ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΚΑΙ ΕΝΩΜΕΝΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΑΠΛΑ ΞΕΦΟΥΣΚΩΣΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟΥΣ ΑΓΚΑΘΩΤΟΥΣ ΦΡΑΧΤΕΣ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ "ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΥΣ" ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ

Η τεράστια κρίση, απότοκη του Μεταναστευτικού Τυφώνα – γνωστού ως επερχόμενου εδώ και αρκετούς μήνες σε όλους τους Ευρωπαίους ηγέτες που έκαναν ότι …δεν ήξεραν και κοίταζαν αμέριμνα «αλλού» φροντίζοντας ΜΟΝΟ τις δομές, τις δυνάμεις, τις υποχρεώσεις της δικής τους χώρας-  δεν έχει ως αποτέλεσμα μόνο τα δεκάδες/ εκατοντάδες, σύντομα χιλιάδες αδύναμα κι απροστάτευτα  προσφυγόπουλα που χρησιμοποιούν καθημερινά για μαξιλάρι τους τα πεζοδρόμια ανά την Ελλάδα. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι το «ξεφούσκωμα» του Μεγάλου Ονείρου για το οποίο εργάστηκαν κυβερνήσεις, κόμματα, πολιτικοί, επιστήμονες, οργανώσεις, φορείς και λαοί: Το Όνειρο της μεγάλης, Ενωμένης Ευρώπης.

Η Ευρώπη των ιδεών, της μιας ευρωπαϊκής ταυτότητας και των διαπολιτισμικών ελευθεριών, η πολυσύνθετη πολιτικά Ένωση των εκατομμυρίων Ευρωπαίων πολιτών με τις κοινές συνθήκες, τις κοινές αξίες και τα δημοκρατικά ενιαία Συντάγματα, ήταν ένα άπιαστο όνειρο που τελικά κατέρρευσε.

Άνθρωποι κάθε ηλικίας, μετανάστες και πρόσφυγες, άρρωστοι, ετοιμόγεννες, τραυματισμένοι και ανάπηροι, αναζητούν μάταια, αυτό που τους είχαν κάνει να πιστέψουν : Την ολοκλήρωση του ονείρου. Διασχίζουν ΜΕ ΤΑ ΠΟΔΙΑ τις ελληνικές εθνικές οδούς για να φτάσουν στα σύνορα που θα τους οδηγήσουν σε μια νέα ζωή στην «Ευρώπη των Λαών και των Εθνών». Κι όταν τους λες ότι τα σύνορα στην Ειδομένη, είναι κλειστά γιατί η «Ευρώπη» ΔΕΝ τους θέλει,  δεν σε πιστεύουν. Συνεχίζουν το δρόμο της κακουχίας που τους οδηγεί στο πουθενά.

Καραβάνια απεγνωσμένων, ταλαιπωρημένων, άρρωστων  ανθρώπων, που κι αυτοί, όπως κι εμείς, διδάχτηκαν ότι «όλοι μας είμαστε παιδιά ενός θεού, όπως κι αν λέγεται», που  ίσα-ίσα που σώθηκαν από τον εφιάλτη ενός πολέμου, «πέρασαν» στην ….Ελευθερία, αφού πρώτα εξαπατήθηκαν από δουλέμπορους /διακινητές ψυχών που τους λήστεψαν  και μετά τους ξεγέλασαν και  τους έστειλαν να πνιγούν στη θάλασσα που οι περισσότεροι δεν είχαν ξαναδεί ποτέ τους. Τώρα που «έφτασαν κάπου», όσοι  επέζησαν συνεχίζουν να κυνηγούν μια ελπίδα που δεν υπάρχει.

Δεν  θέλουν να μείνουν στην Ελλάδα η οποία τους φιλοξενεί όπως μπορεί σε κάθε γωνιά της, με κάθε μέσον και με ανθρωπισμό και αυτοθυσία. Θέλουν να πάνε πιο πέρα, πιο βόρεια, στο κέντρο της Ευρώπης, σε μια «ανεπτυγμένη» ευρωπαϊκή χώρα από αυτές όμως που κατηγορηματικά δεν τους θέλουν. Και τους «κλείνουν απέξω» με αγκαθωτούς φράχτες.

Στα μάτια τους έχουν ακόμα μια ευρωπαϊκή σημαία αλλά τα αστέρια της είναι… διασκορπισμένα. Αυτή η Ευρώπη, δεν υπάρχει πια. Η Ευρώπη που έκανε την Ελλάδα και τους Έλληνες να πανηγυρίζουν επειδή «μπήκαν» σ’ αυτή, δεκαετίες πριν, επί Κωνσταντίνου Καραμανλή, αποτελεί πια και το ΔΙΚΟ μας εφιάλτη. Της Οικονομίας μας, του Τουρισμού μας, της  βαριάς δηλαδή βιομηχανίας μας, της ζωής μας, της δουλειάς μας, του μέλλοντός μας. Εφιάλτης των δεκάδων χιλιάδων εγκλωβισμένων και απελπισμένων προσφύγων, φυλακισμένων πια στο Ελληνικό έδαφος αλλά και δικός μας εφιάλτης.

Όσο για τις θεματικές διασκέψεις των υπουργών της Ε.Ε. και τις συνόδους κορυφής, είναι απλώς επαγγελματικά τραπέζια «χαρτοπαιξίας του μέλλοντος». Μόνο όπλο μας και αχτίδα αισιοδοξίας; Η αλληλεγγύη των λαών, όπως φαίνεται άσβεστη καθημερινά στα ακριτικά νησιά και στα σύνορα μας.