ΜΙΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗ ΒΟΥΤΙΑ ΤΟΝ ΚΑΘΗΛΩΣΕ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΤΟ ΒΑΖΕΙ ΚΑΤΩ

Η ζωή είναι εκεί έξω

     

Όταν το καλοκαίρι του 2006, ο Αντρέας Στρατικόπουλος -23 ετών τότε- έκανε διακοπές σε μια μοναδική παραλία της Ελαφονήσου, δεν μπορούσε με τίποτε να φανταστεί ότι μια λίγο «άτσαλη» βουτιά του στα γαλάζια νερά θα κατέληγε να του τραυματίσει ανεπανόρθωτα τον νωτιαίο μυελό.

Η διάγνωση των γιατρών μιλούσε για ατελή τετραπληγία και στα τέσσερα άκρα, λέξεις που το άκουσμά τους, όπως ο ίδιος μάς εξομολογείται, δεν μπορεί ώς σήμερα να ξεπεράσει. Σημαίνουν αναπηρία για μια ζωή. Αλλά όχι παραίτηση από αυτήν και τις χαρές της.

      

Της Σοφίας Λιλίτση

Όταν το καλοκαίρι του 2006, ο Αντρέας Στρατικόπουλος -23 ετών τότε- έκανε διακοπές σε μια μοναδική παραλία της Ελαφονήσου, δεν μπορούσε με τίποτε να φανταστεί ότι μια λίγο «άτσαλη» βουτιά του στα γαλάζια νερά θα κατέληγε να του τραυματίσει ανεπανόρθωτα τον νωτιαίο μυελό.

Η διάγνωση των γιατρών μιλούσε για ατελή τετραπληγία και στα τέσσερα άκρα, λέξεις που το άκουσμά τους, όπως ο ίδιος μάς εξομολογείται, δεν μπορεί ώς σήμερα να ξεπεράσει. Σημαίνουν αναπηρία για μια ζωή. Αλλά όχι παραίτηση από αυτήν και τις χαρές της.

Ύστερα από αρκετές εξετάσεις και θεραπείες, μέσα από τις οποίες η κατάστασή του σε κάποιο βαθμό βελτιώθηκε, ο Αντρέας προσπάθησε να επιστρέφει στην καθημερινότητά του. Και βέβαια να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα, να αποκτήσει καινούργιες συνήθειες, συμβατές με τη νέα σωματική κατάστασή του. Παρ΄ όλα αυτά, οι καταστάσεις που αντιμετώπιζε κάθε φορά που έβγαινε από το σπίτι του για να πάει μια βόλτα ή ένα σινεμά, να επισκεφθεί μια έκθεση ή ακόμη και έναν δημόσιο φορέα δεν μπορούσαν παρά να τον προβληματίζουν. Οι δυσκολίες αρκετές. Τα ψηλά πεζοδρόμια, τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα και οι μηχανές που κάνουν κατάληψη στις ούτως ή άλλως λιγοστές αναπηρικές ράμπες. Κι ακόμα η απουσία τουαλέτας ΑμεΑ στους περισσότερους χώρους, τα στενά ασανσέρ σε δημόσιους οργανισμούς, μια μακριά αλυσίδα εμποδίων που ένας άνθρωπος υποχρεωμένος να μετακινείται με αναπηρικό αμαξίδιο οφείλει να αντιμετωπίσει προκειμένου να συνεχίσει τη ζωή του και να παραμείνει κοινωνικά ενεργός.

Το 2010, μιλώντας στο τηλέφωνο με έναν υπάλληλο θεάτρου, του ήρθε η ιδέα να δημιουργήσει ένα διαδικτυακό χάρτη με κατηγορίες προορισμών και καταγραφή της προσβασιμότητάς τους, ώστε να διευκολύνει την καθημερινότητα πολλών ατόμων που αντιμετώπιζαν προβλήματα πρόσβασης. Να τους βοηθήσει να διεκδικήσουν «τα δικαιώματά τους στη μετακίνηση, την πρόσβαση, την ψυχαγωγία, την ενημέρωση». Και κάπως έτσι γεννήθηκε το rollout.gr, γύρω από το οποίο σήμερα συγκεντρώθηκε μια ολόκληρη ομάδα ανθρώπων που έκανε το μεγαλύτερο μέρος της απαιτούμενης έρευνας!

Τον Αύγουστο του 2011 ο εν λόγω διαδικτυακός χάρτης ήταν για πρώτη φορα στον αέρα. Με μότο «η ζωή είναι εκεί έξω» και το όνομά του να προκύπτει από έναν ευφάνταστο συνδυασμό του get out (βγές έξω) με το rock ΄n΄ roll (σε ελεύθερη μετάφραση: μείνε ζωντανός και μέσα στα πράγματα).

Το πρώτο mail που έλαβε -και ακόμα θυμάται- ήταν «συγχαρητήρια, φαίνεται πολύ καλή προσπάθεια!». Κι ήταν στ’ αλήθεια ενθαρρυντικό. Πολύ σύντομα όμως έθεσε στον εαυτό του έναν δεύτερο, ακόμα πιο φιλόδοξο στόχο! Το rollout έπρεπε και μπορούσε να είναι κάτι παραπάνω από μια -έστω πολύ καλή- προσπάθεια. Έπρεπε να γίνει ένα καθημερινό εργαλείο! Το κοινό άλλωστε στο οποίο απευθύνεται ο χάρτης -κυρίως τα εμποδιζόμενα άτομα- είναι, όπως αναφέρει ο Αντρέας, περισσότερα από όσα φανταζόμαστε...

Στα σχεδόν δύο χρόνια λειτουργίας του πρωτοποριακού χάρτη, η επιδραστικότητά του αποδείχτηκε σημαντική. Υπάρχουν, μας λέει, αρκετά παραδείγματα καταστημάτων που βελτίωσαν τις προδιαγραφές τους μετά την καταχώριση και τα σχόλια που δέχτηκαν στο rollout.gr, όπως το να φτιάξουν ράμπα και να αλλάξουν τις τουαλέτες τους.

Μην παραλείψετε να σημειώσετε, μας λέει ακόμα, πως τίποτε απ΄ όλα αυτά δεν  θα είχε πραγματοποιηθεί αν δεν υπήρχε η στήριξη της οικογένειάς του, των φίλων του, πολλών άλλων σημαντικών ανθρώπων αλλά και όλων αυτών που μπαίνουν στο 5ΐίθ και μοιράζονται έγκυρες πληροφορίες και φωτογραφίες για προσβασιμότητα σε χώρους στην Αθήνα.

Το πάθος του για τη ζωή βέβαια δεν σταματά στη δημιουργία του rollout. Τον τελευταίο καιρό ασχολείται -και προσπαθεί να κάνει πραγματικότητα- με τον «Δούρειο Ίππο», την πρώτη ελληνική ομάδα ράγκμπι με αμαξίδιο (!). Παράλληλα προσπαθεί να επεκτείνει το rollout και σε άλλες, εκτός της Αθήνας, πόλεις της Ελλάδας, με την ελπίδα πως ο χάρτης του μπορεί να βοηθήσει και άλλους ανθρώπους σε κάθε γωνιά της χώρας. Να τους βοηθήσει να αντιληφθούν -ή να σιγουρευτούν- πως η ζωή είναι εκεί έξω και μπορεί να γίνει λίγο πιο ωραία για τον καθένα μας.

Πηγή: Εφημερίδα «Η εφημερίδα των συντακτών»