Πειραιάς 1967. Το πλοίο Ελπίς
σαλπάρει για Αυστραλία, μεταφέροντας εκατοντάδες διαφορετικούς ανθρώπους με μια
κοινή ελπίδα. μια καλύτερη ζωή. Ανάμεσά τους και η Ελπίδα, που ταξιδεύει με
πλαστή ταυτότητα, κουβαλώντας μαζί της το φρικτό μυστικό της. Ένας ώριμος
επιχειρηματίας, πρώην ναυτικός, ο γοητευτικός γιατρός του πλοίου, μια
απελπισμένη γυναίκα που αναζητά το παιδί της στη μακρινή ήπειρο, μια νεαρή
γυναίκα που πηγαίνει στην Αυστραλία για να παντρευτεί παρά τη θέλησή της, είναι
μερικά από τα πρόσωπα που θα γνωρίσει στο ταξίδι της και θα σημαδέψουν τη ζωή
της για πάντα. Άραγε θα καταφέρει η Ελπίδα να φτάσει στο λιμάνι της δικής της
λύτρωσης και ευτυχίας;
Το ερώτημα αυτό για τη ζωή της
Ελπίδας απαντάται στις σελίδες του ιστορικού μυθιστορήματος της Μαρίας Τζιρίτα
από τις Εκδόσεις Ψυχογιός, την ίδια στιγμή που γόνιμα και δημιουργικά, γεννά
πολλά άλλα συναισθηματικά, φιλοσοφικά και υπαρξιακά ερωτήματα στην ψυχή του
κάθε αναγνώστη!
«Στο νέο αυτό βιβλίο της αγαπημένης μου Μαρίας
Τζιρίτα, συναντάμε μέσω ανθρώπινων συμπεριφορών τα άκρα της ανάγκης του καθενός
μας να γίνει γονιός, την ιστορία μιας μάνας με όλα τα γράμματα της λέξης
κεφαλαία, διαλόγους που μας βάζουν στον προβληματισμό του ορισμού και
διαχωρισμού του Έρωτα, της Αγάπης και του Πάθους, ενώ παράλληλα στις ιστορικές
αναφορές του Απαρτχάιντ στις σελίδες του βιβλίου, καθρεφτίζεται η σημερινή
παραπαίουσα Ευρώπη των κλειστών συνόρων», σημείωσε ο δικηγόρος, Δημοτικός
Σύμβουλος Ιλίου και Επικεφαλής της Νεολαίας του Πανελληνίου Συνδέσμου Τυφλών κ.
Βαγγέλης Αυγουλάς, προλογίζοντας «το Ταξίδι Της Ελπίδας» στο Πολιτιστικό Κέντρο
του Δήμου Αγίων Αναργύρων την περασμένη εβδομάδα, παρουσία πολλών δημοτικών
συμβούλων και πλήθους κόσμου.
Η συγγραφέας, με συγκίνηση,
εξήγησε ότι αφιερώνει το βιβλίο στον Πατέρα της, ο οποίος πέθανε τον
Ιανουάριο του 2015. Εκείνος πάντα ήταν ο πρώτος που διάβαζε τα βιβλία της πριν
τα δώσει στον εκδοτικό οίκο κι έκανε παρατηρήσεις και διορθώσεις.
«Και αυτό το βιβλίο, είχα τη
φωτογραφία του πατέρα μου απέναντί μου και νιώθω ότι το γράψαμε παρέα», δήλωσε
η Μαρία Τζιρίτα.
«Κάθε βιβλίο της Μαρίας
Τζιρίτα είναι και ένα διαφορετικό, μοναδικό και ποιοτικό ταξίδι. Μπορεί να μη
βλέπω, αλλά παίρνω από τους πρώτους τα εισιτήρια μου γι’αυτά τα ταξίδια, αφού η
Μαρία μου στέλνει κάθε βιβλίο της από το 2009 σε ηλεκτρονική μορφή για να μπορώ
να το διαβάζω στον υπολογιστή μου», ανέφερε ακόμη στη βιβλιοπαρουσίαση ο κ.
Αυγουλάς, τονίζοντας τις αληθινές ευαισθησίες της κας Τζιρίτα.
Σας χαρίζουμε ένα απόσπασμα
από το βιβλίο! Διαβάστε το και μετά τρέξτε να το αγοράσετε!
-«Γιατί δεν έρχεσαι στο σπίτι του Άρη; Εμένα
μου είπε θα με φιλοξενήσει μέχρι να τακτοποιήσουμε το θέμα της εγκυμοσύνης μου.
Δε θα πάω κατευθείαν στους συγγενείς του Πάνου. Σίγουρα δε θα έχει αντίρρηση να
έρθεις κι εσύ να μείνεις εκεί μαζί μας!»
-«Ελπίδα μου, σε παρακαλώ! Σου
έχω εξηγήσει, όπως εξήγησα και στον ίδιο, ότι από τη στιγμή που θα κατεβούμε
από αυτό το καράβι οι δρόμοι μας θα χωρίσουν οριστικά! Πηγαίνω εκεί για έναν
σκοπό και μόνο! Δε θέλω μπλεξίματα με κανέναν!» είπε η Ρωξάνη απότομα κι άρχισε
να παίζει νευρικά με το πάνινο μαϊμουδάκι που κρατούσε στα χέρια της.
-«Μη μιλάς έτσι. Ο Άρης δεν
είναι ο οποιοσδήποτε τυχαίος! Ο Άρης σε νοιάζεται πραγματικά, σ' αγαπάει»,
τόλμησε να της πει η Ελπίδα.
-«Πόσο εύκολες τις έχετε όλοι
σας τις αγάπες! Με ξέρει μία εβδομάδα και μ' αγάπησε κιόλας; Έτσι είναι η
αγάπη, νομίζεις; Μην κάνεις κι εσύ σαν τη Λυδία τώρα! Η αγάπη θέλει τον χρόνο
της, θέλει να δοκιμαστεί για ν' αποδειχτεί!»
-«Καλά, μην το λες. Υπάρχουν
άνθρωποι που αγαπιούνται από την πρώτη στιγμή που γνωρίζονται και άλλοι που
ζουν μαζί για χρόνια και δεν αγαπιούνται ποτέ!»
-«Μην μπερδεύεις την αγάπη με
τον έρωτα! Ο έρωτας ναι, μπορεί να γεννηθεί σε μια στιγμή, αλλά και να σβήσει
σε μια στιγμή. Η αγάπη. είναι άλλο πράγμα η αγάπη! Ν' αντέχεις στα δύσκολα, να
βάζεις στην άκρη τον εαυτό σου και τις επιθυμίες σου για να είναι ο άλλος καλά,
να χαίρεσαι με τη χαρά του και να πονάς με τη λύπη του. Αυτό είναι αγάπη κι η
αγάπη δεν περνάει από τη μια στιγμή στην άλλη. Δεν περνάει ποτέ! Βλέπεις
κάποιον που σου αρέσει, σου λέει δυο γλυκά λόγια, σου κάνει έρωτα και θαρρείς
σ' αγάπησε κιόλας! Βλακείες!»
Η Ρωξάνη πέταξε θυμωμένα το
μαϊμουδάκι στην άλλη άκρη της καμπίνας. Η Ελπίδα σηκώθηκε και το 'πιασε.
-«Έτσι που τα λες, κανένας δε
μ' έχει αγαπήσει. Κι ούτε εγώ έχω αγαπήσει δηλαδή. Και τον Ηλία, τώρα πια το
ξέρω, ποτέ δεν τον αγάπησα. Και ξέρεις γιατί; Γιατί δεν το άξιζε!» παραδέχτηκε
η κοπέλα και κάθισε πάλι δίπλα της.
-«Αι γεια σου! Τώρα μιλάς
σωστά! Για να δώσεις την καρδιά σου σε κάποιον, πρέπει να το αξίζει. Και για να
καταλάβεις αν και κατά πόσο το αξίζει, χρειάζεσαι χρόνο. Μη μιλάς λοιπόν τόσο
εύκολα για αγάπες, κοριτσάκι μου. Έχεις πολλά ακόμα να δεις σ' αυτή τη ζωή.»
κατέληξε η Ρωξάνη κι ακούμπησε το χέρι της πάνω στο δικό της.
-«Εσύ;» τη ρώτησε τότε η
Ελπίδα.
-«Τι εγώ;» «Έχεις αγαπήσει
ποτέ;»
Η Ρωξάνη τράβηξε το χέρι της
και σηκώθηκε. Στάθηκε μπροστά στο φινιστρίνι κι η ματιά της χάθηκε στον γαλάζιο
ορίζοντα του ωκεανού.
-«Όχι. Και σ' το λέω μπέσα.
Έχω ερωτευτεί, μα δεν έχω αγαπήσει. Ο μοναδικός άντρας που αγάπησα στη ζωή μου,
περισσότερο κι από τη ζωή μου, είναι ο γιος μου. Κι άλλος δε θα υπάρξει»,
αποφάνθηκε χωρίς να γυρίσει το κεφάλι της.
-«Γιατί είσαι τόσο θυμωμένη;
Νομίζω ότι είσαι διαρκώς θυμωμένη. Ελάχιστες φορές χαλαρώνεις, και τότε γίνεσαι
πολύ γλυκιά. Μα όταν μιλάς έτσι απότομα, γίνεσαι αντιπαθητική, να το ξέρεις»,
της είπε η Ελπίδα με ειλικρίνεια.
Η Ρωξάνη γύρισε και την
κοίταξε ξαφνιασμένη κι αμέσως έσκασε στα γέλια.
-«Άλλο και τούτο! Άσε μας,
κοριτσάκι μου!»
-«Πάλι το κάνεις. Δεν αφήνεις
κανέναν να σε πλησιάσει, λες και υψώνεις ένα τείχος. Κι αυτό, να ξέρεις, δε
δείχνει ότι είσαι σκληρή κι αναίσθητη, κάθε άλλο. Δείχνει ότι είσαι πολύ
ευάλωτη και φοβάσαι μην πληγωθείς. Γι' αυτό πίνεις άλλωστε, το έχω καταλάβει.»
-«Τίποτα δεν έχεις καταλάβει
και σταμάτα να μου κάνεις την έξυπνη! Έχεις τα μισά μου χρόνια και νομίζεις ότι
ξέρεις τα πάντα! Τι έχεις ζήσει εσύ στη ζωή σου για να μπορείς να κρίνεις
εμένα;» Η Ρωξάνη είχε ξεχάσει πια πως η Λυδία κοιμόταν κι είχε ανεβάσει τον
τόνο της φωνής της.
-«Δε σε κρίνω, μη νευριάζεις.
Μπορεί να είμαι μικρή, μα δεν έχω περάσει και λίγα. Κι αυτό που έχω μάθει από
τη ζωή είναι πως όλοι οι άνθρωποι δεν είναι ίδιοι. Σίγουρα υπάρχουν κάποιοι που
αξίζουν να τους δώσουμε μια ευκαιρία», είπε η Ελπίδα με τρυφερό ύφος στην
προσπάθειά της να την ηρεμήσει.
Δείτε εδώ σχετικό video συνοδευτικό
του βιβλίου:
Δείτε ακόμα αποσπάσματα από την παρουσίαση του βιβλίου στους Αγ. Αναργύρους:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου