ΝΙΚΟΣ ΠΑΠΑΓΓΕΛΗΣ: ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΑΚΟΥΩ ΝΑ ΛΕΝΕ "ΒΑΡΙΕΜΑΙ"

Ο 16χρονος παρατριαθλητής, που έκανε το κοινό να τον  χειροκροτεί όρθιο κατά τον τερματισμό του, Spetsathlon, μιλάει στο People, για τα όνειρά του, την περιπέτεια υγείας που άφησε πίσω του και όλα όσα τον έκαναν πιο δυνατό.

Χριστίνα Ζάχου.

Κυριακή 26 Απριλίου, Σπέτσες. Οι κάτοικοι και οι φιλοξενούμενοι του νησιού στέκονται όρθιοι και χαρίζουν το πιο ζεστό τους χειροκρότημα στον 16χρονο  παρά-τριαθλητή Νίκο Παπαγγελή που λίγα μέτρα πριν τον τερματισμό του έγραψε την πιο όμορφη και αισιόδοξη σελίδα στη διοργάνωση του Spetsathlon  δίνοντας το δικό του ηχηρό μήνυμα. «Ήταν οι πρώτοι αγώνες που συμμετείχα  μετά τον ακρωτηριασμό μου. Την προηγούμενη μέρα, αλλά και λίγο πριν την  έναρξη του αγώνα ταχύτητας, δεν περίμενα πως θα τερματίσω αλλά ευτυχώς όλα πήγαν πάρα πολύ καλά, ειδικά στον τερματισμό όλα ήταν υπέροχα. Στα τελευταία 100 μέτρα ήμουν έτοιμος να λιποθυμήσω από την κούραση. Όταν, όμως, σηκώθηκε ο κόσμος και με χειροκροτούσε αισθάνθηκα σαν να μην είχα τρέξει καθόλου» θυμάται ο Νίκος και ένα μεγάλο χαμόγελο ζωγραφίζεται στο πρόσωπο του.

Η συνάντηση μας γίνεται στο ΟΑΚΑ μετά την απογευματινή του προπόνηση, που έχει πλέον μπει στο καθημερινό του πρόγραμμα. Μετά το τέλος των μαθημάτων ο Νίκος επιστρέφει στο σπίτι του για να φάει, να ξεκουραστεί κι έπειτα ξεκινάει τις προπονήσεις του στο ποδήλατο, το κολύμπι και το τρέξιμο με συνοδοιπόρο τον προπονητή του, Άρη Μαυρόπουλο. Έχει αποφασίσει να ασχοληθεί επαγγελματικά με τον αθλητισμό και τίποτα δεν είναι ικανό να εμποδίσει τα όνειρα του. Ούτε καν η περιπέτεια που πέρασε με την υγεία του…

Ιανουάριος 2012. Η νέα χρονιά που μόλις ξεκινούσε έμελλε να ήταν σημαδιακή για τον Νίκο καθώς ο πόνος που ένιωθε στο αριστερό του πόδι γινόταν ολοένα και πιο έντονος. Το πρώτο διάστημα δεν έδωσε σημασία ούτε ο ίδιος αλλά ούτε και οι φυσιοθεραπευτές που τον παρακολουθούσαν, αφού έπαιζε  ποδόσφαιρο από 5 ετών. Οι πόνοι συνεχίστηκαν και κατά τη διάρκεια της νύχτας -δεν μπορούσε πια να κοιμηθεί- με αποτέλεσμα οι γιατροί να του συστήσουν να κάνει ακτινογραφία και έπειτα μαγνητική. Οι εξετάσεις βγήκαν  μέσα σε δύο μέρες: η διάγνωση έδειχνε οστεοσάρκωμα, μια μορφή καρκίνου των  οστών. «Μπήκα στο χειρουργείο και μετά ξεκίνησα τις χημειοθεραπείες όπου  έκανα 6 σχήματα. Ενάμισι χρόνο αργότερα πήγα στο γιατρό για τις τυπικές εξετάσεις προκειμένου να παρακολουθούν την πορεία της υγείας μου. Μέσα από  την ακτινογραφία διέκριναν μια σκιά στο πόδι μου, ήταν κάπως ανησυχητικό και έπρεπε να κάνω ξανά μαγνητική. Την επόμενη κιόλας μέρα πήρα τα αποτέλεσμα όπου διαγνώστηκε το ίδιο ακριβώς πρόβλημα μόνο που αυτή την φορά είχε προχωρήσει πιο εσωτερικά. Έκανα αρκετά χειρουργεία αλλά δυστυχώς  δεν μπορούσαν οι γιατροί να κάνουν πολλά, καθώς το πρόβλημα ήταν κοντά στη κεντρική αρτηρία. Η καλύτερη λύση ήταν ο ακρωτηριασμός» αναφέρει.

Ο χειρουργός μίλησε με τον νεαρό μαθητή και η απόφαση για τον ακρωτηριασμό ήταν μονόδρομος. «Δεν είχε νόημα να συνεχίζω τα χειρουργεία και τις  χημειοθεραπείες. Στεναχωρήθηκα πάρα πολύ τις πρώτες μέρες, όμως μετά κατάλαβα πως ήταν η καλύτερη λύση. Πραγματικά δεν μπορούσε να γίνει κάτι διαφορετικό γιατί αν το άφηνα ίσως έκανε μετάσταση και σε άλλα μέρη του  σώματός μου. Γνωρίζω πολύ καλά πως αυτή η απόφαση ήθελε πολύ δύναμη από την πλευρά μου αλλά είχα την απόλυτη στήριξη της οικογένειας μου που είναι συνεχώς στο πλευρό μου. Ξέρω πως με αγαπάνε πάρα πολύ και θέλουν να με βλέπουν καλά».

Το χαμόγελο δεν φεύγει λεπτό από τα χείλη του και αναρωτιέμαι αν υπήρξε στιγμή που λύγισε. «Πολλές φορές λύγισα! Ίσως πια να μην φαίνεται, γιατί έχω συνειδητοποιήσει τι έχει συμβεί. Πιστεύω πως όλα για κάποιο λόγο γίνονται και πλέον βλέπω εντελώς διαφορετικά τα πράγματα. Το μάθημα που έχω πάρει είναι να μην δίνω αξία σε μικρά πράγματα και πως ζούμε μόνο μια  φορά. Επίσης δεν μπορώ να ακούω ανθρώπους να λένε «βαριέμαι». Τι βαριέσαι; Δεν ξέρεις τι γίνεται από την μία στιγμή στην άλλη. Γνωρίζεις αν αύριο θα μπορείς να κάνεις όλα όσα θέλεις; Έχω γίνει περισσότερο δραστήριος, παρακινώ τους φίλους μου και βγαίνουμε περισσότερο για βόλτες. Επίσης συμβουλεύω τα δύο μικρότερά μου αδέρφια –τον 14χρονο Βαγγέλη και 12χρονο  Γιώργο- να μην απογοητεύονται από το ποδόσφαιρο. Ο μεσαίος παίζει στον, Ολυμπιακό και ο μικρός είναι στις σχολές της ομάδας και όταν κάποιες μέρες ο Βαγγέλης, που είναι μόλις 2 χρόνια μικρότερός μου, επιστρέφει στο σπίτι απογοητευόμενος του εξηγώ πως πρέπει την επόμενη μέρα να βάλει στόχο να είναι καλύτερος και όχι να τα παρατάει», μου λέει.

«Στόχος μου είναι η Παραολυμπιάδα του 2020».

Ο Νίκος ανέκαθεν αγαπούσε τον αθλητισμό όμως μέσα από τον προπονητή του  ήρθε σε επαφή με νέα αγωνίσματα όπως το τρίαθλο που συνδυάζει κολύμβηση, τρέξιμο και ποδηλασία. «Ο προπονητής μου με παρακίνησε να ασχοληθώ και με τα τρία αγωνίσματα, μου έδειξε videos στο internet. Διέκρινα πως είναι συναρπαστικό και ήθελα να το δοκιμάσω αλλά μετά τους πρώτους αγώνες διαπίστωσα πως μου ταιριάζει πολύ. Τα μετάλλια που έχω κερδίσει μέχρι σήμερα είναι η καλύτερη προίκα μου και περιμένω να έρθουν κι άλλα πολλά. Μου αρέσουν οι βραβεύσεις γιατί νιώθω πως ανταμείβονται οι προπονήσεις μας. Επίσης ο κύριος στόχος μου είναι η Παραολυμπιάδα του 2020» επισημαίνει ο νεαρός αθλητής.

Το πρόγραμμα του είναι γεμάτο αγώνες και προπονήσεις κάτι που τον ενθουσιάζει ιδιαίτερα. «Θα συνεχίσω κανονικά τις προπονήσεις μου τώρα το καλοκαίρι ώστε του χρόνου να είμαι σε καλύτερο επίπεδο και γιατί όχι να συμμετέχω σε ένα πρωτάθλημα στο εξωτερικό».

Όσο για το δικό του μήνυμα; «Στη ζωή μας θα έρχονται πάντα δυσκολίες είτε  οικονομικές είτε συναισθηματικές είτε αφορούν προβλήματα υγείας αλλά θα πρέπει να τα ξεπεράσουμε και να προχωρήσουμε παραπέρα. Όσο δύσκολο και να είναι χρειάζεται να βρεις τη δύναμη να το ξεπεράσεις».

Πηγή: Περιοδικό «People»