"Η ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΤΗΣ ΑΝΑΦΗΣ" ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΩΝΤΑΝΤΑΡΑ ΕΠΙΣΚΕΦΘΗΚΕ ΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΙΛΙΟΥ

Στο Κέντρο Γυναικών Ιλίου βρέθηκε τη Δεύτερα 10 Φεβρουαρίου 2014 ο δημοσιογράφος και συγγραφέας κ. Δημήτρης Κωνσταντάρας, προσκεκλημένος των μελών της Λέσχης Ανάγνωσης του Κέντρου και της υπεύθυνης κας Νάγιας Κωστοπούλου, για την παρουσίαση του νέου μυθιστορήματος του «Η Αφροδίτη της Ανάφης» που κυκλοφορεί από την Εμπειρία Εκδοτική.

Τον κ. Κωνσταντάρα συνόδευσε στην επίσκεψη του ο Αντιδήμαρχος Ιλίου κ. Βαγγέλης Αυγουλάς, ο οποίος ως εισαγωγή στη συζήτηση μίλησε θερμά για την ανθρώπινη  σχέση που τον συνδέει με τον συγγραφέα και ξεπερνά μια απλή φιλία!

Οι δύο άντρες θυμήθηκαν κοινούς λογοτεχνικούς σταθμούς στη γνωριμία τους, όπως η ανάγνωση από τον Βαγγέλη Αυγουλά στη γραφή Braille των τυφλών αποσπασμάτων από το βιβλίο του κ. Κωνσταντάρα «Γράμματα στον Παράδεισο» ζωντανά στην πρωινή ενημερωτική εκπομπή του Αντ1 «Καλημέρα Ελλάδα» με τον Γιώργο Παπαδάκη, ή το ομαδικό μυθιστόρημα «Δώδεκα» στο οποίο συμμετείχαν οι δύο τους με τη συγγραφή κεφαλαίων, ενώ καθ’ όλη τη διάρκεια της παρουσίασης αντάλλασσαν χιουμοριστικές ατάκες που κρατούσαν ζεστή την ατμόσφαιρα!

Ο Δ. Κωνσταντάρας μίλησε στα μέλη του Κέντρου Γυναικών Ιλίου και στο «Με Άλλα Μάτια» για το βιβλίο του: «Πως είναι, πώς πρέπει να είναι η μοίρα, η ζωή μιας “Αφροδίτης” ; Μιας οποιασδήποτε Αφροδίτης. Μιας…άλλης Αφροδίτης.  Έστω και …αλλιώτικης. Σε μια οποιαδήποτε χώρα του κόσμου. Δεν θα πρέπει να υπάρχει κάπου, μια κάποια κοινή γραμμή που να ενώνει το μύθο με την πραγματικότητα, την ιστορία με τη ζωή, τους θεούς του Ολύμπου με εμάς, τους κοινούς θνητούς στο χωριό μας ή την πόλη μας;

Κάτι σαν κοινή συνιστώσα που να δικαιολογεί τη χρήση του ονόματος της θείας ομορφιάς και τελειότητας σε απλές, κοινές γυναίκες των λαών; Ένα στοιχείο μεγαλείου άμεσα αισθητού που να ταυτοποιεί το όνομα με τον άνθρωπο που το έχει;

Η Ομηρική Αφροδίτη, θεά του έρωτα και της ομορφιάς όπως την αποτύπωσε στην Παγκόσμια Συνείδηση η Ελληνική Μυθολογία, γεννημένη στην Πέτρα του Ρωμιού, στην Πάφο, σπρώχτηκε από το Ζέφυρο στη θάλασσα, καλλωπίστηκε από τις Ώρες και παρουσιάστηκε στο Δία, στον Όλυμπο. Με απόφασή του έγινε σύζυγος του Ήφαιστου αλλά με τη δική της θέληση έγινε η ερωμένη του Άρη και μαζί, γέννησαν τον Έρωτα.

Ακόμα και σήμερα, το όνομα Αφροδίτη προκαλεί εικόνες δελεαστικής ομορφιάς, αισθησιασμού και πάθους. Η θεά είναι καλύτερα γνωστή, ίσως, ως θεία προξενήτρα ή ως παράγοντας διέγερσης της αισθησιακής επιθυμίας.

Η «δικιά» μου Αφροδίτη, ήταν μια …άλλη Αφροδίτη. Αλλιώτικη. Δεν ταίριαζε με τις προδιαγραφές. Δεν πήδηξε από τους βράχους από την αγωνία της για το θάνατο του Άδωνη, δεν έγινε διάσημη για τις σχέσεις της με τους διάφορους ήρωες και τους Θεούς, δεν «βουτούσε» πίσω από τον βυθισμένο Ήλιο, για να τον συναντήσει το επόμενο πρωί με τη μορφή του Αυγερινού.

Η «δικιά» μου Αφροδίτη δεν γεννήθηκε στην Πάφο. Στην προπολεμική, προσφυγική Καισαριανή γεννήθηκε. Ορφανή γεννήθηκε και ύστερα από μεγάλη περιπέτεια. Δεν έζησε στον Όλυμπο, με νέκταρ και αμβροσία. Σε διάφορα σπίτια, κυρίως όχι στο «δικό» της το σπίτι, σε σπίτια φτωχικά , σε δωμάτια υγρά και βρώμικα  μεγάλωσε , χωρίς δικά της παιχνίδια και δικά της έπιπλα, σε ξένα σπίτια έζησε δουλεύοντας ,μέχρι που κατάφερε να επιβιώσει.

Δεν παντρεύτηκε τον Ήφαιστο, τον ανάπηρο Θεό της Φωτιάς. Δεν παντρεύτηκε κανέναν γιατί δεν ήθελε να την παντρευτεί  κανείς, έτσι …αλλιώτικη που ήταν. Δεν ερωτεύτηκε τον Άρη. Από έναν ανήθικο, μαυραγορίτη, κατοχικό κακομοίρη ξεπαρθενεύτηκε και από έναν αλητάμπουρα υπάλληλο μανάβικου  ξεμυαλίστηκε. Που την άφησε έγκυο και μετά…την παράτησε για να παντρευτεί κάποια άλλη. Δεν γέννησε τον Έρωτα. Την Ελένη γέννησε. Αλλιώτικη κι αυτή. Άρρωστη και δυστυχισμένη κοπέλα που δεν μπόρεσε, δεν καθοδηγήθηκε, δεν βοηθήθηκε  όσο θάπρεπε από κανέναν, ούτε από την ταλαίπωρη τη μάνα της που ό,τι μπορούσε έκανε, ώστε  να «βρει» τόπο να πατήσει.

Δεν την βρήκαν άγαλμα άρτια σμιλεμένο στη Μήλο. Στο υπογειάκι της, στην οδό Ανάφης, λίγο πιο πάνω από την Πλατεία Κολιάτσου τη βρήκαν, παγωμένη…πεθαμένη. Εκεί όπου χρόνια ολόκληρα ανέβαινε  κουτσαίνοντας την απότομη ανηφόρα με τα πόδια μέχρι να μπει στο «βασίλειό» της.  Δεν θα μπορούσε να είναι η Αφροδίτη της Μήλου. Ήταν όμως σίγουρα η Αφροδίτη της Ανάφης.

Η άλλη Αφροδίτη μου  έζησε απ΄ την πρώτη μέρα της, μια ζωή γεμάτη περιπέτεια . Όχι όμως απ΄ αυτές τις περιπέτειες  που εύκολα φαντάζεται κανείς. Μέσα από την περιπέτεια της φτώχειας, της ορφάνιας, της θλίψης, της στεναχώριας, της απογοήτευσης, της κακομεταχείρισης, με στερήσεις και μαρτύρια. Μια κακιά ζωή, μιας  κακιάς περιπέτειας, σ΄ έναν κακό κι αδιάφορο κόσμο που τη χτυπούσε άγρια όπου την έβρισκε, χωρίς αγάπη και ζεστασιά, χωρίς τον πραγματικό έρωτα, χωρίς την πραγματική οικογένεια.

Αλλά αυτή η κακιά περιπέτεια, δεν την έβαλε ποτέ από κάτω. Πάλεψε  με το μόνο τρόπο που μπορούσε : Με τίμια δουλειά. Χωρίς να καταλαβαίνει και πολύ καλά γιατί την κυνηγούσαν τόσοι και τόσα, στάθηκε άξια, με το κεφάλι ψηλά , με αξιοπρέπεια, εργατική και πρόθυμη, χωρίς φυσικά προσόντα, γεμάτη ελλείψεις και κενά, στην κυριολεξία αγράμματη, σχεδόν εγκαταλελειμμένη, ξεχασμένη απ΄ το Θεό και τους ανθρώπους, μόνο  με τις όποιες  δικές της δυνάμεις αλλά και με τις δυνάμεις κάποιων «φυλάκων - αγγέλων». Φαίνεται ότι οι δυνάμεις αυτές ήταν αρκετές.

Κάποια στιγμή, βρέθηκε και κοντά μου. Κι έμεινε κοντά μου ως το τέλος. Κάποια στιγμή, φάνηκε ότι ίσως αυτά να ήταν τα καλύτερα χρόνια της. Τακτοποιημένα τουλάχιστον. Με ηρεμία και χωρίς καταδίωξη. Αλλά αποδείχτηκε ότι δεν ορίζουμε μόνοι μας τίποτα. Κι ότι τα τελευταία χρόνια της ζωής της αποδείχτηκαν τα χειρότερα, όχι γιατί η κακιά περιπέτεια  επέμενε αλλά γιατί υπάρχουν δυνάμεις που δεν μπορείς , όσο κι αν θες, να τις ελέγξεις.

Ξέρετε πόσες δυνάμεις κρύβει μέσα του ο άνθρωπος; Όσες και η «δικιά» μου η…αλλιώτικη Αφροδίτη. Και περισσότερες. Κρύβει όμως και μυστικά. Μυστικά καλά «θαμμένα» μέσα σε διπλοκλειδωμένο, σφραγισμένο σεντούκι που κανείς δεν βρίσκει τα κλειδιά.

Ελάτε να το ανοίξουμε.

Τα βρήκα τα κλειδιά. Τα είχε αφήσει η ίδια Αφροδίτη εκεί που έπρεπε, το μόνο μέρος που θα τάβρισκα. Μέσα στην καρδιά μου».

Το απογευματινό δίωρο εκείνης της Δευτέρας έκλεισε με πολλά σχόλια και ερωτήσεις από τις αναγνώστριες του κ. Κωνσταντάρα, εμπλουτισμένο με παρεκβάσεις για αναμνήσεις από την παλιά Αθήνα και σκηνές από απολαυστικές ταινίες του Παλαιού Ελληνικού Κινηματογράφου!

Τη συζήτηση μεταξύ άλλων παρακολούθησαν πλην του Αντιδημάρχου κ. Αυγουλά, η ψυχή του Κέντρου Γυναικών Ιλίου κα Αγγέλα Δαμιανάκη και ο Δημοτικός Σύμβουλος Ιλίου και συγγραφέας κ. Ιωάννης Γκιώνης.