Κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις "Εμπειρία Εκδοτική" το νέο μυθιστόρημα του Δημήτρη Κωνσταντάρα "Η Αφροδίτη Της Ανάφης"!
Ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Δημήτρης Κωνσταντάρας, μιλά στο "Με άλλα Μάτια" για το νέο του βιβλίο:
"Πως είναι, πώς πρέπει να είναι η μοίρα, η ζωή μιας "Αφροδίτης"; Μιας οποιασδήποτε Αφροδίτης. Μιας...άλλης Αφροδίτης. Έστω και... αλλιώτικης. Σε μια οποιαδήποτε χώρα του κόσμου. Δεν θα πρέπει να υπάρχει κάπου, μια κάποια κοινή γραμμή που να ενώνει το μύθο με την πραγματικότητα, την ιστορία με τη ζωή, τους Θεούς του Ολύμπου με εμάς, τους κοινούς θνητούς στο χωριό μας ή την πόλη μας;
Κάτι σαν κοινή συνιστώσα που να διακιολογεί τη χρήση του ονόματος της θείας ομορφιάς και τελειότητας σε απλές, κοινές γυναίκες των λαών; Ένα στοιχείο μεγαλείου άμεσα αισθητού που να ταυτοποιεί το όνομα με τον άνθρωπο που το έχει;
Η Ομηρική Αφροδίτη, θεά του έρωτα και της ομορφιάς όπως την αποτύπωσε στην Παγκόσμια Συνείδηση η Ελλνική Μυθολογία, γεννημένη στην Πέτρα του Ρωμιού, στην Πάφο, σπρώχτηκε από το Ζέφυρο στη θάλασσα, καλλωπίστηκε από τις Ώρες και παρουσιάστηκε στο Δία, στον Όλυμπο. Με απόφαση του έγινε σύζυγος του Ήφαιστου αλλά με τη δική της θέληση έγινε η ερωμένη του Άρη και μαζί, γέννησαν τον ΄Ερωτα.
Ακόμα και σήμερα, το όνομα Αφροδίτη, προκαλεί εικόνε δελεαστικής ομορφιάς. αισθησιασμού και πάθους. Η θεά είναι καλύτερα γνωστή, ίσως, ωε θεία προξενήτρα ή ως παράγοντας διέγερσης της αισθησιακής επιθυμίας.
Η "δικιά" μου Αφροδίτη, ήταν μια...άλλη Αφροδίτη. Αλλιώτικη. Δεν ταίραιζε με τις προδιαγραφές. Δεν πήδηξε από τους βράχους από την αγωνία της για το θάνατο του Άδωνη, δεν έγινε διάσημη για τις σχέσεις της με τους διάφορους ήρωες και τους Θεούς, δεν "βουτούσε" πίσω από τον βυθισμένο Ήλιο, για να τον συναντήσει το επόμενο πρωί με τη μορφή του Αυγερινού.
Η "δικιά" μου Αφροδίτη, δεν γεννήθηκε στην Πάφο. Στην προπολεμική, προσφυγική Καισαριανή γεννήθηκε. Ορφανή γεννήθηκε και ύστερα από μεγάλη περιπέτεια.
Δεν έζησε στον Όλυμπο, με νέκταρ και αμβροσία. Σε διάφορα σπίτια, κιρίως όχι στο "δικό" της σπίτι, σε σπίτια φτωχικά, σε δωμάτια υγρά και βρώμικα μεγάλωσε, χωρίς δικά της παιχνίδια και δικά της έπιπλα, σε ξένα σπίτια έζησε δουλεύοντας, μέχρι που κατάφερε να επιβιώσει.
Δεν παντρεύτηκε τον Ήφαιστο, τον ανάπηρο Θεό της Φωτιάς. Δεν παντρεύτηκε κανέναν γιατί δεν ήθελε να την παντρευτεί κανείς έτσι...αλλιώτικη που ήταν.
Δεν ερωτεύτηκε τον Άρη. Από έναν ανήθικο, μαυραγορίτη, κατοχικό κακομοίρη ξεπαρθενεύτηκε και από έναν αλητάμπουρα υπάλληλο μανάβικου ξεμυαλίστηκε. Που την άφησε έγκυο και μετά...την παράτησε για να παντρευτεί κάποια άλλη.
Δεν γέννησε τον Έρωτα. Την Ελένη γέννησε. Αλλιώτικη κι αυτή. Άρρωστη και δυστυχισμένη κοπέλα που δεν μπόρεσε, δεν καθοδηγήθηκε, δεν βοηθήθηκε όσο θάπρεπε από κανέναν, ούτε από την ταλαίπωρη την μάνα της που ό, τι μπορούσε έκανε, ώστε να "βρει" τόπο να πατήσει.
Δεν την βρήκαν άγαλμα άρτια σμιλεμένο στη Μήλο. Στο υπογειάκι της, στην οδό Ανάφης, λίγο πιο πάνω από τη πλατεία Κολιάτσου την βρήκαν, παγωμένη...πεθαμένη. Εκεί που χρόνια ολόκληρα ανέβαινε κουτσαίνοντας την απότομη ανηφόρα με τα πόδια μέχρι να μπει στο "βασίλειο" της. Δεν θα μπορούσε να είναι η Αφροδίτη της Μήλου. Ήταν όμως σίγουρα η Αφροδίτη της Ανάφης.
Η άλλη Αφροδίτη μου έζησε απ' την πρώτη μέρα της, μια ζωή γεμάτη περπέτεια. Όχι όμως από αυτές τις περιπέτειες που εύκολα φαντάζεται κανείς. Μέσα από την περιπέτεια της φτώχειας, της ορφάνιας, της θλίψης, της στεναχώριας, της απογοήτευσης, της κακομεταχείρισης, με στερήσεις και μαρτύρια. Μια κακιά ζωή, μιας κακιάς περιπέτειας, σ' έναν κακό και αδιάφορο κόσμο που την χτυπουσε άγρια όπου την έβρισκε, χωρίς αγάπη και ζεστασιά, χωρίς τον πραγματικό έρωτα, χωρίς την πραγματική οικογένεια.
Αλλά αυτή η κακιά περιπέτεια, δεν την έβαλε ποτέ από κάτω. Πάλεψε με το μόνο τρόπο που μπορούσε: Με τίμια δουλειά. Χωρίς να καταλαβαίνει πολύ καλά γιατί την κυνηγούσαν τόσοι και τόσα, στάθηκε άξια, με το κεφάλι ψηλά, με αξιοπρέπεια, εργατική και πρόθυμη, χωρίς φυσικά προσόντα, γεμάτη ελλείψεις και κενά, στην κυριολεξία αγράμματη, σχεδόν εγκαταλελειμμένη ξεχασμένη απ' το Θεό και τους ανθρώπους, μόνο με τις όποιες δικές της δύνάμεις αλλά και με τις δυνάμεις κάποιων "φυλάκων-αγγέλων". Φαίνεται ότι οι δυνάμεις αυτές ήταν αρκετές.
Κάποια στιγμή, βρέθηκε και κοντά μου. Και έμεινε κοντά μου ως το τέλος. Κάποια στιγμή, φάνηκε ότι ίσως αυτά να ήταν τα καλύτερα χρόνια της. Τακτοποιημένα τουλάχιστον. Με ηρεμία και χωρίς καταδίωξη. Αλλά αποδείχτηκε ότι δεν ορίζουμε μόνοι μας τίποτα. Κι ότι τα τελευταία χρόνια της ζωής της αποδείχτηκαν τα χειρότερα, όχι γιατί η κακιά περιπέτεια επέμενε αλλά γιατί υπάρχουν δυνάμεις που δεν μπορείς, όσο κι αν θες, να τις ελέγξεις.
Ξέρετε πόσες δυνάμεις κρύβει μέσα του ο άνθρωπος; Όσες και η "δικιά" μου η...αλλιώτικη Αφροδίτη. Και περισσότερες, Κρύβει όμως και μυστικά. Μυστικά καλά "θαμμένα" μέσα σε διπλοκλειδωμένο, σφραγισμένο σεντούκι που κανείς δεν βρίσκει τα κλειδιά.
Ελάτε να το ανοίξουμε.
Τα βρήκα τα κλειδιά. Τα είχε αφήσει η ίδια Αφροδίτη εκεί που έπρεπε, το μόνο μέρος που θα τάβρισκα. Μέσα στην καρδιά μου".
Καλοτάξιδο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου