ΓΕΡΜΑΝΙΚΟ ΧΡΕΟΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ: ΥΠΑΡΧΕΙ, ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΟ ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΞΕΧΝΑΜΕ

Του Βαγγέλη Αυγουλά

Θυμάμαι κάποια άρθρα και αναλύσεις που διάβαζα πριν από ένα χρόνο, τότε , το Μάρτιο του 2015 , όταν η Ζωή Κωνσταντοπούλου, πρόεδρος της Ελληνικής  Βουλής είχε προωθήσει στο Κοινοβούλιο ένα από τα εντυπωσιακότερα ζητήματα  της μεταπολεμικής μας ιστορίας, την διεκδίκηση των γερμανικών αποζημιώσεων ,  την αποπληρωμή του κατοχικού δανείου και την επιστροφή των κλεμμένων αρχαιολογικών θησαυρών. Η είδηση ήταν η εξής :  «Την ομόθυμη στήριξη της Βουλής των Ελλήνων συγκέντρωσε η πρόταση της προέδρου του Σώματος με όλα τα κόμματα να επισημαίνουν την ανάγκη εθνικής ομοψυχίας αλλά και συντεταγμένης στρατηγικής σε πολιτικό και νομικό επίπεδο για την επίτευξη του επιθυμητού αποτελέσματος».

Και το εντυπωσιακότερο ήταν η φράση του πρωθυπουργού : « Θα εργαστούμε ώστε να τηρηθούν όλες οι ανεκπλήρωτες υποχρεώσεις προς την Ελλάδα και τον Ελληνικό λαό».

Τότε είχα σκεφτεί αμέσως – και όχι μόνον εγώ- ότι η Γερμανία μας χρωστά τόσα πολλά που το οικονομικό μας πρόβλημα θα μπορούσε να λυθεί σχεδόν αμέσως.

Σήμερα, Ιούλιος του 2016, η Ζωή Κωνσταντοπούλου δεν είναι πλέον πρόεδρος, η ομόθυμη στήριξη των μελών του Κοινοβουλίου έχει περάσει σε «δεύτερη μοίρα», η επιτροπή που είχε συσταθεί αλλά δεν πρόλαβε να λειτουργήσει ΘΑ επανασυσταθεί,  ο πρόεδρος της Δημοκρατίας δήλωσε προ μηνός από την Κάνδανο των Χανίων ότι  «οι απαιτήσεις της Ελλάδας για το κατοχικό δάνειο και κάθε είδους αποζημιώσεις των θυμάτων του γερμανικού στρατού κατοχής, είναι νομικώς ενεργές και δικαστικώς επιδιώξιμες, ο πρωθυπουργός έχει –και λογικό- παράλληλα και άλλες προτεραιότητες και προ μηνών,  η γερμανική  Die Welt σημείωνε ότι  « καθαρά βάσει υπολογισμών, ενδέχεται να μην έχει η Γερμανία χρέη προς την Ελλάδα, αλλά είναι πιθανό μάλιστα να ισχύει το αντίθετο: Η ελληνική κυβέρνηση θα έπρεπε στην πραγματικότητα -ανάλογα με το αν συνυπολογίσει κανείς τον τόκο και τον ανατοκισμό- να εμβάσει στο Βερολίνο από σχεδόν ένα έως δεκάδες εκατομμύρια ευρώ, επιπρόσθετα στα πολλά δισεκατομμύρια που έχει λάβει (σ.σ.: η Ελλάδα) στο πλαίσιο των διαφόρων πακέτων διάσωσης».

Έτσι, θυμήθηκα και ένα περυσινό άρθρο τού επί χρόνια φίλου και συνεργάτη Δημήτρη Κωνσταντάρα στο οποίο αναρωτιόταν: « Και λοιπόν; Τι διαφορετικό θα γίνει τώρα που δεν έγινε κοντά 70 χρόνια; Στο θέμα των υποχρεώσεων της Γερμανίας απέναντι στην Ελλάδα που τώρα βρίσκεται στην αγχόνη με τη θηλιά στο λαιμό της, υπάρχει μια τεράστια, διεθνής συνωμοσία με ένα στόχο: Να μην πάρει η Ελλάδα τα δισεκατομμύρια που της χρωστά η Γερμανία.»

Αρνούμαι να δεχτώ ότι η σημερινή  Ελλάδα εγκατέλειψε για μιαν ακόμη φορά τη σύγχρονη ιστορία της, αυτή που  διαρκεί 70 ολόκληρα χρόνια. Ότι εγκατέλειψε τη Διάσκεψη Ειρήνης του Παρισιού του 1946  που είχε αναγνωρίσει στην Ελλάδα αξιώσεις για πολεμικές επανορθώσεις-αποζημιώσεις 7,1 εκατ. δολαρίων αγοραστικής αξίας του 1938. - 1945 - 1947  Αρνούμαι να δεχτώ ότι το 1961, η Γερμανία συμφώνησε  να δώσει στην Ελλάδα 115 εκατ. μάρκα για ορισμένες κατηγορίες θυμάτων (Εβραίοι, αναγκαστική εργασία κ.λπ.). αλλά τελικά κατέβαλε… 38 εκατ.

Αρνούμαι να δεχτώ ότι ενώ η Ελλάδα ουδέποτε  παραιτήθηκε από το τεράστιο υπόλοιπο, η Γερμανία θεωρεί ότι το «θέμα έκλεισε». Αρνούμαι να δεχτώ ότι στην τριετία  1964 – 1967, η  Ελλάδα έθεσε πάλι  ζήτημα κατοχικού δανείου, εισέπραξε την απάντηση ότι η κυβέρνηση Καραμανλή είχε νωρίτερα παραιτηθεί, αργότερα, διαπιστώθηκε ότι παραίτηση ουδέποτε είχε γίνει αλλά παρά το ότι το 1974, όταν επανήλθε το ζήτημα του κατοχικού δανείου, η Γερμανία απάντησε ότι όλα είχαν ρυθμιστεί σε παλαιότερη  συμφωνία, στο Λονδίνο.

Αρνούμαι να δεχτώ ότι  από το          1991 ως το  1995, ανεπίσημα και επίσημα ελληνικά διαβήματα απορρίφθηκαν  από το Βερολίνο με επιχειρήματα του τύπου ότι «μισό αιώνα μετά δεν εγείρονται τέτοια θέματα».

Διάβασα, ερεύνησα και διαπίστωσα ότι σήμερα οι επανορθώσεις-αποζημιώσεις, σύμφωνα με επίσημο έγγραφο της Τράπεζας της Ελλάδας ανέρχονται σε 108,43 δισ. ευρώ, χωρίς τόκους. Το κατοχικό δάνειο, ύψους 3,5 δισ. δολαρίων, σύμφωνα με τα ίδια στοιχεία σε 54 δισ. ευρώ (πάλι χωρίς τόκους) .Το πόσο από το «κούρεμα» του γερμανικού χρέους το 1953 που αντιστοιχούσε στην κατεστραμμένη Ελλάδα είναι … δυσδιάκριτο.

Σ όλην αυτή την «βρώμικη» ιστορία, υπάρχουν πολλά «υποτίθεται». Αδυνατώ να μπω σε πολιτικάντικες και νομικίστικες λεπτομέρειες «συμφωνιών» που έγιναν – ή δεν έγιναν- προ 30-40-50 ετών. Ξέρω ότι τον Μάρτιο-Απρίλιο του 2015 ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας είχε μιλήσει λεπτομερειακά για την υπόθεση δείχνοντας ότι και γνώση υπήρχε και στοιχεία και επιχειρήματα στο επιτελείο του.

Ζητώ το αυτονόητο: Να ξανα-ασχοληθούμε ως κυβέρνηση, ως κράτος, ως λαός. Αποφασιστικά. ΕΙΝΑΙ η κατάλληλη ευκαιρία.

Παραθέτω μια διαπίστωση της Γερμανίδας ιστορικού Ούρσουλα Ρόμπεκ - Γιασίνσκι από το Πανεπιστήμιο της Στουτγάρδης που προ ολίγων ετών έγραφε :

"Η συμφωνία του Λονδίνου έπαιξε σημαντικό ρόλο στο λεγόμενο οικονομικό θαύμα της Γερμανίας. Μπορεί μάλιστα να υποστηριχθεί ότι χωρίς τη διαγραφή του χρέους δεν θα υπήρχε οικονομικό θαύμα".

Και μια δήλωση του Γερμανού ειδικού σε ζητήματα χρέους Γιούργκεν Κάιζερ : «Επί χρόνια οι Γερμανοί δεν ήθελαν ούτε να συζητήσουν καν το ότι η χώρα τους μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν υπερχρεωμένη, όπως σήμερα η Ελλάδα . Μαθαίναμε τότε ότι το οικονομικό θαύμα οφειλόταν στην εργατικότητα του λαού μας και στους Αμερικανούς, οι οποίοι μας βοήθησαν με χρήματα και για αυτό εμείς τους στηρίζουμε όπου μπορούμε. Αυτά γνώριζα για τη περίοδο αυτή. Δυστυχώς ένα κομμάτι της ιστορίας μας αγνοήθηκε επιμελώς".

Είναι γεγονός. Περίπου 70 χώρες είχαν απαιτήσεις έναντι της Γερμανίας τόσο από την προπολεμική, όσο και από την μεταπολεμική περίοδο. Το συνολικό χρέος της Γερμανίας ανέρχονταν γύρω στα 30 δισ. Μάρκα που ωστόσο τότε ήταν μόλις στο 23% του ΑΕΠ.

Λέει ο Κάιζερ: « Η γερμανική οικονομία χρειαζόταν "φρέσκο" χρήμα για την ανοικοδόμηση της χώρας και την ενίσχυση της οικονομικής ανάπτυξης. Μετά από σκληρές διαπραγματεύσεις οι πιστώτριες χώρες συμφώνησαν στη διαγραφή σχεδόν του 50% του χρέους, ενώ για το υπόλοιπο προέβλεψαν τη μακροπρόθεσμη αναδιάρθρωσή του. Η Ελλάδα συμφώνησε στη διαγραφή του γερμανικού χρέους . Παράλληλα η συμφωνία δημιούργησε τις προϋποθέσεις για να γίνει η Γερμανία εξαγωγική δύναμη. Διότι η Γερμανία ήταν υποχρεωμένη να εξυπηρετεί το χρέος της, μόνο αν κέρδιζε χρήματα από τις εξαγωγές. "Οι δανειστές της είχαν λοιπόν συμφέρον να αγοράζουν γερμανικά προϊόντα. Μια  παρόμοια ρύθμιση θα μπορούσε να βοηθήσει και την Ελλάδα, η οποία λίγο πριν το ξέσπασμα της κρίσης δαπανούσε δισεκατομμύρια για να αγοράσει… γερμανικά τανκς. Αν εφαρμόσουμε κάτι αντίστοιχο στην Ελλάδα τότε οι Γερμανοί θα πάρουν πίσω τα χρήματά τους μόνο αν επιτρέψουν ένα πλεόνασμα στο ελληνικό εμπορικό ισοζύγιο. Και οι Έλληνες θα εξάγουν προϊόντα και θα φιλοξενούν στα ξενοδοχεία τους Γερμανούς τουρίστες μέχρι που να ξεπληρώσουν αυτά τα καταραμένα τεθωρακισμένα".

Και η Ούρσουλα Ρόμπεκ-Γιασίνσκι τονίζει ότι οι Γερμανοί δεν θα έπρεπε να ξεχνούν στις διαπραγματεύσεις με την Ελλάδα ότι κάποτε και η Γερμανία ήταν υπερχρεωμένη και χρειάζονταν βοήθεια. Πόσο μάλλον που τότε στο Λονδίνο η Ελλάδα ανήκε στους δανειστές και αποδέχθηκε και εκείνη τη διαγραφή του χρέους της τότε Δυτικής Γερμανίας.

Τα ξέρει όλα αυτά ο πρωθυπουργός. Τα έχει πει. Τα έχει επιβεβαιώσει. Προχωράμε λοιπόν;