ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΙΛΙΟΥ ΑΧΑΡΝΩΝ ΚΑΙ ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΕΩΣ ΣΕΒΑΣΜΙΟΤΑΤΟΥ ΑΘΗΝΑΓΟΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ 3Η ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΑΜΕΑ

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ

ΙΛΙΟΥ, ΑΧΑΡΝΩΝ ΚΑΙ ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΕΩΣ

ΜΗΝΥΜΑ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΙΛΙΟΥ, ΑΧΑΡΝΩΝ ΚΑΙ ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΕΩΣ

ΑΘΗΝΑΓΟΡΟΥ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ

ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΑΝΑΠΗΡΙΑ

ΙΛΙΟΝ, 3 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2012

Αγαπητοί μου,

Ο μεγάλος τραγικός της αρχαιότητας, Σοφοκλής, διετύπωσε: «Πήμα και χαρά κυκλούσιν», δηλαδή ο πόνος και η χαρά κύκλο κάνουν στη ζωή του ανθρώπου.

Επιτρέψατέ μου να κρατήσω τη λέξη «πήμα» που σημαίνει «πόνος» και με την οποία σχετίζεται ετυμολογικά και το ρήμα «πηρώ», που ερμηνεύεται «καθιστώ κάποιον μη ικανό, ατελή». Ως εκ τούτου, η λέξη αναπηρία μπορεί να ερμηνευθείως περιορισμός της κοινής δραστηριότητας λόγου, έργου ή άμεσης αντίληψης λόγω σωματικής ή πνευματικής βλάβης ενός ανθρώπου.

Συλλογιζόμενος για το τι θα έπρεπε να περιλαμβάνει ο αποψινός μου χαιρετισμός, κατέληξα σε δύο σημεία και συνάμα μηνύματα προς όλους μας σε σχέση με τους όρους «αναπηρία» και «άτομα με αναπηρία».

Ο πρώτος συλλογισμός μου αφορά την ίδια την αναπηρία. Η αναπηρία στις μέρες μας, είτε σωματική είτε διανοητική, είτε ολική, είτε μερική, έχει κάποιο ιδιαίτερο κοινό χαρακτηριστικό ως προς τα άτομα στα οποία            συναντάται. Και αυτό το χαρακτηριστικό είναι ο πόνος, είτε αυτός εκφράζεται με διάφορες ψυχοσωματικές αντιδράσεις προς τα έξω, είτε παραμένει αδιόρατος, βαθιά μέσα στις ψυχές των ατόμων με αναπηρίες.

Αυτός ο πόνος μπορεί να περιοριστεί σε μέγιστο βαθμό ή ακόμα και να εξαλειφθεί τόσο με τον ίδιο τον προσωπικό αγώνα ενός ατόμου με αναπηρία όσο και με τη συμπαράσταση του περίγυρου του ανθρώπου αυτού. Και όταν λέμε «περίγυρος», αυτό αφορά όλους εμάς, τα άτομα χωρίς αναπηρίες. Για να γίνει όμως αυτό πρέπει να ξεφύγουμε από τα στεγανά όρια της «φιλανθρωπίας» και κατά τρόπο αποφασιστικό, χωρίς επιτήδευση στη συμπεριφορά μας και προπαντός, αποβάλλοντας το αίσθημα του οίκτου για τους πάσχοντες συνανθρώπους μας, να γίνουμε κυριολεκτικά ένα με αυτούς, κάνοντάς τους να νιώθουν ότι δε διαφέρουν σε κάτι από εμάς.

Ο δεύτερος συλλογισμός μου αφορά στην ίδια τη φράση «άτομα με αναπηρίες». Σε προσωπικό επίπεδο ίσως να ήταν καλύτερο εάν χρησιμοποιούσα τον όρο «πρόσωπα με αναπηρίες» αντί «άτομα με αναπηρίες». Με τη λέξη «πρόσωπο», αφ΄ ενός μεν ξεφεύγουμε από την «ατομικότητα» που σχετίζεται με μεμονωμένα άτομα ή ομάδες του κοινωνικού συνόλου ενώ συγχρόνως αναδεικνύεται το μέγεθος του αριθμού των συνανθρώπων μας με αναπηρίες και που αγγίζει, εάν δεν λανθάνομαι, το ένα εκατομμύριο στη χώρα μας. Μιλάμε λοιπόν, όχι για ένα εκατομμύριο «άτομα» αλλά «πρόσωπα», πρόσωπα σαν κι εμάς, με τα ίδια δικαιώματα στη ζωή, πρόσωπα για τα οποία επίσης ο Χριστός μας πέθανε και αναστήθηκε.

Ο ίδιος ο Χριστός μας λέγει χαρακτηριστικά στην Ευαγγελική Περικοπή της Μέλλουσας Κρίσης: «Ασθενής ήμην και ήλθετε προς με» αναφερόμενος σε όσους ποικιλότροπα συμπαρίστανται σε ανθρώπους ασθενείς, δηλαδή άνευ σθένους, χωρίς την ψυχοσωματική δύναμη που έχουν οι υγιείς, οι αρτιμελείς άνθρωποι.

Καλούμαστε λοιπόν και εμείς σήμερα, ή καλύτερα, από σήμερα, να έλθουμε πιο κοντά σε αυτό το κομμάτι της κοινωνίας, στην οποία και εμείς ανήκουμε. Να κατανοήσουμε την ψυχολογία τους, να προσπαθήσουμε να έλθουμε στη θέση τους και προπαντός έμπρακτα να τους αποδεχτούμε όπως αποδεχόμεθα τον ίδιο τον εαυτό μας. Έτσι μόνο κτίζονται οι κοινωνίες της αγάπης και της αλληλεγγύης. Έτσι μόνο εκπληρώνουμε το θέλημα του Θεού.

Με αγάπη Χριστού,

Ο Μητροπολίτης

Ο Ιλίου, Αχαρνών και Πετρουπόλεως

Αθηναγόρας.