Ο Δημήτρης Κωνσταντάρας "μονολογεί" ειλικρινά και δυνατά για τους αναγνώστες του meallamatia
Να τι μου είπαν τα παιδιά μου για τις εκλογές…
Με κοίταξαν … «κάπως» τα παιδιά μου όταν έμαθαν ότι θα είμαι και πάλι υποψήφιος βουλευτής . Με μια δυσπιστία…με μάτια γεμάτα ερωτηματικά…σχεδόν με αποδοκιμασία.
"Δε συμφωνώ καθόλου» , μου πε η κόρη μου. « Καταλαβαίνεις, νιώθεις την απαξίωση που υπάρχει προς τους πολιτικούς; Ποιος σου πε ότι εσένα θα σε σεβαστούν; Και ποιος σου πε ότι θέλω να γυρίσει ο οποιοσδήποτε και να αποκαλέσει τον πατέρα μου λαμόγιο η να του πετάξει γιαούρτι;» . Ο γιος μου κουνούσε το κεφάλι του. «Εμένα δε με νοιάζει τι θα πουν. Όμως, το χεις ανάγκη; Έχεις να αποδείξεις τίποτα; Τόσα πράγματα έχεις καταφέρει. Αφού δεν πρόκειται να σ αφήσουν πάλι να κάνεις τίποτα».
Ηχηρή…σφαλιάρα. Μούρθε να βάλω τα κλάματα. Τόσο λάθος είμαι ; Όμως τα παιδιά έχουν δίκιο. Τίποτε δεν θέλω , ούτε χρειάζεται να αποδείξω και ούτε να με βρίζουν θέλω, ούτε να με αποδοκιμάζουν, μέσα στην απελπισία τους. Και φυσικά, δεν θέλω να αισθάνονται άσχημα τα παιδιά μου. Μέχρι τώρα, ήταν περήφανα για μένα. Γιατί ήξεραν και έβλεπαν τις προσπάθειές μου και στη δουλειά και στην κοινωνία.
Μούρθε να τα παρατήσω.
Αλλά …ξέρετε κάτι παιδιά ; η πατρίδα μας πονάει σήμερα. Από μαχαιριές πισώπλατες, από υπονόμευση, λάθη, ανοησίες, επιπολαιότητα, ανικανότητα, σκοπιμότητες, συμφέροντα... Η πόλη μας, γλιστράει στο πουθενά. Πονάω κι εγώ. Μπορούμε να τ’ αλλάξουμε αυτό με μια καθαρή προσπάθεια. Εγώ θα την κάνω. Δεν μπορώ να αρνηθώ και απλώς να βλέπω τα τραίνα να περνούν. Θα είμαι παρών στην Α΄. Αθηνών. Για την πόλη μου και μόνο. Συγχωρείστε με.
Πατησίων και Αγίου Μελετίου
Στα σουβλάκια του Μενέλαου βλέπω μια …μπουτίκ «Όλα 10 ευρώ». Στο BodyShop, οι ταμπέλες «Ενοικιάζεται» έχουν ήδη παλιώσει. Τα δυο περίπτερα γκρεμίστηκαν. Η κάβα που ψωνίσαμε το κρασί των αρραβώνων μας, πουλάει κεμπάπ. Η στοά του Broadway ένα αδιάβατο φαράγγι βρωμιάς. Ίντερνετ καφέ για αλλοδαπούς το Φροντιστήριο Αγγλικών. Ορδές κατατρεγμένων, φτωχών λαθρομεταναστών προσπαθούν να ζήσουν , κάνοντας ταυτόχρονα αφόρητη τη δική μας ζωή . Παραεμπόριο «ξαπλωμένο» στους δρόμους. Αστυνομικοί σε μοτοσυκλέτες και πεζά περίπολα κυνηγούν «κάποιους».Μια σειρήνα κάθε τρία λεπτά κοντεύει να μας εξοικειώσει με το φόβο. Γίνεται;
Το βράδυ, μετά τις 8 δεν τολμάς να …ξεμυτίσεις απ΄ το σπίτι. Κι εκεί μέσα, πάλι φοβάσαι. Όχι τους ανθρώπους. Τη δυστυχία τους.
Γεννήθηκα, μεγάλωσα, έκανα οικογένεια και ζω ακόμα στην Πατησίων, γωνία με Αγίου Μελετίου. 100 μέτρα από τη Φωκίωνος Νέγρη , πέντε λεπτά με τα πόδια απ’ την Πλατεία Αμερικής, την Πλατεία Βικτωρίας, την Πλατεία Κυψέλης, το Πεδίο του Άρεως, τον Άγιο Παντελεήμονα,, το σχολείο μου, τον Πανελλήνιο...
Καλή γειτονιά. Όμορφη. Με καλούς κατοίκους, νοικοκύρηδες, επαγγελματίες, περιποιημένα μαγαζιά, με φιλικούς ανθρώπους. Χρόνια έβγαινα το πρωί και με χαιρετούσαν χαμογελαστοί ο περιπτεράς, ο λαχειοπώλης, οι μαγαζάτορες, ο κουρέας, ο φούρναρης, ο κουλουράς. Όπως και σε τόσες άλλες γειτονιές. Σε άλλες πόλεις.
Σήμερα…ζούμε μιαν «άλλη» Ελλάδα. Χωρίς χαμόγελα. Δεν υπάρχει τίποτε από «τότε». Κανείς απ΄ «αυτούς».
Θέλω πίσω τη γειτονιά μου. Δεν θα φύγω. Τόσοι και τόσοι έχουν ένα σπίτι στο Κέντρο, ανοίκιαστο, εγκαταλελειμμένο, κλειστό και μένουν αλλού. Γιατί δεν γυρίζετε; Εμείς θα ξαναφτιάξουμε τη γειτονιά μας. Η γειτονιά είναι οι άνθρωποί της. Όλες οι γειτονιές που τις έχουμε εγκαταλείψει.
Θέλω πίσω την Αθήνα μας. Χωρίς εξτρεμιστές, χωρίς ληστείες, χωρίς σειρήνες, χωρίς ξύλο, χωρίς έρημα μαγαζιά, χωρίς λαθραία, φτηνιάρικα πράγματα στους δρόμου. Και κυρίως, χωρίς φόβο.
Δεν μας αξίζει αυτή η Αθήνα που βλέπω βγαίνοντας κάθε πρωί στο δρόμο, Πατησίων και Αγίου Μελετίου γωνία.
Θέλω να γράψω δυο κουβέντες στα παιδιά που θα γεννηθούν αύριο - μεθαύριο
Παιδί μου εσύ του γείτονα, εγγόνι του φίλου μου, άγνωστο μωρό που δεν καταλαβαίνεις ακόμα σε τι κόσμο ήρθες, αγέννητε Έλληνα, είσαι τυχερός. Και σε συγκρίνω με εμάς, με τα παιδιά που γεννηθήκαμε μετά τον πόλεμο, με εμάς τα παιδιά που είδαμε τους γονείς μας να ταλαιπωρούνται, ακούσαμε χιλιάδες ιστορίες για την πείνα και τη φτώχια του «τότε» αλλά μετά, ζήσαμε και την Ελλάδα της ανάπτυξης.
Για το κατάντημα της Ελλάδας μας δεν φταίει ούτε το Πολυτεχνείο, ούτε η Μεταπολίτευση, ούτε η Κατοχή. Γι αυτή την Ευρωπαική Νομαρχία του Νότου, για την Αμερικανική Οικονομική Αποικία, γι αυτή την άλλοτε περήφανη και γενναία χώρα που κατάντησε υποτελής και εξαρτώμενη και σου την «αφήσαμε» να τη διαχειριστείς - και φυσικά δεν ξέρεις τι να κάνεις- φταίμε μόνο εμείς. Η Μετακατοχική Γενιά που έγινε Γενιά του Πολυτεχνείου και μεταμορφώθηκε σε Γενιά της Μεταπολίτευσης ,που κατόρθωσε να κερδίσει δυο Νόμπελ και δυο Όσκαρ και καμιά πενηνταριά χρυσά μετάλλια στον αθλητισμό, την κατέστρεψε τη χώρα.
Οι περισσότεροι από μας, χωρίς να το θέλουμε. Κάποιοι, επειδή δεν ήξεραν ή δεν μπορούσαν. Και κάποιοι από πρόθεση. Κακή πρόθεση.
Συγχωρήστε μας και ξαναπροσπαθείστε να κάνετε την Ελλάδα αυτό που της αξίζει. Μπορείτε. Σε τέτοια χάλια που την παραδίδουμε…
Εμείς που σήμερα, Μάιο του 2012 δεν φοβηθήκαμε να αντισταθούμε, ίσως είμαστε ακόμη κάπου εκεί…κοντά σας. Θα μας ανακαλύψετε. Θα είμαστε αυτοί που σας καμαρώνουν χαμογελαστοί αλλά δακρυσμένοι. Και που σας ζητούν «συγγνώμη».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου