Η ΖΩΗ ΜΕ ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΑΤΥΧΗΜΑ ΚΑΙ ΠΩΣ ΜΑΘΑΙΝΕΙΣ ΝΑ ΖΕΙΣ ΜΕ ΑΛΛΟ ΤΡΟΠΟ-ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

Στα 9 χρόνια που ασχολούμαι με την αναπηρία, είναι από τις λίγες φορές που μίλησα μ έναν άνθρωπο που έχει τόσο θετική διάθεση και επίγνωση της ζωής του. Χωρίς να μιζεριάζει, να παραπονιέται η να μεμψιμοιρεί.  Ο 41 χρόνος Πασχάλης Τριανταφυλλίδης είχε ένα ατύχημα με το αυτοκίνητο το 1993, μόλις  είχε απολυθεί από το στρατό. Είχε πάει Θεσσαλονίκη με φίλους και ήταν στο πίσω κάθισμα και ο οδηγός κοιμήθηκε.

Οι 2 μπροστά δεν έπαθαν τίποτα ενώ ο ίδιος είχε συντριπτικό κάταγμα σπονδυλικής στήλης και από τότε είναι παραπληγικός και σε αμαξίδιο.  Ήταν στο νοσοκομείο 4-5 μήνες και έπρεπε ενδιάμεσα να φτιαχτεί το σπίτι ώστε να γυρίσει πίσω. Μας μιλά για τη μεγάλη αλλαγή στη ζωή του, την αντιμετώπιση από το περιβάλλον του, αλλά και ότι όσο ευχαριστημένος και αν είναι από το κράτος, θα ήθελε να έχει μια εργασία, παρά μια αναπηρική σύνταξη!

Η ζωή σου πόσο έπρεπε να αλλάξει 2 δεκαετίες πριν;

Η ζωή αλλάζει 360 μοίρες, μαθαίνεις να κανείς τα πάντα με διαφορετικό τρόπο, γιατί πρέπει. Εκείνα τα χρόνια το θέμα αναπηρία δεν ήταν τόσο ανεπτυγμένο στην Ελλάδα. Δεν υπήρχαν και τόσα κέντρα αποκατάστασης, δεν υπήρχε η φροντίδα, το κατάλληλο προσωπικό στα νοσοκομεία, γενικά ο κόσμος δεν ήξερε.

Η πρόσβαση στη Θεσσαλονίκη για τη δεκαετία του 90 υποθέτω ήταν μηδαμινή;

Ναι σίγουρα. Να ξεκαθαρίσω ότι εγώ μένω στη Χαλκηδόνα, 30χλμ έξω από τη Θεσσαλονίκη. Εδώ τα πράγματα ήταν ακόμα πιο δύσκολα τότε. Εγώ είμαι τελείως ανεξάρτητος ακόμη και δε χρειάζομαι άτομο να είναι μαζί μου για να πάω Θεσσαλονίκη, να βγω, να ανεβώ τα κράσπεδα. Έχουν αλλάξει κάποια πράγματα. Τότε ήθελες 2 άτομα μαζί σου, ήταν τόσο δύσκολα!

Από θέμα αστικής συγκοινωνίας είναι δύσκολο αν όχι απίθανο, αν και τα περισσότερα αστικά έχουν το αναπηρικό σήμα μπροστά, αλλά το 80% των λεωφορείων δε δουλεύει η ράμπα. Το σύστημα δε δουλεύει γιατί δε γίνονται τα ανάλογα σέρβις και έχω πάρει προσωπικά στον ΟΑΣΘ για να ρωτήσω για δρομολόγια και μου είπαν άστο θα δυσκολευτείς τρομερά. Από όσο ξέρω υπάρχει στη Θεσσαλονίκη το λευκό ταξί, το οποίο βοήθα Αμεα και ηλικιωμένους με σχετικά χαμηλό εισιτήριο. Αλλά είναι δύσκολο να βρεις και να κλείσεις ραντεβού γιατί τα περιστατικά είναι χιλιάδες. Οπότε αν δεν οδηγάς, αναγκαστικά ταξί που είναι ο πιο εύκολος τρόπος.

Είσαι μέλος σε κάποιο σύλλογο και κατά πόσο βοηθούν; Τα τελευταία χρόνια έχουν δημιουργηθεί πάρα πολλοί σύλλογοι και έχουν διασπαστεί λόγω εσωτερικών προβλημάτων. Με αποτέλεσμα να μη μπορούν να παράγουν έργο, γιατί δε τα βρίσκουν καν μεταξύ τους.

Είχα γραφτεί σε κάποιον παλιότερα μέσα στη Θεσσαλονίκη και τώρα σε ένα τοπικό. Συμφωνώ ότι από θέμα ενημέρωσης, είναι σχεδόν ανύπαρκτοι. Στο συγκεκριμένο σύλλογο που έχω γραφτεί τώρα είμαι πολύ πιο ευχαριστημένος. Βγαίνουμε για καφέ, για σινεμά, θέατρο και είναι πολύ καλυτέρα έτσι. Ενώ στον προηγούμενο σύλλογο αυτά δεν υπήρχαν. Υπήρχε μεγάλο πρόβλημα επικοινωνίας. Δεν έπαιρνε κανείς τηλέφωνο να δει τι κάνουμε, αν χρειαζόμαστε κάτι, πως πάνε τα πράγματα.

Το Newsitamea πως το ανακάλυψες και σου έχει φανεί χρήσιμο μέχρι τώρα;

Μέσω Facebook το βρήκα. Αρκετά χρήσιμο, αν θέλω να δω κάποια πράγματα, και για ιατρική ενημέρωση. Υπάρχει πάντα μέρος για να γίνουμε καλύτεροι αλλά σίγουρα βοήθα!

Η προσωπική σου ζωή, πόσο άλλαξε μετά το ατύχημα, και σε φιλικό επίπεδο και από το περιβάλλον σου.

Δυστυχώς δεν υπάρχει σωστή ενημέρωση και ο κόσμος χάνεται και αυτό είναι κακό. Γιατί δεν αλλάζεις σαν άνθρωπος, διαφορετικός είμαι, κατώτερος δεν είμαι. Απλά είναι δύσκολο ο κόσμος τριγύρω να το καταλάβει αυτό. Και βεβαίως χάνονται οι φίλοι και άτομα που τα αγαπάς και τα θεωρούσες δικά σου. Χάνονται γιατί δε ξέρουν πώς να σε αντιμετωπίσουν, πώς να σου μιλήσουν. Μαθαίνεις να καταλαβαίνεις τους ανθρώπους που σε νοιάζονται πραγματικά, με αυτούς που σε λυπούνται.

Υπάρχει άρα μια προκατάληψη, που γίνεται και οίκτος στο τέλος.

Ε ναι, αλλά αυτό δε το θέλεις. Καλυτέρα να σε μισούν, παρά να σε λυπούνται πιστεύω. Δεν αλλάζει ο άνθρωπος. Απλά έχω την αναπηρία, είναι ένα πακέτο σαν πακέτο, αλλά μαθαίνεις να κανείς τα πράγματα με άλλο τρόπο.

Θεωρείς ότι όντως δεν έχεις αλλάξει ως χαρακτήρας, πέραν από τα βασικά στοιχεία του χαρακτήρα σου; Ο τρόπος που σκέφτεσαι και λειτουργείς ως άνθρωπος;

Όχι ιδιαίτερα, σκληραγωγείσαι πιο πολύ ως άνθρωπος λόγω των καταστάσεων και μαθαίνεις να αντέχεις περισσότερα.

Όσον αφορά την προσωπική ζωή, στο κομμάτι ενός συντρόφου, έχει αλλάξει, έχει δυσκολέψει;

Εννοείται, εννοείται. Είναι δύσκολα και για μένα ειδικά ζώντας στην επαρχία. Πιστεύω πως όταν ζεις σε μια πιο μεγάλη πόλη, υπάρχει και πιο σωστή ενημέρωση και τα περιστατικά είναι περισσότερα, οπότε ο κόσμος δε σε βλέπει σα να είναι τόσο απομονωμένος. Υπάρχει καλύτερη επίγνωση. Στην επαρχία δεν έχεις επιλογές, ακόμα και από θέμα πληθυσμού. Αν έμενα στη Θεσσαλονίκη, τα πράγματα θα ήταν καλύτερα.

Το σκέφτηκες ποτέ να μετακομίσεις;

Ναι αλλά επειδή είμαι μοναχοπαίδι και ζω με τη μητέρα μου, προς το παρόν δε θα το κάνω, αργότερα για το μέλλον ίσως.

Μίλησε μου για την κρατική μέριμνα και το κομμάτι των επιδομάτων  και τις συντάξεις, ειδικά εν μέσω της κρίσης.

Κοίτα να δεις, τα πράγματα έχουν δυσκολέψει για όλο τον κόσμο πιστεύω. Εγώ ευχαριστώ το κράτος γιατί μας δίνει αρκετά λεφτά. Σίγουρα η ζωή θα μπορούσε να είναι περισσότερο βολική αλλά από θέμα χρημάτων είμαστε καλά, δόξα το Θεό.

Αυτό που θα έπρεπε το κράτος να ευαισθητοποιηθεί είναι να μη μας πετάει απλά χρήματα στο πρόσωπο, αλλά να μας δίνει δουλειά! Δηλαδή εγώ η ένα άτομο στη δική μου κατάσταση, δικαιούται και θέλει να αποδώσει. Είμαι νέος άνθρωπος ακόμα, μπορώ να αποδώσω. Το να έχεις μια δουλειά, σου δίνει κίνητρο να ξυπνήσεις το πρωί, ακόμα και εθελοντικά.

Πιστεύεις ότι φταίμε και εμείς, όλοι οι Έλληνες πολίτες, με η χωρίς αναπηρία, γιατί αρκετοί εκμεταλλευτήκαν ψεύτικες συντάξεις αναπηρίας και πήραν επίσης με τον ίδιο τρόπο και θέσεις εργασίας για Αμεα;

 

Βεβαίως, δυστυχώς είμαστε σε ένα φαύλο κύκλο. Επειδή έχουμε σάπιους πολιτικούς και έχει μάθει ο κόσμος να λειτούργει έτσι, όλοι έχουμε επηρεαστεί. Στο εξωτερικό δε θα το δεις αυτό. Ενώ εδώ είναι σα να έχουμε ένα τσιπάκι στον ώμο μας και παραπονιόμαστε συνέχεια, δε μας φτάνουν, είναι λίγα και ο καθένας είναι ότι αρπάξει! Μπορεί να τρωγόμαστε μεταξύ μας, αλλά το πρόβλημα ξεκινά από τους πολιτικούς, δεν υπάρχει εμπιστοσύνη. Δε ξέρω αν θυμάσαι το περιστατικό 1-2 χρόνια πριν που είχαν πιαστεί δεκάδες ταξιτζήδες που ήταν και καλά τυφλοί και έπαιρναν επιδόματα τυφλών και οδηγούσαν ταξί. Μάλλον σε αυτά τα νησιά πρέπει να γίνονται τα θαύματα γρήγορα!

 

Άρα από τη μια δεν έχουμε ούτε τον απαραίτητο έλεγχο όμως δεν έχουμε και εμείς την ευαισθητοποίηση να μη μπαίνουμε στα χωράφια του αλλού, που πραγματικά τα έχει περισσότερο ανάγκη.

 

Σε αυτό παίζει ρόλο και η παιδεία και η διαφήμιση , η σωστή αντιμετώπιση πιστεύω ότι είναι. Αλλά αυτά τα χρόνια είμαστε καλά, δόξα το Θεό κάτι πάει να γίνει. Πάλι είμαστε πίσω σε σχέση με Ευρώπη από θέματα αναπηρίας  σε γενικό επίπεδο και έχουμε να μάθουμε πολλά, ο δρόμος είναι μακρύς.

 

Από την εμπειρία μου έχω δει πως υπάρχει μια διαφορετική προσέγγιση με όσους έχουν μια εκ γενετής αναπηρία και την έχουν δεχτεί πιο θετικά. Συνήθως τα άτομα με επίκτητη αναπηρία, έχουν ένα θυμό, μια μελαγχολία ή έχουν γίνει πιο δύσκολοι σαν άνθρωποι. Ποιο μήνυμα θα έστελνες σε κάποιον με επίκτητη αναπηρία ή σε όλους εμάς, μιας και είμαστε όλοι εν δυνάμει ανάπηροι, για τη γενική αντιμετώπιση της ζωής;

 

Κανένας δε ξέρει τι τον περιμένει αύριο, μπορεί να χτυπήσεις σε ένα κράσπεδο και να πέσεις εκεί που περπατάς. Κάθε μέρα τα περιστατικά είναι χιλιάδες. Εγώ αν θα μπορούσα να περάσω ένα μήνυμα θα ήταν να απολαύουμε τη ζωή και να ζήσουμε! Να ζούμε με αυτά που έχουμε και μας έχουν δοθεί και να μπορούμε να γινόμαστε καλύτεροι. Να την αντιμετωπίζουμε τη ζωή με χιούμορ και με όσο πιο καλή θέληση μπορούμε. Δεν υπάρχει κάτι άλλο, μια φορά ζούμε. Αν καθίσεις να το σκεφτείς θα γεράσεις γρήγορα!

 

Συνέντευξη στον Ηλία Βογιατζή, για το Newsitamea.gr