της Αλεξίας Ζαραδούκα
Το να ζεις στην Ελλάδα της κρίσης, για τους ρεαλιστές θεωρείται πρόβλημα, για τους ρομαντικούς νέμεσις ενώ για τους μέχρι τώρα καλοπερασάκηδες ξεβόλεμα .
Το να ζεις όμως στην Ελλάδα της κρίσης ανήκοντας στο 10% των ανθρώπων με αναπηρία και η πολιτεία να μην σε στηρίζει , θεωρείται έγκλημα.
Ενώ στο εξωτερικό τα ΑμεΑ έχουν τη στήριξη του κράτους , στην Ελλάδα , θεωρούνται άτομα δεύτερης κατηγορίας ακόμη και αν σπουδάζουν , εργάζονται και προσφέρουν κοινωνικά όπως το υπόλοιπο 90% του πληθυσμού.
Ευτυχώς αυτό το φορτισμένο βάθος που κρύβεται πίσω από τη γοητευτική αινιγματική ποιότητα που εκπέμπουν, δεν τους επιτρέπει να είναι κοινωνικά αποστασιοποιημένοι και διεκδικούν με κάθε τρόπο , κοινωνική ισότητα και αξιοπρεπή διαβίωση .
Το ελληνικό κράτος , αν και θεωρείται ανάπηρο στην Ευρώπη ,διεκδικεί παρόλα αυτά σεβασμό και ισότητα αντί όμως να ταυτιστεί με τους ευπαθείς μιας και ήρθε στη θέση τους όχι μόνο αποτυγχάνει να εφαρμόσει την ισότητα στην ίδια την ελληνική κοινωνία , αλλά εμπαίζει με οικονομικές τρικλοποδιές τις κοινωνικά αδύναμες ομάδες ρίχνοντας τα ΑμεΑ σε σύγχρονο Καιάδα, αποδεικνύοντας έτσι πως όποιες μέχρι τώρα μεταρρυθμίσεις σε θέματα αναπηρίας , εξυπηρετούσαν καθαρά επικοινωνιακούς σκοπούς.
Οι φερόμενοι ως σύγχρονοι εθνικοί σωτήρες ,κάνουν λόγο περί φυλετικής καθαρότητας , απαιτώντας στείρωση των ατόμων με αναπηρία ,ενώ προάγουν τον κοινωνικό κανιβαλισμό δείχνοντάς μας εμπράκτως ότι η χειρότερη αναπηρία είναι ο φασισμός και μας υπενθυμίζουν κάθε τόσο με κωμικοτραγικό-ελλείψει παιδείας -τρόπο τη θεωρία περί καταγωγής του ανθρώπου από τον πίθηκο.
Δεν θα διαφωνήσω ότι η Ελλάδα παρόλο που την έριξαν στα βαθιά , προσπαθεί και κολυμπάει και της δικαιολογούνται προσωρινά μερικά ατοπήματα. Μόνο που πολύ φοβάμαι ότι πάμε προς τη λάθος κατεύθυνση. Οτι αντί για πάνω , κολυμπάμε προς τα κάτω και ότι το φως που αχνοφαίνεται μπροστά μας δεν είναι η σωτήρια επιφάνεια αλλά ο κιτς φωτισμένος πάτος του ντεκαντάνς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου