meallamatia.blogspot.gr

meallamatia.blogspot.gr

Παρασκευή 28 Δεκεμβρίου 2012

"ΑΝ ΦΟΡΟΥΣΑ ΚΡΑΝΟΣ ΣΗΜΕΡΑ ΘΑ ΠΕΡΠΑΤΟΥΣΑ"

      Προσωπική μαρτυρία: «Αν φορούσα κράνος σήμερα θα περπατούσα»
      Ένα τροχαίο ατύχημα πριν από 11 χρόνια οδήγησε τη Δέσποινα Μιχαήλ σε
      μόνιμη παραπληγία των κάτω άκρων. Με τη στήριξη της οικογένειας και του
      ειδικού ξεπέρασε τις δυσκολίες και απέδειξε πως όταν υπάρχει θέληση, δεν
      υπάρχουν εμπόδια.
      ΑΠΟ ΤΗ ΓΙΑΝΝΑ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΗ

      Ήμουν 19 ετών όταν συνέβη το μοιραίο ατύχημα που άλλαξε για πάντα τη ζωή
      μου. Ήταν Παραμονή Χριστουγέννων, λίγο μετά τις 11 το βράδυ, και πήγαινα
      μαζί με ένα φίλο μου, με τη μηχανή, να συναντήσουμε την παρέα μας και να
      γιορτάσουμε. Είχαμε βγει από νωρίς και είχαμε ήδη πιει από μερικά ποια και
      οι δυο μας, όπως συνηθίζεται, δυστυχώς, τέτοιες μέρες. Ξαφνικά, και χωρίς
      να καταλάβω τι ακριβώς συνέβη, ένιωσα ένα δυνατό τράνταγμα και, αφού έκανα
      μια πορεία αρκετών μέτρων στον αέρα, έσκασα με δύναμη πάνω ο’ ένα
      πεζοδρόμιο. Το μόνο που ένιωσα ήταν ένα δυνατό χτύπημα στο κεφάλι και μετά
      τίποτε, σκοτάδι. Όταν συνήλθα, ήμουν στο κρεβάτι του νοσοκομείου, πρησμένη
      και με τα χέρια και τα πόδια μέσα σε γύψο. Όπως μου είπε ο φίλος μου δεν
      είδε το «στοπ» και πέσαμε με μεγάλη ταχύτητα πάνω σ΄ ένα αυτοκίνητο. Είχα
      υποστεί ένα πολύ σοβαρό χτύπημα στον αυχένα, που οδήγησε σε παραπληγία των
      κάτω άκρων.

      Ακολούθησε ένα πολύ δύσκολο στάδιο προσαρμογής στ η νέα πραγματικότητα και
      πιστεύω μέχρι και σήμερα πως χωρίς τη στήριξη της οικογένειάς μου και των
      ειδικών, ίσως να μην ία είχα καταφέρει να συνέλθω. Όμως, τα κατάφερα και
      το αισιόδοξο και θετικό κομμάτι του εαυτού μου παραμέρισε οριστικά κάθε
      δυσοίωνη και απαισιόδοξη σκέψη και πρόβλεψη για το μέλλον. Σιγά-σιγά βγήκα
      από τους τέσσερις τοίχους του σπιτιού μου και άρχισα να προγραμματίζω και
      πάλι το μέλλον μου, αυτήν τη φορά έχοντας υπόψιν τα νέα δεδομένα της ζωής
      μου. Πήγα στο πανεπιστήμιο, πήρα το πτυχίο μου, έκανα μετα-πτυχιακά,
      συνέχισα το αγαπημένο μου χόμπι, τη ζωγραφική (ευτυχώς έχω τα χέρια μου!),
      άρχισα να βγαίνω και πάλι με τους φίλους μου, χωρίς να νιώθω άβολα που
      ήμουν οε αναπηρικό καροτσάκι, ερωτεύτηκα! Το προσωπικό κομμάτι με βοήθησε
      πάρα πολύ ώστε να βρω την εσωτερική μου ισορροπία. Είχα την τύχη να
      γνωρίσω έναν πολύ ξεχωριστό άνθρωπο που με έκανε να δω τη ζωή με άλλα
      μάτια... Ήταν εκείνος που με πήγε για πρώτη φορά, Χριστούγεννα, οε ένα
      ίδρυμα με άρρωστα και ορφανά παιδιά και ένιωσα το πόσο ελαφρύνει την ψυχή
      σου τέτοιες μέρες η κοινωνική προσφορά και το συναίσθημα ότι είσαι
      χρήσιμος και αναγκαίος σε άλλους ανθρώπους γύρω σου. Η επαφή με τα παιδιά
      αυτά με βοήθησε οε μεγάλο βαθμό να ξεπεράσω τη μόνιμη θλίψη που ένιωθα
      κάθε χρόνο τέτοιες μέρες. Μια θλίψη η οποία οφείλονταν από τη μία στη
      μελαγχολία των ημερών και από την άλλη στο ξύπνημα των αναμνήσεων από την
      ημέρα του ατυχήματος. Γιατί μέσα μου βαθιά κατηγορώ ακόμη τον εαυτό μου
      για το γεγονός ότι δεν περπατώ σήμερα.

      Η σκέψη και μόνο πως εάν φορούσα κράνος θα περπατούσα, με ταλαιπωρεί
      ακόμη. Όμως, έχω κάνει μια πολύ καλή δουλειά με τον εαυτό μου όλα αυτά ια
      χρόνια και ξέρω πως θα έρθει η στιγμή που κι αυτές οι σκέψεις θα πάρουν τη
      θέση που τους πρέπει στο παρελθόν και η ψυχή μου θα ηρεμήσει. Η ζωή είναι
      ένα υπέροχο ταξίδι, με όσες δυσκολίες κι αν προκύψουν στην πορεία. Σημασία
      έχει το ταξίδι και η προσπάθεια για ένα καλύτερο αύριο...».


      Η ΓΝΩΜΗ ΤΟΥ ΕΙΔΙΚΟΥ: Κλειώ Αποστολάκη, ψυχολόγος-ψυχοθεραπεύτρια.

      «Η περίοδος των διακοπών διακατέχεται από ένα ομαδικό πνεύμα θετικών
      συναισθημάτων, καθώς συνδέεται με ευχάριστες αισθή-σεις και αναμνήσεις από
      τα παιδικά χρόνια. Δεν ισχύει όμως, πάντα αυτό, καθώς αρκετοί άνθρωποι
      αναβιώνουν μέσα σε αυτό το κλίμα ακόμη πιο έντονα τραυματικές εμπειρίες
      του παρελθόντος. Όπως όμως και με όλα τα γεγονότα που βιώνουμε, η σύνθεση
      εκ νέου καινούργιων εμπειριών επαναπρογραμματίζουν τα συναισθήματα και
      αναπτύσσεται η ευκαιρία να μετατραπούν σε θετικά. Αυτό επιτυγχάνεται με
      την κατάλληλη στήριξη και την προσωπική δουλειά, απαραίτητη προϋπόθεση για
      ν ανακουφιστεί η ψυχή και να μπορέσει να ανοιχτεί προς τα συναισθήματα
      αγάπης, ψυχικής γαλήνης και ανθρωπιάς.


      Ενημερωθείτε σχετικά

      ΓΝΩΡΙΖΕΤΕ ΟΤΙ...
      • Το 45% των θανατηφόροι τροχαίων προκαλείται από μεθυσμένους οδηγούς.
      • Ακόμη και 1 ποτήρι αλκοόλ επηρεάζει αρνητικά την ικανότητα οδήγησης,
      αφού μειώνει δραστικά το χρόνο αντίδρασης του οδηγού.
      • Περισσότερα από 100.000 άτομα οε όλη την Ευρώπη πεθαίνουν κάθε χρόνο οε
      τροχαία ατυχήματα, που προκαλούνται από την κατανάλωση αλκοόλ.
      • Υπολογίζεται ότι ο κίνδυνος θανατηφόρου ατυχήματος είναι 20 φορές
      μεγαλύτερος στους μοτοσικλετιστές απ’ ό,τι στους επιβάτες αυτοκινήτων.
      • Μοτοσικλετιστές που δεν φορούν κράνος έχουν διπλάσιες πιθανότητες να
      υποστούν κρανιοεγκεφαλική κάκωση σε μια σύγκρουση σε σχέση με όσους το
      χρησιμοποιούν.

      ΧΡΗΣΙΜΕΣ ΔΙΕΥΘΥΝΣΕΙΣ
      • Ινστιτούτο Οδικής Ασφάλειας «Πάνος Μυλωνάς», www.ioas.gr , τηλ. 210 86
      20 150
      • Πανελλήνιος Σύλλογος Πρόληψης και Συμπαράστασης Ανήλικων θυμάτων
      Τροχαίων Ατυχημάτων, www.atiximata.gr , τηλ. 210 52 00 583
      • Παρατηρητήριο Οδικής Ασφάλειας Ε.Υ.Θ.Υ.Τ.Α. (Εταιρεία Υποστήριξης
      Θυμάτων Τροχαίων Ατυχημάτων), τηλ. 22 410 92 409, 69 46 44 34 19

      ΒΙΒΛΙΑ
      • Τροχαία ατυχήματα του Λάζαρου Λαμπρακάκη, εκδόσεις Δ. Τσίμος, 2009
      • Ανάλυση τροχαίων ατυχημάτων στην Ελλάδα, του Μιχάλη Νικολαράκη, εκδόσεις
      Κλειδάριθμος, 2007


      Πηγή: Περιοδικό «Εγώ weekly»

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου