ΤΑΥΤΙΣΗ ΤΟΥ "ΑΣΥΛΟΥ" ΜΕ ΤΟ "ΑΒΑΤΟ";

Του Βαγγέλη Αυγουλά

Αφού υποδέχθηκα κι εγώ με ικανοποίηση –τουλάχιστον- την παρέμβαση των Δημάρχων Αθηναίων  και Θεσσαλονίκης Γιώργου Καμίνη και Γιάννη Μπουτάρη  στο φλέγον ζήτημα του Πανεπιστημιακού Ασύλου, τη φράση τους στην κοινή ανακοίνωση ότι  «Η έννοια του πανεπιστημιακού ασύλου στη χώρα μας διαστρεβλώνεται βάναυσα» , κάνοντας λόγο για ταύτιση του ασύλου με «άβατο», μπήκα σε συλλογισμούς, σε προβληματισμούς και – με νευρικότητα ομολογώ- στην καταλυτική σκέψη ότι όλη αυτή η «συζήτηση» που έχει «ανοίξει» εδώ και δεκαετίες αλλά ΔΕΝ κλείνει, γίνεται όλο και πιο άγονη. Χαιρόμαστε, ελπίζουμε, μετά απογοητευόμαστε και βάζουμε τα κλάματα γιατί βλέπουμε ότι όποιοι , ό,τι κι αν πουν, ό,τι κι αν προσπαθήσουν να κάνουν, το αποτέλεσμα είναι ένα και το αυτό: Το απόλυτο τίποτα.

Βεβαίως και έκαναν καλά και πήραν θέση οι κύριοι Καμίνης και Μπουτάρης που είναι Δήμαρχοι των δυο μεγαλύτερων πόλεων της Ελλάδος με τα περισσότερα Πανεπιστήμια και οι οποίοι δαχτυλοδείχνονται τακτικά από σχετικούς και άσχετους ως εκ των υπευθύνων του παγιωμένου «μπάχαλου», κατά παράβαση κάθε συνταγματικής επιταγής, κάθε νόμου και κάθε λογικής. Αλλά στην ουσία, τι  αποτέλεσμα μπορεί να έχει η οποιαδήποτε «παρέμβαση», λεκτικός σχολιασμός, «καταδίκη υπευθύνων» από τη στιγμή που στο «δια ταύτα» και οι Δήμαρχοι ΕΙΝΑΙ αναρμόδιοι; Αλλά και ποιος δεν είναι αναρμόδιος;

Ανατρέχοντας  στη μελέτη του 2009, του  καθηγητού –και δασκάλου μου στο ΕΚΠΑ- Ανδρέα Δημητρόπουλου που έγινε από τη Νομική Σχολή του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, διαβάζουμε ότι « Για την κατοχύρωση της ακαδημαϊκής ελευθερίας αναγνωρίστηκε το πανεπιστημιακό άσυλο με τον νόμο 1268/1982 άρθρο 2 παράγραφοι 4-8 και τώρα πλέον με τον νόμο 3549/2007 άρθρο 3. Το πανεπιστημιακό άσυλο δεν μνημονεύεται ρητά στο σύνταγμα παρά ταύτα η κατοχύρωση του πρέπει να θεωρηθεί ότι αποτελεί απόρροια της πλήρους αυτοδιοίκησης των Α.Ε.Ι. και , σε τελική ανάλυση , της ίδιας της ακαδημαϊκής ελευθερίας.»

Και λίγο παρακάτω : «Η  έννοια του «πανεπιστημιακού ασύλου» έχει δυο σημασίες : α. Άσυλο σημαίνει την ακαδημαϊκή ελευθερία , δηλαδή ελευθερία διδασκαλίας , έρευνας και διακίνησης ιδεών μέσα στο πανεπιστήμιο και β. Άσυλο σημαίνει την απαγόρευση εισόδου της αστυνομίας ή άλλης δημόσιας δύναμης στα Α.Ε.Ι. και Τ.Ε.Ι.».

Αυτό είναι όλο; Με την τήρηση των  πέντε-έξι αυτών γραμμών λύθηκε το πρόβλημα;  Παρά την άποψή μου ότι είναι καλό να εκφέρουν ελεύθερα και αβίαστα τη γνώμη τους οι «άρχοντες» αυτού του τόπου αλλά δεν είναι κάτι που οδηγεί στη λύση, απομακρύνομαι λίγο από τον αφορισμό που δεν αποκλείεται να οδηγεί και σε αναρχία ή σε φασισμό και επιστρέφω στην κοινή δήλωση Καμίνη και Μπουτάρη:

«Η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα του ευνομούμενου και δημοκρατικού κόσμου στην οποία δεν τηρείται το πανεπιστημιακό άσυλο», αναφέρουν ενώ κάνουν λόγο για παράνομες δραστηριότητες εντός του πανεπιστημιακού χώρου, λέγοντας πως το άσυλο «ταυτίζεται εν τέλει με ένα ιδιότυπο 'άσυλο' για παράνομες και αντικοινωνικές πράξεις από κάθε είδους εγκληματικές ομάδες που βρίσκουν την ευκαιρία να δρουν ανενόχλητες στο χώρο των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, επηρεάζοντας αρνητικά τη λειτουργία των πόλεων».

«Η προσχηματική επίκληση του πανεπιστημιακού ασύλου έχει ξεκάθαρα συντελέσει σε μεγάλο βαθμό στη μετατροπή των πανεπιστημιακών χώρων σε εστίες κοινωνικής εξαθλίωσης και κινδύνου για την ευρύτερη δημόσια υγεία και ασφάλεια» αναφέρουν οι δύο δήμαρχοι ενώ καλούν τους πολίτες να αντιταχθούν «στη νοσηρή ταύτιση του ασύλου με κάποιο δήθεν 'άβατο', αξιώνοντας εδώ και τώρα την θεσμική αποκατάσταση της πραγματικής του αποστολής. Αυτής δηλαδή που  επιτάσσει το σύνταγμα της Ελληνικής Δημοκρατίας». Διαπιστώσεις που δεν θέλουν και πολύ…. «νιονιό» να τις καταλάβεις. Αρκεί να θέλεις.

Οι δηλώσεις αυτές έρχονται λίγο καιρό μετά την επιστολή φοιτητών του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης , όπου οι φοιτητές ανέφεραν ότι «η παραβατικότητα, οι κλοπές, τα ναρκωτικά, η πορνεία και η βία είναι πλέον καθημερινότητα για όσους περνάμε ένα μεγάλο μέρος της ημέρας σε αυτούς τους χώρους ιδιαίτερα στην περιοχή της Πολυτεχνικής Σχολής» και πως «από τα πιο απλά περιστατικά -όπως η διαρκής παρουσία μεγάλου αριθμού χρηστών ναρκωτικών σε χώρους του Ιδρύματος- έως τα σοβαρά, δηλαδή την παράνομη διακίνηση ναρκωτικών ουσιών στους χώρους του Πανεπιστημίου, και τα ακόμη κρισιμότερα, όπως ο θάνατος ανθρώπων εντός του Πανεπιστημίου, όλα δημιουργούν αίσθηση μόνιμης ανασφάλειας και φόβου για το σύνολο της ακαδημαϊκής κοινότητας καθ' όλη τη διάρκεια της ημέρας».

Και τώρα τι κάνουμε; ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ; Έχουν ΟΛΑ διαπιστωθεί. ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ;