meallamatia.blogspot.gr

meallamatia.blogspot.gr

Σάββατο 27 Απριλίου 2013

ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΝΕΟΣ ΤΟΥ 2013;;;

Έλαβα στο meallamatia@gmail.com το παρακάτω άρθρο από μια κοπέλα 25 ετών, επώνυμα, μα το δημοσιεύω ανώνυμα γιατί είναι μια φωνή μέσα από  χιλιάδες μέσα σε όλη την Ελλάδα σήμερα που σκεφτόμαστε τα ίδια πράγματα. Είναι η δική μου, η δική της, η δική σου φωνή...

«Παρασκευή 26 Απριλίου το μεσημέρι:
Η ζέστη έχει αρχίσει να κάνει την εμφάνισή της στην Αθήνα. Κάθομαι στη τζαμαρία του γραφείου και παρακολουθώ τον κόσμο να περνάει από κάτω. Ο ήλιος λάμπει, ο ουρανός είναι καταγάλανος και οι περαστικοί έχουν πετάξει από πάνω τους τα βαριά ρούχα. Έχει φύγει όλη αυ΄τη η μουνταμάρα και η μαυρίλα του χειμώνα. Έχουν έρθει τα χρώματα στα ρούχα, στη φύση, σε ό,τι κοιτάξεις γύρω σου. Το μόνο που ξέχασε να έρθει όμως είναι το χαμόγελο.

Εδώ και καιρό παρακολουθώ εξονυχιστικά τους ανθρώπους που με περιτριγυρίζουν. Τους κοιτάζω έντονα, ψάχνω να βρω στο βλέμμα τους μια νότα αισιοδοξίας. Δεν ξέρω γιατί το κάνω αυτό. Μάλλον προσπαθώ να αντλήσω κουράγιο από κάποιον, να θεωρήσω πως όλο αυτό το μαύρο σύννεφο που βρίσκεται από πάνω μας εδώ και καιρό κάποια στιγμή θα αρχίσει να εξαφανίζεται. Να σας πω την αλήθεια, η προσπάθειά μου παραμένει άκαρπη εδώ και καιρό. Έχω αρχίσει να χάνω την ‘ελπίδα’…και είμαι μόλις 25….

Μεγάλωσα σε μια κλασσική, ελληνική οικογένεια-με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Πάντα είχαμε τα βασικά για μια αξιοπρεπή διαβίωση. Μεγαλώνοντας, θεωρούσα πως ο προγραμματισμός είναι συγκεκριμένος...μεγαλώνεις, σπουδάζεις, βρίσκεις μια αξιοπρεπή δουλειά, γνωρίζεις εκείνον τον κατάλληλο για να ανοίξεις σπιτικό, κάνεις παιδιά και προσπαθείς να τα μεγαλωσεις ευτυχισμένα, προσφέροντάς τους ηθικές αρχές, σπουδές, αγάπη και ένα χαμόγελο. Άλλωστε, τι άλλο χρειάζεται ένα παιδί;;; Δυστυχώς η κατάσταση που επικρατεί αυτή τη στιγμή, έρχεται να διαψεύσει όλον αυτόν τον προγραμματισμό. Το όνειρο βρίσκεται σε στασιμότητα...και είμαι μόλις 25...

Η γενιά μου θεωρείται αρκετά αδικημένη. Οι γονείς και οι παππούδες μας είχαν μεγαλώσει πολύ πιο δύσκολα από εμάς, δε λέω. Είχαν συνηθίσει όμως να ζουν με τα λίγα, η ανέχεια ήταν μέρος της καθημερινότητάς τους. Και όλοι ανεξαιρέτως αυτό που θέλησαν περισσότερο από καθετί ήταν να προσφέρουν στα παιδιά τους ένα καλύτερο μέλλον. Να μη στερηθούν αυτά που στερήθηκαν οι ίδιοι. Και το κατάφεραν έως ένα βαθμό. Η πλειοψηφία των νέων αυτής της γενιάς μεγαλώσαμε αρκετά καλά. Δεν είχαμε όλοι την τύχη να γεννηθούμε σε οικογένειες αρκετά ευκατάστατες οικονομικά, αλλά ούτε την ατυχία – οι περισσότεροι από εμάς – να ζήσουμε την ανέχεια και τη δυστυχία που βίωσαν οι γονείς και κάποιοι συνομήλικοι μας.  Οι γονείς μας δούλεψαν σκληρά, στερήθηκαν αρκετά και μας προσέφεραν χαρούμενη παιδική ηλικία, ευτυχισμένα μαθητικά χρόνια και τις περισσότερες φορές μία ευπρεπή φοιτητική ζωή. Και ήρθε το 2010…και ήμουν μόλις 22….

Όταν άρχισαν τ κανάλια να μιλάνε για τη λεγόμενη κρίση, είμαι σίγουρη πως κανένας από εμάς δεν μπρούσε να φανταστεί τι θα γινόταν στην πορεία. Άλλωστε, είναι στη νοοτροπία του Έλληνα πολίτη να μη δίνει ιδιαίτερη σημασία σε αυτά που ακούγονται. Τα πράγματα όμως άρχισαν να γίνονται δύσκολα, και πιο δύσκολα, και πιο δύσκολα. Οι γονείς μας έμειναν χωρίς δουλειά, τα συνταξιοδοτικά όρια ανέβηκαν, οπι συμπολίτες μας άρχισαν να χάνουν τα σπίτια τους, να μην μπορούν να ανατπεξέλθουν στα βασικά, οι συμφοιτητές μου άφηναν τη σχολή ο ένας μετά τον άλλον. Ανέχεια. Τα τηλεοπτικά κανάλια άρχισαν να δείχνουν εικόνες χάους. Οι κόποι μιας ζωής ταλατεύονταν στο κενό...και ήμουν μόλις 22...

Είναι δύσκολο να είσαι νέος του 2013. Η γενιά μας κατηγοριοποιείται , δυστυχώς. Υπάρχουν αυτοί που δουλεύουν για βιοποριστικούς λόγους, για να βγάλουν τα βασικά, να μπορέσουν να ανταπεξέλθουν οικονομικά στις συγκυρίες και να μπορέσουν να βοηθήσουν ‘συμβολικά’ τις περισσότερες φορές την κατάσταση στο σπίτι. Υπάρχουν αυτοί που βρίσκονται σε διαρκή αναζήτηση εργασίας. Οποιασδήποτε εργασίας. Και δεν βρίσκουν…και συνεχίσουν…και πηγαίνουν οπουδήποτε περιστασιακά, αρκεί να απασχοληθούν κάπου. Τιμή τους, τους βγάζω το καπέλο!! Υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος, εκείνοι οι νέοι που αντικειμενικά έχουν βολευτεί με την κατάσταση. Ξέρω είναι σκληρό, αλλά μου φαίνεται αδιανόητο να βλέπω νέους στην ηλικία μου να έχουν αποδεχτεί το ότι θα ζητήσουν χρήματα από τους γονείς τους για τσιγάρα και καφέ. Μάλλον έχουν ξεχάσει πως είμαστε μόλις 25…

Έναυσμα αυτών που λέω ήταν μια συζήτηση που είχα ένα Σαββατόβραδο σε μία παρέα 6 κοριτσιών. Τι θα κάνουμε;; Θα ορθοποδήσουμε ποτέ; Θα μπορέσουμε να κάνουμε οικογένεια; Να ζήσουμε το θαύμα εκείνο που λέγεται μητρότητα; Οι απόψεις ήταν πολλές, η δική μου η πιο σκληρή νομίζω. Και πως θα κάνουμε οικογένεια;; Σε τι κόσμο θα φέρουμε τα παιδιά μας; Εδώ καλά - καλά δε μπορούμε να συντηρήσουμε τον εαυτό μας, ποιος από εμάς θα είχε το θράσος να βάλει μέσα σε αυτή την κατάσταση και ένα αθώο πλάσμα;; Είμαστε 25, έχουμε ένα πτυχίο χωρίς αντίκρισμα, έχουμε μεν μια αξιοπρεπή δουλειά τα έσοδα της οποίας όμως εξανεμίζονται με το που βγουν από τον τραπεζικό λογαριασμό και από εκεί και πέρα τίποτε περισσότερο. Πώς να κάνεις οικογένεια;; Θα γνωρίσεις κάποιον, ο οποίος θα βρίσκεται στην ίδια ακριβώς κατάσταση με εσένα και θα διανοηθείς να ανοίξεις οικογένεια;; Και πως θα ζούμε;; Τα παιδιά μας τι θα κάνουν;; Πως θα μπορέσουμε να ανταπεξέλθουμε;; Πως θα τα σπουδάσουμε;; Πως θα τα μεγαλώσουμε με το χαμόγελο;; Ούτε λόγος λοιπόν για οικογένεια στη συγκεκριμένη συγκυριακή περίοδο…Λυπάμαι που τα λέω αυτά, είναι άσχημο να καθορίζεις τη ζωή σου με βάση τα χρήματα, είναι απαράδεκτο…είναι απαράδεκτο να μη βλέπω φως στην άκρη του τούνελ…και είμαι μόλις 25….

Η  καθημερινότητα έχει γίνει βουβή, δύσκολη, παράλογη. Όλοι τσακωνόμαστε με όλους, οι άνθρωποι περπατούν στους δρόμους και μιλάνε μόνοι τους, οι εικόνες – και όχι μόνο αυτές που παρουσιάζουν τα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας – είναι αλλοπρόσαλλες. Ληστείες, φόνοι, κακουργήματα, αυτοκτονίες, σκληροπυρηνικές διαδηλώσεις που καταλήγουν σε χημικά, ξύλο, βρισιές, μίσος, οργή…οργή…οργή. Αυτές είναι οι εικόνες της καθημερινότητας. Σημασία δεν έχει ποιος φταίει, το πιο εύκολο είναι να ρίξουμε τις ευθύνες σε κάποιον, στο Κράτος, στην Πολιτεία, στα Πρόσωπα που μας Κυβερνούν. Σημασία έχει το τι κάνουμε εμείς, το τι μέλλει γενέσθαι, στο αν εμείς θα αλλάξουμε το μέλλον μας ή αν θα αποδεχτούμε όλη αυτή την κωμικοτραγική κατάσταση που βιώνουμε. Μα είμαστε ακόμα 25!!

Στα 25 μου έχω ωριμάσει απότομα και δυστυχώς με σκληρό τρόπο! Παρόλα αυτά προσπαθώ. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω, δεν ξέρω με τι ψυχολογικά τραύματα και πόσα απωθημένα θα βγούμε από αυτή την κατάσταση εγώ και οι συνομήλικοι μου, ξέρω μόνο πως το μέλλον εξαρτάται από εμάς, τις προσπάθειες και τις αντοχές μας. Πρέπει να δουλέψω σκληρά, πρέπει να συντονίσω το μυαλό μού, να βάλω στόχους, να μην καταρρακώνομαι κάθε φορά που έρχεται κάποια αναποδιά, να στηρίζω τους γύρω μου, να είμαι βράχος για την οικογένειά μου, να είμαι αλληλέγγυος πολίτης και να δίνω από το υστέρημά μου για αυτούς που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη από εμένα. Να δίνω χαμόγελο και αγάπη σε όλους, ακόμα και σε αυτούς που ίσως δεν το αξίζουν απόλυτα. Πρέπει να είμαι Άνθρωπος. Και πάνω από όλα, να μη σταματήσω να ονειρεύομαι και ένα καλύτερο αύριο…άλλωστε, δεν το ξεχνάω, είμαι ακόμη 25!!!»

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου