ΜΙΣΗ ΜΕΡΑ ΠΕΡΑΣΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΧΑΜΟΓΕΛΟΥ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΚΑΙ ΛΥΠΗΘΗΚΑ ΤΟΥΣ ΜΕΓΑΛΟΥ

Μισή μέρα πέρασα στο Σπίτι του Χαμόγελου Του Παιδιού και ήταν τόσο όμορφα, που φεύγοντας λυπήθηκα όσους δεν έχουν προσπαθήσουν να αποδράσουν για λίγο από τη ρουτίνα τους κρατώντας ένα παιδικό χέρι!

Και για να τα πω λίγο πιο …πολιτικά: «Σκεφτείτε ότι κάθε παιδί που συναντάμε σήμερα εδώ, έχει κακοποιηθεί ή παραμεληθεί, από εγκληματικά ανεύθυνους μεγάλους. Από κάποιους που λέγονται άνθρωποι. Από κάποιους που αναπνέουν τον ίδιο αέρα με εμάς και μας προκαλούν ασφυξία. Κάθε παιδί που είναι εδώ μπροστά μας, όπως και δεκάδες άλλα σε όλη την Ελλάδα, παρά τη μικρή του ηλικία, τι και αν δεν έχει φταίξει πουθενά, έχει ζήσει μια ή περισσότερες μορφές βίας, έχει σημαδευτεί από λάθη και παραλείψεις στην ψυχή και στο σώμα του, ίσως για ολόκληρη τη ζωή του».

Εκείνο το μεσημέρι, Πέμπτη, 2 Ιουλίου, μπαίνοντας σε ένα από τα σπίτια του Χαμόγελου του Παιδιού,  σκέψεις που μου ήρθαν στο μυαλό σχεδόν αυτόματα, γύρισα και τις είπα , με σπασμένη φωνή,  σχεδόν προετοιμάζοντάς τις, στις συνεργάτιδες μου.

Ο Πρόεδρος του Οργανισμού κ. Κώστας Γιαννόπουλος μου επιφύλασσε  μια έκπληξη : Ένα γεύμα, εκείνο το μεσημέρι, στο σπίτι του Οργανισμού στα Μελίσσια.

«Θα μας δουν άραγε σαν φίλους;» σκεφτόμουνα. «Ή θα είμαστε κάποιοι, ανάμεσα στους πολλούς, περίεργους ή ενοχλητικούς επισκέπτες, που για τα παιδιά δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον ;»

Ο προβληματισμός μου κράτησε μόνο λίγα δευτερόλεπτα. Όταν κάτσαμε μαζί με 3-4 παιδιά στο σαλόνι να δούμε ένα παιδικό στην τηλεόραση, αμέσως έσπασε ο πάγος! Λίγα λεπτά αργότερα, δύο μικρά αγοράκια κάτι ψιθύρισαν μεταξύ τους.

Ενστικτωδώς ένιωσα ότι μιλάνε για μένα. Έπιασα και κάποιες σκόρπιες λέξεις και το επιβεβαίωσα. «Έχετε ξανασυναντήσει άνθρωπο που δε βλέπει»; ρώτησα και μπήκα στη συζήτηση για να τους λύσω όλες τις απορίες.

«Έτσι γεννήθηκα. Για να μη με νοιάζει όταν μπαίνει σαμπουάν στα μάτια μου», αστειεύτηκα. Κι’  αυτό ήταν αρκετό για να μπουν και άλλα παιδιά στη συζήτηση και να συνομιλήσουμε για αρκετή ώρα γύρω από την καθημερινή ζωή των τυφλών και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε στον αγώνα μας για εκπαίδευση, δουλειά και διασκέδαση.

«Η  Άννα μας έχει καρφωθεί, κρέμεται από τα χείλη σας», μου είπε η Νία, η παιδίατρος του Οργανισμού που μας συνόδευε.

«Όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω αεροσυνοδός. Θα χρειαστεί πολλές φορές να συνοδεύω αναπήρους», μας αφόπλισε η μικρή.

Άραγε όλοι οι επαγγελματίες σ’ αυτή τη χώρα είναι τόσο ευσυνείδητοι και από τόσο μικρή ηλικία; Την απάντηση την ξέρετε όλοι. Και δυστυχώς για όλους μας, είναι αρνητική…

Στην τραπεζαρία, ένιωσα εξ αρχής τη ζεστασιά μιας οικογένειας που τα μέλη της κάθονται όλοι μαζί, όπως κάθε μέρα, για φαγητό. Δίπλα πειράγματα, πιο πέρα σχέδια για το παιχνίδι του απογεύματος, απέναντι ένα πηγαδάκι με 3-4 παιδιά να λένε το πώς πέρασαν το πρωινό τους, μια φωνή διεκδικεί να έρθει το γλυκό πριν το φαγητό! 27 νέοι μικροί μου φίλοι που δεν τους χόρταινα!

Η ώρα περνούσε. Έπρεπε να ανοίξω το κινητό. Πάντα το κλείνω όταν έρχομαι σε επαφή με παιδιά. Ομορφαίνουν τόσο πολύ την καθημερινότητά μου που δε θέλω αυτό να το διακόπτει κανείς και τίποτα!

34 κλήσεις, 11 μηνύματα, 13 mail και 4 inbox… Ανώμαλη προσγείωση στην καθημερινή ρουτίνα…

 …