ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΙΛΙΟΥ, ΑΧΑΡΝΩΝ ΚΑΙ ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΕΩΣ Κ. ΑΘΗΝΑΓΟΡΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΤΩΝ ΑΜΕΑ

Ήταν πριν 22 χρόνια σαν σήμερα, όταν καθιερώθηκε ο εορτασμός της Παγκόσμιας Ημέρας των Α.με.Α., ανοίγοντας ουσιαστικά ένα μεγάλο διάλογο για τα  ζητήματα της εκπαιδευτικής και κοινωνικής ένταξης των αναπήρων, η οποία έχει αποτελέσει εδώ και χρόνια αντικείμενο αναλύσεων και επιστημονικών διαξιφισμών ανάμεσα στους θεωρητικούς της εκπαίδευσης, ενώ πλέον εμφανίζεται και ως δομικό στοιχείο της εκπαιδευτικής πολιτικής σε πολλές χώρες.

Στην ελληνική πραγματικότητα, όμως, οι συνθήκες δεν ήταν ακόμη ώριμες ή έτοιμες για την εισαγωγή και εφαρμογή της ενταξιακής προσέγγισης στην εκπαίδευση και την κοινωνία, καθώς οι ενταξιακές πρακτικές ήταν – και, δυστυχώς, έχει αποδειχθεί στην πράξη ότι συνεχίζουν να είναι – οργανωμένες γύρω από τη λογική της αποτυχίας, της ανεπάρκειας και κατά συνέπεια της περιθωριοποίησης.

Η κάλυψη αυτών των εκπαιδευτικών και καθημερινών αναγκών δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως πράξη φιλανθρωπίας. Είναι ένα χρέος που δοκιμάζει και κρίνει τελικά την ανθρώπινη  ποιότητα. Τα άτομα με αναπηρία έχουν αποδείξει ότι με την κατάλληλη υποστήριξη, όχι μόνο είναι σε θέση να ενταχθούν κοινωνικά, αλλά και να διακριθούν και να συμβάλλουν στην παραγωγική διαδικασία.

Για να υπάρξει, λοιπόν, η ευκαιρία και η πιθανότητα να επιτευχθεί η ένταξη, είναι απαραίτητο να αξιολογηθούν και να αλλάξουν ριζικά όλοι οι παράγοντες που εμπλέκονται με ζιζανιώδη τρόπο στην προσπάθεια αυτή.

Για τους Χριστιανούς, η ευαισθησία και η ανθρωπιά μας ακριβώς σε τέτοιες δύσκολες συνθήκες διακρίνονται και κρίνονται. Η πίστη μας στην διδασκαλία του Σωτήρα μας Ιησού Χριστού αξιολογείται όχι από την οικονομική μας ευχέρεια να προσφέρουμε ελεημοσύνη στους ανθρώπους αυτούς,  αλλά κυρίως από την ποιότητα και τον τρόπο που λειτουργούμε απέναντι στις ομάδες εκείνες που αδυνατούν να ανταποκριθούν αυτόνομα στις βασικές τους ανάγκες.

Σήμερα περισσότερο από ποτέ άλλοτε, το θέμα της αναπηρίας αφορά και απασχολεί την Εκκλησία μας, ανοίγοντας καινούργιους δρόμους επικοινωνίας μεταξύ της επιστημονικής κοινότητας και των δομών της Εκκλησίας, προτείνοντας λύσεις για την ανακούφιση του ανθρώπινου πόνου και την πνευματική καλλιέργεια όσων ηθελημένα ή μη αντιμετωπίζουν τα Α.με.Α ως κάτι παράξενο και άρα αποδιοπομπαίο. Ενιαίος συνδυασμός και διάχυση της διάστασης της αναπηρίας σε όλες τις σύγχρονες πρακτικές της Εκκλησίας μας, με ισότιμη συμμετοχή στο διάλογο με την πολιτεία και τους αντιπροσώπους των οργάνων των Α.με.Α., πρέπει να αποτελεί κεντρικό στόχο κάθε εθνικής ή τοπικής προσπάθειας για την χωρίς περιορισμούς ένταξη, προσβασιμότητα, ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης και αυτόνομη διαβίωση των ανθρώπων αυτών σε όλες τις κοινωνικές δομές και δραστηριότητες. Η ομαλή ένταξη των αναπήρων στο κοινωνικό σύνολο είναι ζήτημα ανθρωπιστικό, και η Εκκλησία εδώ οφείλει να ανοίξει νέους δρόμους, συνδράμοντας τα μέγιστα σε καθετί που θα κάνει τους ανθρώπους αυτούς μέλη μιας κοινωνίας δίκαιης, που θα παρέχει ισότιμη αντιμετώπιση, ασφάλεια και εργασιακή προοπτική σε όλους.

Συνοψίζοντας, κι αντί επιλόγου για το παρόν μήνυμα, λαμβάνοντας υπόψη μας και τη σύγχρονη, επικίνδυνη άνοδο δυνάμεων που υποστηρίζουν απολυταρχικά και απροκάλυπτα τις ακραίες θέσεις τους για τον αποκλεισμό όσων δεν ανταποκρίνονται στα ιδεώδη κατ’ αυτούς πρότυπα, θα δανειστώ ένα σύνθημα που γνωρίζω πως οι άνθρωποι που ασχολούνται με την ειδική αγωγή αγαπούν ιδιαίτερα: «Όλοι διαφορετικοί – όλοι ίσοι». Γιατί ας μην ξεχνάμε πως όλοι μας είμαστε εν δυνάμει ανάπηροι.