ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΠΛΕΤΣΑ: Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΑ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΙΣ ΜΕ ΧΑΜΟΓΕΛΟ

 

Κατερίνα Μπλέτσα: «Η ζωή είναι ωραία και πρέπει να την αντιμετωπίζεις με  χαμόγελο»

Η Κατερίνα Μπλέτσα ζει στα Τρίκαλα και είναι δασκάλα Ειδικής Αγωγής.  Όταν καλείται να περιγράψει την κατάστασή της, δηλώνει «άτακτη». Παίζει με τις λέξεις, καθώς η πάθηση που την καθήλωσε σε αναπηρικό καροτσάκι ονομάζεται  «Freidrich΄s ataxia». «Έχω μια εκφυλιστική νευροπάθεια που σταδιακά, από την εφηβεία μου και μετά, μετατράπηκε σε αστάθεια και μετά σε αναπηρία».

 

ΤΗΣ ΝΕΦΕΛΗΣ ΛΥΓΕΡΟΥ

 

Η Κατερίνα Μπλέτσα ζει στα Τρίκαλα και είναι δασκάλα Ειδικής Αγωγής. Όταν καλείται να περιγράψει την κατάστασή της, δηλώνει «άτακτη». Παίζει με τις λέξεις, καθώς η πάθηση που την καθήλωσε σε αναπηρικό καροτσάκι ονομάζεται «Freidrich΄s ataxia». «Έχω μια εκφυλιστική νευροπάθεια που σταδιακά, από την εφηβεία μου και μετά, μετατράπηκε σε αστάθεια και μετά σε αναπηρία».

 

Αν και κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί την εξέλιξη της ασθένειάς της, ζει με βάση την αρχή «η ζωή είναι ωραία και πρέπει να την αντιμετωπίζεις με χαμόγελο». «Έχω μεγαλώσει με πολλή αγάπη και στήριξη από τους γονείς μου, την οικογένειά μου και από τους φίλους μου, οπότε μου ήταν εύκολο να προχωρήσω στη ζωή μου. Σαφώς και υπάρχουν άσχημες στιγμές, όμως σημασία δεν έχει πόσες φορές θα πέσεις, αλλά πόσες θα σηκωθείς».

 

Επιδεικνύοντας αξιοθαύμαστη συνέπεια, η Κατερίνα διακρίθηκε πρόσφατα σ΄ έναν πανευρωπαϊκό διαγωνισμό φωτογραφίας για άτομα με κινητικά προβλήματα. Κι η δράση της δεν τελειώνει εκεί, καθώς βρίσκεται πίσω από μια διαδικτυακή κίνηση συλλογής υπογραφών για να μετατραπεί η πόλη της σε φιλόξενο τόπο γι΄ αυτούς που κινούνται με αναπηρικό αμαξίδιο. Για τη δράση της αυτή μιλά στα «Επίκαιρα».

 

Εργάζεσαι ως δασκάλα. Πώς αντιμετωπίζουν τα παιδιά την αναπηρία σου;

 

 

Εργάζομαι εδώ και έξι χρόνια σε δημοτικά σχολεία των Τρικάλων και είμαι υπεύθυνη για το τμήμα ένταξης στο οποίο φοιτούν μαθητές όλου του σχολείου που έχουν ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες. Τόσο οι δικοί μου μαθητές όσο και οι μαθητές των άλλων τάξεων μου δείχνουν καθημερινά την αγάπη τους. Ίσως τις πρώτες μέρες τα παιδιά να με κοιτάξουν με κάποια περιέργεια. Ωστόσο, με την καθημερινή επαφή και τη συζήτηση εξοικειώνονται και πλέον δεν νομίζω ότι βλέπουν την κινητική αναπηρία ως κάτι παράξενο. Όσο υπερβολικό και να ακούγεται, τα παιδιά σπρώχνονται κυριολεκτικά για το ποιος θα με βοηθήσει να ανέβω τη ράμπα και να μετακινηθώ μέσα στο σχολείο. Θεωρώ ότι, επειδή οι σημερινοί μαθητές είναι οι αυριανοί πολίτες, είναι ιδιαίτερης σημασίας η εξοικείωσή τους με την αναπηρία.

 

 

Πρόσφατα πήρες μέρος σ΄ ένα διαγωνισμό φωτογραφίας. Πώς προέκυψε η συμμετοχή σου;

 

Εντελώς τυχαία, σερφάροντας στο Διαδίκτυο, πήρε το μάτι μου τον Ευρωπαϊκό Διαγωνισμό Σπάνιων Παθήσεων «Eurordis Photo Contest 2013». Σκέφτηκα, λοιπόν, να στείλω μια φωτογραφία μου, παρόλο που ο διαγωνισμός ήταν ήδη σε εξέλιξη. Οι φίλοι μου από την αρχή ενθουσιάστηκαν με την ιδέα και άρχισαν να προωθούν τη συμμετοχή μου, κυρίως μέσω του facebook. Μέσα σε λίγες μέρες η φωτογραφία μου ήταν μία από τις πρώτες ανάμεσα στις συνολικά διακόσιες πενήντα που είχαν αναρτηθεί στο διαγωνισμό.

 

Πότε αποφάσισες να οργανώσεις τη διαδικτυακά εκστρατεία για τη συλλογή υπογραφών;

 

Χρόνια τώρα υπήρχε ως ιδέα στο μυαλό μου να κάνω κάτι ώστε να γίνει πιο εύκολη η προσβασιμότητα στην πόλη στην οποία ζω για τα άτομα που κινούνται με αναπηρικό αμαξίδιο. Επειδή όμως πάντα είχα και έχω φίλους που βγαίνουμε και με βοηθούν στη μετακίνησή μου, η ιδέα παρέμενε στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Όταν, λοιπόν, μία φίλη μού πρότεινε να ανεβάσουμε το σχετικό ψήφισμα στο Διαδίκτυο, θεώρησα ότι ήταν η κατάλληλη στιγμή. Κι αυτό λόγω των διαστάσεων που είχε πάρει η προβολή της διάκρισής μου στο διαγωνισμό φωτογραφίας.

 

Και πώς ακριβώς πρόβαλες το αίτημά σου;

 

 

Τα Τρίκαλα είναι μια πόλη επίπεδη, θα μπορούσε να αποτελεί πρότυπο προσβασιμότητας και να λειτουργεί ως παράδειγμα και για άλλες πόλεις στην Ελλάδα. Θα μπορούσα να έχω τη δυνατότητα που είχα όταν ήμουν όρθια. Η προσβασιμότητα όμως είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Το αίτημα με το οποίο ζητώ την υποστήριξη των πολιτών είναι το εξής: Βοήθησε κι εσύ με την υπογραφή σου να φτάσει η φωνή μου στο Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Τρικκαίων και να συζητηθεί σοβαρά και με χρονοδιάγραμμα η έναρξη έργων προς την κατεύθυνση της προσβασιμότητας. Ισοτιμία και δίκαιη αντιμετώπιση σε ένα τόσο απλό αίτημα επιτάσσει την άμεση κινητοποίηση όλων.

 

 

Ποια είναι η μέχρι τώρα απήχηση του κόσμου;

 

 

Την τέταρτη κιόλας μέρα της δημοσίευσης του ψηφίσματος στο Διαδίκτυο οι υπογραφές είχαν φτάσει σχεδόν τις χίλιες τετρακόσιες - ικανοποιητικός αριθμός για την ώρα.

 

 Νιώθεις ότι εκπροσωπείς τα άτομα με κινητικές δυσκολίες;

 

 Όχι. Δεν εκπροσωπώ κάποιον ή κάτι. Ως πολίτης των Τρικάλων έχω κάθε δικαίωμα να απαιτήσω αυτό που μου αναλογεί και σίγουρα θα διευκολύνει και όλους εκείνους που βρίσκονται στην ίδια θέση με εμένα.

 

Πώς Θα ήθελες να τελειώσει αυτή η συνέντευξη; Θα ήθελες να στείλεις ένα μήνυμα;

 

 

Η αναπηρία, γενικότερα το διαφορετικό, ξενίζει. Και οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούν ότι η αναπηρία είναι κάτι μακρινό. Κι όμως όλοι οι άνθρωποι είμαστε εν δυνάμει άτομα με αναπηρία. Ο οίκτος και τα περίεργα βλέμματα είναι καθαρά θέμα παιδείας. Δυστυχώς, μεγαλώνουμε με τα πρότυπα του υγιούς και του αρτιμελούς και η εικόνα της αναπηρίας μάς φοβίζει. Αυτός είναι και ο λόγος που συναντά κανείς αυτές τις περίεργες αντιδράσεις απέναντι στο μη συνηθισμένο.

 

Πηγή: Περιοδικό «Επίκαιρα»