Μας ρωτούν πως μπορούμε να δίνουμε πίσω, εμείς οι ανάδοχοι εθελοντές τα κουτάβια που έχουμε αναλάβει να μεγαλώσουμε ώστε να γίνουν μελλοντικοί σκύλοι οδηγοί.
Θα σας πω λοιπόν πως:
Για τις εικόνες- στιγμές που υπάρχουν λίγο παρακάτω...για το τρελό κούνημα
της ουράς που κάνουν όταν μας ξαναντικρύζουν, για τις αγκαλιές που μας
ξαναδίνουν όταν μας βλέπουν πάλι, για τα καθάρια μάτια που μας κοιτούν με
περηφάνεια, για τα φιλιά στα μάγουλα μας, μα ...πάνω από όλα για την εικόνα που
χαράζεται στη μνήμη μας.
Αυτή του σκύλου οδηγού που έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη ενός ανθρώπου με πρόβλημα όρασης και τον καθοδηγεί με απόλυτη σιγουριά και περηφάνεια μέσα από όλα τα εμπόδια σε δρόμους και κοινωνία.
Σαν δεις μια εικόνα σαν αυτήν δε μπορείς να την ξεχάσεις και απορείς πως ένας σκύλος τόσο όμορφα μπορεί να γίνει ένα με έναν άνθρωπο μα πως και ένας άνθρωπος θα εμπιστευτεί με όλο του το είναι ένα σκύλο. Μαζί και οι δυο γίνονται ένα, μια καρδιά, ένας παλμός, ένας βηματισμός και τα εμπόδια παύουν να υπάρχουν...και εκεί βρίσκεται η επιτυχία, η ευγνωμοσύνη, η χαρά η δύναμη να συνεχίσεις να προσφέρεις να νιώθεις καλά με τα μέσα σου.
Για αυτό μπορούν οι ανάδοχοι εθελοντές κουταβιών να δίνουν πίσω τους εκπαιδευόμενους
σκύλους οδηγούς (σκύλοι ηλικίας 12-14 μηνών) πίσω στο Κέντρο, ώστε να
συνεχίσουν την εξειδικευμένη εκπαίδευση τους.
Όχι... και βέβαια δεν είναι εύκολο όταν αποχωρίζεσαι έναν σκύλο 13-14 μηνών που τον έχεις αναλάβει από την ηλικία των 55 ημερών... τον έχεις συνέχεια μαζί σου μιας και σκύλοι αυτής της κατηγορίας έχουν πρόσβαση ΠΑΝΤΟΥ, τον έχεις κοινωνικοποιήσει, τον έχεις πάει στον κτηνίατρο, τον εκπαιδεύεις, τον μεγαλώνεις σα παιδί, τα παιδιά σου μεγαλώνουν μαζί του και δένονται, του φέρεσαι όπως αξίζει σε κάθε έμβιο όν - με σεβασμό και αγάπη - και όχι με την έννοια "έλα μωρέ ένα σκυλί είναι ".
Θα με ρωτήσετε , "Nαι καλά, οκ εσύ, αλλά τα παιδιά; ".
Όπως είπα δεν είναι εύκολο. Τα παιδιά είναι μικροί άνθρωποι που όμως καταλαβαίνουν τα πάντα. Θέλει υπομονή , αγάπη και ένα καλό, αληθινό διάλογο. Ναι, θα αντιμετωπίσετε πολλά ερωτήματα και πολλά 'γιατί' αλλά το δώρο που τους προσφέρετε το αναλογιστήκατε; Tα παιδιά μαθαίνουν την έννοια του σεβασμού και της ευθύνης και αφορά σε όλα τα όντα, στο σκύλο, στον συνάνθρωπο, στον αδύναμο και στον δυνατό. Αισθάνονται, κατανοούν, υιοθετούν, αφουγκράζονται ανάγκες και συναισθήματα και όλες οι έννοιες συγκεντρώνονται σε μια λέξη: ΠΑΙΔΕΙΑ.
Στη νέα γενιά θα επενδύσεις και σκοπός είναι να χτίσουμε γερές βάσεις.
Όχι, δεν είναι εύκολο να δίνεις πίσω ένα έμβιο ον και το σκέφτεσαι
συνέχεια αλλά ...η ελπίδα, η αγάπη η ενσυναίσθηση, η ανθρωπιά κερδίζει και τότε
αναρωτιέσαι που πραγματικά κρυβόταν όλη αυτή η εσωτερική δύναμη...Και σαν τον
παραδώσεις το σκύλο σου, γιατί έτσι είναι, κομμάτι σου, σκύλος σου, σίγουρα θα
δακρύσεις, αλλά η περηφάνεια θα σε κάνει να ανατριχιάσεις όταν τον δεις να
είναι κυρίαρχος, φύλακας άγγελος στο δρόμο και με σίγουρο ασφαλές βήμα, να
καθοδηγεί τον συνάνθρωπο σου που έχει πρόβλημα όρασης...
Να τον δεις να παροτρύνει το χειριστή του, να τον συντροφεύει να γίνονται ένα και να ξέρεις ότι αυτός ο κούταβος που έπαιζε μαζί σου και ενηλικιώθηκε στα χέρια σου τώρα είναι το δημιούργημα σου, το ξεχείλισμα της αγάπης σου, δώρο σε έναν αδερφό σου.
Η καρδιά σου από χαρά και περηφάνεια θα σπαρταράει, θα ακούς τον ήχο των
παλμών σου που μοιάζει με το θόρυβο που κάνουν ένα τσούρμο περιστέρια όταν
πετά...και εσύ αυτά τα μάτια δεν τα ξεχνάς ποτέ και εκείνος όμως το ίδιο, δε
ξεχνά την χροιά της φωνής σου, την καθαρότητα των ματιών σου.
Γνωρίζει τι του πρόσφερες, το βλέπεις στο βλέμμα του, έχει αυτή τη
σοβαρότητα, πηγάζει ένας επαγγελματισμός και μια σιγουριά και αναρωτιέσαι αν η
ψυχή που κατοικεί σε αυτό το πλάσμα είναι ανώτερη από του κοινού ανθρώπου,
σταλμένη για ένα συγκεκριμένο σκοπό. Ναι, ξέρει το καθήκον του και
ανταποκρίνεται πλήρως και αποτελεσματικά σε αυτό, με ένα κάλεσμα με ένα νεύμα.
Δε τον ζόρισες ποτέ να κάνει κάτι από όλα αυτά μα σα να ήξερε τι προσφέρει, τα
αποδέχτηκε όλα και επιζητούσε και άλλα ακόμα.
Θα μπορούσα τόσα ακόμα να σας γράψω από προσωπική εμπειρία για όλα αυτά τα
συναισθήματα. Να το ζήσεις όμως είναι άλλο πράμα, γιατί μόνο αν το ζήσεις θα
νιώσεις αυτό το μεγαλείο και εκεί μετά από την παράδοση, κρύβεται η
ολοκληρωμένη ευτυχία και όχι η λύπη. Αυτή η ευτυχία έχει τόσες δυνατές στιγμές
που αν αξίζει να ζεις σε τούτο τον κόσμο για κάτι, είναι αυτές.
Να τις κρατήσεις αυτές τις στιγμές γιατί είναι δικές σου και σαν έρθει η
ώρα που το λουρί αλλάξει χέρια, μια ευχή να προφέρεις καθώς κοιτιέστε κατάματα:
'Αγάπη έλαβες και αγάπη δώσε'
και τότε μέσα σε αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα, θα δεις τα μάτια ενός αγγέλου
να σου γελάνε...
Γεωργίου Τερέζα
Συντονίστρια ανάδοχων εθελοντών Κέντρου 'Σκύλοι Οδηγοί Ελλάδος',
Πρώτη ανάδοχος εθελοντής Σκύλου Οδηγού στην Ελλάδα
και πάντα μαμά του Φοίβου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου