. Αυτό που τη βοηθά να συνεχίζει, να προσπαθεί, να διεκδικεί είναι "το πείσμα και η δύναμη που έχω, συν η ανάγκη που νιώθω να κάνω υπερήφανη την πόλη μου και όσους με στηρίζουν". Προτείνει σε όλους όσοι κινητικά προβλήματα "να βγουν από το περιθώριο. Να κάνουν τη δική τους προσπάθεια. Η πρόσβαση είναι δύσκολη, αλλά δεν πρέπει να είμαστε κλεισμένοι στα σπίτια μας".

Ζωή Μαντούδη.

Ασχολήθηκε με το στίβο το 2008. Ευθύς εξ αρχής ξεχώρισε τη σφαίρα και το  δίσκο. Προφανώς και είχε έφεση, σίγουρα είχε διάθεση για σκληρή δουλειά και το 2008 παρουσιάστηκε για πρώτη φορά σε διεθνή διοργάνωση, στο Μάντσεστερ της Αγγλίας. Όπως λέει, όταν νιώθει δυνατή δεν έχει να φοβηθεί τίποτα. Αυτό συμβαίνει και όταν έχει καλή ψυχολογία. Νιώθει πως ο πατέρας της, ο οποίος έχει "συγχωρεθεί" της δίνει δύναμη σε ό,τι επιχειρεί να κάνει. Ευχαριστεί τον αδελφό της και τη θεία της που όπως λέει  "ταλαιπωρούνται για εμένα". Έχει χαρακτηρίσει τον προπονητή της, Χρήστο Μητσιόπουλο ως το δεύτερο πατέρα της και τον έχει ευχαριστήσει και εκείνον, που είναι κοντά της και δουλεύει μαζί της. Ο τύπος αναπηρίας που αναφέρεται στο δελτίο της, είναι νοητική.

Η μαθήτρια από τη Θεσσαλονίκη είχε ενημερώσει, πριν την αναχώρηση της αποστολής για το Ρίο, ότι αυτό που ήθελε να επιτύχει στην πρώτη της συμμετοχή σε Αγώνες είναι το 12.40. Επίδοση που είχε στο τελευταίο πανελλήνιο πρωτάθλημα, στη σφαιροβολία. Σε αυτή τη διοργάνωση πήρε δυο χρυσά, μολονότι είχε πρόβλημα στο γόνατο -δεν μπορούσε να κουνηθεί, λόγω τενοντίτιδας. Όπως λέει "όταν τραυματίζομαι, το βάζω πείσμα να αγωνιστώ". Έκανε 11.31, πήρε την 9η θέση στα προκριματικά και για 7 εκατοστά έμεινε εκτός τελικού. Της αρέσει να παίζει και μπάσκετ.

Πηγή: http://www.sport24.gr/