ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΣΜΟΥΣ ΑΛΛΑ ΜΕ ΑΙΣΘΗΜΑ ΕΥΘΥΝΗΣ

Του Βαγγέλη Αυγουλά

Με συγκίνησε βαθύτατα ένα γράμμα που έστειλε στους βουλευτές του Ελληνικού Κοινοβουλίου μια συνταξιούχος νοσηλεύτρια από την Κρήτη. Εκ πρώτης όψεως, πρόκειται για μιαν ακόμη έκφραση οδύνης μιας εργαζόμενης που βλέπει και αισθάνεται να αδικείται καθώς, ύστερα από 31 χρόνια δουλειάς, αντί για μια αξιοπρεπή σύνταξη, βλέπει τους κόπους της να… επιστρέφονται στα δημόσια ταμεία.

Και το θέμα από μόνο του είναι αυτό που λέμε στη δημοσιογραφία  εντυπώσεων «αβανταδόρικο» αφού αφορά ένα ηλικιωμένο άτομο που – όπως χιλιάδες άλλα, της ίδιας κατάστασης πάνω – κάτω-  απευθύνεται στο συναίσθημα και αναζητεί μια δικαίωση η οποία ωστόσο δεν μπορεί να έρθει μόνο επειδή το θέμα είναι συναισθηματικά «αβανταδόρικο». Και γι αυτό, το πιο πιθανό είναι –δυστυχώς-, η γυναίκα αυτή να μη βρει ποτέ τη δικαίωση που ζητάει και πιθανότατα δικαιούται  γιατί dura lex, sed lex. Δηλαδή «σκληρός ο νόμος αλλά νόμος».

Και φυσικά μεγάλη συζήτηση μπορεί να ανοίξει είτε σε τηλεοπτικά παράθυρα, είτε σε «παραστάσεις διαμαρτυρίας» έξω από υπουργεία κλπ..  Αλλά η περίπτωση αυτής της συνταξιούχου νοσηλεύτριας  είναι ανάλογη με χιλιάδες άλλους εργαζόμενους διαφόρων κλάδων. Ύστερα από μια κινητοποίηση, οι διαμαρτυρόμενοι θα αισθάνονται ικανοποιημένοι και δικαιωμένοι, τουλάχιστον ηθικά, θα πάρουν ίσως και κάποιες υποσχέσεις αλλά κατά πάσα πιθανότητα, το θέμα τους δεν θα λυθεί.  Ή – τουλάχιστον- δεν θα λυθεί μόνο μέσω της συναισθηματικής φόρτισης και του αφοριστικού διαλόγου σε τηλεοπτικά παράθυρα και με δημοσιεύματα. Τα ξέρω, από πρώτο χέρι, μέσα από τους αγώνες μας στο αναπηρικό κίνημα.

Γι αυτό αποφεύγω  να καταλήγω σε μεμονωμένα συμπεράσματα μέσω συναισθήματος.  Φοβάμαι ότι δεν θα έχω αποτέλεσμα. Κι αυτό, δεν  μπορώ να το αντέξω.  Ωστόσο, η ιστορία της νοσηλεύτριας  από την πατρίδα μου, την Κρήτη, που εργαζόταν για 31 χρόνια ως νοσηλεύτρια σε νοσοκομεία στην Αθήνα και στο Ρέθυμνο και τώρα, μετά από τόσα χρόνια κόπων για μια αξιοπρεπή σύνταξη, βλέπει τους κόπους της να… επιστρέφονται στα δημόσια ταμεία, είναι ίδια κι απαράλλαχτη με χιλιάδες άλλες παρόμοιες ιστορίες  και φυσικά δεν θα έχει ευτυχή κατάληξη ΜΟΝΟΝ αυτή αν δεν έχουν ευτυχή κατάληξη και όλες οι άλλες. Κι αυτό, όσοι ασχολούμασταν και ασχολούμαστε με Κοινωνική Πολιτική και όχι με «πολιτική», είμαστε υποχρεωμένοι να το εξηγούμε στους «ενδιαφερόμενους» ανεξάρτητα της δυσαρέσκειας ή απογοήτευσης  που τους προκαλούμε. Τους οφείλουμε ενδιαφέρον και κάθε λογής βοήθεια αλλά οι περιπτώσεις αυτές ΔΕΝ λύνονται μεμονωμένα.

Λέει  στο γράμμα της η συνταξιούχος νοσηλεύτρια  Θεοδοσία Σαββάκη : “Δούλεψα με άσχημες συνθήκες. Τώρα είμαι μισός άνθρωπος και γενικά όλοι οι συνταξιούχοι και περιμέναμε από το κράτος ιδιαίτερη μέριμνα και αντί αυτού μας ξεζουμίσατε. Μας κόβετε, μας κόβετε και όπου να’ναι δε θα αφήσετε σάλιο στο στόμα. Ντροπή, ντροπή! Αν μπορούσατε θα αφαιρούσατε και το οξυγόνο που αναπνέουμε. Προσπαθήστε λίγο ακόμα και ίσως το κατορθώσετε και αυτό» Και το γράμμα καταλήγει:

“Δε θέλω ελεημοσύνη, δε ζητώ τον μισθό σας ή την περιουσία σας. Θέλω αυτά που απέκτησα με τίμιο ιδρώτα να μη μου διαταράσσετε κι έτσι θα είμαι η πιο ευτυχισμένη. Αυτή είναι για μένα ευτυχία. Δεν μπορώ να κοιμηθώ από την απογοήτευση”.

Φυσικά και το παράπονο της κυρίας  Σαββάκη είναι δικαιολογημένο. Φυσικά και οι «300» πρέπει να διαβάσουν το γράμμα της. Το αν θέλουν ή μπορούν να κάνουν κάτι γι αυτό, είναι – δυστυχώς – μια ΑΛΛΗ υπόθεση.  Δεν το έχω μελετήσει ενδελεχώς το συνταξιοδοτικό και κάθε μέρα που περνά, προσπαθώ να μάθω κάτι περισσότερο μήπως μπορέσω να συμβάλω στην επανόρθωση αδικιών. Αντιλαμβάνομαι τον πόνο της όταν γράφει :«μάθατε το κόλπο και όπου να’ναι όχι μόνο δε θα μας αφήσετε φράγκο στην τσέπη αλλά, αν μπορείτε, θα μας πάρετε και την ψυχή. Τώρα …τσεκουρώσατε για τα καλά το μετοχικό ταμείο πολιτικών υπαλλήλων. Μου αφήσατε, νομίζω, 68 ευρώ. Να τα κάμω τι; Τα ταμεία μας είναι με αίμα πληρωμένα. Άραγε δε φοβάστε τον Θεό (αν πιστεύετε);»

Δεν μπορώ να μείνω αδιάφορος,  έστω κι αν δεν ανήκω στους «300»  στους οποίους  έστειλε την επιστολή η κυρία Σαββάκη. Όμως  οι «300» δεν αποτελούν ένα ομοειδές, άψογα συνεργαζόμενο Σώμα με κοινούς σκοπούς και ιδεολογίες. Αλλά και οι 300, εκλέγονται από μένα και από σένα, από όλους μας, όταν έρθει η ώρα! Και τα τηλεοπτικά παράθυρα ή τα άλλα ΜΜΕ, θέτουν τα προβλήματα, αλλά δεν επιδιώκουν, ούτε μπορούν  να τα λύσουν. Υπόσχομαι όμως, απ’ όποιο «μετερίζι» και αν βρίσκομαι, να παρακολουθήσω στενά το συγκεκριμένο πρόβλημα και να κάνω ό,τι μπορέσω. Ίσως αυτό  που θα μπορέσω να μην είναι αρκετό. Αλλά θα το προσπαθήσω.