«ΒΟΗΘΕΙΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ» ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΠΟΜΑΧΟΥΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

           «Βοήθεια στο Σπίτι», ένα πολυδιαφημισμένο πρόγραμμα από την Ευρωπαϊκή Ένωση, την κεντρική εξουσία και την Τοπική Αυτοδιοίκηση. Εδώ και χρόνια χιλιοειπωμένο σε συζητήσεις, ταλαιπωρημένο στην ουσία του από τις ελλείψεις και τις περικοπές σε πόρους, στελεχωμένο από ανθρώπους που μένουν συχνά επί μήνες απλήρωτοι, δίνουν την ψυχή τους καθημερινά, ενώ οι υπόλοιποι συνάδελφοι τους, η τοπική κοινωνία και οι προϊστάμενοι τους δεν ξέρουν συνήθως καλά-καλά ούτε τα ονόματα τους.

            Το «Βοήθεια στο σπίτι» υποστηρίζει με κοινωνικούς λειτουργούς, νοσηλευτές και οικογενειακούς βοηθούς μοναχικά άτομα, ΑμεΑ, ηλικιωμένους, κατάκοιτους, γενικότερα άτομα που δεν έχουν στη ζωή κάποιον να τους φροντίσει, να ασχοληθεί με την ιατροφαρμακευτική τους περίθαλψη και τις ασφαλιστικές και συνταξιοδοτικές τους υποθέσεις και να τακτοποιήσει λίγο το χώρο στον οποίο ζουν, δίνοντας μια αχτίδα συμπαράστασης στη μοναξιά τους και σε όλα τα άλλα προβλήματα που τους ταλαιπωρούν.

            Για όλους αυτούς τους ανθρώπους που το 2011 το 90% αυτών το έκοψαν από τα προγράμματα οι προϋποθέσεις χρηματοδότησης που έβαλαν η Ε.Ε. και η Ελληνική πολιτεία για να τα συγχρηματοδοτήσουν, οι εργαζόμενοι του «Βοήθεια στο Σπίτι» γίνονται η οικογένεια τους. Δημόσιοι υπάλληλοι και αυτοί που τους παίρνει η μπάλα της αγανάκτησης των συμπολιτών τους, των μνημονιακών μέτρων και των τηλεπαραθύρων, που μπαίνουν όμως κάθε βδομάδα σε δεκάδες σπίτια και πατώντας από κατώφλι σε κατώφλι πρέπει να προσαρμόζονται στις ιδιορρυθμίες κάθε χαρακτήρα, στα προβλήματα υγείας και στις ψυχολογικές ανάγκες κάθε περιστατικού, να αντιπαλεύουν καθημερινά τις αγκυλώσεις και τη γραφειοκρατία για να διεκδικήσουν μια κοινωνική παροχή για κάποιον άλλον που έχασε προ πολλού τις δυνάμεις του, και να πρέπει να οριοθετούν τους γύρω τους μεταξύ λογικού και παραλόγου αλλά και να βάζουν οι ίδιοι, τα ίδια όρια στους ίδιους τους εαυτούς τους, για να μπορούν μετά τη λήξη του ωραρίου τους να αποφορτίζονται και να αναλαμβάνουν ορθά και στο ακέραιο τους άλλους, δικούς τους ρόλους ως φίλοι, οικογενειάρχες, σύζυγοι, γονείς…

            Στο Δήμο Ιλίου εδώ και λίγους μήνες ως Αντιδήμαρχος Κοινωνικής Πολιτικής προΐσταμαι πολιτικά και του δικού μας «Βοήθεια στο Σπίτι», που καλύπτουμε με δικούς μας πόρους για να λειτουργεί ομαλά. Το πρόγραμμα σήμερα σ’εμάς εξυπηρετεί περίπου 100 άτομα που το έχουν πραγματική ανάγκη, παρά την έλλειψη προσωπικού που υπάρχει παντού και πάντα, αφού οι κοινωνικές υπηρεσίες φαίνεται να είναι διαχρονικά χαμηλά στην ιεραρχία των προτεραιοτήτων της κεντρικής εξουσίας, αλλά και απροσδιόριστες ως ένα βαθμό στο υποσυνείδητο αυτοδιοικητικών παραγόντων.

            Στο ένα αυτό έτος της Αντιδημαρχίας μου θα έχω σίγουρα και εγώ πιέσει, ζορίσει ή ταλαιπωρήσει τους δικούς μας εργαζόμενους στο «Βοήθεια στο Σπίτι», μην ξέροντας εξ αρχής τα όρια, το εύρος και τους σκοπούς του προγράμματος, αφού εγχειρίδιο καλής χρήσης και σωστής λειτουργίας δράσεων που στηρίζουν ανθρώπους με πραγματικά προβλήματα στη ζωή τους δε μπορεί να υπάρχει. Καλή χρήση όμως και σωστή λειτουργία προκύπτουν σε τέτοια προγράμματα όταν υπάρχει ειλικρινής διάθεση, ορθή κοινωνική και πολιτική βούληση, δυνατότητα διαλόγου, σαφής διάκριση ρόλων και αρμοδιοτήτων.

            Αφορμή πάντως γι’αυτό το άρθρο και για τη σύνθεση πολυκαιρισμένων σκόρπιων σκέψεων μου, ήταν μια συζήτηση πριν λίγες μέρες με εργαζομένους του «Βοήθεια στο Σπίτι» ενός Δήμου του κάμπου της μεσαράς στην Κρήτη. Εκεί που ο Καλλικράτης πηγαινοφέρνει ακόμη τους υπαλλήλους αυτούς που παράλληλα βρίσκονται με δύο προϊσταμένους και εργοδοτικές εναλλαγές μεταξύ Δήμου, κοινωφελών επιχειρήσεων και αντίστροφα, ενώ πανελλαδικά το καθεστώς πλέον απασχόλησης των υπαλλήλων αυτών φτάνει να ποικίλει κατά περίπτωση ακόμα και μεταξύ συνενωμένων δήμων.

            Άνθρωποι επί μήνες απλήρωτοι αδυνατούν να ανταποκριθούν στις προσωπικές και οικογενειακές τους υποχρεώσεις, αντιμετωπίζουν σήμερα πρακτικά προβλήματα επιβίωσης, κι όμως λειτουργούν στο ακέραιο ως εργαλεία κοινωνικής προσφοράς και αλληλεγγύης τέτοιων προγραμμάτων, που φορτώνονται συχνά με δυσερμήνευτες εντολές άνωθεν, αιτήματα ανθρώπων που δεν έχουν πάρει χαμπάρι τι συμβαίνει γύρω τους, καιροσκοπικές απαιτήσεις όλο και κάποιου καλοζωισμένου νου.

            Ας γνωρίσουμε όλοι καλύτερα αυτά τα προγράμματα, ας χαρίσουμε έναν καλό λόγο που στη σημερινή εποχή της κρίσης δε μας κοστίζει τίποτα στους συντελεστές τους, ας κοιτάξουμε μήπως στη διπλανή πόρτα έρχεται μια ομάδα από το «Βοήθεια στο Σπίτι» και μπορούμε και εμείς να προσφέρουμε πολλά με μια μας επίσκεψη έστω και τώρα κοντά στην περίοδο των γιορτών.

            Ας συμπαρασταθούμε σαν άτομα, σαν γειτονιά, σαν τοπική κοινωνία, σαν σύνολο, στους ανθρώπους αυτούς που παρά τις δυσκολίες ασκούν όχι επάγγελμα αλλά λειτούργημα διατηρώντας με τις υπηρεσίες τους στη ζωή και στην αξιοπρέπεια εγκαταλελειμμένους συμπολίτες μας, και ας θωρακίσουμε κάθε αξιολόγηση και κάθε αξιοκρατική προσέγγιση από κάθε είδους διαβρωτική επιρροή που ξεκάθαρα στρέφεται κατά της κοινωνίας, ενάντια σε όλους μας.

           Στηρίξτε με εθελοντική εργασία, με ηθική συμπαράσταση, με κατανόηση και κάθε είδους αρωγή τις σωστά στημένες και υγιώς λειτουργούσες Κοινωνικές Υπηρεσίες των Δήμων, γιατί αυτές δέχονται ως μπαλάκια πολλά περιστατικά που θεωρούνται «μπελάδες» ή «προβλήματα» απ’όσους δεν ξέρουν, δε μπορούν ή δε θέλουν να τα αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά, αλλά μια κοινωνική υπηρεσία που σέβεται τον εαυτό της, τον τίτλο της και την εμπιστοσύνη σας, τέτοιο μπαλάκι δε μπορεί να πετάξει ποτέ από πάνω της. Γι’αυτό και μην επιτρέψετε ποτέ να το πετάξει.

          Μια Κοινωνική Υπηρεσία Μπορεί και πρέπει να φροντίσει, να παρέμβει, να μεριμνήσει, να δράσει, να προλάβει, να προσπαθήσει να ρίξει βάλσαμο στις πληγές ψυχών, συναισθημάτων, ζωής και ανθρώπων…