ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΛΗΘΙΝΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΝΙΚΟΥΝ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥΣ

Επιμέλεια: Νίκη Μπάκουλη.

Αν βάλεις στη σειρά τα μετάλλια που έχουν κατακτήσει ήδη οι έντεκα άνδρες αθλητές που εκπροσωπούν την Ελλάδα στο τουρνουά της κολύμβησης, των Παραολυμπιακών αγώνων ενδεχομένως να... γεμίζεις ασφυκτικά τοίχους έπαυλης. Είναι όλοι άνδρες που κλήθηκαν να επαναπροσδιορίσουν τη ζωή τους και το έκαναν με τον πλέον επιτυχημένο τρόπο.

Θα έχεις διαβάσει ουκ ολίγες ιστορίες με αθλητές που κέρδισαν (εντός και εκτός εισαγωγικών) τη ζωή τους, μέσω του ταλέντου που είχαν σε κάποιο σπορ. Που ξέφυγαν από το προδιαγεγραμμένο ως "μαύρο" μέλλον τους και "τράβηξαν" μαζί τους στη σωτηρία τους ανθρώπους που ήταν πάντα δίπλα τους. Ώρα να διαβάσεις και για εκείνους τους αθλητές που μέσω των σπορ βρήκαν έναν προορισμό ζωής και τελικά την ίδια τη ζωή τους. Θα διαβάσεις για όλους όσοι αποθεώνονται στα social media αυτήν την περίοδο, που αναφέρονται ως παραδείγματα για όλους μας, αλλά λίγοι μπαίνουν στη διαδικασία να ασχοληθούν περισσότερο μαζί τους. Λέμε λοιπόν, να κάνουμε τη  διαφορά.

Από τα παιδιά που θα διαβάσετε και είναι οι άνδρες κολυμβητές της ελληνικής αποστολής, στους 15ους Παραολυμπιακούς αγώνες, έχετε υπ΄ όψιν σας το εξής: σε έξι αγωνίσματα ελληνικού ενδιαφέροντος δεν θα πραγματοποιηθούν προκριματικά, αλλά απευθείας τελικοί. Πρόκειται για τα  50μ. ύπτιο ανδρών S1, τα 100μ. ύπτιο ανδρών S1 (Καρυπίδης, Ταμπαξής), τα 50μ. ύπτιο γυναικών S2, τα 100μ. ύπτιο γυναικών S2 (Καλπακίδου), τα 200μ. ελεύθερο S3 (Κωστάκης) αλλά και τα 100μ. πρόσθιο SB4 (Τσαπατάκης). Έλα να μάθεις τις κατηγορίες που υπάρχουν στην κολύμβηση των Αγώνων.

*S: ελεύθερο

*SB: ύπτιο
*SM: μεικτή ατομική

Μετά τα γράμματα, υπάρχουν αριθμοί, από το 1 έως το 10, ανάλογα με τη σωματική αναπηρία. Ο μικρότερος αριθμός υποδεικνύει το σοβαρότερο περιορισμό στη δράση. Υπάρχουν δέκα κατηγορίες για το ελεύθερο (S1-S10), οκτώ για το πρόσθιο (SB2-SB9) και άλλες τόσες για τη μεικτή ατομική (SM3-SM10). Να έχεις υπ΄ όψιν σου επίσης, πως ένας κολυμβητής μπορεί να εντάσσεται σε μια κατηγορία στο πρόσθιο και σε άλλη στο ελεύθερο. Στόχος είναι να υπάρχουν σε κάθε κατηγορία αθλητές με διαφορετική αναπηρία μεν, αλλά όμοιες ή περίπου όμοιες ικανότητες. Με τον αριθμό "14" προσδιορίζονται οι κολυμβητές με νοητική αναπηρία. Πάμε τώρα, στα κορίτσια μας, που είναι χρυσά ούτως ή άλλως.

Γιώργος Καπελλάκης.

Γεννήθηκε στις 26 Νοεμβρίου του 1973, στο Ηράκλειο της Κρήτης, είναι απόφοιτος σχολής τουριστικών επαγγελμάτων και αργάζεται ως δημόσιος υπάλληλος. Είναι παντρεμένος και έχει ένα αγόρι. Τον Ιούνιο του 1993, ενόσω υπηρετούσε την στρατιωτική του θητεία, έπαθε τετραπληγία έπειτα από μια βουτιά στη θάλασσα. Πέρασε τον επόμενο χρόνο στην Αθήνα, προκειμένου να ακολουθήσει πρόγραμμα αποκατάστασης. Η ζωή του είχε αλλάξει.

Από μικρός αγαπούσε την κολύμβηση, αλλά δεν είχε τη δυνατότητα να ασχοληθεί επαγγελματικά στο χωριό του (Άνω Ασίτες). Τα δυο πρώτα χρόνια μετά το ατύχημα, κλείστηκε στο σπίτι του. Όταν οι γονείς του, του αγόρασαν ένα αυτοκίνητο, ουσιαστικά του έδωσαν το κίνητρο που αναζητούσε για να κερδίσει και πάλι τη ζωή του. Έγινε μέλος ομάδας παιδιών με αναπηρία και με την παρακίνηση ενός προπονητή, του Παράσχου Δεσκουλίδη ασχολήθηκε με τον αθλητισμό. Μαζί με τα άλλα μέλη της ομάδας, ίδρυσαν το σύλλογο "Μεγαλόνησος". Από την πρώτη επαφή με την πισίνα, αντιλήφθηκε πως στο νερό αισθανόταν και πάλι ελεύθερος. Δεν είχε στο μυαλό του τις διακρίσεις. Μόνο το συναίσθημα που του πρόσφερε η κολύμβηση.

Έχει πει ότι "ένας βασικός λόγος που συνετέλεσε στη διαφορετική αντιμετώπιση της αναπηρίας στη χώρα μας, ήταν η διεξαγωγή των Παραολυμπιακών αγώνων στην Αθήνα, το 2004. Για πρώτη φορά οι Έλληνες είδαν  τότε ότι και τα άτομα με αναπηρία, μπορούν να κάνουν πολλά. Πολλοί κατόρθωσαν να βγουν από το περιθώριο και έγιναν παραδείγματα προς μίμηση". Η προτροπή του στα άτομα με αναπηρία είναι "να ασχοληθούν με κάτι που τους αρέσει. Κάτι που θα τους κάνει να νιώσουν πληρότητα και να γεμίσουν τη ζωή τους. Όλα θέλουν μεγάλη προσπάθεια και πολλή δουλειά. Δεν έχει σημασία το  αποτέλεσμα, αλλά η ίδια η προσπάθεια. Αυτή μας διατηρεί ζωντανούς. Τι είναι η ζωή; Ένας ατελείωτος αγώνας, που κρύβει θησαυρούς για όποιον θέλει  να τους βρει. Είναι ουτοπία να περιμένεις ένα θαύμα. Είναι ζωή το να το προκαλείς".

Στους Αγώνες της Αθήνας πήρε το χάλκινο μετάλλιο, στα 50μ. ύπτιο στην κατηγορία S2 και τερμάτισε πέμπτος στα 50μ. ελεύθερο. Ήταν οι πρώτες  μεγάλες διακρίσεις. Ακολούθησαν πολλές άλλες. Στο Πεκίνο ήταν 1ος στα 50μ. ελεύθερο και 2ος στα 100μ. ελεύθερο, ενώ κατετάγη τρίτος στα 200μ. ελεύθερο και στα 50μ. ύπτιο. Έχει αλλάξει και ουκ ολίγα πανελλήνια ρεκόρ. Το 2009 ψηφίστηκε από τους αθλητικούς συντάκτες στην Ελλάδα ως κορυφαίος αθλητής με αναπηρία. Στον πρώτο αγώνα στο Ρίο, στα 100μ. ύπτιο S2, ήταν 5ος στη δεύτερη σειρά (2.45.85΄΄), κατετάγη 9ος στο σύνολο και έμεινε εκτός τελικού.

Κωνσταντίνος Καραούζας.

Έχει πει πως "η πισίνα είναι το σπίτι μου. Όχι το πρώτο ή το δεύτερο. Είναι το σπίτι μου". Ο τύπος αναπηρίας του γεννημένου στις 15 Μαΐου του 1977, Κωνσταντίνου είναι η παραπληγία, συνέπεια ενός ατυχήματος που είχε ως ενήλικας. Στο διάστημα που πέρασε στο νοσοκομείο υποχρεώθηκε να επαναπροσδιορίσει τη ζωή του. Ακολούθησε ένα μεγάλο χρονικό διάστημα σε ίδρυμα αποκατάστασης, όπου στο πλαίσιο αγωγής που ακολούθησε γνώρισε τον  αθλητισμό.

Οι Παραολυμπιακοί Αγώνες στο Ρίο είναι οι τρίτοι της καριέρας του, μετά το  Πεκίνο (ήταν 4ος στα 50μ. πρόσθιο, στην κατηγορία SB3 και 8ος με την ομάδα  4Χ50 μικτής 20π.) και το Λονδίνο. Αυτό που τον ενδιαφέρει είναι "να φανεί  η δουλειά μέσα στην πισίνα. Το θέμα είναι να μην υπάρχει άγχος και να  ευχαριστηθούμε όλοι την κούρσα, σαν να είναι η τελευταία μας". Έχει καταρρίψει και πολλά πανελλήνια ρεκόρ.

Πριν το ταξίδι για τη Βραζιλία, αντιμετώπισε προβλήματα υγείας "αλλά τα ξεπέρασα. Είμαι καλά και είμαι ευτυχισμένος που θα πάω και στο Ρίο. Ταχύτητα 50αρι θα ηθελα 200αρι δεν πειράζει. ίσως άλλη φορά. Θέλω να ξεπεράσω τον εαυτό μου". Όπως εξηγεί "κάθε αθλητής απογοητεύεται αν δεν ζει τη διάκριση, αλλά Αλλά αξίζει να ανταγωνίζεσαι μεγάλους αθλητές και να κάνεις την προσπάθεια σου".

Από το 2011 είναι τοπικός σύμβουλος στο Δήμο Αχαρνέων (ζει από τα τέλη της δεκαετίας του 2000 στον Κόκκινο Μύλο) και έχει επισημάνει πως "η Πολιτεία είναι απούσα. Από το 2007 είναι μονίμως απούσα. Σκόπιμα, με δόλο!!! Όχι μόνο από τον Αθλητισμό, αλλά και από την υγεία, από την παιδεία. Όλα αυτά τα χρόνια. Και όμως αξίζει να αγωνιζόμαστε. Είναι υποχρέωση μας". Ο σύλλογος του είναι η "Μεγαλόνησος" και προπονητής του είναι ο Νικόλαος Βέζος. Στη Βραζιλία θα διαγωνιστεί στα 50μ. πρόσθιο, τα 50μ., τα 100μ. και τα 200μ. ελεύθερο.

Δημήτρης Καρυπίδης.

Γεννήθηκε στις 27/4 του 1989, στο Τομσκ της Σιβηρίας, αλλά τα περισσότερα χρόνια της ζωής του τα έχει ζήσει στην Αλεξανδρούπολη. Είναι μέλος των συλλόγων "ΟΦΘΑ" και του "Ηρόδικου" Κομοτηνής, προπονητής του είναι ο Γιώργος Τυλιγαδάς και το 2015 τιμήθηκε από το Μητροπολίτη Αλεξανδρούπολης, για τις διακρίσεις του και για το παράδειγμα που δίνει στους νέους, με τη θέληση του. Είναι η πρώτη του συμμετοχή σε Παραολυμπιακούς αγώνες. "Είναι ένα όνειρο ζωής για εμένα και τον προπονητή μου", εξήγησε. Ο τύπος αναπηρίας του Δημήτρη είναι η παραπληγία. Πάσχει εκ γενετής από ατελή οστεογένεση βαριάς μορφής τύπου ΙΙΙ.

Ξεκίνησε την κολύμβηση "ως απλή άθληση και στην πορεία ο προπονητής μου, μου πρότεινε να δοκιμάσουμε και τον αγωνιστικό αθλητισμό. Αν δεν υπήρχε ο Γιώργος, δεν θα είχα πετύχει τίποτα. Εκτός από προπονητής μου, είναι  οικογένεια μου, πατέρας, φίλος και αδελφός. Αυτός που άλλαξε ανέλπιστα τη ζωή μου". Προπονείται έξι φορές την εβδομάδα από 1.5 έως 2 ώρες, στο υπερσύγχρονο κολυμβητήριο της πόλης του που είναι απόλυτα προσβάσιμο σε άτομα με αναπηρία. Ξέρει να μαγειρεύει και έχει ενημερώσει ότι ο μόνος λόγος που δεν έχει κατοικίδιο, είναι γιατί η μητέρα του δεν προλαβαίνει να  φροντίζει και άλλο παιδί!

Ο πρώτος του αγώνας ήταν το 2013, στη Κολυμβητική Συνάντηση Ατόμων με Αναπηρίες της Νάουσας. Το 2015 πήρε δύο χρυσά και δύο ασημένια στην κατηγορία S1 στο διεθνές μίτινγκ του Βερολίνου, έκανε τέσσερα ατομικά ρεκόρ στα 50, 100 ελεύθερο και 50, 100 ύπτιο σε Γλασκώβη και Βερολίνο, και  έφτασε σε μια τέταρτη και μία πέμπτη θέση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα ΑμεΑ. Στο Ρίο αγωνίστηκε κατ΄ αρχάς στα 100μ. ύπτιο στην κατηγορία S1 και τερμάτισε έκτος με 3.12.73΄΄. Στη συνέχεια τον περιμένει ο αγώνας για τα 50μ. ύπτιο. Το μήνυμα που έχει για όλους μας είναι ότι "μπορούμε να κάνουμε τα πάντα, αρκεί να το θέλουμε".

 

Ιωάννης Κωστάκης.

Ένα τροχαίο ατύχημα, πριν αρκετά χρόνια (1996) τον καθήλωσε σε αναπηρικό αμαξίδιο. Την ίδια χρονιά ξεκίνησε την κολύμβηση στο Γουδί. Έχει εξηγήσει πως "ο αθλητισμός ωστόσο, είναι σημαντικός τομέας για να δώσει διέξοδο στα άτομα που αντιμετωπίζουν κινητικά προβλήματα. Δεν είναι τόσο εύκολο να βρεις διέξοδο. Πάντα υπάρχουν δυσκολίες και πρέπει να έχεις μέσα σου τη δύναμη να καταφέρεις να ξεπεράσεις το όποιο εμπόδιο. Η μεταβατική περίοδος μέχρι να προσαρμοστείς στα νέα δεδομένα σίγουρα είναι δύσκολο. Χρειάζεται να ΄χεις πίστη, υπομονή και να προσπαθείς".

Τα μετάλλια του έχουν ξεπεράσει τα 100 και τα έχει κατακτήσει εντός και εκτός συνόρων, σε όλα τα επίπεδα. Ήταν στους Αγώνες του 2004 και τερμάτισε τρίτος στα 100μ. ελεύθερο στην κατηγορία S3 και ήταν 4ος στα 200μ. ελεύθερο. Στο Πεκίνο ήταν 4ος και στα δυο αγωνίσματα. Ο προπονητής του είναι ο Παναγιώτης Παϊπέτης και ο σύλλογος του οι "Αετοί". Λίγες ώρες μετά την κατάκτηση του ασημένιου μεταλλίου στα 100μ. ελεύθερο στην κατηγορία S3 του Πανευρωπαϊκού πρωταθλήματος στο Βερολίνο, είχε ένα ακόμα σοβαρό ατύχημα με αυτοκίνητο. Του επέφερε κάταγμα και στα δυο πόδια και μπήκε στο χειρουργείο δυο φορές σε διάστημα μιας εβδομάδας. Παρ΄ όλα αυτά, πρόλαβε να πάει στους Παραολυμπιακούς του Λονδίνου.  Το χόμπι του είναι η φωτογραφία και εργάζεται ως δημόσιος υπάλληλος.

Αριστείδης Μακροδημήτρης.

Ξεκίνησε να ασχολείται με την κολύμβηση, το 2004, όταν ήταν 13 χρόνων. Είχε ήδη διαγνωστεί με νευροπάθεια. Έμπνευση του ήταν οι Παραολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας "συν του ότι έπρεπε να κάνω κάτι, για να γυμνάζω το σώμα μου. Δεν γινόταν να κάθομαι συνεχώς. Ήθελα να δυναμώσω". Την πρόταση για το συγκεκριμένο σπορ την έκανε η Γυμνασιάρχης του σχολείου του, Κατερίνα Μπαξεβανέλη. Η πρώτη του συμμετοχή σε αγώνες ήταν το 2006.

Ο φοιτητής της ΑΣΟΕΕ ζει στην Παλαιά Φώκαια, προπονείται στη Βάρη και προπονητής του είναι ο Γιάννης Αλεξάκης. Ήταν σημαιοφόρος της αποστολής μας, στους Παραολυμπιακούς του Λονδίνου, στην τελετή λήξης. Στην πρώτη του συμμετοχή στους Αγώνες φόρεσε το αργυρό στα 50μ. ύπτιο στην κατηγορία S2 και το χάλκινο στα 100μ. ύπτιο και στα 100μ. ελεύθερο. Στην προετοιμασία για το κορυφαίο αθλητικό γεγονός προπονείται 6 φορές την εβδομάδα έως και 4 ώρες. Ευχαριστεί σε κάθε ευκαιρία την οικογένεια του για τη συμπαράσταση της στην προσπάθεια του. Στο Ρίο πήγε με λιγότερο άγχος, από αυτό που είχε στο Λονδίνο και για αυτό πίστευε πως θα τα πάει καλύτερα. Τη δύναμη να ξεπερνά τα όποια θέματα αντιμετωπίζει τη βρίσκει κατ΄ αρχάς για τον εαυτό του και μετά για να αισθάνονται υπερήφανοι για εκείνον οι γονείς του, ο  αδελφός του και οι φίλοι του. Στο πρώτο αγώνισμα στη Βραζιλία (100μ. ύπτιο) προκρίθηκε στον τελικό, ως τρίτος στην πρώτη προκριματική σειρά και 7ος στο σύνολο, με χρόνο 2.19.25΄΄. Όνειρο του είναι να φέρει πίσω ένα χρυσό μετάλλιο. Στον πρώτο αγώνα, στα 100μ. ύπτιο τερμάτισε στην 8η θέση, με 2.22.45΄΄. Ο νικητής Ζου Λιανγκάνγκ (εκ Κίνας) έκανε νέο παγκόσμιο και Παραολυμπιακό ρεκόρ (1.45.25΄΄).

Δημοσθένης Μιχαλεντζάκης.

Είναι η πρώτη φορά που αγωνίζεται σε Παραολυμπιακούς Αγώνες. Είναι 18 χρόνων και ο τύπος αναπηρίας που έχει είναι η μαιευτική παράλυση, δηλαδή η κάκωση του βραχιονίου πλέγματος, που μπορεί να προκληθεί κατά την διάρκεια φυσιολογικού τοκετού. Μεγαλύτερο κίνδυνο διατρέχουν νεογνά μεγάλου σωματικού βάρους. Στα συμπτώματα ανήκει η αδυναμία του βρέφους να σηκώσει το χέρι της προσβεβλημένης πλευράς, πάνω από το ύψος του κεφαλιού, να φέρουν αντικείμενα στο στόμα, δεν έχουν επαρκή λειτουργική κινητικότητα  και πονούν στο βραχίονα, το χέρι ή τα δάχτυλα.

Ο αθλητής γεννήθηκε στις 19/10 του 1998, στην Αλεξανδρούπολη και  ασχολείται από πολύ μικρός με την κολύμβηση. Στα 13 πήγε στο Πανευρωπαϊκό του Σέφιλντ και γύρισε με επτά χρυσά μετάλλια. Είχε ήδη αρχίσει να σαρώνει τα πανελλήνια ρεκόρ (σε πέντε πρωταθλήματα, έχει κατακτήσει 25 χρυσά και επτά αργυρά) και στα 17 του, ως μαθητής τρίτης Λυκείου στις Φέρες Έβρου, κέρδισε την πρόκριση στο Ρίο, με παγκόσμιο ρεκόρ στα 200μ. πεταλούδας -ήταν και τέταρτος στα 100μ. πεταλούδας στο Παγκόσμιο του 2015. Είναι  φοιτητής στα ΤΕΦΑΑ Κομοτηνής και στόχος του είναι να γίνει προπονητής στην  κολύμβηση.

Έχει πει πως ο καλός του αγώνας θα είναι στα 100μ. πεταλούδας, στην κατηγορία S9. Πριν δυο χρόνια κατάλαβε ότι μπορεί να προκριθεί στο Ρίο και κυνήγησε το όνειρο. Θα μετάσχει και στα 200μ. μικτή ατομική S9 και στα 50μ. ελεύθερο. Η μεγαλύτερη τιμή για εκείνον είναι "να με φωνάζουν Παραολυμπιονίκη. Αυτό που κάνω θέλει πολλές θυσίες. Θέλει να είσαι και ταπεινός, όπως και σκληρή δουλειά. Γνωρίζεις βέβαια, φίλους, δένεσαι με ανθρώπους με τους οποίους έχετε την ίδια ιδεολογία. Προπονητές του είναι οι Γιώργος Τυλιγαδάς και Τάσος Καλλιτσάρης και σύλλογος του ο "ΟΦΘΑ". Πιστεύει ότι "δεν έχει σημασία τι κάνεις, αλλά πώς το κάνεις" και δεν ξεχνά ότι "στο τέλος της ημέρας, ζεις μόνο μια φορά".

Γιώργος Σφαλτός.

Ένας ακόμα "πρωτάρης" σε Παραολυμπιακούς Αγώνες είναι ο γεννημένος στις 22/11 του 1983, στην Άρτα, Γιώργος Σφαλτός, ο οποίος θα κολυμπήσει στα 50μ. και τα 100μ. ελεύθερο, στην κατηγορία S6 και στα 100μ. πρόσθιο, στην SB5. Πριν την αναχώρηση για τη Βραζιλία και αφότου δημιούργησε νέο  πανελλήνιο ρεκόρ στα 50μ. ελεύθερο (31.79΄΄, άφησε πίσω το 31.84΄΄ του Χριστάκη, από τις 15/5 του 2016) είχε πως στόχος είναι η συμμετοχή και  στους τρεις τελικούς, ώστε να βελτιώσει τη θέση του στην παγκόσμια κατάταξη. "Ουσιαστικά παλεύουμε μόνοι μας. Το θέμα είναι οικονομικό και  λειτουργικό, αφού ψάχνουμε να βρούμε μόνοι μας γυμναστήριο -δεν χρειαζόμαστε μόνο κολυμβητήριο. Μας έχει μείνει μόνο η διάκριση. Αν αξίζει; Ναι, αξίζει! Ο πρωταθλητισμός σε "τραβάει" από άλλα πράγματα.  Θέλεις να πειθαρχήσεις και πειθαρχείς".

Η σχέση του με τον αθλητισμό ξεκίνησε μετά το 2009 και το ατύχημα που είχε. Ήταν στο πλαίσιο της φυσικοθεραπείας. Έγινε ένα από πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή του. Τον βοήθησε πολύ ο προπονητής του, Παναγιώτης Παϊπέτης και η οικογένεια του. Η πρώτη του παρουσία σε διεθνείς αγώνες, ήταν στο Ευρωπαϊκό του 2014, που είχε διεξαχθεί στην Ολλανδία. Φόρεσε το χάλκινο στα 100μ. ελεύθερο. Ένα χρόνο μετά, στο Παγκόσμιο τερμάτισε στην 5η θέση, στα 50μ. ελεύθερο. Το μήνυμα που θέλει να στείλει με τη συμμετοχή του στους Αγώνες είναι "ισότητα, προσπάθεια, διέξοδος. Να νιώθεις ότι είσαι παραγωγικό κομμάτι της κοινωνίας". Έχει πει πως αν δεν φορέσει μετάλλιο στο Ρίο, θα το φορέσει σίγουρα στο Τόκιο. Είναι φαν της τηλεοπτικής σειράς "Vikings" και του Μάικλ Φελπς.

Χαράλαμπος Ταϊγανίδης.

Ως παιδί φοβόταν το νερό. Αποφάσισε πως ο μόνος λόγος για να ξεπεράσει αυτή τη φοβία, ήταν να ασχοληθεί με την κολύμβηση. Αυτό και έκανε σε ηλικία μόλις 5 χρόνων. Γεννήθηκε στις 11/3 του 1981 στη Θεσσαλονίκη (κατάγεται από το χωριό Πολύμυλος, που βρίσκεται στο Δήμο Ελλησπόντου) και το 2003, μετά τις διακρίσεις του σε πανελλήνιο επίπεδο, διαγνώστηκε με σοβαρή, εκφυλιστική ασθένεια στα μάτια, που σταδιακά ελαττώνει την όραση
και καθιστά ατροφικά τα νεύρα του αμφιβληστροειδούς.

Ξεκίνησε την καριέρα του στον Εθνικό Κοζάνης και αργότερα συνέχισε στον Άρη και τον Ολυμπιακό. Προπονητής του είναι ο Γιάννης Νεράντζης. Μετά την ιατρική γνωμάτευση, συνέχισε να κάνει ό,τι έκανε, αλλά σε άλλο επίπεδο. Μετείχε στους Αγώνες της Αθήνας, για να τερματίσει πρώτος στα 100μ. πεταλούδας και στα 100 μέτρα ύπτιο, ενώ φόρεσε το αργυρό στα 50μ. ύπτιο. Το 2006 επέστρεψε από το Παγκόσμιο που είχε διεξαχθεί στη Νότιο Αφρική, με έξι χρυσά. Σε τέσσερις περιπτώσεις, έγινε κάτοχος της καλύτερης επίδοσης στον κόσμο και βραβεύτηκε από τον Πανελλήνιο Σύνδεσμο Αθλητικών Συντακτών, ως ο καλύτερος αθλητής με αναπηρία, της χρονιάς. Πήγε στο Πεκίνο (ήταν σημαιοφόρος της ελληνικής αποστολής και πήρε έξι μετάλλια), πήγε και στο Λονδίνο και τη σήμερον ημέρα έχει 12 μετάλλια Αγώνων (είναι κάτοχος του σχετικού ρεκόρ), συν 16 παγκόσμια ρεκόρ. Οι φίλοι του τον αποκαλούν "Τάισον" και είναι δημόσιος υπάλληλος.

Χρήστος Αλέξανδρος Ταμπαξής.

Εκ γενετής, πάσχει από εγκεφαλική παράλυση και σπαστική τετραπληγία. Ως παιδί υποβλήθηκε σε μια σειρά χειρουργικών επεμβάσεων, ο αριθμός της οποίας ήταν τέτοιος που κλήθηκε να βρει εναλλακτική μέθοδο αποκατάστασης. Διάλεξε την κολύμβηση. Έκανε διεθνές ντεμπούτο στη Μάλτα, στο πρώτο παγκόσμιο πρωτάθλημα. Οι Παναγιώτης Γιαννάκης και Νίκος Γκάλης ήταν εκείνοι που του παρέδωσαν το πρώτο του μετάλλιο. Στο Ρίο μετέχει για έκτη φορά σε Αγώνες. Ξεκίνησε από την Ατλάντα, το 1996 και συνέχισε με τους Σίδνεϊ, Αθήνα, Πεκίνο και Λονδίνο. Στα 39 του έχει κατακτήσει πέντε Παραολυμπιακά μετάλλια: χρυσό (50μ. ύπτιο) και αργυρό (50μ. ελεύθερο) στην Αθήνα το 2004, χρυσό (50μ. ύπτιο) στο Πεκίνο το 2008 και αργυρό (50μ. ύπτιο) στο Λονδίνο το 2012. Ήταν σημαιοφόρος της ελληνικής αποστολής, στους Αγώνες του Λονδίνου και εργάζεται ως υπάλληλος, στο Δήμο Αθηναίων.

Αντώνης Τσαπατάκης

Το 2006, ήταν 19 χρόνων και στο δεύτερο έτος της Σχολής Δόκιμων Αστυφυλάκων, όταν σε μια στροφή του δρόμου που διένυε από τότε που θυμάται τον εαυτό του, έξω από το κολυμβητήριο που προπονούνταν και έπαιζε ως μέλος της Νο Χανίων, η μηχανή που οδηγούσε βγήκε εκτός πορείας, λόγω ταχύτητας. Εκείνος απογειώθηκε και προσγειώθηκε με την πλάτη να χτυπά στο πεζοδρόμιο. Ο γεννημένος στις 13/1 του 1988 Χανιώτης κολυμβητής στα 50μ. πεταλούδα 50μ. ελεύθερο πρόσθιο (SB4) και 100μ. πρόσθιο (SB4), έχει ομολογήσει πως "υπερεκτίμησα τις δυνατότητες μου".

Οι εβδομάδες που ακολούθησαν, έχουν διαγραφεί από τη μνήμη του. Μετά θυμάται να μην νιώθει τα πόδια του και τον γιατρό να του λέει πως "θα μείνω ανάπηρος". Έφυγε στο εξωτερικό για αποκατάσταση, είχε απορίες, άγνοια. Μετά, είδε τη ζωή διαφορετικά. "Χρειάστηκα 10 μήνες, για να είμαι ανεξάρτητος, να ζω χωρίς τη βοήθεια κανενός". Πήγε σε γυμναστήριο για φυσικοθεραπεία και στην πισίνα "για να περνώ τον άπλετο ελεύθερο χρόνο που είχα". Εκεί γνώρισε τον προπονητή του, Κώστα Νικολαντωνάκη. Ακολούθησε το πρωτάθλημα της Αθήνας και τα τρία πανελλήνια ρεκόρ, με ισάριθμα χρυσά "χωρίς να ΄χω κάνει εντατική προπόνηση. Είδα πως κάτι υπάρχει". Μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία, έχει καταλήξει στο "ό,τι δεν μπορώ να κάνω, το  κοιτώ από δέκα διαφορετικές σκοπιές. Για όλα υπάρχει λύση". Η πισίνα "αδειάζει το μυαλό μου και γεμίζει τη ψυχή μου", ενώ κάθε φορά που κερδίζει μετάλλιο "νιώθω πως ξεπληρώνω ένα φόρο τιμής σε όσους με βοηθούν όλα αυτά τα χρόνια". Στους στόχους του είναι να ενταχθεί στο σώμα της  ελληνικής αστυνομίας και να φτιάξει τη δική του οικογένεια.

Παναγιώτης Χριστάκης.

Ασχολήθηκε για πρώτη φορά με την κολύμβηση, όταν ήταν 6 χρόνων. Γεννήθηκε στις 7/8 του 1994 στην Ίμβρο, αλλά μεγάλωσε στη Χαλκιδική. Αυτή είναι η πρώτη του συμμετοχή σε Παραολυμπιακούς. Στον πρώτο του αγώνα, στο Ρίο ο Παναγιώτης Χριστάκης ανανέωσε το πανελλήνιο ρεκόρ στα 50μ. πεταλούδα S6 με χρόνο 35.46 (του άνηκε και το προηγούμενο΄και ήταν το 36.85΄΄ τις 5ης  Αυγούστου του 2014), που του έδωσε την 11η θέση και τον άφησε εκτός τελικού. Θα διαγωνιστεί στα 100μ. ελεύθερο S6, στα 200μ. μικτή ατομική, στα 100μ. πρόσθιο, στα 50μ. πεταλούδα και στη σκυτάλη 4Χ50μ. Ο τύπος αναπηρίας του είναι ο νανισμός.

Αυτό που θέλει να επιτύχει στη Βραζιλία είναι "κάποια καλά πλασαρίσματα και γιατί όχι και κάποιο μετάλλιο. Για αυτό προπονούμαι με τον προπονητή μου, τον Γιώργο Σπανούδη". Το καλό του άθλημα είναι τα 50μ. ελεύθερο, όπου είναι ο δευτεραθλητής Ευρώπης.  Ήταν ένας εκ των αθλητών μας που κατέκτησαν επτά μετάλλια, στο τελευταίο πανευρωπαϊκό που διεξήχθη τον Μάιο στην Πορτογαλία. Απολαμβάνει να παίζει σκάκι και πριν κάθε αγώνα, κάνει την προσευχή του.

Πηγή: http://www.sport24.gr/