Ένα παιδί σηκώνεται όρθιο.
Φοράει ένα σακάκι και ένα φουλάρι στον λαιμό. Είναι πολύ όμορφος, με τον άγουρο
τρόπο που είναι όμορφα τα αγόρια του γυμνασίου. Τραβάει αμέσως την προσοχή όλης
της αίθουσας, οι συζητήσεις σταματούν, τα βλέμματα είναι όλα πάνω του. «Μοιάζω
ίδιος με εσάς, έτσι δεν είναι; Και είμαι», ξεκινάει. Ήταν μόνο στα μέσα της
συγκινητικής, γεμάτης πάθος ομιλίας του για τη διαφορετικότητα και την αποδοχή,
που πρόσεχες ότι τη διάβαζε με τα χέρια, ψηλαφώντας τις σημειώσεις που είχε
γράψει σε κώδικα Μπράιγ.
Ούτε καν οι διοργανωτές δεν περίμεναν ότι η εκδήλωση της περασμένης Τετάρτης θα είχε τόσο μεγάλη επιτυχία, θα έκρυβε τόσες εναλλαγές συναισθημάτων, τόσο δυνατές σκηνές. Ηταν η πανηγυρική καταληκτική ημερίδα των βιωματικών προγραμμάτων που υλοποίησε και τη φετινή σχολική χρονιά ο Σύνδεσμος Κοινωνικής Ευθύνης για Παιδιά και Νέους (ΣΚΕΠ), στα οποία μαθητές γενικών και ειδικών σχολείων κάθονται στο ίδιο τραπέζι, γνωρίζονται, συνεργάζονται, συνειδητοποιούν, πολλές φορές με έκπληξη, ότι μπορεί να είναι διαφορετικοί, αλλά παραμένουν τόσο ίδιοι. Την περασμένη Τετάρτη, στο Μουσείο Βορρέ, όπου λαμβάνουν χώρα τα βιωματικά εργαστήρια, το λόγο θα έπαιρναν τα παιδιά. Πώς βίωσαν την εμπειρία; Τι έμαθαν; Πώς ονειρεύονται το μέλλον;
Μαθητές του 1ου Γυμνασίου Βριλησσίων, του 2ου Λυκείου Γέρακα, των Εκπαιδευτηρίων Καντά και της Ελληνογαλλικής Σχολής «Άγιος Ιωσήφ» είχαν ετοιμάσει και παρουσίασαν ομιλίες, σκετς, τραγούδια, δρώμενα, πραγματικά ευφάνταστα και ταυτόχρονα ουσιαστικά, πλημμυρίζοντας με συγκίνηση τους ανθρώπους του ΣΚΕΠ, της οργάνωσης που έχει βάλει στόχο την άρση των προκαταλήψεων σχετικά με την αναπηρία.
Ποιος μπορεί να ξεχάσει τη στιγμή που μαθητής μίλαγε για τα ίσα δικαιώματα, μια «ιδέα που πρέπει να επιτρέψουμε εμείς οι ίδιοι να περάσει», δίνοντας το σύνθημα στον συμμαθητή του που κινείται σε αναπηρικό αμαξίδιο να ξεκινήσει τη διαδρομή από τη μια άκρη της αίθουσας στην άλλη, ελισσόμενος ανάμεσα στα τραπέζια. Δεν χρειάστηκε παρά μια ελάχιστη μετακίνηση της καρέκλας μας, ώστε να δημιουργηθεί διάδρομος. Δεν χρειάζονται παρά ελάχιστες κινήσεις για να διευκολυνθεί η διαβίωση των ανθρώπων με αναπηρία, απλώς χρειάζεται να τις κάνουμε όλοι, ήταν το σαφές μήνυμα. Ποιος μπορεί να ξεχάσει το Imagine τραγουδισμένο στη νοηματική, από μαθητές γενικού σχολείου που έκαναν εξαντλητικές πρόβες για να πετύχουν το σωστό αποτέλεσμα. Και ποιος δεν σάστισε μπροστά στα πραγματικά σχόλια που έκαναν τα παιδιά μετά τα βιωματικά εργαστήρια, τα οποία ο ΣΚΕΠ αποτύπωσε σε μπλούζες: «Με ξάφνιασε που υπάρχουν τόσοι άνθρωποι με αναπηρίες», «Φοβόμουν μην κάνω λάθος ερώτηση», «Με αιφνιδίασε μια κοπελίτσα. Δεν μου έκανε κακό, απλά με αγκάλιασε», «Φοβόμουν μη θίξω κανέναν», «Χάρηκα που έμαθα ότι άτομα με κινητική αναπηρία μπορούν να έχουν σεξουαλική ζωή», «Με αιφνιδίασε που ακούμε την ίδια μουσική», κ.ά.
Μολονότι τα άτομα με αναπηρία φτάνουν το 15% του πληθυσμού, πολλά από τα παιδιά που συμμετείχαν στα προγράμματα δεν είχαν έρθει ξανά σε επαφή με άτομο με κινητική ή νοητική αναπηρία. Αυτός ο «αποκλεισμός» της αναπηρίας από την κοινωνία είναι ένας βασικός λόγος για τη διαιώνιση των προκαταλήψεων. Η αλληλεπίδραση ειδικών κοινωνικών ομάδων με τον γενικό πληθυσμό, ιδίως στις μικρές ηλικίες, είναι το πρώτο βήμα για την αλλαγή της νοοτροπίας. Δεν φτάνει ένα εργαστήριο, μια ενημερωτική ημερίδα, ένα πρόγραμμα, αλλά είναι μια αρχή. Και η διάθεση των σχολείων και των δασκάλων να συμμετέχουν στα προγράμματα είναι πολύ ενθαρρυντική. Από το 2008 μέχρι σήμερα, ο ΣΚΕΠ έχει αυξήσει κατά 800% τις δράσεις που πραγματοποιεί ετησίως, υλοποιώντας σήμερα μία κάθε τέσσερις μέρες. Τα τελευταία χρόνια, η οργάνωση έχει προσλάβει ακόμα πέντε συνεργάτες για να ανταποκριθεί στις αυξημένες ανάγκες, δύο εκ των οποίων είναι άτομα με αναπηρία.
Το έργο χρηματοδοτείται από την Ισλανδία, το Λιχτενστάιν και τη Νορβηγία, στο πλαίσιο του Προγράμματος «Είμαστε όλοι Πολίτες». Διαχειριστής Επιχορήγησης του Προγράμματος είναι το Ίδρυμα Μποδοσάκη.
Ούτε καν οι διοργανωτές δεν περίμεναν ότι η εκδήλωση της περασμένης Τετάρτης θα είχε τόσο μεγάλη επιτυχία, θα έκρυβε τόσες εναλλαγές συναισθημάτων, τόσο δυνατές σκηνές. Ηταν η πανηγυρική καταληκτική ημερίδα των βιωματικών προγραμμάτων που υλοποίησε και τη φετινή σχολική χρονιά ο Σύνδεσμος Κοινωνικής Ευθύνης για Παιδιά και Νέους (ΣΚΕΠ), στα οποία μαθητές γενικών και ειδικών σχολείων κάθονται στο ίδιο τραπέζι, γνωρίζονται, συνεργάζονται, συνειδητοποιούν, πολλές φορές με έκπληξη, ότι μπορεί να είναι διαφορετικοί, αλλά παραμένουν τόσο ίδιοι. Την περασμένη Τετάρτη, στο Μουσείο Βορρέ, όπου λαμβάνουν χώρα τα βιωματικά εργαστήρια, το λόγο θα έπαιρναν τα παιδιά. Πώς βίωσαν την εμπειρία; Τι έμαθαν; Πώς ονειρεύονται το μέλλον;
Μαθητές του 1ου Γυμνασίου Βριλησσίων, του 2ου Λυκείου Γέρακα, των Εκπαιδευτηρίων Καντά και της Ελληνογαλλικής Σχολής «Άγιος Ιωσήφ» είχαν ετοιμάσει και παρουσίασαν ομιλίες, σκετς, τραγούδια, δρώμενα, πραγματικά ευφάνταστα και ταυτόχρονα ουσιαστικά, πλημμυρίζοντας με συγκίνηση τους ανθρώπους του ΣΚΕΠ, της οργάνωσης που έχει βάλει στόχο την άρση των προκαταλήψεων σχετικά με την αναπηρία.
Ποιος μπορεί να ξεχάσει τη στιγμή που μαθητής μίλαγε για τα ίσα δικαιώματα, μια «ιδέα που πρέπει να επιτρέψουμε εμείς οι ίδιοι να περάσει», δίνοντας το σύνθημα στον συμμαθητή του που κινείται σε αναπηρικό αμαξίδιο να ξεκινήσει τη διαδρομή από τη μια άκρη της αίθουσας στην άλλη, ελισσόμενος ανάμεσα στα τραπέζια. Δεν χρειάστηκε παρά μια ελάχιστη μετακίνηση της καρέκλας μας, ώστε να δημιουργηθεί διάδρομος. Δεν χρειάζονται παρά ελάχιστες κινήσεις για να διευκολυνθεί η διαβίωση των ανθρώπων με αναπηρία, απλώς χρειάζεται να τις κάνουμε όλοι, ήταν το σαφές μήνυμα. Ποιος μπορεί να ξεχάσει το Imagine τραγουδισμένο στη νοηματική, από μαθητές γενικού σχολείου που έκαναν εξαντλητικές πρόβες για να πετύχουν το σωστό αποτέλεσμα. Και ποιος δεν σάστισε μπροστά στα πραγματικά σχόλια που έκαναν τα παιδιά μετά τα βιωματικά εργαστήρια, τα οποία ο ΣΚΕΠ αποτύπωσε σε μπλούζες: «Με ξάφνιασε που υπάρχουν τόσοι άνθρωποι με αναπηρίες», «Φοβόμουν μην κάνω λάθος ερώτηση», «Με αιφνιδίασε μια κοπελίτσα. Δεν μου έκανε κακό, απλά με αγκάλιασε», «Φοβόμουν μη θίξω κανέναν», «Χάρηκα που έμαθα ότι άτομα με κινητική αναπηρία μπορούν να έχουν σεξουαλική ζωή», «Με αιφνιδίασε που ακούμε την ίδια μουσική», κ.ά.
Μολονότι τα άτομα με αναπηρία φτάνουν το 15% του πληθυσμού, πολλά από τα παιδιά που συμμετείχαν στα προγράμματα δεν είχαν έρθει ξανά σε επαφή με άτομο με κινητική ή νοητική αναπηρία. Αυτός ο «αποκλεισμός» της αναπηρίας από την κοινωνία είναι ένας βασικός λόγος για τη διαιώνιση των προκαταλήψεων. Η αλληλεπίδραση ειδικών κοινωνικών ομάδων με τον γενικό πληθυσμό, ιδίως στις μικρές ηλικίες, είναι το πρώτο βήμα για την αλλαγή της νοοτροπίας. Δεν φτάνει ένα εργαστήριο, μια ενημερωτική ημερίδα, ένα πρόγραμμα, αλλά είναι μια αρχή. Και η διάθεση των σχολείων και των δασκάλων να συμμετέχουν στα προγράμματα είναι πολύ ενθαρρυντική. Από το 2008 μέχρι σήμερα, ο ΣΚΕΠ έχει αυξήσει κατά 800% τις δράσεις που πραγματοποιεί ετησίως, υλοποιώντας σήμερα μία κάθε τέσσερις μέρες. Τα τελευταία χρόνια, η οργάνωση έχει προσλάβει ακόμα πέντε συνεργάτες για να ανταποκριθεί στις αυξημένες ανάγκες, δύο εκ των οποίων είναι άτομα με αναπηρία.
Το έργο χρηματοδοτείται από την Ισλανδία, το Λιχτενστάιν και τη Νορβηγία, στο πλαίσιο του Προγράμματος «Είμαστε όλοι Πολίτες». Διαχειριστής Επιχορήγησης του Προγράμματος είναι το Ίδρυμα Μποδοσάκη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου