ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ ΑΠΟ ΟΛΕΣ ΕΙΝΑΙ Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΝΑΠΗΡΙΑ

Χειρότερη απ όλες είναι η κοινωνική αναπηρία

Μετά το ατύχημα κατάλαβε ότι δεν μπορούσε να εξασκήσει το επάγγελμα του μάγειρα όπως και πριν. Έπρεπε να προσαρμοστεί η κουζίνα στα μέτρα του. Πήρε την απόφαση να σπουδάσει. Μπήκε στο πανεπιστήμιο και τελείωσε το τμήμα Ψυχολογίας. Ένας από τους βασικούς λόγους να φτάσει μέχρι το πτυχίο, ήταν να βοηθήσει και τον εαυτό του, να μάθει πράγματα γύρω από την ύπαρξή του. Στο απόγειο των ονείρων του, έζησε δύσκολα και χωρίς ψυχολογική υποστήριξη. Εκείνο που αντιμετωπίζει τώρα πια, είναι ότι δεν τον σέβονται, κλείνουν την πρόσβασή του με το αμαξίδιο σε πεζοδρόμια και ράμπες. Υπάρχει ατιμωρησία από την ίδια την Πολιτεία. Δεν εφαρμόζονται οι νόμοι. Η ζωή από την αρχή είναι ίδια, ή την παλεύεις και μάχεσαι, ή δεν το κάνεις.

Αυτή ήταν η φιλοσοφία ζωής που είχε πάντα ο Αριστομένης Νικολόπουλος, μέχρι που στις 2 Οκτωβρίου του 2005, στα 24 του, είχε ένα τροχαίο ατύχημα στην πόλη καταγωγής του, τη Ζαχάρω Ηλείας. Οδηγούσε ο ίδιος. Έπειτα από μεγάλο χρονικό διάστημα στην εντατική συνήλθε και ζητούσε απεγνωσμένα να σηκωθεί και μάλιστα να ανέβει στο μηχανάκι. Τότε πήρε την απάντηση «ξέχασέ το, δεν θα οδηγήσεις ξανά μηχανάκι, ίσως αυτοκίνητο και αυτό έπειτα από καιρό. «Δεν ένιωθα τα πόδια μου, και συνειδητοποίησα την κατάσταση» θα πει ο ίδιος. Είχε μείνει παραπληγικός. Έμαθε ότι θα κινείται σε αμαξίδιο. Του πήρε σχεδόν ένα χρόνο η νοσηλεία και η αποκατάστασή του σε ειδικό κέντρο. Οργανικά ήταν υγιής. Το θέμα ήταν πόση διάθεση είχε για να ζήσει.

«Ακόμα και 9 χρόνια μετά, το πρόβλημα παραμένει οργανικό. Δεν ξέρω αν ο οργανισμός δώσει κάποτε την εντολή να κινήσω τα πόδια μου».

Τώρα, ο Άρης, όπως τον αποκαλούν όλοι, γυρίζει σελίδα, «ό,τι έγινε, έγινε» λέει, ξέρει τις δυσκολίες του και τις παλεύει, όπως όλες στη ζωή του. Δεν παραιτήθηκε, πάλεψε και τα κατάφερε.

Όπως λέει, «ακόμα και να του αποκλείσουν ότι θα ξαναπερπατήσει, εκείνος θα ελπίζει». Δεν ζει όμως για αυτό. Η ζωή συνεχίζεται.

Μετά το ατύχημα κατάλαβε ότι δεν μπορούσε να εξασκήσει το επάγγελμα του μάγειρα όπως και πριν. Έπρεπε να προσαρμοστεί η κουζίνα στα μέτρα του. Πήρε την απόφαση να σπουδάσει. Μπήκε στο πανεπιστήμιο και τελείωσε τo τμήμα Ψυχολογίας. Ένας από τους βασικούς λόγους να φτάσει μέχρι το πτυχίο, ήταν να βοηθήσει και τον εαυτό του, να μάθει πράγματα γύρω από την ύπαρξή του. Στο απόγειο των ονείρων του, έζησε δύσκολα και χωρίς ψυχολογική υποστήριξη.

Εκείνο που αντιμετωπίζει τώρα πια, είναι ότι δεν τον σέβονται, κλείνουν την πρόσβασή του με το αμαξίδιο σε πεζοδρόμια και ράμπες. Υπάρχει ατιμωρησία από την ίδια την Πολιτεία. Δεν εφαρμόζονται οι νόμοι.

Ο Άρης βρήκε διέξοδο στον αθλητισμό. Μπάσκετ δεν υπήρχε οργανωμένο στην Ηλεία. Ο προπονητής του τον ώθησε στο τένις, γιατί ήξερε και έναν άλλο αθλητή από την Καλαμάτα, τον Γιώργο Λαζαρίδη, ο οποίος επίσης κινούνταν με αμαξίδιο.

«Το τένις είναι όμορφο άθλημα, με κράτησε σε καλή φυσική κατάσταση. Δεν  πήγαινα για πρωταθλητισμό».

Τώρα αθλείται τρεις φορές την εβδομάδα, τέλειωσε τη σχολή του τον Ιούλιο και σταδιοδρομεί ως ψυχολόγος.

Η προσωπική του ζωή εξελίχθηκε με τους καλύτερους οιωνούς. Πριν από ένα χρόνο παντρεύτηκε. Εκείνη είναι φυσικοθεραπεύτρια. Πηγαίνουν μαζί παντού. Το μόνο που χρειάζεται είναι καλή πρόσβαση στους χώρους και ράμπες για να περάσει.

«Η αναπηρία είναι περισσότερο κοινωνική παρά σωματική» τονίζει.

Τώρα περιμένει να μεγαλώσει την οικογένειά του, θέλει παιδιά και να σταθεί καλά επαγγελματικά στα πόδια του. Θα ασχοληθεί με το ψυχολογικό κομμάτι αποκατάστασης της αναπηρίας. Να ενημερωθούν σωστά η οικογένεια και οι φίλοι του πάσχοντος. «Αναπηρία δεν σημαίνει αχρηστία ή ασθένεια. Δεν εξαφανίζεσαι από τον χάρτη». Σαν τον Αριστομένη υπάρχουν πολλοί που συνεχίζουν τη ζωή τους, τόσο στις διαπροσωπικές τους σχέσεις όσο και επαγγελματικά.

Η κρίση τον φοβίζει όσο όλους μας: «Τα δεδομένα δεν μπορούμε να τα επηρεάσουμε εμείς. Θα παλέψουμε και θα τα καταφέρουμε. Η ζωή είναι περίπλοκη, γι΄ αυτό και όμορφη».

Στις δύσκολες στιγμές που πέρασε ο Αριστομένης δεν σκέφτηκε ποτέ να αυτοκτονήσει. «Δεν υπήρχε λόγος», λέει. Η ζωή είναι μικρή μπροστά στην αιωνιότητα. Τα μόνα δεδομένα στη ζωή είναι η αρχή και το τέλος μας.

«Θα προσπαθήσω να τη διαβώ καλά». Τονίζει, όμως, πως όλες οι αναπηρίες δεν είναι ίδιες.

 Πηγή: «Symbol Next Generation»