Σύνταξη: Άννα Μαυρίκου
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΒΑΓΓΕΛΗ ΑΥΓΟΥΛΑ
Οργανωμένα διεκδικητικός για τα άτομα με αναπηρίες
Ο Βαγγέλης Αυγουλάς είναι ένας 28χρονος τυφλός νομικός που διατηρεί το δικό του δικηγορικό γραφείο στην Αθήνα. Από το 2010 είναι δημοτικός σύμβουλος στον Δήμο Ιλίου, όντας τότε ο νεότερος δημοτικός σύμβουλος στην ιστορία του ελληνικού κράτους, ενώ παράλληλα είναι σύμβουλος του κ. Κουρουμπλή στο Υπουργείο Εσωτερικών και πρόεδρος της νεολαίας του Πανελλήνιου Συνδέσμου Τυφλών.
Είχε την πρόταση να ζήσει στο εξωτερικό αλλά επέλεξε συνειδητά να μείνει και να παλέψει στην Ελλάδα. Τα τελευταία χρόνια μάλιστα πραγματοποιεί ομιλίες σε σχολεία προκειμένου να ευαισθητοποιήσει τους μαθητές σε θέματα αναπηρίας. Έφερε στην Ελλάδα το «Δείπνο στο σκοτάδι» στα πρότυπα του ευρωπαϊκού “Dinner in the dark”, αφού εκπαιδεύτηκε κατάλληλα στο Παρίσι. Ο Βαγγέλης είναι ενεργός χρήστης του Διαδικτύου και των social media, διατηρώντας το προσωπικό του μπλογκ με τίτλο -όχι τυχαίο- «Με άλλα μάτια», καθώς πραγματεύεται ζητήματα που δεν εντοπίζονται εύκολα αλλού. Ας τον γνωρίσουμε καλύτερα.
-Τη νομική γιατί την επιλέξατε;
Θυμάμαι να τα πηγαίνω καλά στο «Σκέφτομαι και γράφω» και στην Έκθεση αργότερα και να παρακολουθώ πολλές ταινίες με δικαστήρια. Το είχα και με το λέγειν, όπως μου έλεγαν. Ήθελα να βρω έναν τρόπο να είμαι πιο οργανωμένα διεκδικητικός και για τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία, οπότε επέλεξα τη νομική σχολή.
-Στις σπουδές σας αντιμετωπίσατε δυσκολίες;
Αυτό που συμβαίνει με την ελληνική νομοθεσία είναι να ρυθμίζει, έστω και αποσπασματικά, την εκπαίδευση των μαθητών με αναπηρία μέχρι και την εισαγωγή τους στο Πανεπιστήμιο. Δυστυχώς, βέβαια, από την πρώτη μέρα του Πανεπιστημίου και μετά δεν υπάρχει κάποια ιδιαίτερη πρόβλεψη και κάποια οργάνωση για τη στήριξη των φοιτητών με αναπηρία. Κάθε μάθημά μου στη Νομική Σχολή ήταν κάτι διαφορετικό, κάθε συνεργασία με καθηγητή την έχτιζα ανάλογα με τη διάθεση που υπήρχε και από εκείνον, ανάλογα με τη συνεννόηση που θα κάναμε και με τις ιδιαιτερότητες του μαθήματος. Έτσι είχα σπουδές πολλών επιπέδων. Υπήρχαν μόνο προφορικές εξετάσεις, ενώ εγώ ήμουν από την Α’ Γυμνασίου άριστος χρήστης ηλεκτρονικού υπολογιστή με τον αναγνώστη οθόνης, το ειδικό πρόγραμμα που χρησιμοποιούμε.
Παρόλα αυτά, δεν υπήρχε πρόβλεψη να δίνω γραπτές εξετάσεις, έστω και υπό επιτήρηση. Υπήρχαν και θέματα προσβασιμότητας στα κτίρια του Πανεπιστημίου που δεν είναι φιλικά στα άτομα με αναπηρία. Γι’ αυτό και γύρω στο δεύτερο έτος της Νομικής Σχολής, αρχές του 2007, συμμετείχα ως ιδρυτικό μέλος στην επιτροπή προσβασιμότητας φοιτητών με αναπηρία του Πανεπιστημίου της Αθήνας.
-Πώς είναι η καθημερινότητά σας στους ελληνικούς δρόμους;
Έχουμε ένα από τα πιο προσβάσιμα, ίσως το πιο προσβάσιμο, Μετρό της Ευρώπης, εμείς τουλάχιστον που κατοικούμε στην Αθήνα. Όμως, δυστυχώς, η αναπηρία είναι ένα ακριβό άθλημα για την Ελλάδα, δηλαδή ζεις καλά και ας έχεις κάποια αναπηρία μόνο αν έχεις χρήματα. Εκεί μπορεί να λύσεις πολλά προβλήματα. Εγώ ανήκω στην κατηγορία της νορμάλ καθημερινής συλλογικής επιβίωσης, στην κατηγορία που όλα πάνε καλά. Υπάρχουν και χειρότερα, υπάρχουν όμως και καλύτερα. Αναγκάζεσαι να έρχεσαι σε καθημερινή επαφή με τις δυσκολίες: με τα πεζοδρόμια, όπου υπάρχουν, γιατί υπάρχουν και μεγάλες πόλεις όπου μπορεί να μην υπάρχουν πεζοδρόμια, με τον καθένα να κοιτάζει πώς θα εξυπηρετήσει τον εαυτό του, χωρίς να σκέφτεται τους συμπολίτες του.
Και αυτό που γενικά πληρώνει η Ελλάδα είναι ότι πολλά καλά πράγματα γίνονται αποσπασματικά. Τι να το κάνουμε ένα πολύ οργανωμένο προσβάσιμο κτίριο με ράμπες, με μεγαλογράμματη γραφή και επιγραφές μέσα, με ασανσέρ που έχει φωνητική αναγγελία και ανάγλυφες ενδείξεις όταν δεν μπορεί να φτάσει σχεδόν κανείς σε αυτό το κτίριο γιατί δεν υπάρχουν πεζοδρόμια, δεν υπάρχουν κοντινές ράμπες, γιατί έχει παρκάρει κάποιος, ενώ δεν πρέπει, στη θέση του αναπηρικού αυτοκινήτου; Πρέπει να βρούμε τρόπο επιτέλους να έχουμε πιο σταθερό σχεδιασμό και να δένει το ένα βήμα με το προηγούμενο και το αμέσως επόμενο. Δεν υπάρχει αλυσίδα θετικών ενεργειών ακόμη στη χώρα μας.
-Οι άλλοι πώς σας αντιμετωπίζουν σήμερα;
Και οι νομικοί και τα κοινά, η ευρεία έννοια της πολιτικής, δηλαδή και η ζούγκλα της εργασίας και η ζούγκλα της πολιτικής, δε λυπούνται αναπήρους, δεν χαϊδεύουν κόσμο που τα έχει βρει δύσκολα. Δεν αναγνωρίζουν υπερπροσπάθειες, γιατί και οι δικοί μου δεν ήταν ιδιαίτερης μόρφωσης και ποτέ δεν είχαμε και αρκετά χρήματα. Έπρεπε καθημερινά να καταβάλλω πολλαπλάσιες προσπάθειες. Μου ηχογραφούσαν βιβλία για να μπορώ να έχω πρόσβαση στο διάβασμα, έπαιρνα χειρόγραφες φωτοτυπίες και σημειώσεις από συμμαθητές, συμφοιτητές και καθηγητές και κάποιος έπρεπε να μου τα υπαγορεύσει για να τα γράψω σε μορφή προσβάσιμη σε μένα. Ενώ ήμουν καλός φοιτητής και πήρα πτυχίο με 8.5 έχανα εξεταστικές γιατί δεν προλάβαινα να έχω τα βιβλία σε προσβάσιμη μορφή στην ώρα μου.
Όλο αυτό δεν έρχεται κάποιος να στο χαρίσει μόλις βγεις στην αγορά εργασίας. Εκεί πρέπει να παίξεις στο καθημερινό παιχνίδι της επιβίωσης ως ίσο προς ίσο. Οπότε, με αυτούς τους κανόνες, μπορεί να ακούγεται άγριο, σκληραγωγήθηκα και μου έχει κάνει πολύ καλό αυτή η ανατροφή, όλος αυτός ο ρεαλισμός, όλο αυτό το κοινωνικό μωσαϊκό, από τους φίλους μέχρι τους ρατσιστές. Δεν πρέπει να παραβλέπουμε ότι υπάρχει ακόμη και στην ελληνική Βουλή μερίδα που κυνηγάει το διαφορετικό και δε θέλει την αναπηρία, το άλλο χρώμα, την άλλη Εκκλησία.
-Και μια πιο προσωπική ερώτηση. Το πρόβλημά όρασής σας έχει σταθεί εμπόδιο στις ερωτικές σας σχέσεις;
Μου έχουν συμβεί διάφορες περιπτώσεις μέχρι τώρα. Καταρχήν, έχω ζήσει και σχέση που δεν προχώρησε, γιατί η κοπέλα ενώ ήθελε πάρα πολύ και ταιριάζαμε δεν μπόρεσε να αντέξει το τι θα πει ο κόσμος και τις αντιρρήσεις της οικογένειάς της. Έχω όμως απολαύσει και σχέση που όλα πήγαν καλά, σε σημείο που είχα ρωτήσει μετά από κάποιους μήνες την κοπέλα μου, «καλά, εσένα αυτό δε σε έχει κουράσει, δε σε έχει εκνευρίσει, να μην μπορείς να πάρεις ένα οπτικό κομπλιμέντο από τον σύντροφό σου ή να πρέπει να έχεις συνέχεια τον νου σου για να βλέπεις και για μένα στις κοινές μας εξόδους;». Μου είχε κάνει τόσο εντύπωση ότι το είχε αφομοιώσει στην καθημερινότητά της σαν να μη συνέβαινε τίποτα. Και όμως, έλαβα την απάντηση, ότι «κερδίζω σε πολλά άλλα σημεία», που όντως το πρόβλημα όρασης έμενε και για εκείνη πολύ πιο πίσω και το ξεπερνούσε πολύ πιο εύκολα σε προτεραιότητες.
-Τελειώνοντας, τι σχεδιάζετε για το μέλλον; Τι να περιμένουμε από εσάς το επόμενο χρονικό διάστημα;
Εννοείται ότι δε θα σταματήσω τις διεκδικήσεις για το αναπηρικό κίνημα που με ενδιαφέρει, για τους νέους ανθρώπους. Θέλω μέσα από τις δράσεις μου, από τις ομιλίες μου, από τον τρόπο ζωής μου να αφυπνίσω τη νεολαία που δικαιολογημένα παραιτείται, εγκαταλείπει και νιώθει ότι έχει κουραστεί. Θέλω όλοι μαζί να δουλέψουμε για ένα καλύτερο αύριο και πιστεύω ότι μπορεί να βγει αν ξεπεραστούν οι δυσκολίες. Πέρα από αυτά, θέλω κάποια στιγμή να κάνω οικογένεια, αν όλα πάνε καλά και με τη δουλειά μου. Ελπίζω ο Θεός να μου στείλει κάποια στιγμή ένα κοριτσάκι, που θέλω να το βαφτίσω Ελπίδα για τον ίδιο λόγο.
_______
Σας ευχαριστώ πολύ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου