ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΜΕ ΤΡΕΙΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΕΣ ΜΗΤΕΡΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ!

Τρεις από τις δυνατότερες μητέρες του κόσμου

Στην Ελλάδα της κρίσης η προσπάθεια μίας μητέρας να ανταποκριθεί και να ικανοποιήσει τις ανάγκες του παιδιού της είναι ένα πολύπλοκο ζήτημα. Αν η μητέρα είναι χειρίστρια αναπηρικού αμαξιδίου ή αν έχει ένα παιδί χειριστή αναπηρικού αμαξιδίου τότε χρειάζεται πραγματικά γερό στομάχι όχι μόνο για τα απλά της καθημερινότητας, αλλά κυρίως για να αντιμετωπίσει μια πραγματικότητα γεμάτη από δεισιδαιμονίες και ταμπού, μίας κοινωνίας που επιθυμεί να αυτοχαρακτηρίζεται ως φιλελεύθερη αλλά είναι βαθιά συντηρητική και δογματική.

Στα πλαίσια του προγράμματος του Πειραϊκού Συλλόγου Κινητικά Αναπήρων για την εξοικείωση του κοινού με την αναπηρία, τρεις υπέροχες μαμάδες μοιράζονται μαζί μας στιγμές για να καταλήξουν στο ίδιο συμπέρασμα παρ΄ όλες τις μεγάλες διαφορές που τις χαρακτηρίζουν. Σε ένα συμπέρασμα που όσο αυτονόητο και αν το θεωρούμε τελικά είναι πάντα όμορφο να ακούγεται!

Η Βάσω Δενδροπούλου είναι συγγραφέας και μητέρα δύο δίδυμων κοριτσιών, 29 ετών. Η Κατερίνα Χασάπογλου είναι μητέρα μιας κόρης 27 ετών, την οποία και απέκτησε ενώ βρισκόταν στο αναπηρικό αμαξίδιο. Και η Φλώρα Σπανού έχει έναν εικοσάχρονο γιο, τον Παναγιώτη, ο οποίος είναι χειριστής αμαξιδίου , μετά από ιατρικό λάθος κατά την παραμονή του σε θερμοκοιτίδα όταν ήταν νεογέννητο. Για την ιστορία να αναφέρουμε ότι παρ΄ όλες τις προσπάθειες της για να βρεθεί και να τιμωρηθεί ο υπεύθυνος ιατρός, δεν αποδόθηκε ποτέ δικαιοσύνη.

Λένε πως τα μεγάλα καράβια έχουν μεγάλες φουρτούνες. Ισχύει και στην περίπτωση των παιδιών;

Β: Ισχύει! Όσο μεγαλώνουν τα παιδιά, μεγαλώνουν κα οι υποχρεώσεις μας απέναντι τους και επειδή κράτος δεν υπάρχει όλο το βάρος το παίρνει η οικογένεια. Διαχρονικά πιστεύω πως η γυναίκα σηκώνει το βάρος της οικογένειας.

Κ: Ναι! Και ακόμα μεγαλύτερα άγχη. Από τη στιγμή που θα γίνεις μάνα πρέπει να είσαι πάντα εκεί!

Φ: Φυσικά και ισχύει. Όσο μεγαλώνει το παιδί μεγαλώνουν και οι απαιτήσεις που έχει από σένα. Όσο μεγαλώνει μεγαλώνουν και τα προβλήματα. Από την μετακίνηση σε ένα περιβάλλον χωρίς πρόσβαση, χωρίς παιδεία, χωρίς υγεία μέχρι και στους έρωτες του.

Τι θυμάστε πιο έντονα από την παιδική τους ηλικία;

Β: Επειδή ήταν δίδυμες έπρεπε να βρω έναν τρόπο, ώστε να αναπτύξει η κάθε μία την προσωπικότητα της. Τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους. Αυτό ήταν μεγάλη αγωνία για εμένα.

Κ: Την στιγμή που την κράτησα για πρώτη φορά στην αγκαλιά μου! Όταν έπαθα το ατύχημα δεν περίμενα πως θα καταφέρω να αποκτήσω ένα παιδί!

Φ: Την πρώτη φορά που μίλησε και καταλάβαμε ότι τουλάχιστον θα είχε επαφή με το περιβάλλον. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ αυτό που ένιωσα. Ήταν η καλύτερη στιγμή μου.

Ποια ήταν η μεγαλύτερη δυσκολία στην εφηβεία των παιδιών σας;

Β: Τα παιδιά βιάζονται να μεγαλώσουν. Η κοινωνία βιάζεται να τα μεγαλώσει και εσύ ως γονιός πρέπει να περιφρουρείς συνεχώς την εύθραυστη διατήρηση της ισορροπίας ώστε να μην γίνει τίποτα πρόωρα!

Κ: Μια σειρά δυσάρεστων περιστατικών είχε ως αποτέλεσμα να έρθουν σημαντικές αλλαγές στην καθημερινότητα της. Αντικειμενικά τα πράγματα ήταν δύσκολα αλλά εκείνη κατάφερε να ανασυγκροτήσει γρήγορα τον στρατό της! Τότε έμαθε ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο! Σκληρό μάθημα!

Φ: Δεν θα την έλεγα δυσκολία! Αυτό που ζω τώρα με τον Πάνο και είναι πολύ έντονο είναι οι έρωτες του.

Ποια στιγμή θυμάστε να σας έχει πονέσει περισσότερο σαν μαμάδες;

Β: Όταν ανακάλυψα έντρομη πως όσα πτυχία και αν είχαν τα παιδιά μου, η Ελλάδα τα έδιωχνε. Ο αποχωρισμός των παιδιών μου! Όπως μου είπε η κόρη μου, το εξωτερικό δεν είναι η γη της επαγγελίας αλλά ο δρόμος της ξενιτιάς ακόμα και αν πάς ως επιστήμονας. Στερήθηκα τα παιδιά μου και αυτά εμένα. Αυτό δεν το συγχωρώ!

Κ: Όταν ήταν περίπου 2 ετών με τραβάτε από το πόδι, να σηκωθώ από το  αμαξίδιο να την πάω εγώ στις κούνιες και όχι η γιαγιά. Πληγώθηκα γιατί ήταν μικρή για να καταλάβει. Αλλά πείσμωσα και υποσχέθηκα ότι δεν θα λείψω στο παιδί μου και η κινητική μου αναπηρία δεν θα ήταν η αιτία να είμαι απών πουθενά!

Φ: Ήταν ο Πάνος μικρός και έκανε σπασμούς. Φοβήθηκα πάρα πολύ, δεν ήξερα πώς να τον βοηθήσω! Συνειδητοποίησα για ακόμα μια φορά πως δεν περνάνε όλα από τα χέρια μου. Αυτή η σκέψη με πόνεσε και με τρομοκράτησε ταυτόχρονα.

Πλησιάζουν Πανελλήνιες. Κεφάλαιο σπουδές. Συμφωνήσατε με το αντικείμενο που διάλεξαν τα παιδιά σας, προσπαθήσατε να επέμβετε με κάποιον τρόπο;

Β: Τα παιδιά μου ζήσανε την ηλικία που πίστευαν πως με τις σπουδές τους θα κατακτήσουν τον κόσμο. Εντούτοις προσπάθησα διακριτικά να συνδυάσω την προσωπική τους κλίση με την επαγγελματική τους αποκατάσταση. Στο τέλος επέλεξαν την προσωπική τους κλίση!

Κ: Ήτανε καθαρά δική της απόφαση! Δεν ήθελα να την επηρεάσω, ούτε να βγάλω απωθημένα. Τελικά σπούδασε ψυχολογία και έκανε μεταπτυχιακό στο H.R.

Φ: Εμείς πηγαίνουμε στο ειδικό σχολείο! Η φυσική αυτή την περίοδο είναι το αγαπημένο του μάθημα. Νομίζω ότι είναι ερωτευμένος με την καθηγήτρια του!

Ποια στιγμή γεμίσατε περηφάνια;

Β: Για μία και μοναδική χρονιά τα πήγα ιδιωτικό, επειδή η τότε εργασία μου είχε δύσκολα ωράρια . Σε ηλικία 6 ετών ο οδηγός του σχολικού θεώρησε φυσιολογικό να τα αφήσει σε μια απόσταση 5-6 χιλιόμετρα από το σπίτι, επειδή είχε να πάει κάπου αλλού. Πέρασαν μόνες τους κεντρική λεωφόρο και κατάφερε η μια με την βοήθεια της άλλης να έρθουν σπίτι.

Κ: Πήγαινε νηπιαγωγείο, όταν ήρθε αντιμέτωπη με τα πρώτα ρατσιστικά σχόλια για την κατάσταση μου. Όταν την κορόιδεψαν και της είπαν ότι η μαμά σου είναι στο καρότσι εκείνη ετοιμόλογη, με θράσος και με φυσικότητα φώναξε πως απλά η μαμά μου δεν περπατάει. Νομίζω ότι εκείνη την μέρα πήρα και την πιο μεγάλη αγκαλιά της.

Φ: Όταν βγήκε πρώτος στους αγώνες κολύμβησης και στο Μπότσια. Είναι παραολυμπιακό άθλημα για αθλητές με εγκεφαλική παράλυση ή κινητική αναπηρία. Και τα είχε καταφέρει μόνος του!

Ποιο λάθος αναγνωρίζετε στον ρόλο σας ως μαμά;

Β: Την υπερβολή και την προβολή των δικών μου ματαιώσεων που περιμένω να ευοδωθούν στα παιδιά μου.

Κ: Την υπερπροστασία! Τώρα το έχω καταλάβει και προσπαθώ να της δίνω χώρο!

Φ: Ο Πάνος σίγουρα θα είχε καταφέρει πολλά πράγματα αν δεν ήμουν τόσο πολύ δίπλα του! Είναι προσκολλημένος πάνω μου από καθαρά δική μου ευθύνη!

Τελικά υπάρχει συνταγή για να είσαι καλή μάνα; Ποιο είναι το συστατικό της επιτυχίας;

Β: Αγάπη! Και η βαθιά επιθυμία να θέλεις ένα παιδί! Αλλά η αγάπη σου είναι το καλύτερο στήριγμα για την ζωή του!

Κ: Αγάπη! Και πίστη στο ένστικτό σου! Δεν θέλει σπουδές, δεν υπάρχουν σχολές γονιών. Αγάπη!

Φ: Αγάπη! Μόνο αυτό! Και στην περίπτωση του Πάνου και των άλλων παιδιών σε παρόμοια κατάσταση είναι η επιβράβευση όταν καταφέρνουν κάτι που στα δικά μας μάτια μπορεί να φαίνεται απλό!

Την αγάπη την φώναξαν και οι τρείς ταυτόχρονα! Μαζί. Χωρίς δεύτερες σκέψεις! Τίς έπιασε νευρικό γέλιο και είχαν αυτό το συνωμοτικό ύφος που μόνο αν έχεις γίνει μάνα αποκωδικοποιείς και εμείς που δεν έχουμε παιδιά απλά παρατηρούμε με απορία...

Τελικά με μόνο τους βαρύ οπλισμό την αγάπη, οι μανάδες πρέπει όχι μόνο να ξορκίζουν τους προσωπικούς τους δαίμονες αλλά και να υπερπηδούν εμπόδια που το ίδιο το κράτος βάζει, άλλοτε στοχευμένα και άλλοτε από απλή κοινωνική αδιαφορία. Και στο τέλος μιας τέτοιας συνέντευξης είναι αδύνατον τελικά να μην αναγνωρίσεις και να μην αισθανθείς θαυμασμό για ένα πρόσωπο που μέχρι πρότινος είχες ίσως λιγάκι αδικήσει. Τη δική σου μητέρα.

Συνέντευξη: Σωτήρης Σκουλούδης

Πηγή: http://www.zougla.gr/