Η ΜΠΛΟΦΑ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ

Του Στέλιου Κυμπουρόπουλου

Προέδρου του Συλλόγου Νέων Ιατρών

Τον τελευταίο καιρό έχω πιάσει πολλές φορές το στυλό και το χαρτί ώστε να γράψω τις σκέψεις μου και τον προβληματισμό μου για όσα γίνονται σε καθημερινή βάση στην ελλάδα ΜΑΣ (ναι το ‘ε’ δεν είναι τυπογραφικό λάθος. Η δική ΜΑΣ πατρίδα έγινε παιγνίδι μιας φούχτας ανθρώπων και έτσι η αξία του λατρεμένου αυτού του τόπου χάθηκε). Η κοροϊδία, η ψευτιά, η ειρωνεία, οι αβάσιμες υποσχέσεις, τα χαμένα και καμένα όνειρα του κάθε Έλληνα πολίτη ξεχωριστά, ο φόβος, η αβεβαιότητα μαζί με πολλές άλλες καταστάσεις και συναισθήματα έχουν γεμίσει τη ζωή. Πίσω από ένα χαμόγελο και ένα "καλά" βρίσκονται ιστορίες αγανάκτησης, απογοήτευσης και απαξίωσης. Αγανάκτηση για την καθημερινότητα, απογοήτευση για το αύριο, απαξίωση για την ίδια τη ζωή! Και οι πολιτικοί συνεχίζουν να μας εμπαίζουν.

Θα προσπαθήσω μέσα από μια ιδιαίτερη πράξη να κάνω μια γενίκευση. Μπορεί να είναι ατυχής, αλλά είναι μια πραγματικότητα της ελλάδας του 2012.

Η ελλάδα καταστρέφεται, αυτό το βλέπουμε όλοι. Κάθε έννοια κοινωνικού κράτους και κράτους πρόνοιας έχει καταρρεύσει. Συντάξεις και επιδόματα έχουν μειωθεί ή ακόμα και καταργηθεί. Παροχές για την αποκατάσταση ατόμων που πάσχουν από αναπηρία ή είναι άρρωστοι (σωματικά και ψυχικά) έχουν παραδοθεί στην "ανάπτυξη" της οικονομίας και δεν δίνονται. Έτσι, ένα γενικευμένο κύμα μειώσεων της ποιότητας ζωής πολυτέκνων, ανθρώπων με αναπηρία, ηλικιωμένων ατόμων παρατηρείται τον τελευταίο καιρό, στην εποχή των μνημονίων. Με αυτήν την κατηφορική πορεία δε χάνουμε μόνο την ποιότητα στη ζωή μας, αλλά σύντομα υπάρχει και ο κίνδυνος να χάσουμε και την ίδια τη ζωή.

Κάθε ημέρα κάτι αλλάζει, συνήθως προς το κακό, και μέσα σε αυτήν τη λαίλαπα των αλλαγών, οι ανάξιοι πολιτικοί μάς εμπαίζουν με την πολιτική τους συμπεριφορά. Αυτό μπορεί να φανεί μέσω ενός παραδείγματος. Την Μ. Τρίτη 10/04/12 επικυρώθηκε στη βουλ(ευτικ)ή των Ελλήνων (εδώ με ‘Ε’ γιατί πραγματικά η Βουλή ανήκει σε Έλληνες) μια πολλή σημαντική σύμβαση για τη ζωή των ανθρώπων με αναπηρία. Πρόκειται για τη Διεθνή Σύμβαση για τα δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρία, μαζί με το Προαιρετικό Πρωτόκολλο της.

Με λίγα λόγια, η Συνθήκη αφορά ένα διεθνές όργανο για τα ανθρώπινα δικαιώματα που δημιουργήθηκε από τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ) για την προστασία των δικαιωμάτων και της αξιοπρέπειας των Ατόμων με Αναπηρία. Το κείμενο εγκρίθηκε από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ στις 13 Δεκεμβρίου 2006 και στις 30 Μαρτίου 2007 άνοιξε για υπογραφή. Από τότε και μέχρι σήμερα «περιμένει» να επικυρωθεί (δηλαδή να γίνει νομοθεσία του εκάστοτε κράτους) κάτι που έγινε μόλις πρόσφατα για την Ελλάδα από το ελληνικό κοινοβούλιο. Επιπλέον, το Προαιρετικό Πρωτόκολλο είναι μια συμπληρωματική συμφωνία της Σύμβασης που επιτρέπει στα κράτη-μέλη της να αναγνωρίσουν την αρμοδιότητα της Επιτροπής για τα Δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρία, η οποία εξετάζει καταγγελίες από ιδιώτες. Δυστυχώς ο κόσμος μας δεν είναι τέλειος. Σε έναν τέτοιο κόσμο τα δικαιώματα που απαριθμούνται στην Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου θα ήταν αρκετά για να προστατεύουν όλους τους πολίτες. Όμως στην πράξη δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο και ορισμένες ομάδες όπως οι γυναίκες, τα παιδιά, οι πρόσφυγες ήταν πολύ χειρότερες από ό, τι συμβαίνει σε άλλες ομάδες. Έτσι, αυτές οι διεθνείς συμβάσεις είναι σε θέση να προστατεύσουν και να προωθήσουν τα ανθρώπινα δικαιώματα αυτών των ομάδων. Κάτι παρόμοιο διασφαλίζει και η Σύμβαση για τα Δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρία που με τα άρθρα της «προστατεύει» 650 εκατομμύρια ανθρώπων με αναπηρίες που ζουν στον κόσμο -περίπου 10% του πληθυσμού- από την έλλειψη των ευκαιριών και του τρόπου διαβίωσης που απολαμβάνει ο τυπικός πληθυσμός.

Με μια πρώτη ματιά αυτή η επικύρωση αποτελεί ένα μοναδικό βήμα για τη ζωή των Ελλήνων με αναπηρία. Μια πράξη που διευκολύνει την καθημερινότητα και τις ανάγκες αυτής ομάδας πολιτών. Όμως κάθε αποτέλεσμα καλό είναι να κρίνεται κάτω από το πλαίσιο στο οποίο εφαρμόζεται. Σε μια Ελλάδα που καταρρέει, η τόσο επαναστατική πρόοδος που πηγαίνει; Πηγαίνει στο χειροκρότημα για το πρόσωπο των βουλευτών-εισηγητριών (δυο γυναίκες βουλευτές από το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας) λίγο πριν πραγματοποιηθούν οι εθνικές εκλογές; Πηγαίνει στο μπράβο του κόμματος που τις στηρίζει; Πηγαίνει στην προσπάθεια ανάδειξης μιας πιο θετικής εικόνας; Πηγαίνει στην αναγνώριση της ισότητας των πολιτών ενός κράτους; Αναρωτιέμαι που!

Πιθανότατα θα σκεφτεί κάποιος το πόσο αχάριστος είμαι. Αλλά μέσα από αυτήν την ιστοσελίδα βλέπουμε τις καταστάσεις ΜΕ ΑΛΛΑ ΜΑΤΙΑ! Αφού είναι τελικά τόσο σημαντικό γεγονός γιατί δεν αναδείχθηκε πανηγυρικά από τα ΜΜΕ; Γιατί δε συζητήθηκε πολλαπλώς σε blogsκαι ειδησεογραφικά portals; Γιατί δεν παρουσιάστηκε σαν ένα θετικό έργο της παρούσας κυβέρνησης; Αυτά τα "γιατί" και άλλα τόσα αναδύονται από το μυαλό μου που τελικά με οδηγούν σε μία και μοναδική απάντηση: το θέμα ουσιαστικά δεν ενδιαφέρει κανέναν!!!

Άραγε ξέρουν οι βουλευτές τι εργαλείο ψήφισαν ή το είδαν σαν μια τακτική «στάχτης στα μάτια» των πολιτών με αναπηρία για τις επερχόμενες εκλογές; Μήπως γνώριζαν πως τίποτα δε μπορεί να εφαρμοστεί, αλλά και για να εφαρμοστεί χρειάζονται ένα «δικαστικό κυνηγητό» το οποίο δε θα ξεκινούσε ποτέ, οπότε γιατί να μην επικυρώσουν τη Συνθήκη; Όταν δεν υπάρχουν ουσιαστικές βάσεις για την αναπηρία στην κοινωνία (για παράδειγμα λειτουργικές ράμπες στα πεζοδρόμια, προσβασιμότητα στα ΜΜΜ, πρόσβαση σε χώρους διασκέδασης), πως είναι δυνατόν να κυνηγήσουμε πιο ζωτικά δικαιώματα όπως είναι αυτό της Ανεξάρτητης Διαβίωσης; Όταν βλέπουμε πως οι νόμοι δεν εφαρμόζονται στο σύνολο τους, γιατί να περιμένουμε να εφαρμοστούν αυτοί οι κανονισμοί; Άρα με αυτήν τη ψήφιση αλλάζει κάτι;

Απάντηση σε αυτό το ερώτημα δε μπορεί να απαντήσει κανένας με σιγουριά. Κανείς δε δύναται ναι ξέρει αν αυτό το "χαρτί" χρησιμοποιήθηκε με λογική και ενδιαφέρον για μια συγκεκριμένη κοινωνική ομάδα ή απλά χρησιμοποιήθηκε σαν μια κίνηση παραχώρησης και αναγνώρισης πίσω από ένα πονηρό χαμόγελο. Όποια και αν είναι η απάντηση είναι στο χέρι μας να απαιτήσουμε με πιο δυνατή φωνή αυτά που στην υπόλοιπη Ευρώπη ήδη εφαρμόζονται. Ας δείξουμε πως οι άνθρωποι με αναπηρία είναι ένας δυναμικός πληθυσμός και πως δεν επαφίεται στις παθητικές αλλαγές! Τότε και μόνο τότε η υπόλοιπη κοινωνία θα αναγνωρίσει τις ανάγκες μας. Τότε θα έχει γίνει και το βήμα για την αλλαγή μια ουσιαστικότερης παιδείας. Μιας ανθρωποκεντρικής παιδείας που έτσι και αλλιώς αποτελεί την αλλαγή όλων των αλλαγών!