ΑΡΙΣΤΕΥΣΕ ΣΤΙΣ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΕΣ ΠΑΡΑ ΤΗΝ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΗ ΠΑΡΑΛΥΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΜΟΝΙΜΗ ΚΙΝΗΤΙΚΗ ΔΥΣΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ!

H Βαλεντίνα Μαγκαφάκη, γεννήθηκε το 1996 στην Πυλώνα, όπου και μένει μόνιμα με την οικογένειά της.

Γεννήθηκε πρόωρα, μόλις συμπληρώθηκαν 28 εβδομάδες κύησής της και με μόνιμη εγκεφαλική παράλυση, η οποία της έχει προκαλέσει μόνιμη κινητική δυσλειτουργία.

Όταν γεννήθηκε οι γιατροί δεν έδιναν σχεδόν καμία ελπίδα επιβίωσής της, οι δε νευρολόγοι απέκλειαν το ενδεχόμενο να μπορέσει ποτέ να περπατήσει.

Όμως η θέλησή της για ζωή βοήθησε τη Βαλεντίνα ν’ ανατρέψει όλες τις δυσοίωνες γι’ αυτήν ιατρικές προβλέψεις και να διαψεύσει κυριολεκτικά την επιστήμη.

Όχι μόνο κατάφερε να ζήσει, αλλά με την κατάλληλη υποστήριξη της οικογενείας της και των ειδικών κατόρθωσε να σταθεί όρθια και να περπατήσει.

Σήμερα, ζει μία φυσιολογική ζωή, αντιμετωπίζοντας το πρόβλημα της κινητικής δυσλειτουργίας της με αξιοπρέπεια και αισιοδοξία.

Απεφοίτησε από το Λύκειο Αρχαγγέλου – Ρόδου με άριστα, συγκεντρώνοντας μέσο όρο βαθμολογίας 19 και επιλέγει να φοιτήσει στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης Ρόδου του Πανεπιστημίου Αιγαίου, εκπληρώνοντας έτσι το όνειρό της να γίνει εκπαιδευτικός.

Το μήνυμα που θέλει να στείλει είναι πως οι δυσκολίες και οι δοκιμασίες της ζωής δεν θα πρέπει να μας απογοητεύουν, αλλά να μας κάνουν πιο δυνατούς, ώστε με πίστη και θάρρος να τις αντιμεπτωπίζουμε.

Αναλυτικά η συνέντευξη της υπέροχης αυτής κοπέλας:

Από πού κατάγεσαι και πού μένεις;

Κατάγομαι από τη Ρόδο και μένω στην Πυλώνα.

Σε ποιο σχολείο φοίτησες; Μίλησέ μας για τα παιδικά και εν γένει μαθητικά σου χρόνια.

Στην πρώτη (Ά) δημοτικού φοίτησα στο δημοτικό σχολείο του χωριού μου και είναι αλήθεια ότι εκείνη η χρονιά μου άφησε κάποιες δυσάρεστες αναμνήσεις, καθώς ο δάσκαλος μου, επειδή ακριβώς είχα εκείνη την κινητική δυσκολία μου συμπεριφερόταν άδικα.

Όλο το δημοτικό φοίτησα στο χωριό μου, στη συνέχεια φοίτησα στο Γυμνάσιο Μασάρων, ενός επίσης μικρού χωριού της Ρόδου και τέλος και τις τρεις τάξεις του Λυκείου τις φοίτησα στο Λύκειο Αρχαγγέλου – Ρόδου, από όπου και αποφοίτησα φέτος.

Μετά την πρώτη δημοτικού, οφείλω να ομολογήσω πως όλοι οι δάσκαλοι και οι συμμαθητές μου, μου συμπεριφέρονταν καλά και αυτό μου έδινε δύναμη να αφοσιωθώ στα μαθήματά μου.

Όσον αφορά τα παιδικά μου χρόνια, αντιμετώπισα πολλές δυσκολίες λόγω του κινητικού μου προβλήματος, καθώς πάσχω εκ γενετής από εγκεφαλική παράλυση, που δόξα τω θεώ δεν έχει επηρεάσει τις λοιπές λειτουργίες του εγκεφάλου μου, παρά μόνο τη λειτουργία των άκρων μου.

Ωστόσο είχα πάντα στο πλευρό μου τους γονείς μου, στους οποίους οφείλω τα πάντα, καθώς και όλη την οικογένειά μου που με στηρίζει ακόμα και σήμερα, μιας και το ν’ αντιμετωπίζεις μία μόνιμη αναπηρία όπως τη δική μου είναι ένας καθημερινός αγώνας, για τον οποίον χρειάζεσαι τη συμπαράσταση, την αγάπη και φροντίδα των οικείων σου.

Χρειάστηκαν πολλές επεμβάσεις και θεραπείες ώστε να μπορέσω να σταθώ στα πόδια μου και να περπατήσω. Στην προσπάθειά μου αυτή έχει συνεισφέρει σημαντικά και ο εργοθεραπευτής μου Κώστας Μπαδάνης, ο οποίος με στήριξε και εξακολουθεί να με στηρίζει πάρα πολύ και με βοήθησε ν’ αποδεχθώ την κατάστασή μου με θάρρος και αισιοδοξία και για το λόγο αυτό θα τον ευγνωμονώ πάντα.

 

Το χωριό που μένεις απέχει πολύ από την πόλη της Ρόδου. 

Δεν υπάρχει Γυμνάσιο και Λύκειο και ασφαλώς ούτε και οι παροχές στη μόρφωση, εκπαίδευση και ψυχαγωγία που έχουν τα παιδιά που ζουν στην πόλη. Το γεγονός αυτό στάθηκε εμπόδιο στην εκπαίδευση και εν γένει μόρφωσή σου, δεδομένου ότι απλά και μόνο για να μεταβαίνεις καθημερινά στο σχολείο σου θα έπρεπε να διανύσεις μία σημαντική χιλιομετρική απόσταση;

Σίγουρα ήταν δύσκολο να μεταβαίνω σε άλλα χωριά για τη μόρφωσή μου, καθώς και να πηγαινοέρχομαι σχεδόν καθημερινά από τη Ρόδο για να παρακολουθήσω τις συνεδρίες με τον εργοθεραπευτή μου, αλλά και κουραστικό τόσο για μένα την ίδια όσο και για τους γονείς μου. Όμως η θέλησή μου να μορφωθώ και να καταφέρω κάποια πράγματα στη ζωή μου ήταν μεγαλύτερη και έδινε σε μένα και στους γονείς μου δύναμη και κουράγιο να συνεχίσω την προσπάθειά μου

 

Βαλεντίνα, αρίστευσες στις πανελλαδικές εξετάσεις, πετυχαίνοντας βαθμολογία 19! Πώς αισθάνεσαι γι’ αυτό;

Σίγουρα νιώθω υπερήφανη και χαρούμενη. Στο σημείο αυτό θα πρέπει να ευχαριστήσω όλους τους καθηγητές μου και να πω πως αισθάνομαι πολύ χαρούμενη που είχα τόσο καλούς καθηγητές, ιδίως φέτος στην ΄Γ Λυκείου. Θα το λέω πάντα πως όλοι οι καθηγητές που είχα στην τελευταία τάξη του Λυκείου με βοήθησαν πάρα πολύ και θα θυμάμαι πάντα τη στοργή και συμπαράσταση που εισέπραξα από αυτούς. Γι ατο λόγο αυτό τους ευχαριστώ όλους, όπως και τη διευθύντρια του Λυκείου Αρχαγγέλου, την κ. Στέλλα Λαμπριανού, από τα βάθη της καρδιάς μου.

 

Ποιοι είναι οι στόχοι σου από δω και πέρα;

Θα προσπαθήσω με όλες μου τις δυνάμεις να γίνω μια καλή εκπαιδευτικός και να προσφέρω εκτός από την παιδεία και τις γνώσεις , την αγάπη μου στα παιδιά.

 
Ποια τα όνειρά σου;

Το μεγάλο μου όνειρο είναι να βοηθήσω, με όποιον τρόπο, μέσα από τη δουλειά μου ως εκπαιδευτικός, μπορώ τα ιδρύματα που φιλοξενούν παιδιά με αναπηρίες. Αυτό ήθελα από μικρή και αν τα καταφέρω θα είμαι ευτυχισμένη.

Αλήθεια, από μικρή ονειρευόσουν να γίνεις εκπαιδευτικός;

Ναι, γιατί πάντα ήθελα να δίνω αγάπη στα παιδιά. Είναι τα πιο αθώα πλάσματα στον κόσμο και αξίζουν την αγάπη και τη φροντίδα όλων.

 
Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας σου;

Σίγουρα είναι η αγάπη και η αμέριστη συμπαράσταση που εισπράττω από την οικογένειά μου καθημερινά, καθώς και από άλλους συνοδοιπόρους μου στον καθημερινό μου αγώνα, όπως τους φίλους μου και τον εργοθεραπευτή μου, ο οποίος με βοήθησε πάρα πολύ, τον νιώθω πλέον μέλος της οικογένειάς μου και θα τον έχω πάντα μέσα στην καρδιά μου.

Ποιες οι δυσκολίες που αντιμετώπισες καθόλα τα μαθητικά σου χρόνια μέχρι σήμερα;

Όπως είπα και πριν αντιμετώπισα την απαξίωση και την περιφρόνηση στην αρχή, στην Ά τάξη δημοτικού, όμως στη συνέχεια είχα την τύχη να έχω καλούς δασκάλους και καθηγητές και με τη βοήθεια των γονέων μου, των οικείων μου και του εργοθεραπευτή μου, κατάφερα να γίνω αποδεκτή από όλους ( συμμαθητές, δασκάλους κ.λ.π) και να ζώ πλέον μία φυσιολογική ζωή.

 
Φαντάζομαι οι δυσκολίες και τα εμπόδια που συνάντησες σε έκαναν πιο δυνατή και σε ώθησαν με πείσμα να παλέψεις για την επίτευξη του στόχου σου.

Ασφαλώς. Από μικρή αντιμετώπιζα αρκετές δυσκολίες. Οι γιατροί μάλιστα έλεγαν πως ποτέ δεν θα σταθώ όρθια ούτε θα περπατήσω, αλλά με το πείσμα μου και με την κατάλληλη βοήθεια των ειδικών και τη φροντίδα των γονιών μου δεν τα κατάφερα. Από τότε λέω πως αφού κατάφερα να σηκωθώ όρθια δεν υπάρχει τίποτα που να μην μπορώ να καταφέρω από δω και πέρα.

Στην αξιέπαινη αυτή προσπάθειά σου ποια άτομα ήταν αυτά που σε βοήθησαν πιο πολύ και σε ενθάρρυναν πραγματικά;

Πέραν από τους γονείς μου, την οικογένιά μου, τους φίλους μου και τον εργοθεραπευτή μου, αξίζει εδώ να ευχαριστήσω και τους γιατρούς του Νοσοκομείου Πεντέλης, τον κ. Δημητριάδη, τον κ. Φιλιόπουλο και την κ. Παπαβασιλείου, καθώς και όλη την υπόλοιπη ομάδα γιατρών και νοσηλευτών που με ανέλαβαν και με βοήθησαν ν’ αντιμετωπίσω με δύναμη και αισιοδοξία το πρόβλημά μου.

Ένιωσες ποτέ απογοήτευση εξαιτίας κάποιων συγκεκριμένων ατόμων και συμπεριφορών;

Σε μικρότερη ηλικία, ναι, ένιωθα άσχημα και μειονεκτικά γιατί τα παιδιά με έβλεπαν με οίκτο και έλεγαν πως δεν μπορώ να περπατήσω. Αυτό τότε με στεναχωρούσε, γιατί με αντιμετώπιζαν διαφορετικά από τα άλλα παιδιά, όμως τώρα πια δεν με απασχολεί, γιατί εγώ η ίδια πρώτη αποδέχτηκα και αντιμετωπίζω καθημερινά το πρόβλημά μου, με αποτέλεσμα να είμαι πια απολύτως αποδεκτή από το κοινωνικό σύνολο.

Ποιο είναι το μήνυμα που θα ήθελες να δώσεις σε όλα τα παιδιά που μάχονται για τα όνειρά τους και ιδίως σε εκείνα που αντιμετωπίζουν καθημερινά δυσκολίες;

Να βρίσκουν πάντα τρόπους ν’ αντιμετωπίζουν τις δυσκολίες τους, όποιες κι αν είναι αυτές, με τον τρόπο που εκείνα πιστεύουν ότι θα βοηθηθούν, να μη χάνουν ποτέ την πίστη και τη δύναμή τους και να κυνηγήσουν τα όνειρά τους.

Πηγή:www.dimokratiki.gr