Στην προβλήτα που αράζουν τα Κρητικά καράβια, είχε πριν λίγα λεπτά φτάσει και ένα group 24ων μαθητών από την Κρήτη που επέστρεφαν από την επίσκεψη τους στο Ευρωκοινοβούλιο στο Στρασβούργο στο νησί τους.
Ανάμεσα τους και μια παλιά μου γνώριμη, η δεσποινίδα Ραφαέλα Καπετανάκη, μαθήτρια σήμερα της Β’ Τάξης του Πειραματικού Λυκείου Ηρακλείου.
Τη Ραφαέλα την είχα γνωρίσει δύο χρόνια νωρίτερα, στο πλαίσιο ενός προγράμματος Αγωγής Υγείας που έτρεχαν τότε στο Πειραματικό Γυμνάσιο Ηρακλείου σχετικά με τα άτομα με προβλήματα όρασης.
Μια σεμνή, πολύ όμορφη (από τότε είχα πάρει τις πληροφορίες μου), ντροπαλή κοπέλα, που μου είχε κάνει εντύπωση η συμπεριφορά και η στάση της γιατί αντιστεκόταν στις εξάρσεις της εφηβείας. Και πολύ ευγενική, γι’αυτό και δε μου αρνήθηκε να πιούμε για λίγο έναν καφέ και να μιλήσει στο «Με Άλλα Μάτια» για την εμπειρία της από το Ευρωκοινοβούλιο:
«Μας ζήτησαν στο σχολείο να γράψουμε μια έκθεση για τη μείωση πανευρωπαϊκά του δημοκρατικού ελλείμματος στις μέρες μας, κάνοντας και προτάσεις για την καλύτερη λειτουργία του Ευρωκοινοβουλίου», μου εξήγησε. Και έτσι η δεσποινίδα που της μονοπωλούσα τη συζήτηση παρά τους πειρασμούς του ελεύθερου χρόνου στην Αθήνα που της έβαζαν οι συμμαθητές και η αδελφή της, βρέθηκε έχοντας γράψει την 5η πιο συγκροτημένη έκθεση ιδεών στα έδρανα του Ευρωκοινοβουλίου!
«Το μόνο που δε μ’άρεσε ήταν ο κόμπος που νιώθαμε κάθε φορά που λέγαμε σε συνομηλίκους μας από άλλες χώρες της Ε.Ε. ότι είμαστε από την Ελλάδα. Κρυφογελούσαν, ακούγαμε κοροϊδευτικά σχόλια, μας σνόμπαραν επειδή όπως έλεγαν οι γονείς τους μας ταίζουν εδώ και καιρό… Μόνο με την Κυπριακή αποστολή είχαμε θερμές σχέσεις. Μα δεν ξέρω αν οι δικές μας ζωές, οι δικές μας ψυχές αξίζουν να γίνουν σε τέτοια ηλικία πιόνια στα πολιτικά παιχνίδια των κάθε είδους εταίρων», μου έλεγε η Ραφαέλα όση ώρα εγώ σκεφτόμουν πως αυτόν τον αγνό, λαύρο, νεανικό πολιτικό λόγο καμιά δεκαριά κόμματα προσπαθούν εδώ και μήνες να τον αρθρώσουν στη χώρα μας χωρίς ιδιαίτερο αποτέλεσμα….
«Μη με ρωτήσετε πολλά για την Ε.Ε., και το Ευρωκοινοβούλιο», μου είπε. «Δεν κατάλαβα πολλά. Μια ομίχλη έβλεπα μόνο διαβάζοντας και προσπαθώντας και εκεί ρωτώντας να κατανοήσω πώς όλο αυτό το σύστημα σε συνεργασία και με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, την Ευρωπαϊκή Τράπεζα κλπ. Υπηρετεί το κοινό καλό των εκατομμυρίων Ευρωπαίων πολιτών. Και την ομίχλη δεν την έδιωξαν με τις απαντήσεις τους ούτε οι Ευρωβουλευτές που μας μίλησαν, υπεκφεύγανε και κάποιοι μπερδευτήκαμε ακόμα περισσότερο».
Και άντε τώρα να πουν στη Ραφαέλα και στους συμμαθητές της οι δάσκαλοι και οι γονείς της και οι φίλοι και οι γνωστοί και οι συνάδελφοι αυτών, πως αυτή η ομίχλη που κράτησε στο μυαλό της από την πρώτη της συστηματική επαφή με την Ε.Ε., εκδίδεται σήμερα σε βιβλία και επιτομές με αναλύσεις και σύγχρονες ερμηνείες της συνθήκης του Μάαστριχτ και της κοινής ταυτότητας του Ευρωπαίου Πολίτη.
Μα με τι μούτρα να κοιτάξεις μια γοητευτική νεαρή με φλογερό μυαλό και να συνεχίσεις να της λες βλακείες; Και εμείς αλλάξαμε θέμα γιατί φοβήθηκα μη με διαγράψει και από φίλο της στο Facebook!
<<Τι διαπιστώσαμε; Μια ανισότητα σήμερα στα ανθρώπινα δικαιώματα, το συνυπέγραφε έστω και σιωπηρά η στάση και η αμηχανία των Ευρωβουλευτών εκεί όταν θέταμε τέτοια ζητήματα. Δεν είναι όμως υγειές σήμερα σε καιρό Δημοκρατίας να πλήττονται ή να παραβιάζονται ανθρώπινα δικαιώματα ειδικά μέσα στους κόλπους της Ε.Ε., σημαίνει πως για κάποιο λόγω κάποιοι που ανέλαβαν να υλοποιήσουν το ορθό κατά τη γέννηση του Ευρωπαϊκό όραμα τώρα λοξοδρομούν. Αλλά δε θέλω να κρίνω αυστηρά, ίσως να μην καταλαβαίνω εγώ», είπε τινάζοντας πίσω το κεφάλι της και δίνοντας ταυτόχρονα με ιπποτικό θάρρος και αυτοπεποίθηση όπως αρμόζει στην ηλικία της, τη χαριστική βολή στο σημερινό διεθνές πολιτικό σύστημα.>>
Πίσω από τις περιγραφές της Ραφαέλας για τη διεθνή κουζίνα και τα καινούρια πιάτα που δοκίμασε στο Στρασβούργο, διέγνωσα μια έντονη κρυφή της επιθυμία για ένα πίτα γύρο απ’όλα και σταμάτησα τη συζήτηση!
Μου ήταν αρκετό να επιβεβαιώσω πως όσο θα υπάρχουν νέοι σαν τη Ραφαέλα θα υπάρχει και ελπίδα για τη χώρα μας και ίσως κάποια μέρα να σταματήσουμε να αυτοκαταστρεφόμαστε. Και με χαροποίησε ιδιαίτερα που το χρόνο για πολιτικές σκέψεις και κρίσεις, η Ραφαέλα τον ξεκλέβει από την προετοιμασία της για τις νυχτερινές της διασκεδάσεις, αφού και εκείνο το Σαββατόβραδο είπε αποφασιστικά και εξ αρχής «Όχι» στις παροτρύνσεις για «καυτό κοντό φόρεμα και ανάλογο βάψιμο» στην προγραμματισμένη έξοδο στα Αθηναϊκά μπουζούκια.
Καλή σας εβδομάδα και μην εφησυχάζετε, επιδιώξτε την επαφή σας με τις νέες γενιές, ακούγοντας μέχρι να αναλάβουν δράση το τραγούδι του Πασχάλη Τερζή για τη δειλή Ελλάδα που στον 21ο αιώνα κατάντησε να την κουρσεύουν οι φελλοί.
[Παρά την καταθλιπτική κατάσταση που ζούμε τους τελευταίους μήνες, η Ραφαέλα φαντάζεται το μέλλον και τη ζωή της στην Ελλάδα και όχι στο εξωτερικό (ευτυχώς!). Ο στόχος της επόμενης χρονιάς είναι για εκείνη η Νομική Σχολή και εμείς, η ομάδα του «Με Άλλα Μάτια», της ευχόμαστε ολόψυχα καλή επιτυχία!]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου