Η ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ ΜΕ ΤΟ ΠΑΡΑΞΕΝΟ ΚΙΣΜΕΤ!

Είμαι η Safak Pavey, η Αυγή με το παράξενο κισμέτ.

Η Safak Pavey είναι βουλευτής Κωνσταντινούπολης, εκλεγμένη με το κόμμα CHP (Ρεπουμπλικανικό Κόμμα του Λαού) και είναι η πρώτη γυναίκα με κινητικά προβλήματα που εξελέγη βουλευτής στην Τουρκία. Είναι επίσης ιδρυτικό μέλος της ομάδας υποστήριξης του ΟΗΕ για τα δικαιώματα των ανθρώπων με αναπηρίες. Σε ένα σιδηροδρομικό ατύχημα στη Ζυρίχη έχασε το αριστερό της χέρι και το αριστερό της πόδι και τα αντικατέστησε με πρόσθετα μέλη. Εδώ και δύο χρόνια έδινε τον προσωπικό της αγώνα για το δικαίωμα να προσέρχεται στις συνεδριάσεις της Βουλής με παντελόνι. Πάλεψε για κάτι που για όλους εμάς είναι δεδομένο. Και τα κατάφερε.

της Μαρίας Ζολώτα

«Ο πόνος, από τη μια μας αφαιρεί το δικαίωμα να πληγωνόμαστε από τους ανθρώπους, και από την άλλη μας προσφέρει μια απεριόριστη, μοναδική ωριμότητα, που μας διδάσκει. Τα καλούπια κάνουν πολύ πιο περίπλοκο το καλό και το κακό. Ωστόσο, και τα δύο είναι πολύ απλές και καθημερινές έννοιες».*

Το όνομά μου είναι Αυγή (Safak).

Εμείς τα ονόματά μας δεν τα παίρνουμε από τους παππούδες μας και τις γιαγιάδες μας. Εμείς τα ονόματά μας τα παίρνουμε κυρίως από τα στοιχεία της φύσης και από την ύλη που φτιάχνονται τα αισθήματα. Μια φίλη μου τη λένε «Θάλασσα» (Deniz), μια άλλη «Ευτυχία» (Mutluluk).

Και έτσι κάπως δένουμε τη ζωή μας με το πεπρωμένο μας και με αυτό προχωράμε. Σε μας το πεπρωμένο μας λέγεται κισμέτ (kismet).

Γεννήθηκα μέσα σε μια οικογένεια με ιδιαίτερες πνευματικές και πολιτικές ανησυχίες, με μια μόνιμη ανάγκη έκφρασης και στήριξης αυτού που λέμε «δικαίωμα». Η δικιά μου αγάπη ήταν η τέχνη. Τέλος πάντων.

Στα 18 μου βρέθηκα στη Ζυρίχη προκειμένου να ασχοληθώ με τον κινηματογράφο. Νέος κόσμος, νέα πράγματα, νέα δεδομένα. Με ένα χαραγμένο όμως κισμέτ, που φυσικά με ακολούθησε μέχρι εκεί. Με ακολούθησε και όταν πήρα εκείνο το τρένο για μια όμορφη εκδρομή….

……Και ξαφνικά ένας θόρυβος, ένα «μπουμ», πολλές φωνές, χιλιάδες κραυγές. Εκτός από τη δικιά μου. Αυτήν την κρατούσα για να ακουστεί αργότερα, όταν πια μέσα σε εκείνο το «μπουμ», εγώ έχασα ένα χέρι και ένα πόδι. Αστείο; Δεν είναι.

Με δύο τεχνητά μέλη, προσαρμοσμένα άρτια στο σώμα μου, βρίσκομαι πλέον στην Αγγλία, με νέα όνειρα αυτή τη φορά. Πράγματι, είχα ακόμα το κουράγιο να κάνω όνειρα.

Και έτσι πάλι σπουδάζω. Αυτή τη φορά διεθνείς σχέσεις, και μετά οικονομικά. Έμαθα και πολλές γλώσσες, για να ακούω και να καταλαβαίνω τις χαρές και τους πόνους όσο το δυνατόν περισσότερων ανθρώπων. Και να μπορέσω να σταθώ κοντά τους. Έτσι ένιωθα. Έτσι έκανα.

Τα χρόνια πέρασαν και τα κατάλαβα ένα προς ένα. Πλέον, όμως, έπρεπε να επιστρέψω στη χώρα μου. Η Τουρκία είναι η χώρα μου, εκεί έπρεπε να προσπαθήσω πλέον.

Γεμάτη ακόμα όνειρα και όρεξη, και με περισσότερη αποφασιστικότητα για έναν δύσκολο αγώνα, για μια ακόμα πάλη, στέκομαι πλάι στα υπόλοιπα μέλη του CHP. Αυτοί κάθονται στα έδρανα της Τουρκικής Εθνοσυνέλευσης κι εγώ δίπλα τους, στο αναπηρικό μου καροτσάκι.

Έτσι κατέβηκα στους δρόμους, στάθηκα ΄όρθια΄ και στήριξα κι άλλους. Στήριξα το άτομο με κινητικά προβλήματα, το δικαίωμα της γυναίκας στην άμβλωση, το ορφανό παιδί, τον μετανάστη, τη γυναίκα με τη μαντήλα. Για μένα δεν ήταν παράλογο. Όλοι δικαιούνται το χώρο τους και όλοι πρέπει να ακουστούν.

Εμένα όμως, γιατί δυσκολεύονται τόσο να με ακούσουνε; Γιατί πρέπει στη χώρα μου, το ρόλο του κυβερνήτη να τον έχει η θρησκεία; Ή μάλλον γιατί να αναλαμβάνουν κάποιοι να ερμηνεύουν και να επιβάλλουν τη θρησκεία όπως θα τους βολέψει; Για να μην ακούγεται ποτέ καμία φωνή; Παγωμάρα και σιωπή;

Τι ζήτησα; Να σας το πω αμέσως. Ζήτησα, να αφήσω στην άκρη τη φούστα μου και να μπορώ να φορέσω το παντελόνι μου, μέσα στη Βουλή. Ναι, δεν είχα το δικαίωμα. Είχα μόνο την απαγόρευση. Ποτέ δεν ένιωσα αμήχανα για τα νέα μου μέλη, οι άλλοι ένιωθαν. Πολλοί από αυτούς με κοιτούσαν αλλιώτικα, αλλόκοτα. Ήθελα να τα γλιτώσω όλα αυτά, και ο τρόπος ήταν τόσο απλός.

Στο στεγανό, όμως, μέσα τίποτα δεν είναι απλό. Στέκεται από πάνω σου, καλύπτει το χώρο σου και δεν σε αφήνει να το κουνήσεις ρούπι.

Το στεγανό έχει τους δικούς του νόμους και στηρίζει απόλυτα τα υβρίδιά του. Τόσο πολύ που πνίγει οτιδήποτε άλλο γύρω του. Δημιουργεί το δικό του περιβάλλον, απαλλαγμένο από σκοτούρες για διεκδικήσεις, με συγκεκριμένες περιορισμένες πάντα και φυσικά ελεγμένες και ελεγχόμενες παροχές. Έτσι να βαδίζουμε, να προχωράμε λίγο, να ζούμε ακόμα λιγότερο. Ζωή χωρίς φωνή.

Σαν να κινούνται όλα, για να μην αλλάξει τίποτα.

Οι επιταγές της διατήρησης του συστήματος, έφεραν το δικαίωμα να φοράνε οι γυναίκες μαντήλα στη Βουλή. Δεν το είχαν πριν. Είχε απαγορευτεί παλαιότερα με νόμο. Το 1999, σε μια προσπάθεια εκδημοκρατισμού, είχε απαγορευτεί η χρήση μαντίλας στα σχολεία, στη Βουλή, σε όλους τους δημόσιους χώρους.

14 χρόνια μετά, τέσσερις γυναίκες μπαίνουν το Νοέμβριο, στην αίθουσα της Εθνοσυνέλευσης με τις ολοκαίνουργιες μαντίλες τους, τα πιο γυαλιστερά χιτζάμπ, χαρούμενες και περήφανες που επιτέλους ο Πρωθυπουργός τους, γνωστός για τις «δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις» του, «κατανόησε» τις ανάγκες, «καταπάτησε» τις προκαταλήψεις. Από δω και στο εξής «τέρμα» στα εμπόδια και τους «περιορισμούς».

Κηρύσσεται έναρξη δημοκρατικών ελευθεριών μέσα από μια ιδιότυπη, ακατανόητη για πολλούς, επιστροφή στη ναφθαλίνη του παρελθόντος, που τόσο αγωνιστήκαμε για να απαλλαγούμε από τη μυρωδιά της.

Δεν το βλέπω το παρελθόν. Δεν τη θέλω τη μυρωδιά του. Έχει κάτι το πολύ ενοχλητικό. Δεν μου θυμίζει ωραία πράγματα. Δεν γελάω μαζί του.

Αύριο έχω ομιλία στη Βουλή. Πάω να αγοράσω παντελόνι.

Το όνομά μου πλέον δεν είναι μόνο Αυγή.

Το όνομά μου είναι Safak Pavey, έχω δύο τεχνητά μέλη, είμαι βουλευτής του CHP και τη ζωή μου την ορίζει ένα παράξενο κισμέτ.

Πάω να αγοράσω παντελόνι.

Η Safak Pavey είναι βουλευτής Κωνσταντινούπολης, εκλεγμένη με το κόμμα CHP (Ρεπουμπλικανικό Κόμμα του Λαού) και είναι η πρώτη γυναίκα με κινητικά προβλήματα που εξελέγη βουλευτής στην Τουρκία. Είναι επίσης ιδρυτικό μέλος της ομάδας υποστήριξης του ΟΗΕ για τα δικαιώματα των ανθρώπων με αναπηρίες. Σε ένα σιδηροδρομικό ατύχημα στη Ζυρίχη έχασε το αριστερό της χέρι και το αριστερό της πόδι και τα αντικατέστησε με πρόσθετα μέλη. Εδώ και δύο χρόνια έδινε τον προσωπικό της αγώνα για το δικαίωμα να προσέρχεται στις συνεδριάσεις της Βουλής με παντελόνι. Πάλεψε για κάτι που για όλους εμάς είναι δεδομένο. Και τα κατάφερε.

Και η προσωπική της ιστοσελίδα, για όσους θέλουν να μάθουν κάτι παραπάνω:

http://www.safakpavey.com/

* Από το βιβλίο της Safak Pavey «Πλατφόρμα νο. 13»

Πηγή: http://www.toportal.gr/