Ο ΤΕΤΡΑΠΛΗΓΙΚΟΣ ΜΙΚΡΟΣ ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ

Ο τετραπληγικός «Μικρός πρίγκιπας»

«Όταν αποφάσισα πως ήθελα να δώσω στο Εθνικό και στο υπουργείο Πολιτισμού που είναι δημόσια, δεν μου επέτρεψαν καν να συμμετάσχω στις εξετάσεις, γιατί υπάρχει νόμος ο οποίος λέει πως τα άτομα που δεν πληρούν την αρτιμέλεια δεν μπορούν να σπουδάσουν αυτού του είδους την τέχνη» περιγράφει ο 23χρονος ηθοποιός, ο οποίος όμως δεν λύγισε από την τροπή που πήραν τα πράγματα. «Δεν το έβαλα κάτω. Τον Σωτήρη Ταχτσόγλου τον γνώριζα από το χοροθέατρο, οπότε είπαμε να κάνουμε αυτή την παράσταση ως αρχή. Ανάπηρος δεν είναι κανένας και η κοινωνία, καλώς ή κακώς, μας έχει περιθωριοποιήσει».

Από την Τεριάννα Παππά

Δεν είναι παιδιά ενός κατώτερου θεού και αυτό αποδεικνύεται περίτρανα στην παράσταση «Ο μικρός πρίγκιπας» που ανεβαίνει στο θέατρο «Ρένα Βλαχοπούλου», στο Αιγάλεω, σε σκηνοθεσία Σωτήρη Ταχτσόγλου.

Ο πρωταγωνιστής Δημήτρης Γρίντζος του θεατρικού έργου που βασίζεται στο βιβλίο του Αντουάν ντε Σεντ Εξιπερί αντιμετωπίζει κινητικά προβλήματα, κινείται με βακτηρία (μπαστούνι) και μιλάει στην «Espresso» τόσο για την παράσταση όσο και για το όνειρό του να γίνει ηθοποιός, παρά το γεγονός ότι κάποιοι προσπάθησαν να τον σταματήσουν «πατώντας» σε γραφειοκρατικές διαδικασίες, νόμους και εγκυκλίους.

«Η παράσταση αυτή έγινε για ένα συγκεκριμένο λόγο: να περάσουμε ένα μήνυμα και να “σπάσουμε” τον νόμο, ο οποίος υπάρχει και απαγορεύει στα άτομα με κινητική αναπηρία να σπουδάσουν θέατρο» λέει ο 23χρόνος πρωταγωνιστής, ο οποίος το έβαλε σκοπό να κάνει πραγματικότητα αυτό που επιθυμούσε διακαώς, να γίνει δηλαδή ηθοποιός.

«Από πολύ μικρός ήθελα να σπουδάσω και να μπω στον χώρο της τέχνης. Ήδη ασχολιόμουν με τη μουσική από μικρή ηλικία, ενώ η δεύτερη μεγάλη μου αγάπη ήταν το θέατρο. Το 2008 μπήκα στο χοροθέατρο Δαγίπολη -κάνει και την παραγωγή του έργου- που παρακολουθούσε χρόνια την πορεία μου. Στα εργαστήριά τους έκαναν χορό και όχι λόγο. Είδα πώς είχαν τα πράγματα, παρακολούθησα σεμινάρια, πήρα μέρος σε δύο παραστάσεις κι έτσι αποφάσισα ότι θέλω να προχωρήσω παραπάνω και να γνωρίσω τον χώρο ακόμη περισσότερο» λέει ο Δημήτρης.

Το νεαρό αγόρι που έμαθε να ζει με το πρόβλημά του (σπαστική τετράπληγία λόγω εγκεφαλικής παράλυσης), καθώς το απέκτησε λίγο μετά τη γέννησή του εξαιτίας μιας μόλυνσης, ξετυλίγει το κουβάρι της περιπέτειας του στο «κυνήγι» του ονείρου του.

Ενάντια στον νόμο

«Όταν αποφάσισα πως ήθελα να δώσω στο Εθνικό και στο υπουργείο Πολιτισμού που είναι δημόσια, δεν μου επέτρεψαν καν να συμμετάσχω στις εξετάσεις, γιατί υπάρχει νόμος ο οποίος λέει πως τα άτομα που δεν πληρούν την αρτιμέλεια δεν μπορούν να σπουδάσουν αυτού του είδους την τέχνη» περιγράφει ο 23χρονος ηθοποιός, ο οποίος όμως δεν λύγισε από την τροπή που πήραν τα πράγματα. «Δεν το έβαλα κάτω. Τον Σωτήρη Ταχτσόγλου τον γνώριζα από το χοροθέατρο, οπότε είπαμε να κάνουμε αυτή την παράσταση ως αρχή. Ανάπηρος δεν είναι κανένας και η κοινωνία, καλώς ή κακώς, μας έχει περιθωριοποιήσει».

Όσο για τα σχόλια που ακούει μετά το τέλος της παράστασης, είναι κυρίως θετικά, ενώ δεν λείπουν και κάποιες παρατηρήσεις που θα τον κάνουν ακόμη καλύτερο σε αυτό που έχει επιλέξει. Μάλιστα τα παιδιά, με την αφέλεια που τα διακρίνει, τον ρωτούν για το σκήπτρο που κρατάει -ουσιαστικά είναι ένα υποβοήθημα για να στηρίζεται όταν περπατάει. «Όταν με ρωτούν τα παιδιά, τους λέω ακριβώς τι είναι αυτό που κρατώ, γιατί αυτός είναι και ο σκοπός του έργου» λέει ο Δημήτρης.

Πηγή: Εφημερίδα «Espresso»