ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ - ΚΕΘΕΑ: "ΚΑΘΑΡΟΙ" ΑΠΟ ΕΞΑΡΤΗΣΕΙΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΚΑΘΑΡΣΗ

Συνεργασία του Εθνικού Θεάτρου με το ΚΕΘΕΑ: «Καθαροί» από εξαρτήσεις μέσα και από τη θεατρική κάθαρση.

Στο πλαίσιο του «Θεάτρου Κατ’ Οίκων» του Εθνικού, με επικεφαλής τη Στέλλα Ράπτη, οργανώθηκαν ένα πλήθος δραστηριοτήτων: Παραστάσεις σε σπίτια ανθρώπων που λόγω υγείας δεν μπορούν έρθουν στο θέατρο. Συνεργασία με το πρόγραμμα «Βοήθεια στο σπίτι», με ιδρύματα αποκατάστασης, με Κέντρα Ημερήσιας Φροντίδας Ηλικιωμένων και πολλούς δήμους της Αττικής καθώς και το Κέντρο Ημερήσιας Φροντίδας ασθενών με Alzheimer Δήμου Αμαρουσίου.

Δραματοποιημένες αφηγήσεις (θέατρο, ποίηση) σε ανθρώπους με προβλήματα όρασης. Εργαστήρια θεάτρου με συγκεκριμένο θέμα σε ομάδες πληθυσμού, που προσπαθούν να επανενταχθούν, όπως κρατούμενοι σε σωφρονιστικά ιδρύματα, μέλη θεραπευτικών κοινοτήτων, ομάδες ανθρώπων με ειδικές ανάγκες και ψυχικές νόσους. Δραματοποιημένη αφήγηση παραμυθιών σε παιδιά με ειδικές ανάγκες, παιδιά οικογενειών που ανήκουν σε ευπαθείς κοινωνικές ομάδες.

Της Έφης Μαρίνου

Ένα άλλου είδους μνημόνιο υπογράφτηκε ανάμεσα στο Εθνικό Θέατρο και το Κέντρο Θεραπείας Εξαρτημένων Ατόμων. Ο καλλιτεχνικός διευθυντής του θεάτρου Σωτήρης Χατζάκης, ο διευθυντής του ΚΕΘΕΑ δρ Βασίλης Γκιτάκος και ο υπεύθυνος του Θεραπευτικού Προγράμματος ΚΕΘΕΑ ΑΛΦΑ Αντώνης Πάριος σε κοινή συνέντευξη που παραχώρησαν χθες ανακοίνωσαν τη δημιουργία του Χώρου Δράσης  – ένα καινούργιο πρόγραμμα που θα πραγματοποιεί διαδραστικά θεατρικά εργαστήρια μέσα στον χώρο του Εθνικού Θεάτρου, τα οποία θα συντονίζονται ταυτόχρονα από καλλιτεχνικό και θεραπευτικό προσωπικό.

Το Εθνικό Θέατρο και το Θεραπευτικό Πρόγραμμα ΑΛΦΑ του ΚΕΘΕΑ ξεκίνησαν τη συνεργασία τους στο πλαίσιο της δράσης «Θέατρο Κατ’ Οίκων» του Εθνικού Θεάτρου, τον Οκτώβριο του 2013, «σε μια προσπάθεια να έρθει κοντά στη θεατρική πράξη ένα μεγάλο κομμάτι των κοινωνικά ευπαθών πληθυσμιακών ομάδων». Η συνεργασία βασίστηκε στην κοινή πεποίθηση των δύο φορέων ότι η θεατρική εμπειρία είναι βιωματική διαδικασία, η οποία εγγράφει τα αποτελέσματά της σε βαθύτερο επίπεδο από το καθαρά νοητικό και αποτελεί ένα αποτελεσματικό μέσο προς την προσωπική και ομαδική ανάπτυξη. Αυτή η συνεργασία διευρύνεται τώρα σ” ένα πεδίο συνάντησης ιδεών, διαλόγου, επαφής με το διαφορετικό και πειραματισμού πάνω σε νέες θεατρικές δομές, που εδράζεται στις εγκαταστάσεις του Εθνικού Θεάτρου.

Ο Σωτήρης Χατζάκης τόνισε ότι «σήμερα που το φοβικό σύνδρομο κυριαρχεί στην ελληνική κοινωνία, που η πολιτική ατζέντα καθορίζεται από τους φασίστες, έχουμε υποχρέωση να στραφούμε στον Άλλον γιατί τον χρειαζόμαστε. Άλλωστε μέσω αυτής της παρατήρησης επιβεβαιώνουμε την ύπαρξή μας».

Ο Βασίλης Γκιτάκος μίλησε για τη σχέση που έχουν στη ρίζα τους η προερχόμενη από το θέατρο λέξη «κάθαρση» και το «καθαρός» που σηματοδοτεί τη νέα ζωή του εθισμένου μετά τα προγράμματα απεξάρτησης: «Ο εξαρτημένος είναι θεατής της ζωής του. Καθώς βγαίνει από τις ουσίες πρέπει να αποκαταστήσει τη σχέση με τον εαυτό του. Πρέπει να αντικαταστήσει δηλαδή έναν ολόκληρο κόσμο, να γίνει ο σεναριογράφος και ο πρωταγωνιστής στη ζωή του».

Στον Χώρο Δράσης θα λαμβάνουν μέρος ενεργά μειονότητες, άστεγοι, πληθυσμός που ζει στα όρια της φτώχειας, άτομα που έχουν υποστεί κακοποίηση, μέλη θεραπευτικών προγραμμάτων και εν γένει ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού που υποστηρίζονται από φορείς με ανάλογη δραστηριότητα. Τα θεατρικά εργαστήρια θα υλοποιούνται σε πλαίσιο ψυχοεκπαιδευτικό, διαδραστικό, βιωματικό, σε τακτική βάση και κατόπιν κοινής συνεννόησης και συναίνεσης όλων των εμπλεκόμενων μερών. Το Εθνικό Θέατρο και το ΚΕΘΕΑ φιλοδοξούν ο Χώρος Δράσης να συμβάλει στην ανακούφιση των πληθυσμών αυτών από τη μοναξιά και την κοινωνική απομόνωση, μέσα από την αλληλεπίδραση, το μοίρασμα και την έκφραση.

Οι δύο εταίροι προσανατολίζονται να διερευνήσουν ευαίσθητα θέματα που σήμερα απασχολούν με πολλούς τρόπους την ελληνική κοινωνία. Μερικά από αυτά τα έχουν ήδη επεξεργαστεί μέχρι σήμερα, με ομάδες ατόμων που δέχονται υπηρεσίες απεξάρτησης: «Άστεγος: μια έννοια προς εξερεύνηση», «Ένα ψέμα που λέει πάντα την αλήθεια», «Αυτό δεν θα τύχει ποτέ σε εμένα». Η επόμενη ενότητα, που απευθύνεται σε όλες τις προαναφερόμενες ευάλωτες ομάδες του πληθυσμού, έχει θέμα: «Ντροπή, ο μασκαρεμένος φόβος».

«Πρέπει απαραιτήτως η κοινωνία να οργανωθεί και να γίνει κοινότητα» λέει ο Σωτήρης Χατζάκης. «Μικροί πυρήνες αυτοπροστασίας, αυτοοργάνωσης, άμεσης δημοκρατίας, με αισθήματα και πράξεις ουμανισμού και αλληλεγγύης. Ο κοινωνικός ιστός δεν πρέπει να διαλυθεί, όπως και το ηθικό μας, όπως οι κοινωνικές και πολιτικές αξίες που απορρέουν από τον ανθρωπισμό και την πίστη μας σ” ένα καλύτερο αύριο. Η τέχνη μαρτυρεί για την περιπέτεια του πάσχοντος ανθρώπου, παρηγορεί και θεραπεύει εφόσον συγχρωτίζεται με τον παλμό και τα αιτήματα της κοινωνίας. Χρειαζόμαστε δράσεις που να προσωποποιούν την αγάπη στον άνθρωπο και να αποδεικνύουν την απέχθειά μας σ’ αυτόν τον ολοκληρωτισμό του χρήματος που δεν αντιστοιχεί σε καμία απολύτως ανάγκη των πολλών. Ευπαθείς ομάδες, άνθρωποι μετεωρισμένοι και φοβισμένοι θα πρέπει να προσφεύγουν στις θεατρικές αίθουσες με το ίδιο αυτό αίσθημα που προσέρχονται στην εκκλησία. Μόνο που εδώ, στο δικό μας σύμπαν, κέντρο είναι και θα είναι ο Άνθρωπος».

Να θυμίσουμε ότι στο πλαίσιο του «Θεάτρου Κατ’ Οίκων» του Εθνικού, με επικεφαλής τη Στέλλα Ράπτη, οργανώθηκαν ένα πλήθος δραστηριοτήτων: Παραστάσεις σε σπίτια ανθρώπων που λόγω υγείας δεν μπορούν έρθουν στο θέατρο. Συνεργασία με το πρόγραμμα «Βοήθεια στο σπίτι», με ιδρύματα αποκατάστασης, με Κέντρα Ημερήσιας Φροντίδας Ηλικιωμένων και πολλούς δήμους της Αττικής καθώς και το Κέντρο Ημερήσιας Φροντίδας ασθενών με Alzheimer Δήμου Αμαρουσίου. Δραματοποιημένες αφηγήσεις (θέατρο, ποίηση) σε ανθρώπους με προβλήματα όρασης. Εργαστήρια θεάτρου με συγκεκριμένο θέμα σε ομάδες πληθυσμού, που προσπαθούν να επανενταχθούν, όπως κρατούμενοι σε σωφρονιστικά ιδρύματα, μέλη θεραπευτικών κοινοτήτων, ομάδες ανθρώπων με ειδικές ανάγκες και ψυχικές νόσους. Δραματοποιημένη αφήγηση παραμυθιών σε παιδιά με ειδικές ανάγκες, παιδιά οικογενειών που ανήκουν σε ευπαθείς κοινωνικές ομάδες.

Πηγή: «Η εφημερίδα των συντακτών»