ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΩΡΑ ΜΗΔΕΝ

            Σ’αυτό το blog σας είχα υποσχεθεί να συναντιόμαστε συχνά. Παρ’όλα αυτά έχω καιρό να γράψω. Μοιράζομαι εδώ και αρκετές ημέρες μαζί σας κυρίως αναδημοσιεύσεις για κοινωνικά θέματα, πτυχές της αναπηρίας ή με κατασταλαγμένα πολιτικά μηνύματα και συνειδητοποιημένα σχόλια. «Δεν έχω έμπνευση», απαντούσα σε κάποιους από σας που με ρωτούσατε «Γιατί δε γράφεις»;

            Και που να τη βρεις τη διάθεση για να γράψεις; Απ’τη δικηγορία; Περίπου 7.800 συμπολίτες μας προσέφυγαν στα ειρηνοδικεία το 2011 ζητώντας ρύθμιση των οφειλών τους προς τις τράπεζες, ψάχνοντας να βασιστούν στις ευεργετικές διατάξεις του νέου νόμου, αλλά βγήκαν αποφάσεις για περίπου 600 αιτήσεις μόνο και οι μισές απ’αυτές απέρριπταν τα αιτήματα των υπερχρεωμένων νοικοκυριών για τυπικούς λόγους.

           Επομένως με τις τράπεζες να καταδιώκουν και να μη δανείζουν και τους οικογενειάρχες να βρίσκονται σε απόγνωση και να μη μπορούν να ταγίσουν τα παιδιά τους, τα τοκογλυφικά κυκλώματα σαν κι αυτό που εξαρθρώθηκε πρόσφατα στη Θεσσαλονίκη που δάνειζαν με τεράστια καπέλα και μετά με μπράβους αποκεφάλιζαν ζωές και οικογένειες, είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Δεν είναι τυχαία και η αύξηση των διαφημίσεων που μιλούν για «άμεση εξυπηρέτηση και παροχή ποιοτικών υπηρεσιών» από ενεχυροδανειστήρια.

            Ή μήπως να εμπνευστώ από τη θέση μου στην Αυτοδιοίκηση; Εκεί ως Αντιδήμαρχος Κοινωνικής Πολιτικής στο Ίλιον, η επιταγή νιώθω πως είναι μόνο μια: «Δουλειά». Και μου το επαναλαμβάνουν καθημερινά οι δεκάδες ηλικιωμένοι που ταλαιπωρούνται με το νέο ασφαλιστικό σύστημα και τα ενοποιημένα ταμεία στον ΕΟΠΥΥ, αφού για την καταπολέμηση της διαφθοράς και των βρώμικων παιχνιδιών στο χώρο του φαρμάκου κάποιοι σκέφτηκαν να κόψουν μαχαίρι κάθε συνταγογράφηση στα ΚΑΠΗ που βρίσκονται στις γειτονιές των απόμαχων της ζωής, που δούλευαν και μοχθούσαν επί δεκαετίες για να ταλαιπωρούνται τώρα καθημερινά στην Οδύσσεια μιας συνταγής, ενός συμβεβλημένου γιατρού και ενός απαραίτητου για την επιβίωση τους φαρμάκου. Μου το αναφέρουν βουβά και κάποιοι που αδυνατούν πλέον να καλύψουν τη συμμετοχή τους σε φάρμακα που χρειάζονται για κάποια χρόνια πάθηση που έχουν και τα σταματούν, με αποτέλεσμα να μας ενημερώνουν οι φαρμακοποιοί μήπως ως Κοινωνική Υπηρεσία μπορούμε να κάνουμε κάτι για να μην τους βρουν νεκρούς κάποιο πρωί, ενώ ταυτόχρονα έρχεται εγκύκλιος του Υπ.Υγείας που από 1^η Μαρτίου καταργεί ουσιαστικά τα κοινωνικά φαρμακεία (=προσφορά αχρησιμοποίητων φαρμάκων σε άλλους που τα έχουν ανάγκη).

            Μου το φωνάζουν καθημερινά οι άνθρωποι που επισκέπτονται την Κοινωνική μας Υπηρεσία και κάνουν αιτήσεις για τρόφιμα, «με αξιοπρέπεια δεν τρέφεσαι» μας λένε και δακρύζουν. Και οι αποδεκατισμένες κοινωνικές υπηρεσίες με το ελάχιστο προσωπικό, πώς να διαχειριστούν αυτή τη θύελλα; Οι εργαζόμενοι πιέζονται ψυχολογικά, φορτίζονται καθημερινά και ρίχνουν αυτό το βαρύ αρνητικά φορτισμένο συναισθηματικό φορτίο στις πλάτες των συζύγων και των παιδιών τους, ενώ παράλληλα βλέπουν στις περικοπές των μισθών τους πως σ’αυτή την κρίσιμη στιγμή για την Κοινωνία, το έργο τους δεν το αποτιμά σωστά μάλλον κανείς.

            Και εντάξει, το Ίλιον είναι και ένας Δήμος που έχει χρήματα στην άκρη και η πολιτική βούληση της Δημοτικής Αρχής επιτάσσει πολλαπλασιασμό των κοινωνικών δαπανών. Και πάλι καταβάλλουμε τιτάνιες προσπάθειες για τη διαχείριση της ανεξέλεγχτης πλέον κατάστασης. Αλλού όμως, στους υπερχρεωμένους δήμους, στις πιο φτωχές περιοχές, τι γίνεται; Πόσο πιο έντονα είναι τα σημάδια της Γερμανικής οικονομικής κατοχής εκεί;

            Διαζευγμένη νοικοκυρά, επί μήνες άνεργη με ένα ανήλικο παιδί και εισόδημα το 2011 περίπου 900 ευρώ, τώρα χωρίς καθόλου πόρους πρέπει να στέργει και τον καρκινοπαθή πατέρα της. Πώς;

           Μια άλλη κυρία διαζευγμένη, άνεργη, παραπληγική, με δύο ανήλικα παιδιά πρέπει να τα βγάλει πέρα μόνο με το επίδομα αναπηρίας που παίρνει από την Πρόνοια και να πληρώνει και ενοίκιο κάθε μήνα όπως και ένα δάνειο που της άφησε ο πρώην σύζυγος πριν εξαφανιστεί. Γίνεται;

           Έγγαμος αλλοδαπός με 4 ανήλικα ήρθε στην Ελλάδα για μια καλύτερη τύχη, νομοταγής πολίτης δήλωσε τα περίπου 6.000€ που έβγαλε πέρυσι δουλεύοντας εδώ κι εκεί, πλήρωνε τα 370€ κάθε μήνα για το ενοίκιο του, χωρίς μεροκάματο τώρα όμως εδώ και μήνες νοσταλγεί το Αφγανιστάν «αν μου πεθάνει κανένα παιδί από πείνα εκεί τουλάχιστον θα μου φταίει ο πόλεμος», μας είπε.

            Τρία μόνο παραδείγματα αιτήσεων που πήραμε την τελευταία εργάσιμη ημέρα στο Δήμο, την Παρασκευή. Τα παραθέτω ενδεικτικά για να συνυπογράψουμε όλοι μαζί το ένταλμα σύλληψης όλων των τρομοκρατών που μας πλάσαραν τις τελευταίες μέρες τα διλλήματα «Μνημόνιο ή χρεοκοπία», ή των άλλων που πρότειναν αναρχία επανάσταση αυτομόληση και όπου βγει. Όλοι φταίνε. Για όσα δε μας είπαν, για όσα άργησαν να μας πουν, για κάθε κακή μετάφραση ξένων συμφωνιών που μας έκαναν, για κάθε τι ανέφικτο που μας υπόσχονται επειδή ακούγεται ωραίο, για κάθε υποθήκη που έβαλαν στη δική μας περιουσία, για κάθε πολυτελές αφρόλουτρο που απολάμβαναν τόσα χρόνια με ποικίλα παρερμηνευμένες σταγόνες του δικού μας ιδρώτα, για όσα μας κρύβουν ακόμη και τώρα, μισό βήμα πριν τον γκρεμό.

            Για τη χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία, τη φιλοσοφία και το συρτάκι, για τη χώρα της φιλοξενίας, του ήλιου, της θάλασσας και της Ακρόπολης, για τη χώρα που ποτίστηκε με το αίμα των κατακτητών Περσών, Τούρκων Ιταλών και Γερμανών, μονόδρομος είναι μόνο η διαύγεια, το νέο αίμα, η συνείδηση, οι συλλογικές εφικτές προτάσεις, η ορθή απόδοση ευθυνών, οι καθαρές φωνές, στρατηγικές βγαλμένες μέσα από τα σπλάχνα της κοινωνίας και αληθείς οικονομικές αναλύσεις από αυτούς που γιούχαραν όσους εντολοδόχους ψέκαζαν στη διαδήλωση της περασμένης εβδομάδας με χημικά τον Θεοδωράκη και τον Γλέζο σεβόμενοι την ιστορία και διψώντας για το μέλλον.

            Αναζήτησα μια τελευταία σταγόνα δύναμης, μια γουλιά έμπνευσης και μια οσμή ελπίδας στους συναγωνιστές μου αναπήρους που ίσως καινα’χουν ξεπεράσει τα εσωτερικά συλλογικά υπαρξιακά τους προβλήματα και στην αναπηρική οικογένεια που έχει μάθει να μας στηρίζει στα δύσκολα. Αλλά και αυτή η δύναμη, η έμπνευση, η ελπίδα, πνίγηκαν στους λυγμούς και στις κραυγές οργής μετά τις τελευταίες εικόνες ντροπής από την κηδεία του κοινωνικού μας πολιτισμού έξω από την Πρόνοια στο Αιγάλεω για την απογραφή των δικαιούχων των αναπηρικών επιδομάτων και το κυνήγι των μαϊμούδων.

            Εμένα όμως το κίνημα μου δεν είναι τσίρκο, γιατί να’χει μαϊμούδες;

           Οι γειτονιές μας είναι πλούσιες σε φιλότιμο, χαμόγελα, όνειρα, δύναμη, αξίες, διάθεση, κοινωνική συνείδηση, αλληλεγγύη, ήθος, ψυχή. Γιατί να’χουν φτωχούς με υποθηκευμένο μέλλον και καρκινοπαθείς ελπίδες;

            Εμένα μου είπαν πως η επιστήμη μου θα συναντά τη Δικαιοσύνη και την ισονομία και θα υπηρετεί τη δίκαιη δίκη και το αγνό, λαϊκό περί δικαίου αίσθημα. Γιατί με κορόιδεψαν;

            Έφτασα 23 ετών και παθιάστηκα διαβάζοντας, ακούγοντας και μαθαίνοντας για την Ελλάδα. Με σαγήνευσε, τη λάτρεψα, την ονειρεύομαι και την ποθώ. Όμως μαμά, μπαμπά, γιατί αφήσατε τη χώρα μου και μου την έκαναν πόρνη που βιάζεται καθημερινά από λάθρους και κτηνωδώς κενούς επιβήτορες χωρίς να προλάβει να μας γνωρίσει, να της χαμογελάσουμε και να μας αγκαλιάσει;

            Δεν ξέρω αν είμαστε οικογένεια, γειτονιά, υπηρεσία, τάξη, ποίμνιο, ομάδα, κίνημα, παρέα, είμαστε όμως σίγουρα Κοινωνία. Ίσως σήμερα να είμαστε και μόνο αυτό… Ας κατακάτσει λοιπόν η σκόνη να φανεί η Κοινωνία, να φανούμε εμείς, γιατί από μας μόνο μπορεί να καθαρίσει και να γλιτώσει η Ελλάδα. Γιατί σας είπα, την Ελλάδα την αγαπάμε και την πονάμε πολλοί και δε μπορεί να ανεχτούμε να μας την ντροπιάζουν λίγοι. Γιατί η Ελλάδα μας ανήκει, παλέψαμε, πολεμήσαμε, νικήσαμε και την κατακτήσαμε, πώς να μας πείσουν τώρα οι ηττημένοι να αλλάξουμε ρόλους;

           Στην Πατρίδα μας οφείλουμε τον έρωτα που της έταξε ο Καζαντζάκης στην «Αναφορά στον Γκρέκο». Γιατί για μας τραγουδούσε κάποτε η Βέμπο. Γιατί στα δικά μας σύνορα ανήκει η αιματοβαμμένη Μακρόνησος. Γιατί για να με διαβάζετε και να με κρίνετε ελεύθερα σήμερα εσείς δε φυγομάχησε αλλά θυσιάστηκε κάποτε πίνοντας το κώνειο ο Σωκράτης…