ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΛΕΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ;

Του Βαγγέλη Αυγουλά.

Χωρίς να είμαι  «φανατικός της μπάλας», παρακολουθώ με ιδιαίτερο ενδιαφέρον τα περισσότερα αθλήματα, με γνώμονα κυρίως  τη δυναμικότητα των Ελληνικών ομάδων και – φυσικά- της Ελληνικής Εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου η οποία ύστερα από τον απρόσμενο θρίαμβο του «Euro» το 2004, δεν μας γέμισε απλώς χαρά και ενθουσιασμό αλλά και ελπίδα ότι η Ελλάδα εισέρχεται πλέον στην Πρώτη Κατηγορία του παγκόσμιου «κλαμπ» με ισχυρότατη Εθνική και πολύ δυνατές ομάδες των Εθνικών πρωταθλημάτων που ενισχυμένες από  μετεγγραφές καλών ξένων παικτών, καταφέρνουν – αρκετές- να πρωταγωνιστούν.

Φυσικά οι οπαδικές – ενίοτε βίαιες και αντιαθλητικές- παράπλευρες εκδηλώσεις, αν και διεθνές φαινόμενο,  είχαν ανέκαθεν την «τιμητική» τους στην Ελλάδα , με «ιστορικές διαμάχες» και απασχολούσαν, μαζί με τις σοβαρές «κόντρες» για τη διαιτησία και τον καταγγελλόμενο επηρεασμό της αλλά και τον τρόπο και τις μεθόδους διοίκησης των Ομοσπονδιών, των Φορέων και των συλλόγων  την Κοινή Γνώμη αλλά και τις διεθνείς Αρχές. Επίσης συχνά – και από παλιά- απασχολούσαν τις αστυνομικές αρχές αλλά και δυναμίτιζαν τη διεξαγωγή των πρωταθλημάτων.

Σήμερα, η κατάσταση παράγινε σε όλα τα επίπεδα. Και το σημαντικότερο; Το Ελληνικό ποδόσφαιρο δεν είναι Ελληνικό. Η Εθνική Ομάδα απαρτίζεται από Έλληνες ( ή Ελληνοποιημένους) παίκτες που σε ποσοστό 75-80% αγωνίζονται σε ξένες ομάδες, σε πρωταθλήματα με άλλες φιλοσοφίες, άλλα συστήματα και άλλη κουλτούρα και – το χειρότερο- σχεδόν δεν ΓΝΩΡΙΖΟΝΤΑΙ πια  ο ένας με τον άλλον. Και οι ομάδες των «μεγάλων κατηγοριών», κυρίως της λεγόμενης Super League, δεν έχουν παρά ελάχιστους Έλληνες στις αποστολές τους. Κι αυτοί, ελάχιστα παίζουν.

Αναρωτιέμαι με λύπη: Τι σήμαινε ο θρίαμβος της Εθνικής μας Ομάδας το 2004; Τι μάθαμε; Πόσο ωφεληθήκαμε; Και απαντώ αδίστακτα : Τίποτε και καθόλου. Οι ισχυρές ομάδες των Ελληνικών πρωταθλημάτων δεν έχουν Έλληνες παίκτες – συχνά αρκετές ομάδες που πρωταγωνιστούν παρατάσσονται με 11 ξένους- , δεν αναπτύσσουν το άθλημα, δεν «βγάζουν» πρωταγωνιστές – κι΄ όταν «βγάζουν», βιάζονται να τους πουλήσουν σε ξένες ομάδες για να βγάλουν λεφτά- και δεν έχουν υλικό να συνεισφέρουν στην Εθνική Ομάδα.

Μα είναι εικόνα αυτή που παρουσιάζουν οι «μεγάλες « Ελληνικές ομάδες, ο Ολυμπιακός, ο Παναθηναϊκός, ο ΠΑΟΚ, η ΑΕΚ και άλλες που έχουν – δεν έχουν 2-3 Έλληνες στη σύνθεσή τους; Και να πει κανείς ότι αυτές οι «τρανταχτές» μετεγγραφές των πολλών εκατομμυρίων τα «βγάζουν» τα λεφτά τους; Κάθε άλλο. Δαπανώνται στις μετεγγραφές κάθε χρόνο δεκάδες εκατομμυρίων για αμφιβόλου αξίας, τραυματίες, γερασμένους ή αδιάφορους ξένους παίκτες στη δύση της καριέρας τους και – στο μεγαλύτερο ποσοστό- δεν αναπτύσσουν νέους Έλληνες σε Ακαδημίες και «μικρές» ηλικιακές κατηγορίες. Κάποια εντυπωσιακά γκολ, κάποιες ντρίπλες, κάποιες περίτεχνες ενέργειες που αναμφίβολα γίνονται, αρκούν για τα τόσα εκατομμύρια ; Αντιλαμβάνεται κανείς πρόεδρος ότι «κατεβάζοντας» στο γήπεδο μιαν ομάδα με 9-10-11 ξένους παίκτες  που επέλεξε ο –ξένος επίσης- προπονητής, ούτε καλή ομάδα φτιάχνουν απαραιτήτως, ούτε το  «αύριο» προετοιμάζουν ενώ παράλληλα, συντρίβουν τη δυναμικότητα της Εθνικής ομάδας  που αναγκάζεται – όπως τον τελευταίο καιρό- να χρησιμοποιεί Έλληνες παίκτες που ΔΕΝ παίζουν στις ομάδες τους γιατί δεν έχει άλλους αξιόλογους στα ευρωπαϊκά – μέχρι και …αραβικά- πρωταθλήματα;

Φυσικά οι ομάδες που πρωταγωνιστούν στα Εθνικά πρωταθλήματα είναι ιδιωτικές ιδιοκτησίες και οι ιδιοκτήτες μπορούν να κάνουν ό, τι θέλουν. Αλλά έτσι, ανεξέλεγκτα; Χωρίς –έστω- όπως παλαιότερα, κάποιους περιορισμούς;

Το ποδόσφαιρο έχει καταντήσει σαν μια υπερχρεωμένη επιχείρηση που διοικείται και παίζεται από ξένες  πολυεθνικές. Και αυτό δεν είναι δυνατόν να συνεχιστεί. Αν δεν το έχουν αντιληφθεί οι «διοικούντες» - ιδιοκτήτες ή αρμόδιοι Φορείς- ότι σε 5-6 χρόνια Έλληνες ποδοσφαιριστές θα αγωνίζονται μόνο στην Τρίτη Εθνική κατηγορία, σε ερασιτεχνικά πρωταθλήματα και στο …Κατάρ – γιατί δεν θα υπάρχουν καν καλοί Έλληνες ώστε οι ομάδες τους να τους πουλήσουν κι αυτούς σε ευρωπαϊκούς συλλόγους- και αυτό θα σημαίνει πλήρη καταστροφή του Ελληνικού ποδοσφαίρου, τότε … το κρίμα στο λαιμό τους. Και οι ευθύνες, διαχρονικά, σ αυτούς που παίρνουν αποφάσεις.